บทที่ 2

เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินหนี่ก็ตกใจจนเท้าแทบแพลง

ร่างกายของเธอเสียสมดุลและถลาไปบนตัวของเขา

เย่หนานโจวสัมผัสได้ว่าร่างกายของเธอสั่นเทา จึงจับเอวของเธอเอาไว้

อุณหภูมิที่แผดเผาทำให้เธอนึกถึงฉากที่ร้อนแรงและป่าเถื่อนของเขาเมื่อคืนนี้ทันที

เวินหนี่สงบสติอารมณ์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาลึกล้ำของเขา

ดวงตาของเขาจริงจังมาก ทั้งตั้งคำถาม และสงสัย ราวกับว่าเขากำลังจะมองให้ทะลุเธอ

หัวใจของเวินหนี่เต้นรัวเร็ว

เธอไม่กล้าสบตาเขาแม้แต่วินาทีเดียว จึงก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

ขนาดเขาคิดว่าเป็นผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็ยังโกรธมากขนาดนี้ หากเขารู้ว่าเป็นเธอล่ะก็ จุดจบของเธอก็คงไม่ต่างกัน

แต่เธอไม่เต็มใจให้มันเป็นแบบนั้น

หากเย่หนานโจวรู้ว่าเป็นเธอ ชีวิตแต่งงานของเธอกับเขาจะอยู่ได้นานกว่านี้อย่างนั้นเหรอ?

เธอไม่กล้าสบตาเขา “ทำไมคุณถึงถามแบบนั้น?”

มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม เย่หนานโจวหัวเราะเบา ๆ “เธอไม่กล้าหรอก”

มือของเวินหนี่แข็งทื่อพลันหลับตาลง

เย่หนานโจวหวังว่าจะไม่ใช่เธอ เพราะท้ายที่สุด เขาและเธอตกลงแต่งงานกันตามสัญญาเท่านั้น

และอีกไม่กี่วันสัญญานี้ก็จะสิ้นสุดลง

ทันใดนั้น เย่หนานโจวก็จับมือของเธออย่างแรง

หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่จ้องลงมาอย่างเย็นชา และเหมือนกำลังจับผิดตน

หัวใจของเวินหนี่หยุดเต้นชั่วขณะ

เธอพยายามดิ้นเพื่อดึงมือของตัวเองกลับมา ทันใดนั้นเย่หนานโจวก็กดตัวของเธอเข้ากับกระจกบานใหญ่

“คุณจะทำอะไร?”

เวินหนี่แสร้งทำเป็นสงบ แต่เสียงน้ำที่สั่นเทาก็ยังคงเผยให้เห็นถึงความกลัวและความกังวลใจ

“เธอเผลอหลับที่ออฟฟิศจริง ๆ งั้นเหรอ?”

เวินหนี่มองดวงตาสีเข้มของเขา เขาสงสัยเธออย่างนั้นเหรอ?

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคืนแต่งงานเมื่อสามปีที่แล้ว เธอคิดว่าเขาแต่งงานกับเธอด้วยความสมัครใจ เธอเอื้อมมือไปหาเขา แต่ก่อนที่เธอจะได้สัมผัสมือของเขา เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เขาพูดว่า

“เวินหนี่ ฉันแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อเติมเต็มปรารถนาสุดท้ายของคุณปู่เท่านั้น อีกสามปีเธอกับฉันจะแยกทางกัน และก่อนที่จะถึงเวลานั้น อย่าแตะต้องฉันเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้น เธอก็น่าจะรู้ถึงวิธีการของฉันดี”

เขาไม่ให้เธอได้สัมผัส เพียงเพื่อปกป้องไว้ให้คนที่เขารัก

ด้วยความรักที่เขามีต่อเซิงเซิง หากเขารู้ว่าเพราะสัมผัสของเธอทำให้เขาทรยศต่อเซิงเซิง เขาจะต้องฆ่าเธออย่างแน่นอน!

