บทที่ 16 หัวใจดวงน้อยพลัดตกจากหน้าผา

เสียงฝีเท้าม้าวิ่งตะบึงบนเส้นทางลูกรัง ลมตีผ้าใบรถม้าแรงจนบังเกิดเสียงดัง “ฟึ่บ… ฟึ่บ…” ตลอดทาง รถม้ากำลังมุ่งกลับจวนตระกูลหยาง…ภายในนั้น ไป๋หลินอยู่ในอ้อมแขนเขา มือเขายังมีคราบเลือดจากการสังหารเมื่อชั่วยามก่อนเสื้อคลุมเขาขาดเป็นริ้ว

“เจ้าบาดเจ็บ…” เธอกระซิบอย่างสั่น

“ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เขากระชับอ้อมแขน เสียงยังมั่นคง พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นาง

แต่แล้ว…เสียงหวีดของลูกธนูพุ่งแหวกอากาศจากป่าอีกฟากเจาะเข้าฝาข้างรถม้าทะลุเฉียดปลายผมของไป๋หลินอย่างเฉียดฉิว

พริบตาเดียวเสียงฝีเท้าหนักบนดินเปียกเสียงธนูเจาะอากาศเสียงตะโกนขององครักษ์เสียงเงียบของแผนลวงที่ได้ผล ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตาเดียว เมื่อรถม้าถูกหยุดกลางหุบเขา

เมื่อมือสังหารจำนวนมากมากเกินไปพุ่งเข้าประชิดจากทั้งสองฟาก

พวกมันรู้ พวกมันเฝ้ารอและวางหมากในเขา “เหลือคนติดตัวน้อยที่สุด”

“ระวัง นายหญิง!”

องครักษ์ตะโกนเมื่อแสงสะท้อนจากดาบแว็บมาจาก หลังพุ่มไม้เสียงดังเกินจะหลบ ดาบสั้นพุ่งลงมาตรงคอไป๋หลิน ในชั่วอึดใจ

แต่ก่อนที่คมจะสัมผัสผิว

ฟึ่บ!! “ไป๋หลิน!!!