บทที่ 11 ใต้ร่มองุ่น หญิงสาวนั่งใจลอย...

เช้าวันต่อมา แสงแดดทอดผ่านช่องหน้าต่างกระทบเรือนเบา ๆ จนเกิดไอละมุนบนขอบไม้ ไม่มีเสียงทหารเดิน ไม่มีเสียงจากอาวุธ มีเพียงกลิ่นหอมบาง ๆ ของขิงอ่อน กับกลิ่นซุปกระดูกที่เคี่ยวช้า ๆ ในครัวด้านใน

ไป๋หลินในชุดผ้าไหมเรียบง่าย แขนเสื้อถูกรั้งขึ้นสูง มือเล็กจับมีดหั่นผักมั่นคง ไม่ได้งดงามราวภาพวาดในวัง แต่ดวงตาเธอ… กลับมีประกายที่ต่างไปจากทุกวัน

เพราะวันนี้ เธอไม่ได้ทำเพื่อเอาตัวรอดไม่ได้ทำเพราะ เขาบังคับ เธอกำลัง “ลงมือปรุง” อาหารเช้าให้ชายผู้หนึ่ง… ที่ไม่เคยมีใครบอกเขากินข้าวให้ตรงเวลา

"เขาไม่ชอบรสจัด…" เธอพึมพำ ขณะตักน้ำแกงขึ้นชิม

"ตอนกินมื้อก่อน เขาหยุดคิ้วตอนข้าปรุงเผ็ดเกิน"

เธอเปลี่ยนพริกเป็นพริกหอมใส่ผักน้อยลงซอยขิงบางคั่วปลาให้กรอบแต่ไม่ไหม้แล้วจัดเรียงทุกอย่างลงถาดเอง ไม่ให้สาวใช้แตะ

"เอาไปวางไว้ที่โต๊ะในเรือนห้องตำราของนายท่าน" เธอสั่งสาวใช้อย่างนุ่ม" และอย่าเอ่ยว่านี่ข้าทำ"

"เจ้าคะ?"

"...ข้าไม่อยากให้เขาคิดว่าข้าทำเพื่อตอบแทน" เพราะจริง จริงแล้ว เธอทำเพราะรู้ว่าเขาจะยุ่งจนลืมทานข้าวเช้าเสมอ ลืมกระทั่งน้ำชา ลืมว่าตัวเองต้องพัก และแค่เธอไม่อยากให้เขาต้องลืมอีก

สายหน่อย เขาเปิดประตูเรือนหนังสือกลิ่นหอมจาง ๆ

ของขิงอ่อนปะทะจมูกเขาทันที

เขาขมวดคิ้ว เดินเข้าไปแล้วเห็นถาดไม้วางอยู่ตรงโต๊ะปลาคั่ว ซุปกระดูกร้อน ข้าวสวยหุงขึ้นหม้อ ถ้วยชาวางข้างๆ

“ใครเป็นคนจัด?” เขาถามลูกน้องในเงา “ขอรับ… สาวใช้บอกว่าเป็นคำสั่งของนายหญิง”

หยางเซวียนชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งลงไม่พูดอีก แต่…ลงมือกินช้า ๆ มือเขาหยิบตะเกียบจุ่มในซุปจิบแล้วชะงัก ไม่เค็ม ไม่จืดกลมกล่อมแบบที่เขาชอบ… แบบที่เขาไม่เคยพูด ให้ใครฟัง

เขาวางตะเกียบลง นิ้วแตะขอบถ้วยเบา ๆ แล้วในหัวเขากลับมีภาพหญิงสาวในชุดเรียบง่ายยืนหั่นผักโดยไม่เงยหน้าขึ้นในครัวไม้ที่แสงเช้าสะท้อนหน้าเธอเล็กน้อยริมฝีปากไม่ได้ยิ้ม… แต่สายตานุ่มนวลราวกำลัง “ใส่ใจ” ใครบางคนจริง ๆ

ในเรือนของเธอไป๋หลินนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างโต๊ะไม้สน.. สมาธิอยู่กับพู่กันเขียนตัวอักษรเล่นบนกระดาษ เธอเขียนคำว่า “ใจ” แล้วลบเขียนคำว่า “กินข้าว” แล้วลบแล้วเขียนว่า

“มีคนที่ข้ารู้ว่าเขาจะลืมดูแลตัวเอง…ข้าเลยอยากทำให้เขาหยุดมือจากงาน แล้วเงยหน้ามองว่ามีใครสักคนยังรอ ให้เขากลับมาเสมอ”

เธอไม่ได้ส่งจดหมายนั้นไม่ได้บอกใคร แค่พับกระดาษเก็บไว้ใต้กล่องเครื่องเขียน แต่ระหว่างที่วางมือลง หัวใจของเธอกลับเต้นแรง... ชัดเจนไม่มีร้อนรุ่ม ไม่มีความเร่าร้อนรุนแรง มีเพียงบางอย่างที่ยังไม่กล้าบอกตัวเองว่า…กำลังหวั่นไหว มีเพียงความ “อบอุ่น” ที่ซึมเข้าลึก…จนเธอไม่รู้ตัวว่ากำลังเรียกมันว่า “ความรัก”

ใต้ร่มองุ่น หญิงสาวนั่งใจลอย… กับบทนิยายที่เริ่มเดินตามหัวใจเธอ ไม่ใช่น้ำหมึกของนักเขียน

แดดบ่ายร่วงหล่นลอดซุ้มเถาองุ่นอ่อนสายลมแผ่วเบาทำให้ใบไหวสั่นเงียบงันเสียงแมลงกระทบซุ้มไม้ดังหริ่ง ๆ เป็นจังหวะเดียวที่ขับกล่อมเรือนสงบนี้

ใต้ร่มรำไรนั้น ไป๋หลินนั่งนิ่งมือวางบนเข่าทั้งสองข้าง สายตาเหม่อผ่านกลีบเถาออกไปไกลจนสุดสวน

เธอไม่ได้นอนกลางวัน ไม่ได้อ่านหนังสือไม่แม้แต่จะยกชาจิบ เธอแค่… “จมในความคิด” คิดถึงสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่จริงแต่กลับเกิดขึ้น

โลกนิยาย

ที่เธอเคยอ่านอย่างหัวร้อน ที่เธอเคยสาปแช่งนักเขียน

ที่เธอเคยด่าว่านางเอกไร้หัวใจที่เธอรู้ตอนจบทุกบรรทัด… แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครเขียนต่อให้อีกแล้ว

“ฉันยังไม่ตาย” เสียงเธอแผ่วจนแทบหลอมรวมกับสายลม

“ในบทมันเขียนไว้ว่า… ภายในสามวัน ฉันต้องจะโดนวางยาแล้วจากนั้น… ชายอีกหกคนจะทยอยเข้ามา บทนั้นมันโหดร้ายแต่ก็ชัดเจนเหลือเกิน"

เธอกัดริมฝีปากมองมือข้างหนึ่งของตัวเองที่ยังมีรอยขีดจากการจัดสวน แต่ตอนนี้…ผ่านมาหลายวันแล้ว

ฉันยังอยู่ในจวน ยังไม่ได้ตายยังไม่ได้เจอสามีคนใหม่ และหยางเซวียน… ก็ยังไม่ได้ ‘ทิ้งฉัน’ อย่างที่เขาทำเหมือนในต้นฉบับ

เธอเงียบไปอีก ก่อนจะพูดแผ่วกว่าเดิม

“…แล้วนางล่ะ” นางเอกตัวจริงหญิงสาวจากบทที่สมควรจะมาแทนฉัน…นางหายไปไหน?”

เธอหันหน้าขึ้นเล็กน้อยสายตาสั่นไหว… ไม่ใช่เพราะกลัว

แต่เพราะเธอเริ่มสงสัยว่าในโลกนิยายที่พังทลายไปจากเส้นเรื่องตัวละครเอก… คือใครกันแน่

เธอลุกขึ้นช้า ๆ เดินผ่านทางเดินไม้กลับไปเรือน

มือแตะขอบประตูเบา ๆ ขณะหันกลับมามองซุ้มองุ่นอีกครั้ง

“…ฉันยังต้องเจอสามีอีกหกคนหรือเปล่า หรือว่า ฉันจะต้องเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด…ด้วยมือของตัวเอง”

และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เรื่องราวนี้จะไม่มีผู้ชายทั้งเจ็ดคนเธอภาวนาในใจ ขอแค่มีแค่หยางเซวียนคนเดียว…และหัวใจของเธอที่เริ่มเต้นให้เขาเกินกว่าที่นักเขียนคนนั้นเคยจินตนาการไว้