บทที่ 7 ขออนุญาต

1 เดือนต่อมา

ในทุกๆ วันศุกร์ของคาบโฮมรูมเจ้าหญิงกับเถวะก็จะแอบออกไปพบแม่ของเธอที่ร้านอาหารตามสั่งทุกวันตามปกติ และคุณบทร้ายก็ไม่ได้รับรู้ถึงการกระทำของเด็กน้อยของเขาเลย เพราะเขาไว้ใจเธอและคิดว่าเธอก็คงเป็นเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งที่ไม่กล้าต่อกรอะไรกับเขามากนักเขาก็เลยไม่ได้สั่งให้คนไปเฝ้าตามติดและคอยดูเธอเอาไว้ แค่ให้เฝ้ารอรับเธอที่หน้าประตูโรงเรียนในทุกๆ วัน

วันนี้เป็นวันสอบไฟนอลเพื่อจะจบปีการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 เจ้าหญิงกับเพื่อนๆ ของเขาอีก 3 คนตั้งใจเรียนและพากันติวหนังสืออย่างหนักเพื่อการสอบในครั้งนี้

" เป็นยังไงบ้าง ทำได้ไหมเจ้าหญิง " พอทุกคนเดินออกจากห้องสอบหมวยเพื่อนสาวคนเดียวของเจ้าหญิงก็ถามขึ้น

" พอได้จ๊ะ ^^ " เจ้าหญิงตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้มสดใสเฉียดเช่นทุกครั้ง

" ระดับเจ้าหญิงไม่มีคำว่าไม่ได้อยู่แล้ว " เถวะพูดขึ้นมาบ้าง

" งั้นไปกินข้าวกันไหมเจ้าหญิง ฉลองสอบเสร็จ " หมวยเอ่ยถามเจ้าหญิง พร้อมกับเพื่อนๆทุกคนก็เดินอยู่ถึงกับหยุดนิ่งยืนรอคำตอบของเจ้าหญิง เพราะทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าหญิงไปที่ไหนไม่ค่อยได้ถ้าคุณบทร้ายไม่ได้อนุญาต

" เอ่อ...คือ " เจ้าหญิงอ้ำๆอึ้งๆ ใจหนึ่งก็อยากจะไปฉลองกับเพื่อนๆของเธอ แต่อีกใจก็กลัวคุณบทร้ายจะดุ เพราะเวลาคุณบทร้ายดุเจ้าหญิงมันน่ากลัวมากๆ

ล่าสุดที่โดนคุณบทร้ายดุ พอคุณบทร้ายทำงานเสร็จก็รีบกลับบ้านและเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงที่บ้านสีขาวหลังเล็กของเธอพร้อมกับดุเจ้าหญิงที่เจ้าหญิงไปยืนรดน้ำต้นไม้ช่วยคนสวนอยู่ที่หลังบ้าน เพราะคุณบทร้ายบอกว่าแค่ให้เจ้าหญิงตั้งใจเรียนให้จบก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆ ถ้าคุณบทร้ายไม่ได้สั่งหรือคุณบทร้ายไม่ได้อนุญาตเจ้าหญิงก็ไม่มีสิทธิ์ทำ พอคิดว่าถ้าวันไหนคุณบทร้ายจับได้ว่าเธอแอบหนีออกจากโรงเรียนไปพบแม่ของเธอ เจ้าหญิงคิดไม่ตกเลยว่าเธอจะโดนอะไรบ้าง แค่นึกคิดก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว

ในส่วนของคุณบทร้าย ที่เขาไม่ใช้งานเจ้าหญิงหนักๆ หรือทำร้ายร่างกายเจ้าหญิงเหมือนคนอื่นๆ ก็เพราะเขาคิดว่าเจ้าหญิงยังเด็กและบอบบางเกินไป เขาเลยไม่กล้าลงมืออะไรมากนัก อย่างมากสุดก็แค่พาเจ้าหญิงไปห้องเชือดแล้วเอาไม้เรียวบางๆตีเจ้าหญิงเพื่อจะสั่งสอนเท่านั้น แค่โดนไม้เรียวเล็กๆตีแค่นี้เจ้าหญิงก็มีรอยแผลและแถมยังร้องไห้หนักขนาดนี้ ถ้าโดนอย่างอื่นที่ใหญ่กว่านี้เข้าไปคงจับไข้เอาแน่ๆ

" ถ้าเจ้าหญิงไปไม่ได้เราก็ไม่ได้ว่าอะไร เราเข้าใจเจ้าหญิงนะ " หมวยบอกเพื่อนพร้อมกับกุมมือเล็กๆของเจ้าหญิงเอาไว้

" เจ้าหญิงอยากไป แต่เจ้าหญิงต้องลองโทรไปขออนุญาตคุณบทร้ายก่อนนะ " เจ้าหญิงเธออยากไปฉลองกับเพื่อนๆจริงๆ เพราะทุกๆปีเธอกับเพื่อนก็จะไปฉลองสอบเสร็จกันในทุกๆปี

