LOGINShare
บทที่ 6 แอบหนีออกจากโรงเรียน
Last Updated:
2025-04-07 11:04:16พอถึงโรงเรียนเจ้าหญิงก็เดินเข้าไปในโรงเรียนตามปกติ พร้อมกับเถวะที่มายืนรอรับเจ้าหญิงหน้าป้ายรถเมล์อย่างเช่นทุกครั้ง
" ไปกินข้าวเช้ากันเถอะ " เถวะหันหน้าไปชวนเพื่อนสาวที่สนิทสุดๆของตัวเอง " เรากินมาแล้ว " เจ้าหญิงตอบกลับเถวะไปพร้อมกับรอยยิ้มแสนน่ารัก จนทำให้รอยยิ้มที่เจ้าหญิงยิ้มส่งมาให้เถวะ ทำให้เถวะหัวใจหล่นวูบทันที แอบรักเพื่อนสนิทตัวเองมันเป็นแบบนี้นี่เอง เถวะได้แต่คิดในใจ " แต่เราหิวนี่น๊าาา " เถวะพูดพลางลูบท้องของเขาไปมา " งั้นเจ้าหญิงพาเถวะไปกินที่โรงอาหารนะ " เจ้าหญิงบอกกับเพื่อนชายที่สนิทที่สุดของเขาทันที เพื่อนรักทั้งสองคนเดินไปที่โรงอาหาร เจ้าหญิงก็นั่งรอเถวะกินข้าวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่คุณบทร้ายซื้อให้ออกมากดเล่น " เจ้าหญิงเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่เหรอ " เถวะถามเจ้าหญิง เพราะปกติเจ้าหญิงจะไม่เปลี่ยนโทรศัพท์บ่อยๆ และเจ้าหญิงก็คงไม่ซื้อโทรศัพท์ที่ราคาแพงเกือบแสนแบบนี้ " คุณบทร้ายซื้อให้เจ้าหญิงไว้โทรหาเขาตอนฉุกเฉิน คุณบทร้ายบอกว่าราคาไม่แพงมากนัก " เจ้าหญิงที่แสนไร้เดียงสาตอบกลับเถวะไป " เปลี่ยนเบอร์โทรด้วยเหรอ เมื่อคืนเราโทรหาเจ้าหญิงไม่ติดเลย เราว่าจะถามเรื่องการบ้านคณิตศาสตร์ " เถวะถามเพื่อนสาวของตัวเอง ปกติเถวะก็เป็นเด็กที่เรียนเก่งอยู่แล้ว แต่แค่เถวะชอบโทรไปหาเจ้าหญิงบ่อยๆ เพื่อจะหาข้ออ้างถามเรื่องการบ้านจากเจ้าหญิงก็แค่นั้นเอง " เราขอโทษนะ ลืมบอกเบอร์ใหม่กับเถวะไปเลย " เจ้าหญิงตอบเพื่อนรักอย่างรู้สึกผิด เพราะปกติเถวะจะชอบโทรมาปรึกษาเรื่องการบ้านกับเจ้าหญิงบ่อยๆ " ไม่เป็นไร งั้นเราขอเบอร์โทรใหม่ของเจ้าหญิงด้วยนะ " เถวะพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์รุ่นเดียวกันกับเจ้าหญิงไปให้เจ้าหญิงกดเบอร์โทรให้ " เรียบร้อย " พอเจ้าหญิงกดเบอร์ของตัวเองเสร็จก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับเถวะทันที " เจ้าหญิงได้เจอคุณแม่บ้างไหม " เถวะที่กินข้าวอยู่เงยหน้าถามเพื่อนรักของตัวเอง " ยังเลย เราคิดถึงแม่มากๆ แต่ไม่กล้าไป กลัวคุณบทร้ายดุ " เจ้าหญิงทำหน้าสลดลงทันทีเมื่อพูดถึงแม่ของเธอ " ให้เราพาไปไหม " เถวะถามเจ้าหญิง " ไม่ได้หรอก เรากลัวคุณบทร้ายจับได้ " เจ้าหญิงปฏิเสธเพื่อนรักไปทันที " ก็อย่าให้จับได้สิ วันนี้มีคาบโฮมรูมก่อนเลิกเรียน เดี๋ยวเราแอบพาเจ้าหญิงไปหาแม่ " เถวะยื่นข้อเสนอให้กับเจ้าหญิง " จริงเหรอ 0.0 " เจ้าหญิงทำแววตาเป็นประกายเมื่อเถวะยื่นข้อเสนอนี้มาให้เธอ เพราะถ้าแอบไปตอนยังไม่เลิกเรียนลูกน้องของคุณบทร้ายก็คงยังไม่ขับรถมารับเธอกลับ เจ้าหญิงคิดแบบนั้น " จริงสิ " เถวะพยักหน้าบอกเพื่อนรักพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างมั่นใจในแผนการครั้งนี้ คาบเรียนโฮมรูม ตอนนี้เจ้าหญิงกับเถวะกำลังหาทางออกจากโรงเรียน ซึ่งตอนนี้มันก็ง่ายสำหรับการหลบหนี เพราะคาบโฮมรูมส่วนมากจะเป็นคาบทำความสะอาดห้องเรียน ก็เลยจะไม่ค่อยมีคนสนใจมากนักว่านักเรียนที่ห้องหายไปไหนกัน " เจ้าหญิงทางนี้ " เถวะเรียกเจ้าหญิงให้ไปมุดกับโพลงไม้ที่เถวะได้ทำเอาไว้ เถวะแอบทำรูไว้ตรงนี้เพื่อออกมาจากนอกโรงเรียนบ่อยๆ และเถวะก็เอาต้นไม้ปลอมใส่กระถางใหญ่ๆมาตั้งปิดรูกลั้นเอาไว้ " เถวะ แอบหนีเรียนบ่อยใช่ไหม " เจ้าหญิงที่มุดตามเพื่อนชายของตัวเองมาถามขึ้น " นิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ " เจ้าหญิงกับเถวะยืนหัวเราะกันอย่างชอบใจ ร้านอาหารตามสั่งวันดี เจ้าหญิงกับเถวะเดินเข้ามาที่ร้านอาหารตามสั่งซึ่งเป็นร้านของแม่เจ้าหญิงนั่นเอง " แม่คะ " เจ้าหญิงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ของเธอด้วยความคิดถึงทันที " เจ้าหญิงลูกมาได้ยังไง " แม่ของเจ้าหญิงที่เห็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ " เถวะแอบพามาค่ะแม่ แล้วคุณลุงชัยไปไหนแล้วล่ะคะ " เจ้าหญิงถามหาพ่อเลี้ยงของเธอ " คนเลวแบบนั้นแม่ไล่ออกจากบ้านไปตั้งแต่วันที่เขาส่งลูกแม่ไปขัดดอกแล้วล่ะ แล้วเจ้าหญิงเป็นยังไงบ้างลูก " วันดีโอบกอดลูกสาวตัวเองด้วยความห่วงใยเป็นอย่างมาก " แม่ไม่ต้องห่วงเจ้าหญิงนะคะ เจ้าหญิงสบายดีค่ะ " เจ้าหญิงตอบกลับแม่ของเธอไปตามความจริง เพราะตอนนี้คุณบทร้ายไม่ได้รังแกอะไรเธอเลยสักนิดเดียว " คุณบทร้ายไม่ได้รังแกเจ้าหญิงของแม่ใช่ไหม " ผู้เป็นแม่ถามลูกพร้อมกับจับดูร่างกายของลูกสาวตัวเองไปมาเพื่อสำรวจร่างกายว่าผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า " ไม่ค่ะ คุณบทร้ายไม่ได้ทำอะไรเจ้าหญิง แถมคุณบทร้ายให้สัญญากับเจ้าหญิงด้วยนะคะว่า ถ้าเจ้าหญิงอายุยังไม่ถึง 18 ปี คุณบทร้ายจะไม่แตะตัวเจ้าหญิงเลยค่ะ " เด็กสาวบอกกับแม่ของเธอด้วยรอยยิ้มอย่างไร้เดียงสา " ดีแล้วลูก แต่คุณบทร้ายเนี่ยนะไม่ได้รังแกเจ้าหญิง มันไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เพราะปกติใครที่ติดหนี้คุณบทร้าย หรือทำให้เขาไม่พอใจ เขาก็จะทำร้ายจนคนคนนั้นแทบจะไม่มีที่ยืนในสังคมเลยนะลูก " แม่ของเธอพูดขึ้น เพราะจากประวัติของเขาที่เธอได้ยินมามันโหดเหี้ยมเอามากๆในการทรมานคนอื่น " หนูไม่ได้รู้อะไรมากหรอกนะคะ หนูนอนและอาศัยอยู่บ้านหลังเล็กคนเดียวค่ะ ไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่กับคุณบทร้าย " เจ้าหญิงบอกกับผู้เป็นแม่ไป เพราะกลัวคนเป็นแม่จะเป็นห่วงเธอ " จริงเหรอลูก ได้ยินแบบนี้แม่ก็สบายใจ เถวะขอบใจมากนะที่พาเจ้าหญิงมาหาแม่ " แม่ของเจ้าหญิงหันไปขอบใจเถวะทันที พร้อมกับเถวะที่เดินเข้ามาสวมกอดแม่ของเจ้าหญิงเช่นกัน เด็กทั้งสองคนนี้สนิทกันมากๆ สนิทกันมาตั้งแต่ ม.1 และเป็นเถวะที่คอยดูแลเจ้าหญิงลูกของเธอมาตลอด วันดีเลยไว้ใจเถวะเอามากๆ และรักเถวะเหมือนลูกชายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ " งั้นผมพาเจ้าหญิงกลับโรงเรียนก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวคุณบทร้ายจับได้ " เถวะบอกวันดีพร้อมกับจูงมือเจ้าหญิงออกไปจากร้านอาหารตามสั่ง " เจ้าหญิงไปนะคะแม่ " เจ้าหญิงเอ่ยลาแม่ของตัวเองด้วยน้ำตา โรงเรียน พอถึงโรงเรียนเจ้าหญิงที่ยังคิดถึงแม่ก็ร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด " อึก ฮืออออ T.T " เจ้าหญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเถวะต้องเข้าไปสวมกอดเพื่อปลอบใจเพื่อนรักของตัวเอง " เดี๋ยวเราพาไปหาคุณแม่บ่อยๆ เจ้าหญิงอย่าให้คุณบทร้ายจับได้ก็พอ " เถวะกอดเพื่อนตัวเองและลูบหลังเบาๆ " จริงนะ " เจ้าหญิงที่ได้ยินคำพูดของเถวะถึงกับยกยิ้มอย่างดีใจ " จริงสิ ทุกวันศุกร์คาบโฮมรูม โอเคไหม " เถวะพูดพร้อมกับกุมมือน้อยๆของเจ้าหญิงเอาไว้ " ได้สิ :) " เจ้าหญิงดีใจและยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองออกจากแก้มเนียนใสทันที " เรารักเจ้าหญิงนะ ถึงเจ้าหญิงจะเป็นยังไงเราก็รักเจ้าหญิง เราจะอยู่ข้างๆเจ้าหญิงเสมอ " เถวะพูดพลางลูบมือน้อยๆของเจ้าหญิงไปมา " เราก็รักเถวะ เถวะเป็นเพื่อนที่ดี " เจ้าหญิงพูดแบบนั้น เถวะที่ได้ยินถึงกับจุกในอกขึ้นมาทันที เจ้าหญิงไม่รู้เลยว่าคำบอกรักของเถวะมันไม่ใช่คำบอกรักแบบเพื่อนปกติทั่วไป แต่เป็นการบอกรักที่เปรียบเสมือนความรักของผู้ชายที่จะรักผู้หญิงคนนี้ตลอดไปต่างหากล่ะ
Latest chapter
บทร้าย บทที่ 79 เจ้าขา เจ้านาย The End
โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังถูกจัดไว้สำหรับการคลอดโดยเฉพาะ บทร้ายไม่ยอมห่างจากห้องคลอดแม้แต่ก้าวเดียวเขานั่งกุมมือเจ้าหญิงแน่นตลอดทุกวินาทีของความเจ็บปวด“พี่…มันเจ็บ หนูไม่ไหวแล้ว…” เจ้าหญิงเหงื่อซึม หน้าซีด“ไหวสิเมียพี่ต้องไหว หนูเก่งที่สุดแล้วนะครับ…” บทร้ายแนบริมฝีปากกับหน้าผากเมียน้ำตาคลอ“แค่คลอดลูกของเราออกมา พี่ขอร้อง…”เสียงร้องไห้ของทารกตัวน้อยดังขึ้นในห้อง บทร้ายถึงกับทรุดนั่งร้องไห้เงียบๆข้างเตียงราวกับหัวใจถูกปลดปล่อยจากความกลัวทั้งปวง“ได้ลูกสาวค่ะ แข็งแรงมากเลย”“ลูกพ่อ… หนูของพ่อ… ขอบคุณที่มาเกิดเป็นลูกพ่อแม่นะครับ”...