บทที่ 1

ภายในโรงแรม สิ่งของกระจัดกระจายเละเทะ

เวินหนี่ตื่นขึ้นมา รู้สึกปวดระบมไปหมดทั้งตัว

เธอขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่นอนอยู่ข้าง ๆ

ใบหน้าหล่อเหลาจนเกินเหตุ หน้าตาที่คมคายและคิ้วเข้ม

ชายหนุ่มยังคงหลับอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

เวินหนี่ลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มหลุดเผยให้เห็นผิวขาว และรอยเล็กน้อยบนไหล่สีขาวเซ็กซี่ของเธอ

ร่างเล็กเดินลงจากเตียง คราบเลือดปรากฏชัดบนผ้าปูที่นอน

เมื่อมองดูเวลา นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาทำงานแล้ว เธอหยิบชุดสูทที่ยับยู่ยี่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่

ถุงน่องถูกเขาฉีกขาดไปแล้ว

เธอหยิบมันขึ้นมาม้วนเป็นลูกบอลก่อนจะโยนลงถังขยะแล้วสวมรองเท้าส้นสูง

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีคนมาเคาะประตู

เวินหนี่แต่งตัวเรียบร้อย และกลับมาสู่ตำแหน่งเลขาที่มากความสามารถ เธอถือกระเป๋าและเดินออกไป

คนที่เข้ามาคือสาวสวยคนหนึ่ง

ที่เธอเป็นคนเรียกมาเอง

เป็นแบบที่เย่หนานโจวชอบ

เวินหนี่พูดขึ้นว่า “เธอแค่นอนอยู่บนเตียงรอจนกว่าประธานเย่จะตื่น แล้วไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”

เธอหันกลับไปมองชายที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอีกครั้งก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป

เวินหนี่ไม่ต้องการให้เย่หนานโจวรู้ว่าเมื่อคืนนี้ทั้งสองมีอะไรกัน

พวกเขามีข้อตกลงว่าจะหย่ากันหลังจากสามปี

ระหว่างนี้ห้ามมีอะไรเกิดขึ้น

เธอเป็นเลขาส่วนตัวของเย่หนานโจวมาเจ็ดปี และเป็นภรรยาของเขามาสามปี

หลังจากเรียนจบ เธอก็อยู่ข้างกายเขามาโดยตลอด

และวันนั้นเขาก็กำชับกับเธอว่า ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นเพียงเจ้านายและลูกน้องเท่านั้น

ไม่สามารถข้ามชั้นของตัวตนนี้ไปได้

เวินหนี่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างตรงทางเดิน เธอยังคงคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขากอดเธอบนเตียงพร้อมกับเรียกชื่อ “เซิงเซิง”

หัวใจของเธอกระตุกอย่างหนัก

เซิงเซิงคือรักแรกของเขา

เขาเห็นเธอเป็นตัวแทนของเซิงเซิง

เธอรู้จักเย่หนานโจวดี และเขาก็ไม่มีทางมีอะไรกับเธอ

การแต่งงานที่มีเพียงเธอจริงจังฝ่ายเดียวนี้ควรจบลงเสียที

เรื่องเมื่อคืนถือเสียว่าเป็นการปิดฉากสามปีระหว่างเธอและเขา

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นพาดหัวว่านักร้องดาวรุ่งลู่ม่านเซิงกลับมาประเทศจีนพร้อมคู่หมั้นของเธอ!

เวินหนี่กำโทรศัพท์แน่น รู้สึกเจ็บปวดใจมากขึ้นกว่าเดิมจนแสบจมูก

เธอรู้แล้วว่าทำไมเมื่อคืนนี้เขาถึงดื่มหนัก และทำไมถึงได้ร้องไห้ในอ้อมแขนของตน

ลมเย็นพัดมาบนร่างกายของเธอ เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่นก่อนจะเก็บโทรศัพท์ แล้วหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า

เธอจุดบุหรี่และถือมันไว้ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลาง ควันบุหรี่ลอยขึ้นไปในอากาศ ทำให้ใบหน้าที่สวยงามและโดดเดี่ยวของเธอพร่ามัว

ทันใดนั้น หลี่ถิงก็วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา “พี่เวินหนี่ ชุดสูทของประธานเย่มาถึงแล้วค่ะ ฉันจะเอาเข้าไปเดี๋ยวนี้”

เวินหนี่สลัดความคิดทิ้งทันใดก่อนจะหันกลับไป

เธอกวาดตามอง “เดี๋ยวก่อน”

หลี่ถิงถิงหยุดฝีเท้า “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะพี่เวินหนี่”

“เขาไม่ชอบสีฟ้า ไปเปลี่ยนเป็นสีดำ เนกไทเอาเป็นลายสก็อต อืม แล้วก็รีดอีกครั้ง อย่าให้มีรอยยับ แล้วก็อย่าใส่ในถุงใส เขาไม่ชอบเสียงพลาสติก แขวนบนไม้แขวนแล้วเอาเข้าไปก็พอ” เวินหนี่เป็นเหมือนแม่บ้านส่วนตัวของเย่หนานโจว เธอจำนิสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาได้ และหลายปีมานี้ก็ไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้งเดียว

หลี่ถิงตกตะลึง ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา แค่การมองหน้าประธานเย่ที่เหมือนเจ้าแห่งนรกก็ทำให้เธอตกใจกลัวมากพออยู่แล้วและวันนี้ก็เกือบจะเกิดเรื่องขึ้นอีก

หลี่ถิงรีบนำชุดกลับไปเปลี่ยนทันที “ขอบคุณมากค่ะพี่เวินหนี่”

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากในห้อง “ไสหัวออกไป!”

