Novels by วาซาบิโมชิ นักเขียนสายหนึบ

วันหนึ่ง เนฟรัสพาหญิงสาวเข้าสู่ห้องอาบน้ำส่วนกลางของเหล่าสตรีในฮาเร็ม กลิ่นน้ำมันหอมและกำยานลอยคลุ้ง ผนังห้องหินแกะลายเทพธิดา สระน้ำตื้นรูปวงรีกลางห้องเต็มไปด้วยกลีบดอกบัวลอยกระจายสาวอียิปต์หลายคนกำลังลงเล่นน้ำผิวเนียนสีน้ำผึ้ง หุ่นสะโอดสะอง หน้าอกเต็มเต้า ผมดำยาวมันเงาหลายคนยิ้มพราย หัวเราะหยอกกันด้วยเสียงใส แต่ทันทีที่สายตาหลายคู่เหลือบมาที่เธอ บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปรอยยิ้มเหล่านั้นหายไปแทบจะพร้อมกัน แทนที่ด้วยแววตาเย็นชาและเคียดแค้นที่ปิดไม่มิดหญิงสาวก้าวลงสระอย่างประหม่า น้ำอุ่นไหลผ่านผิวขาว สะท้อนแสงตะเกียงทองแดง เธอพยายามก้มหน้าหลีกเลี่ยงสายตาทุกคู่ แต่กลับยิ่งเป็นที่สะดุดตา“นี่น่ะหรือ…หญิงต่างแดนที่ฝ่าพระบาททรงพอพระทัย”เสียงหวานแต่แฝงพิษดังขึ้นจากสตรีร่างสูงผิวสีน้ำผึ้ง“ผิวนางขาวก็จริง แต่ขาวซีดเหมือนกระดาษ ไม่ได้งามละมุนแบบหญิงทะเลทรายเรา” อีกคนหัวเราะคิก ก่อนจะปรายตามองอาริสาจากหัวจรดเท้า“ใช่แล้ว…ก็เพราะนางแปลกใหม่กระมัง องค์ฟาโรห์จึงสนใจ แต่ของเล่นของชาย…ไม่นานก็น่าเบื

ไม่นานทหารก็แบกแผ่นหินสลักขนาดใหญ่เข้ามาวางกลางห้อง จารึกบนแผ่นหินเต็มไปด้วยอักษรเฮียโรกลีฟและภาพสัญลักษณ์ของเทพเจ้าดวงตาเหยี่ยว, งูเห่า, สัญลักษณ์ชีวิตอังค์ และประโยคที่สลักไว้เพื่อลองปัญญาราเมเซสเหลือบมองอาริสา “ถ้าเจ้ามาจากอนาคตจริง เจ้าต้องรู้จักสิ่งเหล่านี้ บอกข้ามามันว่าอย่างไร”อาริสากลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก เธอเดินเข้าไปใกล้แผ่นศิลา ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องลึกที่สลักไว้อย่างละเอียดแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างสะท้อนบนผิวหิน เผยให้เห็นความลึกซึ้งของลายเส้นที่ถูกสลักด้วยมือคนโบราณ“นี่คือ…ดวงตาแห่งฮอรัส” เธอเอ่ยช้า ๆ “มันเป็นสัญลักษณ์แห่งการปกป้อง…และยังหมายถึงพลังของราชันย์ที่แท้จริง”สายตาของราเมเซสวาวโรจน์เล็กน้อย แต่ยังไม่พูดอะไรอาริสากวาดตาลงต่ำ เห็นสัญลักษณ์งูเห่าโค้งอยู่รอบดวงตา “นี่…คือวัจเชต ผู้ปกป้องฟาโรห์จากศัตรู ผู้ที่มองตรงเข้าตาจะถูกทำลายด้วยไฟแห่งเทพี”เธอสูดหายใจลึกอีกครั้ง มือชี้ไปที่เครื่องหมายอังค์“และนี่…คือช