ลูกสาวของบทร้ายและเจ้าหญิงถูกตั้งชื่อว่า “น้องเจ้าขา”เด็กหญิงผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตเหมือนแม่ รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนพ่อเมื่ออายุครบ 1 ขวบเธอเริ่มหัดเดิน เริ่มพูดคำว่า “ปะป๊า” และ “หม่ามี๊” ได้บทร้ายนั่งคุกเข่ารอรับลูกที่กำลังเกาะโซฟาแล้วค่อยๆยืนขึ้นเจ้าขาก้าวขาเล็กๆเดินมาหาพ่อก่อนจะโผเข้ากอดอกบึ้กๆของบทร้ายแน่น“เก่งมากลูก… ลูกของพ่อเดินได้แล้ว!” บทร้าย หัวเราะแล้วร้องไห้ในเวลาเดียวกัน“เจ้าขาเก่งที่สุดเลยลูก หนูเก่งเหมือนแม่เลยใช่ไห
บทร้าย บทที่ 78 ผัวเฝ้าเมียเรียนออนไลน์
มหาวิทยาลัยเจ้าหญิงกำลังนั่งเรียนทุกคนตกใจเมื่อเห็น “เจ้าของมหาวิทยาลัย” เดินตรงมาที่หน้าห้องเรียน ใส่สูทสีดำ ขรึมเยือกเย็น ดวงตาแดงก่ำอาจารย์ถึงกับชะงักบทร้ายเปิดประตูโดยไม่พูดอะไร ก่อนพูดเพียงคำเดียว“ออกมาเดี๋ยวนี้” บทร้ายพูดเสียงเข้มเจ้าหญิงหน้าเสียหยิบของแล้วรีบลุกเสียงซุบซิบในห้องดังกระหึ่ม “บทร้ายดุโหดมาก” “โอ้ย เมียโดนแน่”ในรถพอขึ้นรถเท่านั้นแหละประตูปิดเสียงดัง “ปัง!” ก่อนที่บทร้ายจะพูดด้วยน้ำเสียงกดอารมณ์“ทำไมไม่บอกพี่?” บทร้ายเสียงสั่น“หนูแค่อยากเรียน… หนูไม่อยากเป็นภาระ” เจ้าหญิงก้มหน้าตอบน้ำเสียงเบาๆ“ไม่อยากเป็นภาระจนไม่รักตัวเองรึไง!?! หนูเพิ่งฟื้น รู้ไหมว่าถ้าเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะ…” บทร้ายเผลอตะคอกใส่เจ้าหญิงด้วยความโกรธเขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธปนเสียใจ เจ้าหญิงน้ำตาซึมพยายามยื่นมือไปแตะแขนบทร้าย“พี่… หนูขอโทษ…”“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับหนู พี่ขอโทษที่ดุ แต่พี่กลัว… พี่กลัวจะเสียหนูไปอีก…” บทร้ายเสียงแผ่วลงเมื่อรู้ตัวว่าเผลอตะคอกเมียเพนท์เฮ้าส์บทร้ายอุ้มเมียขึ้นห้องไม่พูดไม่จาแต่พอวางเมียบนเตียงเท่านั้นก็ซบหน้าลงที่หน้าท้องเธอน้ำตาหยด
บทร้าย บทที่ 77 เจ้าหญิงล้มป่วย
มหาวิทยาลัยเช้าวันรุ่งขึ้น: วันพรีเซนต์เจ้าหญิงสวมชุดนักศึกษาสะอาดเรียบ ผูกผม เรียบร้อย แต่หน้าซีดมาก เธอยืนหน้าห้องประชุมพร้อมทีม หัวใจเต้นแรงเพราะความเครียด ตอนที่เดินขึ้นเวที…เธอกลั้นหายใจและเริ่มพูด30 นาทีผ่านไป…...พรีเซนต์เสร็จ...ภาพเริ่มเบลอ เสียงในห้องเบาๆลง มือสั่น หน้าเย็นเฉียบ เจ้าหญิงเซ ทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางล้มลงต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนทั้งห้อง“เจ้าหญิง!!”