7 - เอาตรงไหนดี ?

1 อาทิตย์ผ่านไป 

โชคดีว่าหลายวันมานี้ฉันไม่เจอกับผู้ชายคนนั้นเลย คู่หมั้นของพี่สาวฉัน ไม่เห็นเขามาที่บ้านไม่มาหาพี่มารีเลย มาแค่วันนั้นแล้วก็หายหน้าไป

ที่บอกแบบนี้ไม่ได้แปลว่าฉันคิดถึงเขานะ ไม่อยากจะเจอเลยต่างหาก 

แต่ก็คงจะเลี่ยงไม่ได้สินะ...

— ห้างสรรพสินค้า 

วันนี้สายธารขอให้ฉันพามาซื้อของที่ห้าง ไปลากฉันจากที่บ้าน มาตั้งแต่เช้านี่ก็จะเที่ยงแล้วยังไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง 

“แกจะเดินดูอีกนานไหมฉันปวดขาจะแย่แล้วนะ” ฉันบ่นสายธาร เธอเอาแต่เดินดูของไม่ยอมซื้อสักที 

“เดี๋ยวสิแก ของแบบนี้มันก็ต้องเลือกดูหลาย ๆ ร้านไหม” 

“แต่เล่นเข้าออกเป็นสิบ ๆ ร้านแล้วไม่ซื้อมันก็เหนื่อยนะ ปวดขาด้วย”

“บ่นเป็นคนแก่ไปได้”

“แกไปเดินซื้อคนเดียวเลย ฉันไม่ไปกับแกด้วยแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมา เบา ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงที่เอาไว้นั่งพักภายในห้าง 

“ยัยพริ้ง !!! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ” สายธารยืนท้าวเอวมองค้อนฉัน 

“เหนื่อย...” 

ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับสายธารอยู่สายตาของฉันก็ดันเหลือบไปเห็นใครบางคน 

คนที่ฉันไม่อยากจะเจอหน้าเขาที่สุด 

คู่หมั้นของพี่มารี นั่นเขากำลังเดินอยู่กับใคร ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารัก 

“พริ้ง!! แกมองอะไรของแกได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย พาฉันไปซื้อของหน่อย สัญญาจะไม่เลือกเยอะแล้ว” เสียงของสายธารบอกฉัน แต่ตอนนี้สมองกับสายตาของฉันมันกำลังจดจ่ออยู่กับคู่หมั้นของพี่มารีที่กำลังเดินอยู่กับผู้หญิง 

ไม่ใช่ว่าเขามีแฟนแล้วหรอกนะ 

เอ๊ะ! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันกันล่ะ 

เฮือก...!! 

ฉันรีบก้มหน้าลงทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางฉันที่กำลังนั่งมองอยู่ ไม่รู้ว่าเขาเห็นฉันหรือเปล่า แต่การที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้มันเริ่มจะไม่ปลอดภัยแล้วแหละ 

“แก เรากลับกันเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาซื้อ” 

“ไม่ได้พรุ่งนี้ฉันต้องไปที่สวนกับเฮีย มาแล้วก็ซื้อวันนี้สิ” คือบ้านของสายธารมีสวนองุ่น ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียวนะ 

“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว จริง ๆ นะ” 

“อะไรกันทำไม จู่ ๆ ถึงอยากจะกลับ?”

“มะ มันเหนื่อยไง” 

ฉันเหลือบตาขึ้นมองดูว่าคู่หมั้นของพี่สาวของฉันไปหรือยัง แต่!!! เขากลับยังไม่ไปไหน แถมยังทำท่าเหมือนจะเดินมาทางฉันด้วย 

ไม่ดี แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ 

พรึบ! 

ฉันลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะคว้ามือไปจับมือสารธารของก็รีบพาเดินออกมาจากห้างทันที 

สายธารก็โวยวายยกใหญ่ว่าฉันจะรีบไปไหน แต่ฉันก็บอกอะไรไม่ได้ 

“พริ้ง!! แกเป็นอะไรเนี่ย” 

“กะ ก็ค่อยมาพรุ่งนี้ไง” 

“ไม่ใช่ล่ะ แกเห็นใคร?” สายธารมองหน้าฉันอย่างจับผิด ฉันรีบก้มหน้าลงหลบสายตาที่มีพิรุธของตัวเองทันที

“ปะ เปล่า” 

“แกโกหก นี่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีทำไมฉันจะดูไม่ออก” 

“ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะไว้ค่อยมาวันหลังนะ” 

สายธารถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พอเห็นว่าฉันไม่ยอมพูดอะไรเธอก็ไม่ได้ถามอะไรฉันต่อให้ยืดยาวอีก 

เราทั้งคู่นั่งรถกลับมาบ้านด้วยกันเป็นรถของสารธารเธอมาส่งฉันที่บ้านก่อนจะขับรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง 