เวินหนี่มองลงต่ำ “...อืม”

ทันใดนั้น มือของเขาก็หยุดอยู่บนคอเรียวของเธอ เมื่อเขาออกแรง ผิวขาวของเธอก็กลายเป็นสีแดงราวกับดอกซากุระ และสุดท้ายก่อนจะไปหยุดอยู่ที่กระดุมเม็ดที่สามของเธอ

“เธอติดกระดุมผิด”

เวินหนี่มองตามข้อมือของเขา และพบว่ากระดุมเม็ดนั้นติดผิดไปจริง ๆ

เธอหายใจเข้าแรง ก่อนจะปัดมือเขาออก และรีบปลดกระดุมเม็ดนั้น “ขออภัยค่ะ ฉันจะระมัดระวังให้มากกว่านี้ และจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกค่ะ”

จู่ ๆ เย่หนานโจวก็รู้สึกหงุดหงิดและผลักเธอออกไป และรักษาระยะห่างไว้

เย่หนานโจวหันหลังให้เธอก่อนจะจัดระเบียบคอเสื้อของตัวเอง “อย่าทำผิดพลาดในเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีก”

เวินหนี่จ้องมองพื้น รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกดึงด้วยบางสิ่ง

เขาไม่อนุญาตให้เธอทำพลาด แล้วเขาล่ะ?

เย่หนานโจวหันกลับมามองเธอ “มัวยืนทำอะไรอยู่? ไม่ไปเตรียมเนื้อหาก่อนการประชุมรึไง?”

เห็นเพียงเธอก้มหน้าลงจนมองไม่เห็นใบหน้า

“เย่หนานโจว ลู่ม่านเซิงกลับมาแล้ว”

เย่หนานโจวชะงักไปครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่เธอเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม

เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองเขาพลางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงเวลาที่เราต้องหย่ากันแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เส้นเลือดบนหลังมือของเย่หนานโจวก็ปูดขึ้น และใบหน้าของเขาก็มืดลง “เวินหนี่ นี่มันเวลาทำงาน ทำหน้าที่ของเธอไปซะ”

พูดจบเขาก็หันหลังและเดินจากไปทันที

เวินหนี่มองดูแผ่นหลังของเขาและรู้สึกหายใจลำบาก

เขาอาจจะเห็นด้วยแล้วใช่ไหม

เธอรู้สึกถึงความอุ่นบนหลังมือ และเมื่อมองลงไปก็เห็นหยดน้ำใสชัดเจน

สุดท้ายเธอก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้

แต่เขาพูดถูก เธอยังคงเป็นเลขาของเขา และเธอยังต้องทำงาน

เอกสารที่ใช้ในการประชุมอยู่ที่บ้าน เธอต้องกลับไปเอา

และถือโอกาสกลับไปเอาทะเบียนหย่าที่เธอเตรียมไว้เมื่อสามปีก่อนด้วยเลย

……

ห้องทำงานของประธานเย่

เย่หนานโจวเอนกายบนเก้าอี้หนังและขมวดคิ้วอย่างเย็นชา

มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก และเผยชิงผู้ช่วยของเขาก็เดินเข้ามา

“ประธานเย่ ผมตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนแล้วครับ เมื่อคืนเวินหนี่หลับอยู่ในออฟฟิศจริง ๆ ครับ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เย่หนานโจวก็ขมวดคิ้วหนักขึ้น

“นอกจากนี้ ยังพบว่าเมื่อคืนคุณลู่ม่านเซิงไปที่โรงแรมที่คุณอยู่ และเธอก็ได้ตรวจสอบหมายเลขห้องของคุณกับแผนกต้อนรับด้วยครับ”

ในเวลาเดียวกัน

เวินหนี่กลับไปที่คฤหาสน์ต้นตระกูลของตระกูลเย่ ทันทีที่เธอก้าวผ่านประตู เสียงเหน็บแนมของเย่ซูเฟินก็ดังขึ้น “ทำไมเธอถึงไม่ทำงาน กลับมาที่นี่ทำไม? ตระกูลเย่ของเราไม่ต้องการเลี้ยงคนขี้เกียจหรอกนะ โดยเฉพาะแม่ไก่ที่ไม่วางไข่อย่างเธอ”

