บทที่ 436

ลู่ม่านเซิงหน้าหัน และถลาล้มลงจากเตียงทันที

ครั้งนี้เธอล้มแรงมากจนได้ยินเสียงกระดูกที่กระทบพื้น และลู่ม่านเซิงก็นอนอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ

เย่หนานโจวกำลังจะผลักลู่ม่านเซิงออก แต่เขาไม่คิดเลยว่าเย่จื่อจะเข้ามาตบลู่ม่านเซิงซะก่อน

เมื่อเขาเห็นเย่จื่อ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณอา นี่อากำลังทำอะไร?”

ในเวลาเดียวกัน มีเพียงผู้ช่วยเท่านั้นที่เห็น และเข้าไปพยุงลู่ม่านเซิง

“ฉันกำลังทำอะไรงั้นเหรอ ก็กำลังตบนังเมียน้อยนี่ไงไม่เห็นเหรอ?” เย่จื่อพูดอย่างเย็นชา โดยไม่ไว้หน้าพวกเขาเลย

ลู่ม่านเซิงหลั่งน้ำตาและยังคงแน่นิ่ง เธอดูอ่อนแอราวกับดูแลตัวเองไม่ได้

เย่หนานโจวขมวดคิ้ว ดึงลู่ม่านเซิงขึ้นมาจากพื้นแล้วพูดว่า “เธอป่วย และผมก็แค่มาดูเท่านั้น”

“แกเป็นอะไรกับเธอ ถึงต้องให้แกมาเยี่ยม” เย่จื่อไม่เห็นด้วย “เธอเสแสร้งทั้งนั้น จุดประสงค์ก็เพื่อให้แกสงสาร แล้วแกก็ยังดันไปติดกับ!”

“ผมเป็นเจ้านายของเธอ แม้ว่าเธอจะเสแสร้ง แต่ผมก็ยังต้องมาพูดอะไรสักหน่อย” เย่หนานโจวไม่คิดว่ามันจะไม่เหมาะสม แต่การกระทำของเย่จื่อนั้นค่อนข้างหุนหันพลันแล่น

“ฉันไม่เชื่อ!” เย่จื่อพูด “ป่วยเมื่อไหร่ไม่ป่วย แต่พอแกอยู่โรงพย