หญิงสาวหอบหายใจแรง ร่างกายที่ถูกยากำยานกัดกร่อนจนไร้เรี่ยวแรงเริ่มอ่อนลงทุกขณะ ดวงตาสีทะเลพร่ามัวริมฝีปากยังสั่นสะท้านจากรอยจูบครู่ก่อน แต่สุดท้ายเธอก็หมดแรง สติหลุดหายร่างน้อย ๆ ทรุดลงในอ้อมอกชายหนุ่มฟาโรห์ราเมเซสประคองเธอไว้แนบอกด้วยท่วงท่าอ่อนโยนกว่าที่ใครเคยเห็น มือใหญ่ลูบศีรษะนางเบา ๆ สายตาคมเปลี่ยนจากความดุดันเมื่อครู่เป็นแววหวงแหนที่ยากจะอธิบาย“เจ้าวางยาแมวป่าของข้า…”เขากระซิบเสียงต่ำ กราดเกรี้ยวแฝงอยู่ใต้ความสงบเขาเงยหน้าขึ้น เสียงเรียกดังแผ่วแต่เฉียบขาด “เคเบน”ชายร่างกำยำในเกราะหนังดำก้าวออกมาจากเงามืด คุกเข่าลงเบื้องหน้า “ฝ่าพระบาท”“กวาดล้างที่นี่” ฟาโรห์ราเมเซส ตรัสช้า ๆ แต่ชัดทุกถ้อยคำ “โรงค้าทาสนี้ จงลบให้สิ้นซากเผาทุกคอก ฆ่าทุกคนที่อยู่เบื้องหลัง ไม่ให้เหลือซากอีก”เสียงนั้นหนักแน่นจนผนังห้องสะท้อนสะท้าน เคเบนก้มศีรษะรับคำโดยไม่ลังเล “รับบัญชา”ทันทีที่เขาก้าวออกไป เสียงดาบชัก เสียงโห่ร้อง และเสียงหวีดร้องดังขึ้นรอบโรงประมูล ไฟคบเ

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน เงาของผ้าคลุมศีรษะปิดบังใบหน้าไว้แนบสนิท ใบหน้าคมสันที่มีรัศมีอำนาจแผ่รอบกาย ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจับจ้องรอบห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงมุมที่เงามืดเพล้ง!อาริสาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดฟาดแจกันหินลงไปเต็มแรง เป้าหมายคือศีรษะของเขา แต่เสียงเพียงดังสนั่นเพราะชายหนุ่มก้าวหลบอย่างรวดเร็วอย่างนักรบผู้ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วนแขนแกร่งเหยียดออก คว้าข้อมือเธอไว้มั่น ก่อนดึงเข้ามากอดตรึงแน่นกับอกกว้าง ร่างบางดิ้นรนสุดกำลังแต่แรงทั้งหมดกลับ ไร้ประโยชน์“แมวป่าแสนซน…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยใกล้หู ริมฝีปากประดับรอยยิ้มบางที่ทั้งอ่อนโยนและอันตรายในเวลาเดียวกัน “เจ้าคิดหรือว่าจะเอาชนะข้าได้ด้วยแจกันเพียงใบเดียว”ลมหายใจอุ่นเป่ารดขมับ อาริสาหน้าแดงจัดไม่รู้ว่าเพราะพิษกำยานหรือความใกล้ชิดนี้ ร่างกายอ่อนแรงแต่หัวใจยังเต้นแรง เธอพยายามสะบัดตัวหนีแต่กลับยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น“ปล่อย!” เธอพยายามตะโกน