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของหญิงสาว

ไม่นานประตูก็เปิดออก

หลี่ถิงคอตก และดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอถูกดุอีกแล้ว

แถมครั้งนี้ ประธานเย่ก็ดูอารมณ์เสียมากด้วย

เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางเวินหนี่ “พี่เวินหนี่ ประธานเย่บอกให้พี่เข้าไปค่ะ”

เวินหนี่มองดูประตูที่เปิดกว้างอยู่ และกลัวว่าเธอเองก็อาจจะรับมือไม่ไหว “เธอลงไปก่อนแล้วกัน”

เธอวางก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องสวีท

เธอมองเห็นความเละเทะภายในห้องตั้งแต่อยู่ที่หน้าประตู และของที่อยู่รอบตัวเย่หนานโจวก็กระจัดกระจาย

โคมไฟตั้งโต๊ะล้มลง และโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกก็ยังคงสั่นอยู่

ผู้หญิงที่เธอหามาตกใจกลัวจนไม่กล้าขยับร่างกายเปลือยเปล่าที่ไม่รู้ว่าควรยืนอยู่ตรงไหน และมีร่องรอยของความหวาดกลัวในดวงตา

เย่หนานโจวนั่งขรึมบนเตียง เขามีรูปร่างสมส่วน การออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้เขามีกล้ามเนื้อที่ชัดเจน อกที่กว้างและกล้ามเนื้อหน้าท้องโดดเด่นที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม

เขาดูเย้ายวนมาก แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับมืดมน และดวงตาของเขาก็ดูน่ากลัวมาก

เวินหนี่ก้าวไปข้างหน้า หยิบโคมไฟขึ้นมา ก่อนจะเทน้ำใส่แก้วแล้ววางลงบนโต๊ะข้างเตียง “ประธานเย่ คุณมีประชุมตอนเก้าโมงครึ่ง ตอนนี้ก็ลุกได้แล้วค่ะ”

ดวงตาของเย่หนานโจวจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา

ดูเหมือนเหลือเชื่อ

เวินหนี่สังเกตเห็นสิ่งนี้จึงพูดกับเธอว่า “เธอออกไปก่อน”

ผู้หญิงคนนั้นโล่งใจ รีบหยิบเสื้อผ้าแล้วออกไปทันที ไม่กล้าแม้แต่จะหยุดเดินเพียงก้าวเดียว

ทุกอย่างกลับมาสงบอีกครั้ง

เย่หนานโจวเบี่ยงสายตากลับมาที่ใบหน้าของเวินหนี่

เวินหนี่ยื่นน้ำใส่มือให้เขาด้วยความเคยชิน ก่อนจะวางเสื้อไว้ข้างเตียง “ประธานเย่ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะคะ”

ใบหน้าของเย่หนานโจวเคร่งขรึม นัยน์ตาแสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อคืนเธอไปไหน?”

เวินหนี่ตกใจเล็กน้อย นี่เขากำลังโทษเธอว่าไม่ดูแลเขาให้ดีแล้วปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นใช้ประโยชน์จากเขา จนทำให้เขาทำผิดต่อเซิงเซิงอย่างนั้นเหรอ?

ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย “ประธานเย่ คุณนอนกับผู้หญิงเพราะความเมา ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าใส่ใจมากเกินไปเลยนะคะ”

อารมณ์ของเธอดูไม่แยแสราวกับจะบอกว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้ให้เขา และจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงมาสร้างความวุ่นวายให้กับเขา

เขาจ้องมองเธอ ก่อนที่เส้นเลือดบนหน้าผากจะปูดขึ้น “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อคืนเธอไปไหน?”

เวินหนี่รู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ช่วงนี้ฉันเหนื่อยกับการจัดการโปรเจ็กต์ ก็เลยเผลอหลับไปที่ออฟฟิศค่ะ”

เมื่อพูดจบก็ได้เสียงสบถของเย่หนานโจว

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม เม้มริมฝีปากบางแน่น ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วพันตัวด้วยผ้าเช็ดตัว

เวินหนี่มองแผ่นหลังของเขาด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากทางหางตา

เขามักจะปกปิดร่างกายตัวเองต่อหน้าเธอเสมอ ราวกับว่ามันน่าขยะแขยงหากจะให้เธอได้เห็นแม้แต่เพียงครั้งเดียว

เมื่อคืนตอนที่เขาคิดว่าเธอคือเซิงเซิง เขาไม่มีท่าทางแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

พอได้สติกลับมา เย่หนานโจวก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมายืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่แล้ว

เวินหนี่เดินเข้าไปติดกระดุมเสื้อให้เขาตามปกติ

เขาสูงมาก ประมาณ 188 ซม. แม้ว่าเธอจะสูงถึง 168 ซม. ก็ตาม แต่ร่างเล็กก็ยังมีความสูงไม่มากพอที่จะผูกเนกไทให้เขา

ดูเหมือนเขาจะยังโกรธกับความสกปรกที่ตัวเองทำลงไปและที่ทำผิดต่อเซิงเซิง ทำให้เขาเย็นชาและหยิ่งเกินกว่าจะก้มลงมา

เธอทำได้เพียงยืนเขย่งเท้าและผูกเนกไทที่คอของเขา

ขณะที่เธอกำลังมุ่งความสนใจไปที่การผูกเนกไท ลมหายใจร้อนของเย่หนานโจวก็รินรดลงมาบนใบหูของเธอ และเสียงที่แหบห้าวของเขาก็ดังขึ้น “เวินหนี่ ผู้หญิงคนเมื่อคืนคือเธอใช่ไหม”