ภารกิจที่ทำให้หัวใจวุ่นวาย

ใครจะไปคิดว่าการรับ-ส่งเด็กข้างบ้าน จะกลายเป็นภารกิจที่ทำให้หัวใจของธีร์วุ่นวายที่สุดในชีวิต

ธีร์ไม่ใช่คนตื่นเต้นง่าย โดยเฉพาะเรื่องไปมหาวิทยาลัย... ทั้งที่แค่จะไปมหา’ ลัย... ก็แค่เปิดเทอมวันแรกปีสุดท้ายของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่เช้านี้มันต่างออกไป

เพราะเขาจะได้เจอ ‘ข้าวหอม’ ทุกวัน

...และนั่นมันเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่เขาคิด

แม้จะรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ โตมาด้วยกันในซอยแคบๆที่เด็กวิ่งไล่จับกันแทบทุกเย็น แต่ตอนนี้ ‘เด็กข้างบ้าน’ คนนั้นไม่ใช่เด็กอีกแล้ว

เธอใส่ชุดนักศึกษา...

และเธอก็น่ารักจนใจเขาโคตรจะไม่ปลอดภัย

เขารีบคว้ากระเป๋าแล้วพุ่งตัวลงบันไดด้วยความเร็ว ใจมันรีบไปหาคนที่อยู่บ้านข้างๆ แต่เท้าเกือบสะดุดขั้นบันไดเพราะเสียงบางอย่าง เสียงที่ดังมาจากครัว

เสียงพูด เสียงหัวเราะ... ที่หวานจนชวนเลี่ยน

ธีร์ชะงักฝีเท้าเบาลงโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ดวงตาจะหันไปเห็นภาพประจำบ้านที่ไม่มีวันชิน

แมนกับหมวย พ่อกับแม่ของเขา ตัวต้นแบบของคู่แต่งงานที่โลกไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง

พ่อยังคงรัดเอวแม่ไว้แน่นจากด้านหลังในขณะที่แม่กำลังทอดไข่เจียวอยู่หน้ากระทะ กลิ่นไข่เจียวอาจจะหอม... ถ้าไม่ติดว่ามันมากับกลิ่นน้ำตาลความรักแบบเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้จะเทใส่แค่ไหนถึงจะพอ

พ่อไม่แค่กอดเอว ยังเอาหน้าซุกคอแม่อย่างไม่อายฟ้าดิน และเมื่อกระซิบอะไรบางอย่างจบ ก็ดันเอวกระแทกก้นแม่เหมือนเป็นการเน้นประโยค

"เมียจ๋า~ วันนี้ก็น่ากินอีกแล้วนะ" น้ำเสียงพ่อหวานขนาดที่คนฟังอยากอุดหู

"บ้า! แมน เดี๋ยวลูกมาเห็น!" แม่ร้องว่าเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี แถมยังอมยิ้มอีกต่างหาก

"เห็นแล้วนี่ไง... แก่แล้วยังจะมาหวานกันอีก" ธีร์พึมพำพลางกลอกตา เขายกมือกุมขมับเหมือนอยากลบภาพเบื้องหน้าออกจากหัว

ไม่ใช่ไม่เคยเห็น... แต่ไม่เคยชิน

แมนผละหน้าออกจากซอกคอเมียแล้วหันมาทำตากรุ้มกริ่มให้ลูกชาย

"แล้วจะให้พ่อหยุดรักแม่เหรอ? ฝันไปเถอะ ไอ้ธีร์!"

ธีร์ถอนหายใจหนักๆ อีกรอบ รอบที่เท่าไหร่ของชีวิตก็ไม่รู้

"ไม่ต้องโชว์ขนาดนี้ทุกเช้าก็ได้มั้ง?"