ผู้ดำเนินประมูลที่อยู่กลางเวทีเห็นเหตุการณ์วุ่นวาย รีบยกมือขึ้นสูง ตะโกนเสียงดังกลบฝูงชน“พอแล้ว! หยุดมือ! ประมูลต่อไป!”“ข้าจะรับราคาใครที่จ่ายได้มากที่สุดเพื่อเอาหญิงนี้ไป เดี๋ยวนี้!”เสียงเขาดังก้องฝูงชนเงียบลงชั่วครู่ สายตาหลายคู่หันไปหาชายแปลกหน้าที่เพิ่งใช้กรีฑาปักมือคนเมื่อครู่ และแล้ว… เสียงทุ้มต่ำที่ตัดผ่านความวุ่นวายก็ดังขึ้นเสียงฮือฮาและโห่ร้องยิ่งดังระงมไปทั่วลานประมูล บางคนตะโกนราคาสูงขึ้น บางคนหัวเราะอย่างตื่นเต้น เสียงเหล่านั้นโหมซัดเข้าหูเหมือนพายุโสโครกที่บดขยี้เกียรติยศของนางจนแทบแหลกสลายพ่อค้าทาสยกเสียงขึ้นเหนือฝูงชน ดวงตาเต็มไปด้วยความกระหายผลกำไร“ดูสิ! ของดีขนาดนี้จะหนีไปไหนได้เล่าผิวเนียนราวงาช้าง อกแน่นราวผลทับทิมสุก ใครได้ครอบครองคงไม่มีวันปล่อยให้รอดเงื้อมมือ!” เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเขาปะปนกับเสียงโห่ร้อง ช่วยตอกย้ำให้หญิงสาวร่างเล็กขดกายตัวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม เธอกอดตัวเองแน่นเหมือนอยากจะหายไปจากสายตาทั้งหมด สิ่งเดียวที่เธอปรารถนาในนาทีนี้ คือหนีออกไปจากสถานที่ป่าเถื่

เสียงฝูงชนโห่ร้องอึกทึกเหมือนระลอกคลื่น ราคาที่ทะยานสูงขึ้นทุกครั้งทำให้ผู้คนตื่นเต้นราวกำลังดูมหรสพ พ่อค้าทาสเดินวนรอบอาริสาเหมือนนักเชิดหุ่นไม้ ชูแขนเธอขึ้นให้เห็นกล้ามเนื้อเรียวสวย ดึงให้หันซ้ายขวาเพื่อให้ทุกสายตาได้ชมหญิงสาวหน้าซีดเผือด รีบยกมือปิดอกอิ่มแน่นที่ถูกกระชากผ้าออกไป น้ำตาคลอเบ้า ขืนตัวพยายามต่อต้านอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ยิ่งเธอห่อร่างกายเพื่อปกปิดตนเอง ส่วนเว้าโค้งกลับยิ่งปรากฏเด่นชัดไหล่บอบบาง เอวคอดรับกับสะโพกผายงามจนยิ่งทำให้ผู้ชมตื่นตะลึงสายตาของบรรดาผู้ประมูลรอบลานเต็มไปด้วยความกระหาย ริมฝีปากหนาของชายคนหนึ่งยกยิ้มเหยียดอย่างไม่ปิดบัง ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องเธอราวกับสัตว์นักล่าพบเหยื่ออ่อนแอ บางคนเลียริมฝีปากตนเองขณะตะโกนราคาดังลั่น อีกคนกำหมัดแน่นเหมือนแทบอดกลั้น ไม่ไหวที่จะกระโจนขึ้นเวทีเธอกัดริมฝีปากจนเลือดซึม หัวใจเต้นแรงราวจะหลุดออก จากอก เสียงประมูลดังรอบกายเหมือนคำพิพากษาแต่ละประโยค เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเพียงของประดับที่ทุกคน อยากได้ในความอึกทึกโสมมนั้น กลับมีเพียงหนึ่งสายตาที่แตกต่าง สายตาคมกริบราวคมดาบที่ซ่