🚑 โรงพยาบาลบทร้ายได้ยินข่าวจากพยาบาลที่ติดต่อมา บทร้ายมาถึงด้วยความเร็วสูงสุดที่รถของเขาจะพาไปได้ เขาเปิดประตูห้องฉุกเฉินด้วยหัวใจที่แทบหลุดออกมามองเห็นเมียนอนบนเตียง ให้น้ำเกลือ ขอบตาแดงเพราะน้ำตา“พี่ขอโทษ…พี่ไม่น่าปล่อยให้หนูทำทุกอย่างคนเดียวแบบนั้นเลย”“พี่ควรอยู่ตรงนั้น พี่ควรกอดหนู พี่ควรห้ามหนูตั้งแต่แรก…”เขาคุกเข่าข้างเตียง จับมือเมียไว้แน่น ริมฝีปากสั่น น้ำตาไหลเงียบๆ ในห้องเงียบสงัดมีแค่เสียงเครื่องวัดชีพจรและเสียงใจเขาเต้นระรัว...เจ้าหญิงลืมตาช้าๆเห็นหน้าผัวฟุบอยู่ข้างเตียงมืออุ่นๆของเขาจับมือเธอไว้ตลอดไม่ปล่อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว“พี่…” เจ้าหญิงเรียกบทร้ายเสียงเบาและแหบพร่า“หนู…หนูตื่นแล้วใช่ไหมคะ
บทร้าย บทที่ 76 เฝ้าเมียทั้งวันที่มหาวิทยาลัย
ฮันนีมูนสุดหรูหนึ่งวันหลังแต่งงานบทร้ายจองเกาะส่วนตัวที่มัลดีฟส์ มีแค่เขาและเธอ…ในรีสอร์ทกลางทะเลเสียงคลื่นเบาๆ บรรยากาศโรแมนติกจนต้องรักกันทุกเช้า เย็น และกลางคืน“บนเตียงก็ผัว บนเรือก็ผัว ในน้ำก็ผัว…หนูหนีผัวไม่พ้นหรอกเมียพี่”ปี 4เช้าวันเปิดเรียนเช้านั้น…เสียงนาฬิกาปลุกยังไม่ทันดัง บทร้ายก็ตื่นขึ้นมามองใบหน้าหวานของภรรยาสุดที่รัก เจ้าหญิงนอนกอดแขนเขาแน่นเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ใส่นอนเมื่อคืนเลิกขึ้นมานิดๆเผยให้เห็นผิวขาวนวลจนคนเป็นผัวอยากจะให้เมียโดดเรียน…เอ้ย ไม่ใช่บทร้ายก้มจูบหน้าผากเจ้าหญิงเบาๆ“เมียพี่จะเป็นนักศึกษาปี 4 ที่สวยที่สุดในโลก”พอเจ้าหญิงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ บทร้ายยืนยันจะขับรถไปส่งเมียเอง ไม่ยอมให้อัคคีขับเหมือนทุกครั้ง“ขอโทษนะคะ ผัวขับรถไปรอหน้าคณะทุกวันแบบนี้ เพื่อนจะไม่สงสัยเหรอคะ?” เจ้าหญิงพูดแซว“ก็ไม่ต้องสนใจสิคะคุณเมีย เขารู้ก็ดี จะได้รู้ว่าเมียใครอย่าแตะ” บทร้ายตอบยียวนกวนประสาทกลับมหาวิทยาลัยคณะนิเทศศาสตร์ทุกสายตาหันมามอง…เจ้าหญิงเปิดประตูลงจากรถสุดหรูพร้อมเสียงกระซิบของเพื่อนๆในคณะ“นั่นผัวเจ้าหญิงเหรอ?”“โอ๊ย ทำไมหล่อโหดขนาดนี้”“มีผัวดีชีวิตดีจริงๆ…”“แล
บทร้าย บทที่ 75 รักเมียให้สมกับที่เกือบเสียเมียไป NC25++++
บทร้ายวางแหวนวงเดิมไว้ในกล่องกำมะหยี่เขาคุกเข่าอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะผิด แต่เพราะรัก“หนู…พี่ไม่รู้ว่ามีสิทธิ์ไหม แต่ขอพี่ได้ใส่แหวนวงนี้ให้อีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในฐานะผัว แต่ในฐานะผู้ชายที่ไม่มีใครรักเท่าหนูอีกแล้ว…”เจ้าหญิงยื่นมือไปทั้งน้ำตาแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูเขา“ใส่ให้แน่น ๆ เลยนะคะพี่…เพราะรอบนี้ หนูจะไม่มีวันถอดมันออกอีกแล้ว…”...