แต่คนเป็นพ่อไม่สะทกสะท้าน ยังหัวเราะคิกคักเหมือนวัยรุ่นวัยแรกคบกันใหม่ๆ ส่วนแม่ก็ยังทอดไข่ไป หัวเราะไป พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

มันยังเช้าเกินไปสำหรับภาพหวานเลี่ยนของพ่อแม่ที่แต่งงานกันมาเป็นชาติ แต่ยังทำตัวเหมือนแฟนกันวันแรก

ทุกเช้า... พ่อของเขาจะทำหน้าที่สามีดีเด่นแบบไม่ขาดตกบกพร่อง กอดเมียแน่นตั้งแต่เธอหยิบตะหลิวยันปิดเตา

“จะไปส่งข้าวหอมเหรอลูก” เสียงแม่ถามโดยไม่หันกลับมา เพราะยังง่วนกับไข่เจียวในกระทะ

“อือฮึ” ธีร์ตอบสั้นๆ พยายามทำเสียงให้เรียบเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งที่หัวใจมันเต้นแรงเมื่อนึกถึงคนที่รออยุ่

“ขับดีๆนะลูก น้องเพิ่งเข้ามหา’ ลัย อย่าเพิ่งแกล้งน้องล่ะ เดี๋ยวเขากลัว”

พ่อหันมาพูดเสริม “ใช่ อย่าทำให้เขาร้องไห้นะ เดี๋ยวพ่อเขาไม่ให้ไปส่งอีก แล้วจะอดเจอน้องทุกวัน”

ธีร์ยกยิ้มมุมปากเล็กๆ “แค่ไปรับไปส่ง ไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกพ่อ”

"ไม่ได้อะไรเหรอ... แล้วเมื่อคืนเดินวนในห้องจนพื้นจะสึกนี่เพราะอะไรล่ะวะ"

พ่อหัวเราะในลำคออย่างรู้ทันแล้วหันกลับไปกอดแม่ต่อ ส่วนธีร์เดินออกจากบ้านเร็วเท่าที่ใจจะให้ทำได้

เขาไม่ได้ปฏิเสธ... ว่าตัวเอง ‘ไม่ได้อะไร’

เพราะจริงๆแล้ว มัน... โคตรจะมีอะไรเลย

ทันทีที่ประตูหน้าบ้านปิดลงหลังจากที่ธีร์เดินออกไป แมนก็ละสายตาจากลูกชาย หันกลับมามองเมียสุดที่รักด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้าไปโอบเอวของหมวยจากด้านหลังอย่างเคยตัว แล้วก้มหน้าซุกลงที่ต้นคอของเธออย่างออดอ้อน

“ทีนี้ก็เหลือเราสองคนแล้วนะเมียจ๋า” เสียงทุ้มกระซิบแนบชิดจนลมหายใจร้อนๆ ทำเอาหมวยขนลุกวาบ

เธอสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่รู้สึกถึงริมฝีปากเขาที่แตะลงบนแก้ม แล้วก็ถอนหายใจออกมาเงียบๆ

“ไม่ช่วยก็อย่ามาวุ่น ช่วยหลีกไปหน่อย จะจัดโต๊ะ” เธอพูดขณะวางช้อนลงกับจาน

“ช่วยก็ได้~ แต่ขอค่าจ้างเป็นหอมแก้มก่อนดีไหม” แมนยังคงพูดยียวน พลางกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก จมูกไล้อย่างเย้าแหย่ไปตามแก้มเธออย่างเอาใจ

“ค่าจ้างบ้าอะไรเล่า!” หมวยแกล้งตีแขนของเขา แต่ก็ยังอมยิ้มอยู่ไม่หยุด พยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะแมนยังคงรัดแน่นไม่ปล่อย

“เมื่อก่อนยังอ้อนให้พ่อกอดอยู่เลย ใจร้ายจังเลยนะเมียจ๋า~”

“ไอ้แมน! อย่ามาเล่นนะ เดี๋ยวแม่ฟาดจริงๆ!” หมวยหยิบตะหลิวขึ้นขู่ ทำเอาแมนหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

เขายอมคลายอ้อมแขนออกบ้าง แต่ก่อนจะปล่อยจริงๆ ก็ยังขโมยจุ๊บแก้มอีกฟอดใหญ่ จนหมวยได้แต่ส่ายหน้าให้ความขี้อ้อนของสามี

เธอหันกลับมาจัดโต๊ะต่อ พลางพูดขึ้นอย่างครุ่นคิด “พ่อว่าเราควรช่วยลูกหน่อยดีไหม?”

“ช่วยอะไร?” แมนขมวดคิ้ว มองหน้าเมียอย่างสงสัย