เปลวเทียนล้อมร่างนางทั้งสี่ทิศ กลิ่นกำยานดำล่องลอย คล้ายกระชากสติให้หลุดจากโลกความจริงฝ่ามือของโม่อวี้วางบนหน้าผากนางแต่เขาไม่ใช่คนที่จะเริ่มพิธีนี้ตรงกลางเรือน กลางเสื่อปูรองศักดิ์สิทธิ์ที่โรยด้วยกลีบบัวสีชาด เขากำลังถอดเสื้อคลุมเผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง รอยแผลเก่าเป็นทางยาวไม่ใช่จากศึก แต่จากอดีตที่เขาตัดออกจากตัวเองไม่ได้ไป๋หลินนอนนิ่ง เรือนผมหล่นกระจายบนหมอนดอกไม้แห้งใบหน้าซีด แต่ผิวเริ่มอุ่นขึ้นเพราะปราณที่หล่อเลี้ยงจากมือของ บุรุษผู้หนึ่ง “ฮั่นซู” เขานั่งข้างนาง นิ่ง ราวกับไม่มีสิ่งใดในโลกนอกจากชีพจรของนางแล้วค่อย ๆ หยิบมีดเล่มเล็ก ปลายคมสะท้อนแสงเทียน เขากรีดปลายนิ้วของตนเองอย่างเรียบ เงียบ ไม่หวั่นไหว หยดเลือดแรก แดง สด ไหลออกช้า ๆ เขยิบเข้ามา ประคองใบหน้านางด้วยมือเดียวจรดนิ้วนั้นที่ริมฝีปากนางเบา ๆ เสียงเขาต่ำ… เกือบกลืนกับลมหายใจของพิธี“เจ้าหลับอยู่…แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะได้ยิน…” “…นี่คือเลือดของข้า คืนแรก…ของเจ็ดคืนแห่งพันธะ” เขาแตะนิ้วนั้นที่ริมฝ

ค่ำคืนหลังการเฉลิมฉลอง ทั่วทั้งวังหลวงถูกห่มด้วยแสงตะเกียงและเสียงหัวเราะเหล่าขุนนางชูจอกสุรา เสียงดนตรีดังก้อง แคว้นเว้ยเพิ่งเปลี่ยนบัลลังก์ แต่ผู้คนเชื่อว่าชัยชนะนั้นมั่นคงไม่มีใครรู้เลยว่า เธอ หญิงที่เปลี่ยนชะตานิยายทั้งเรื่องกำลังจะตายกลางสวนหลังตำหนัก ใต้เงาจันทร์จาง ร่างของไป๋หลินเอนพิงต้นหลิว มือข้างหนึ่งกำแน่นกับอก ริมฝีปากขาวซีด ลมหายใจสั้นเหมือนเทียนที่ใกล้ดับพิษภายในกายกำลังกัดกินเส้นลมปราณ คำสาปที่ไม่เคยหาย กลับมาครั้งสุดท้าย เพื่อทำหน้าที่ของมัน“พิษ ยังไม่จบ” เธอกระซิบแทบไร้เสียง “พวกเขา ไม่ควรเห็นฉันตาย” และก่อนที่สติจะหลุดร่างหนึ่งในชุดนักพรตสีเงาหมอกก็ปรากฏตรงหน้าเธอเงียบ เร็ว เหมือนรู้มาก่อนโม่อวี้ ผู้ที่ไม่อยู่ในงานเลี้ยง ผู้ที่ไม่เคยต้องถามใคร ผู้ที่รู้ด้วย “ญาณ” ว่าหญิงที่เขาเฝ้ามองในทุกภพชาติ กำลังจะตายตรงนี้เขาคุกเข่าลงข้างเธอ วางฝ่ามือกลางหลังนาง กระแสจิตแทรกเข้าสำรวจ และเมื่อเจอเส้นพิษ ดวงตาเขาปิดลงช้า ๆ “เหลือเวลาสามราตรี”ไม่มีเสียงหวีดร้อง ไม่

