คนขี้แกล้ง

“ก็ช่วยให้ธีร์มันขยับสักทีไง” หมวยถอนหายใจ “พ่อไม่เห็นเหรอว่าลูกเราน่ะเป็นเอามาก แอบชอบข้าวหอมขนาดนั้น ยังไม่ยอมพูดอะไรเลย เดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปหรอก”

แมนเลิกคิ้ว ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด

“อืม... จริงแฮะ มัวแต่เก็บไว้แบบนี้ เดี๋ยวก็อดแน่ๆ ใช้ไม่ได้เลยนะเจ้าลูกชายคนนี้ ต้องให้พ่อแม่ช่วยอีกแน่ะ”

หมวยหัวเราะออกมากับท่าทีนั้น เธอเองก็รู้ดีว่าธีร์รู้สึกยังไงกับข้าวหอม แต่อีกฝ่ายก็เก็บอาการเก่งเกินไป

“เด็กเฟรชชี่แบบข้าวหอมเนี่ยนะ นิสัยก็ดี หน้าตาก็น่ารัก แม่ว่าไม่เกินเดือน เดี๋ยวมีคนมาจีบแน่นอน”

แมนแค่หัวเราะขำให้กับความเป็นห่วงลูกของหมวย

“ปล่อยเด็กๆ ไปเถอะ อย่างเรายังจัดการกันได้เลย จริงไหม?”

ว่าแล้วเขาก็โอบเมียเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ให้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

“แมน! จะทำอะไร... ว้าย!!” หมวยร้องลั่นเมื่อโดนสามีอุ้มขึ้นกลางอากาศดื้อๆ

“อย่าดิ้นสิเมียจ๋า เดี๋ยวตก” แมนว่าอย่างอารมณ์ดี เดินดุ่มๆ พาเธอเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่สนเสียงประท้วงของเธอ

“แมน! เดี๋ยวอาหารก็เย็นหมดหรอก!”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่ออุ่นให้ใหม่~”

ประตูห้องปิดลง พร้อมกับเสียงเอ็ดของหมวยที่ดังขึ้นมาเป็นระลอก แต่ไม่นานนัก... เสียงเหล่านั้นก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงอื่นแทน

หลังจากที่ธีร์ก้าวออกจากบ้านโดยไม่พูดอะไรให้มากความ รถเก๋งสีดำเงางามเคลื่อนตัวออกจากโรงจอด ก่อนจะหยุดนิ่งหน้าบ้านหลังข้างๆ ที่เขาคุ้นเคยราวกับเป็นส่วนหนึ่งของบ้านตัวเอง

หน้าประตูรั้วสีขาว ลุงกฤตกับป้ารุ้งยืนยิ้มรออยู่แล้ว เมื่อธีร์ก้าวลงจากรถ เขายกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับลุงกฤต ป้ารุ้ง”

“ธีร์ มาแล้วเหรอ” ลุงกฤตรับคำพลางหัวเราะ “วันนี้พาลูกสาวลุงไปส่งถึงมหา'ลัยให้ดีล่ะ อย่าทำหล่นกลางทางเชียวนะ”

“ฝากดูแลน้องด้วยนะธีร์” ป้ารุ้งเสริม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

"ได้ครับ ลุงกับป้าไม่ต้องห่วงเลยครับ" ธีร์ตอบรับพลางยิ้มกว้างตามมารยาท ก่อนจะแกล้งพูดติดตลก "แต่ถ้าน้องข้าวหอมหล่นกลางทาง ก็โทษถนนนะครับ ไม่ใช่คนขับ"

"พี่ธีร์!"

เสียงใสๆ ดังขึ้นจากข้างในบ้าน ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกมาสมทบ ข้าวหอมอยู่ในชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยมที่เพิ่งได้ใส่เป็นวันแรก เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน ดูยังหลวมไปนิดเมื่อเทียบกับรูปร่างบอบบางของเธอ

แต่สิ่งที่ทำให้ธีร์ต้องหรี่ตาอย่างไม่ชอบใจคือ กระโปรงพีทสั้นที่ปล่อยให้เรียวขาขาวเนียนโผล่พ้นขอบผ้าไปมากเกินไป

เขาไม่ชอบใจเลยสักนิด

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า ถ้าเธอเดินผ่านไปที่ไหน สายตาผู้ชายพวกนั้นต้องหันมามองกันให้พรึ่บแน่ๆ …แค่คิดก็ขัดใจแล้ว

กระโปรงอะไรของเธอเนี่ย สั้นไปหรือเปล่า? ธีร์ขยับนิ้วโดยไม่รู้ตัว รู้สึกอยากดึงชายกระโปรงให้ต่ำลง แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ขบกรามแน่น กดความไม่พอใจเอาไว้แทน

แต่แทนที่จะพูดออกไปตรงๆ ตามที่คิด เขากลับเลือกแสดงออกในแบบที่ถนัด…การกวนประสาท

"ยัยจิ๋ว แต่งตัวแบบนี้ คิดว่าจะดูโตขึ้นเหรอ?"

เขาเอ่ยพร้อมเลิกคิ้วนิดๆ ใส่เธอ ขณะที่อีกฝ่ายเม้มปากก่อนจะมองค้อนใส่เขา

ธีร์แอบถอนหายใจ… ดีกว่าพูดออกไปว่า ‘กลับไปเปลี่ยนซะ’ ล่ะนะ

“ข้าวโตแล้วนะ! ไม่ใช่เด็กๆ แล้วด้วย” ข้าวหอมสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็อดยู่ปากไม่ได้เมื่อได้ยินคำว่า “ยัยจิ๋ว”

“ถ้าโตแล้วจริง พี่ต้องบอกลุงกฤตกับป้ารุ้งไม่ให้มาฝากให้ดูแลสิ” ธีร์ยักไหล่ ก่อนจะยีหัวเธอเล่น ทำให้ข้าวหอมยกมือปัดมือเขาออกพลางโวยวาย

“พี่ธีร์! หัวข้าวฟูหมดแล้ว! เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ!” เธอขมวดคิ้วจิ๊ปาก แต่เขากลับหัวเราะออกมา แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้โกรธจริงจัง

“ไม่ได้ฟูหรอก น่ารักดีออก” เขาพูดขำๆ แต่คำพูดนั้นก็ยังชวนให้เธอเบ้ปากใส่

“พอได้แล้วธีร์ เดี๋ยวน้องเขางอนจริงๆ ยิ่งขี้งอนอยู่ด้วย” ป้ารุ้งปรามเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ลุงกฤตยืนยิ้มเอ็นดูอยู่ข้างๆ

“แม่คะ ทำไมไม่เข้าข้างหนูเลยล่ะ!” ข้าวหอมหันไปทำเสียงงอนๆ ใส่แม่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอแค่เล่นไปตามน้ำเท่านั้น

“เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้ว ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวสายหรอก” ธีร์บอกก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารให้เธอ

ข้าวหอมฮึดฮัดเล็กน้อย แต่ก็เดินขึ้นรถไปแต่โดยดี ทิ้งให้ธีร์มองตามเธอพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่เกิดขึ้นบนใบหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกว้าวุ่นไม่เลิก อย่าคิดมากไปเลย เขาบอกตัวเอง แค่พี่ชายข้างบ้านก็พอแล้ว