บทที่ 17 ห้วงเวลาที่ยังไม่ทันเอ่ยคำว่ารัก

ประตูจวนใหญ่เปิดค้างตลอดทั้งคืนทุกคนในราชสำนักต่างรู้ ขุนนางผู้เป็นเสาหลักขององค์จักรพรรดิ… ล้มเจ็บหนัก และในยามที่ดวงตาคู่นั้นหลับสนิทยังแฝงไว้เพียงเงาหนึ่งเดียว... เงาของหญิงสาวผู้เดียว ที่เขาเอ่ยนามเรียก แม้ในฝันเลือด

เขาฟื้นในห้องมืด… ได้ยินเพียงเสียงแม่น้ำเชี่ยวกราก ในหัวและคำหนึ่งเดียวในใจคือ “นาง…อยู่ไหน”

ผ่านไปกว่าสิบวัน เรือนกลางของจวนเงียบสงัดจนแม้ลมหายใจยังฟังดูดังเกินไปม่านหนาทึบยังถูกดึงปิด ไม่มีแสงลอด ไม่แม้แต่เงาจากด้านนอกทั้งวัน ทั้งคืน ไม่มีเสียงพูดจากผู้ใด

ราวกับทุกลมหายใจในเรือนนั้น...ต่างเฝ้ารอฟังเพียงสิ่งเดียวว่าเขาจะลืมตาขึ้นอีกครั้งหรือไม่

บนเตียงใหญ่กลางห้องร่างของชายผู้ได้ชื่อว่า “เสาหลักราชสำนัก” นอนนิ่ง ดวงหน้าซีดเซียว ดวงตาหลับสนิท มือข้างหนึ่งพันผ้าแน่น สีข้างถูกเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวัน… เพราะแผลลึกเกินคาด เขาไม่ตื่น ไม่ขยับ ไม่ครางสักคำแม้ในฝัน

แต่วันที่สิบเจ็ดของความเงียบ…ปลายนิ้วเขากระตุกเปลือกตาเปิดช้า ๆ แสงแรกที่เห็น คือเพดานไม้กลิ่นแรกที่รู้สึก… คือกลิ่