ห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม 7 ดาวในกรุงเทพมหานครคือสถานที่ที่บทร้ายจัดไว้สำหรับการ “เริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่” เขาไม่พูดพร่ำ ไม่อธิบายซ้ำ เขาแค่จ้องเจ้าหญิงด้วยแววตาที่ลึกกว่าทะเล…และเร่าร้อนกว่ากองไฟบทร้ายปิดประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงช้าๆเหมือนนักล่าที่รอคอยเหยื่อของเขากลับมาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง“คืนนี้…ผัวจะรักเมียให้สมกับที่เกือบเสียเมียไป…” บทร้ายดึงเจ้าหญิงเข้าไปจูบอย่างรุนแรงลิ้นของเขาดุนดันสอดแทรกและตักตวงรสหวานจากริมฝีปากที่เขาโหยหา มือเขากอบกุมเอวบางแน่นจนเจ้าหญิงต้องจับไหล่เขาไว้“พะ-พี่…เดี๋ยวก่อน…”“ไม่รอแล้ว…เมียพี่ทั้งคน ผัวห้ามใจไม่ไหวแล้ว…”บทร้ายยกตัวเข้าหญิงขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนพาไปวางลงบนเตียงใหญ่ ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล
บทร้าย บทที่ 74 อย่าเพิ่งไปนะเมีย
เพนท์เฮ้าส์ทุกคืน…บทร้ายนอนกอด iPad เปิดรูปคู่ที่ถ่ายตอนขอแต่งงานและวิดีโอที่เขาแอบอัดเอาไว้เองเสียงเจ้าหญิงพูดว่า “รักผัวนะคะ” ยังอยู่ในคลิป แต่ยิ่งฟังยิ่งเจ็บ เพราะรู้ว่า…เขาทำลายมันด้วยมือของตัวเอง“พี่แม่ง…เลวชิบหาย…” บทร้ายกัดปากจนเลือดซึม โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระจกที่แขวนไว้ถูกเขาเขวี้ยงแตกเป็นเสี่ยงๆในไลน์กลุ่มรวมนักศึกษาโดยบทร้ายมีแอ็คอวตารเข้าไปอยู่ด้วยในกลุ่ม...มีคนโพสต์รูประหว่างเจ้าหญิงกับเพื่อนใหม่มีเสียงเชียร์ว่า “เปิดใจเถอะเจ้าหญิง” แต่ทุกข้อความ…เหมือนมีดปักที่กลางอกบทร้าย...โต๊ะกินข้าวที่เคยมีเจ้าหญิงคอยตักให้วันนี้มันว่างเปล่า บทร้ายนั่งมองข้าวเย็นจนแข็ง แล้วเอาไปเททิ้งทั้งน้ำตา“ไม่มีหนู…อะไรมันก็ไม่มีรสชาติอีกเลย…”วันถัดไปธันวามาหาเพื่อนสนิทที่เพนท์เฮ้าส์ ธันวาแอบไปซุ่มดูเจ้าหญิงห่างๆ เขาอัดวิดีโอที่ตอนเจ้าหญิงพูดกับแม่วันดีไว้ เขานำมาเปิดให้บทร้ายดูในวันหนึ่งที่เขาหมดแรงจะลุกขึ้นจากเตียง “แม่…หนูไม่ได้อยากหย่า หนูแค่เสียใจ หนูแค่รู้สึกว่าพี่เขาไม่รักหนูจริง…”คำว่า “ไม่ได้อยากหย่า” กลายเป็นไฟสุดท้ายที่ยังจุดในหัวใจบทร้ายบทร้ายเงยหน้าขึ้น…น้ำตาไหลพร
You may also like
เมียมาเฟีย
มดตัวจี๊ด3.9K viewsขย่มรักมาเฟีย
รินธารา12.5K viewsรักอันตรายของนายราเชนทร์
สนิมสร้อย1.4K viewsเมีย(เด็ก)ขัดดอก (จบ)
อยู่ในตะเกียงแก้ว2.2K viewsความลับ รักเลว ANAKATE
MaNIE-STORY2.0K viewsนางบำเรอมาเฟียไร้ใจ
Lovedee319 viewsรักอันตรายของเจ้าชายมาเฟีย
SS.WONDER230 viewsหรือฉันต้องเป็นภรรยามาเฟียอมตะ
จูเฉิงกง - อันนา33 views