พอมาถึงบ้านฉันก็รีบขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง 

— ภายในห้อง 

ฉันเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมา ยาว ๆ ยอมรับว่าฉันคิดมากเรื่องคู่หมั้นของพี่สาวฉัน ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นอยู่ใกล้ก็จะมีแต่ทำให้ร้อนรุ่มใจ 

เฮ้อ... แต่เขากับพี่สาวฉันถูกผู้ใหญ่จับให้หมั้นกันหนิ 

ติ่ง~ เสียงแชทโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นสายธารที่ทักมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว แต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมพร้อมกับใจที่เริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ 

“เอาไลน์ฉันมาจากไหนกัน...” ฉันพูดออกมา เบา ๆ 

แชทที่ทักมาโปรไฟล์มันขึ้นตระหง่านอยู่ชัดเจนว่าเขาคือผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นกับพี่สาวฉัน 

คนที่ฉันเคยพลาดไปมีอะไรด้วย... 

(มาหาฉันที่คอนโด) 

เขาพิมพ์มา สั้น ๆ พร้อมกับส่งโลเคชั่นมาให้ฉันด้วย 

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวง น้อย ๆ มันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ จริง ๆ ตอนนี้ 

ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ จะให้ฉันไปหางั้นเหรอ ไปทำไมกัน อีกไม่กี่วันเขาก็จะหมั้นกับพี่สาวฉันแล้วนะ 

ถ้าวันนี้เราไม่เจอกันเขาคงไม่ทักมาแบบนี้แน่ เฮ้อ... 

(ฉันมีให้เวลาเธอ 30 นาที ถ้ายังมาไม่ถึงรู้ใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น) 

ข้อความที่ส่งมาทิ้งท้ายทำเอาฉันต้องรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที คำขู่ของเขามันได้ผล มันทำให้ฉันกลัว จริง ๆ 

“จะไปไหนเพิ่งจะกลับมาบ้านเองไม่ใช่เหรอ” 

ฉันชะงักเมื่อเดินลงไปชั้นล่างของบ้านแล้วเจอกับพี่มารีที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดมาพอดี 

“อะ เอ่อ ไป ไป...” ฉันอยากจะเอาหัวตัวเองโขกกำแพงแรง ๆ จริง ๆ ทำไมถึงได้เป็นคนขี้กลัวแบบนี้กันนะ

“สรุปจะไปไหน พูดติด ๆ ขัด ๆ อยู่นั่นแหละ” 

“ปะ ไปบ้านสายธารค่ะ ^_^” 

“แล้วจะกลับกี่โมง อย่าลืมนะว่าต้องเก็บของอีกไม่กี่วันก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านคู่หมั้นฉันแล้ว”

“ค่ะ เดี๋ยวกลับมาพริ้งจะรีบเก็บ” 

ที่เราต้องรีบเก็บของมันไม่ใช่เพราะต้องย้ายไปที่อื่นหรอก มันเป็นเพราะบ้านหลังนี้กำลังจะถูกยึดไปต่างหาก มันเศร้านะถ้าพูดถึงเรื่องนี้ 

“อื้อ รีบไปรีบกลับแล้วกันอย่าแอบไปเที่ยวที่ไหนล่ะ” 

พี่มารีพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป พี่มารีจะเป็นคนพูด ห้วน ๆ หน่อย แต่จริง ๆ แล้วพี่มารีก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร 

— คอนโดหรูใจกลางเมือง

ฉันขอโกรธพี่คนขับแท็กซี่ได้ไหม พี่เขาขับรถเร็วเกินไปฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยก็มาถึงแล้ว แถมตอนนี้ฉันก็กำลังยืนอยู่หน้าห้องตามที่คู่หมั้นของพี่สาวฉันได้บอกเอาไว้แล้วด้วย 

แกร็ก! (เสียงเปิดประตูห้อง) 

“เธอมาช้าไป 10 นาทีนะ รู้ไหม?” ทันทีที่ประตูเปิดออกเจ้าของใบหน้าหล่อคมคายก็พูดทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี

“ระ รถติดค่ะ” 

ฉัน ค่อย ๆ ก้าวขาเดินเข้าไปในห้องด้วยความประหม่า อยากจะกลับบ้านแต่มันก็ไม่ทันแล้ว 

พรึบ! 

ร่างของฉันถูกคนตัวโตคว้าไปกอดหลังจากที่ประตูห้องปิดสนิท 

“เอาตรงไหนดี โซฟา ห้องครัว ห้องน้ำ ระเบียง หรือ ห้องนอน?” พี่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ฉันแล้วกระซิบถาม 

“อะ เอาอะไรคะ...” 

“ก็เอากันไง หึ...!!”