คนผู้นั้นไม่กล้าเดินผ่าน เขาเห็นร่างของนางในท่ากึ่งเปลือย สะโพกขาวโค้งรอรับลิ้น เห็นใบหน้าของหยางเซวียน แนบแน่นกับหว่างขา จับต้นขาเธอไว้แน่นจนร่องรักปลิ้นขึ้นทุกที ที่เขาดุนลิ้นเข้าไป“เสร็จให้ข้าอีกครั้ง... ครั้งนี้ต่อหน้าข้า” เขากระซิบ ทั้งที่ลิ้นยังวนไม่หยุด เสียงครางแผ่วของเธอหลุดจากปาก กลั้นไม่ได้ มือจิกหิน เล็บเกร็งแน่น สะโพกเธอกระตุกพรืดแล้วกระตุกอีกซู่… เสียงน้ำตกกลบแทบไม่ทันเสียงครางในลำคอเธอแตกตรงนั้น แตกบนปลายลิ้นของเขา น้ำเธอไหลซึมเข้าปากเขาเต็ม ๆ พร้อมเสียงหอบพร่าอีกฟากของม่านน้ำตก เงาร่างที่หลบมองถึงกับเบือนหน้าไปหัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด…แต่ขาเขายังไม่กล้าขยับ เพราะภาพนั้น… ยังฝังอยู่ในหัวเธอกำลังเสร็จ ไม่ใช่คนธรรมดาที่พาเธอถึง แต่คือ หยางเซวียน ผู้ที่เลียกลีบของเธอด้วยความรัก... และสายตาที่เธอไม่ยอมให้ใครนอกจากเขาม่านน้ำตกยังซัดกระแทกผนังหินไม่หยุด แต่เสียงมันเบากว่าเสียงหอบถี่ของเธอในตอนนี้ ร่างเธอเปลือยครึ่งท่อน ขาทั้งสองถูกจับแยกออก มือยังสั่นระริกแม้จะไร้เชือก

ข้างม่านไหมบางสีงาช้าง หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีอ่อนยืนอยู่เงียบงันอาภรณ์ของนางพลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน เป็นชุดกระโปรงยาวลากพื้น สีชมพูอ่อนเจือกลีบบัว ปักลายบุปผางามด้วยดิ้นทองละเอียดประณีตดอกโบตั๋นบานสะพรั่งกระจายไปตามสาบเสื้อและชายกระโปรง ดุจสวนดอกไม้ที่เบ่งบานใต้แสงจันทร์แขนเสื้อกว้างแบบหรูหรา ปักลายเถาไม้เลื้อยทอดตัวอ่อนช้อยจนสุดชายผ้าเอวคอดถูกรัดด้วยสายรัดผ้าไหมปักดิ้นเงิน แทรกด้วยลูกปัดหยกเล็กละเอียด เส้นผมถูกรวบครึ่งศีรษะด้วยปิ่นหยกขาวรูปกลีบดอกไม้ ทิ้งปลายผมดำขลับยาวสลวยลงมาแม้จะไม่ประดับมากนัก ทว่าทุกอย่างบนเรือนร่างล้วนบรรจงประดับด้วยความละเมียดละไม งามอย่างมีสง่า... ราวภาพในฝันนางกำลังยืนเงียบอยู่ในกลุ่มข้าหลวงนางใน ไร้ตำแหน่ง ไร้ฐานะ แต่ในสายพระเนตรขององค์จักรพรรดิกลับมองนาง… ราวกับอัญมณีเพียงหนึ่งเดียวที่ทั้งโลกมิอาจหาใดเทียบเคียงนางยืนอยู่ที่นี่ ข้างบัลลังก์อันสูงส่ง ทว่าไม่ใช่ในฐานะจักรพรรดินี นางเพียงมายืน ณ ที่แห่งนี้…เพราะคำขอสุดท้ายจากเขาคำขอที่เปลี่ยนฉากสุดท้ายของเรื่องราว ให้ไม่ใช่เพียงการจากลาแต่เป็นบทส่งท้าย...ของหัวใจสอ