เวินหนี่ชินกับคำพูดเยาะเย้ยถากถางของแม่สามีมานานแล้ว

อย่างไรก็ตาม การมีลูกหรือไม่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะตัดสินใจได้เพียงลำพัง

ก็ดีเหมือนกัน ต่อจากนี้จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกแม่สามีดุเพราะไม่มีลูกกับเย่หนานโจวแล้ว

และไม่จำเป็นต้องดื่มยาสีดำที่ทำให้ตั้งครรภ์ของหมอเถื่อนอีกต่อไป

เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ฉันกลับมาเอาเอกสารที่ประธานเย่ต้องใช้ในการสำหรับการประชุมค่ะ”

“เอกสารสำคัญแบบนี้ควรเตรียมไปตั้งแต่แรกแล้ว ยังต้องกลับมาเอาแบบนี้ เธอคิดจะอู้งานหรือไง? เธออย่าลืมนะว่าตัวเองติดหนี้ตระกูลเย่ของเราอยู่ห้าสิบล้านบาท! ต่อให้ทำงานให้ลูกชายของฉันทั้งชาติเธอก็ชดใช้ไม่หมด! กล้าดียังไงมาแอบอู้งานแบบนี้!”

เวินหนี่หลับตาลง รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

เธอจะลืมได้อย่างไรว่าตอนนั้นคุณปู่เย่ช่วยพ่อของเธอชำระหนี้จำนวนห้าสิบล้านบาท และเสนอให้เย่หนานโจวแต่งงานกับเธอ

ดังนั้นเมื่อกี้ตอนเธอพูดเรื่องหย่ากับเย่หนานโจว เขาจึงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ และเพียงบอกให้เธอทำงานของเธอให้ดีเท่านั้น

ในความเห็นของเขา ในเมื่อการแต่งงานสิ้นสุดลงแล้วเธอก็ควรคืนเงินให้กับตระกูลเย่

“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันจะคืนเงินให้ครบแน่นอนค่ะ ฉันจะไปเอาเอกสารแล้วจะออกไปเลยค่ะ ทางนั้นยังรออยู่”

พูดจบเธอก็เตรียมเดินไปทางห้องทำงานของเย่หนานโจว

“ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอไปไหนเลยนะ รู้จักกฎระเบียบบ้างไหม? ฉันมีเรื่องจะถามเธอพอดี”

“อะไรเหรอคะ?”

“เดือนนี้ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลหรือยัง? ท้องของเธอมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม?”

“หนานโจวกับฉันยุ่งอยู่กับงานตลอด เราไม่มีกะจิตกะใจมาสนใจเรื่องนี้เลยค่ะ ไว้ในอนาคตมีเวลา ฉันจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ”

เย่ซูเฟินหน้าเปลี่ยนสี และก่นด่าออกมาทันที “ฉันได้ยินแบบนี้มาหลายครั้งนับไม่ถ้วนแล้ว ถ้าเธอทำไม่ได้ ก็หาคนที่ใหม่ที่ทำได้ แล้วหย่ากับหนานโจวซะ!”

ใบหน้าของเวินหนี่ซีดเผือด แม้ว่าเธอจะรู้ว่าจะต้องมีการหย่าตั้งแต่ในคืนวันแต่งงาน แต่เธอก็ยังอยากจะถามให้ชัดเจน

“นี่เป็นความต้องการของเขาหรือเปล่าคะ?”

“ถ้าไม่ใช่ความต้องการของเขาแล้วจะเป็นใคร?” เย่ชูเฟินตอบกลับไป

ใบหน้าของเวินหนี่ซีดเผือดทันที

“คุณป้าคะ ซุปไก่ของโปรดของคุณป้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ลองชิมดูหน่อยนะคะ” ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัวขัดจังหวะความเงียบนี้

เมื่อเวินหนี่ได้ยินเสียงนั้น เธอก็ตัวแข็งทื่อ แม้แต่เลือดในร่างกายของเธอก็เย็นเฉียบ