เสียงใบไผ่เสียดสีกันในสายลมเย็นยาวราวเสียงกระซิบจากอดีต... หยาดน้ำค้างเกาะบนผิวโลกเหมือนน้ำตาที่ไม่มีใครยอมปล่อยให้ไหลอวี้หลัน หรือ ไป๋หลิน นางเหม่อมองแสงจันทร์ที่สาดผ่านช่องไม้ผุพาดลงมาบนฝ่ามือตนเอง สีผิวซีดขาวเหมือนไข่มุกเย็น แขนเรียวไร้แรงเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ถูกพรากเลือดมาครึ่งร่างแล้วนางเงียบอยู่นาน ก่อนจะกระซิบกับตัวเอง“ใช่... ข้าลืมไปได้ยังไง…”อีกไม่กี่วัน…ก็จะครบวันที่ข้าจะได้พักแล้วซินะ…พิษในร่างจะไม่ใช่แค่ระอุเงียบ ๆ ใต้ผิวหนังอีกต่อไป มันจะลุกขึ้น กลืนกินเส้นเลือด กล้ามเนื้อ ทุกความทรงจำ และท้ายที่สุด—ชีวิตแต่นางกลับนั่งอยู่นี่… รอดูพระจันทร์แทนที่จะเร่งหลบหนี เพราะสิ่งหนึ่งเดียวที่นางไม่มีวันหนีพ้นคือคำขอสุดท้ายของเขา“เจ้าจะอยู่กับข้า...ในวันขึ้นครองบัลลังก์ ใช่หรือไม่?”คำขอของอวี้เหวินเจี๋ย สั่นไหวในหัวใจนางยิ่งกว่าเสียงกลองสงคราม ไม่ใช่เพราะความหวาน หรือเพราะสายตาที่เขามองมาเหมือนนางคือทั้งโลกของเขา แต่เพราะนางรู้… ว่านี่คือคำขอครั

เขาอุ้มนางขึ้นแนบอก ก้าวออกจากเรือไม้ไปสู่ท่าน้ำที่อยู่ไม่ไกล ลำเรือไม้ลายพยัคเทียบท่าอย่างเงียบงัน คบเพลิงสว่างเพียงพอให้มองเห็น…โม่อวี้ ผู้ได้รู้..นางถูกลักพาตัวออกจากจวน มาด้วยความรีบร้อน แต่เมื่อเขามองเห็นอวี้เหวินเจี๋ยก้าวลงมาจากรถม้าพร้อมหญิงสาวในอ้อมแขน สิ่งหนึ่งบีบรัดในอกแน่นอวี้หลันในอ้อมแขนเขา…ดูราวกับสตรีที่เพิ่งถูกรักจนสลบ“เจ้าทำสิ่งใดกับนาง?” เสียงโม่อวี้เรียบ แต่อากาศรอบตัวกลับตึงเครียดเหมือนจะฟาดฟันอวี้เหวินเจี๋ยมองเขานิ่ง… ก่อนก้มลงกระซิบข้างหูนางที่ยังหลับสนิท “ข้าจะรอ…จนกว่าเจ้าจะตื่น แล้วตัดสินข้าด้วยปากของเจ้าเอง”แล้วจึงส่งตัวนางให้โม่เหยี่ยนโดยไม่กล่าวคำใดต่อ ราวกับยอมยกดาบทิ่มอกให้ชายตรงหน้า—ด้วยยิ้มอ่อนที่อาบเลือดไว้ภายในโม่เหยี่ยนรับร่างนางไว้แนบอก ความเปียกชื้นใต้ชายผ้าทำให้เขาชะงักเพียงชั่วลมหายใจ แต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา พลางสั่งให้สาวใช้ใกล้ชิดช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าและดูแลเรื่องราวระหว่างเขากับนาง...ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ไม่มีแม้แต่เงาข