เจ้าหญิงเดินออกห่างมาจากกลุ่มเพื่อนๆของเธอเล็กน้อย พร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋านักเรียนของเธอต่อสายหาผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายของตัวเอง

" ว่าไง " เสียงทุ้มดุดันดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือของเธอ เจ้าหญิงแค่ได้ยินเสียงดุดันนั้นถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย และเริ่มกล้าๆกลัวๆที่จะขอเขาออกไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ

" เอ่อ...คือ " เจ้าหญิงอ้ำๆอึ้งๆ ในการที่จะขอคุณบทร้าย

" รีบพูดมา ฉันต้องรีบทำงาน " คุณบทร้ายทำเสียงดุเจ้าหญิง

" หนูขอไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนๆได้ไหมคะ " เมื่อได้ยินคุณบทร้ายบอกว่าต้องรีบไปทำงานเจ้าหญิงก็รีบพูดคำขอที่เธอต้องการจะขอออกไปทันที

" ไม่ได้ " เสียงดุดันของเขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

คุณบทร้ายไม่ชอบให้เจ้าหญิงออกไปข้างนอก ยิ่งไปพบปะกับคนอื่น แม้กระทั่งเพื่อนของเจ้าหญิงเองคุณบทร้ายก็ไม่ชอบ คุณบทร้ายย้ำเตือนกับเจ้าหญิงเสมอว่าห้ามคบเพื่อนผู้ชายเด็ดขาด เพราะผู้ชายไว้ใจไม่ได้ นี่คือเหตุผลของคุณบทร้ายที่คอยห้ามเจ้าหญิงไม่ให้ออกไปไหนที่ห่างจากสายตาของเขาเลย

" แต่เจ้าหญิงอยากไป " เป็นครั้งแรกที่เจ้าหญิงกล้าขัดคำสั่งของเขาและเถียงเขากลับแบบนี้ ทำให้คนปลายสายถึงกับละมือจากการทำงานทันทีด้วยความงุนงงว่าทำไมเจ้าหญิงถึงกล้าเถียงเขาแบบนี้ ทั้งที่เธอไม่เคยกล้าจะเถียงหรือขัดคำสั่งเขามาก่อนเลยสักนิด

" เจ้าหญิง " เสียงนิ่งเรียบแต่ดูจริงจังเปล่งออกไปให้เจ้าหญิงได้รับรู้ว่าเขาไม่พอใจกับเด็กที่ดื้อกับเขาอยู่ตอนนี้

" เจ้าหญิงขอไปกับเพื่อนๆได้ไหมคะ ทุกปีเวลาสอบเสร็จเจ้าหญิงต้องไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนตลอด และอีกอย่างก็ปิดเทอมแล้วด้วย เจ้าหญิงก็คงไม่ได้เจอเพื่อนอีกเป็นเดือนๆเลยนะคะ " เจ้าหญิงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนระคนปนเศร้าสื่อไปให้กับปลายสายได้รับรู้

เมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงของเจ้าหญิงที่เธอไม่เคยใช้เสียงสองเสียงสามคุยกับเขามาก่อน จึงทำให้หัวใจแกร่งหล่นวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

" ถ้าไปแล้วกลับมาบ้านก็จะต้องถูกตีนะ " เขาพูดขู่เธออีกรอบเผื่อว่าเธอจะไม่อยากไปขึ้นมา เพราะเขาไม่อยากให้เธอไป ไม่อยากให้เธอไปรู้จักคนมากหน้าหลายตานอกเหนือจากเขาเท่านั้น เขาไม่ไว้ใจใครก็แค่นั้นแหล่ะ เด็กคนนี้ยิ่งไร้เดียงสาและก็คงโดนคนอื่นหลอกเอาง่ายๆ อุตส่าห์เขาพูดหยอกล้อ โกหกไปนิดหน่อยก็ยังเชื่อซะสนิทใจเลยจะไม่ให้เขาเป็นกังวลได้อย่างไงกัน เพราะเธอเป็นเด็กขัดดอกของเขานิ ถ้าของเสียหายขึ้นมาก็คงไม่มีใครมารับผิดชอบ พ่อเลี้ยงของเธอที่ชื่อชัยก็หนีหัวซุกหัวซุนติดหนี้การพนันไปทั่วอยู่ตอนนี้

" เจ้าหญิงยอมโดนคุณบทร้ายตีค่ะ " เจ้าหญิงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าเช่นทุกครั้ง ท่าทางคงจะอยากไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนๆเอามากๆ

" งั้นให้คนขับรถไปรับ ไปส่ง " พอเขาเอ่ยปากอนุญาตเจ้าหญิงก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจขึ้นมาทันที

" ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวกลับบ้านไปเจ้าหญิงจะให้คุณบทร้ายตีค่ะ :D " เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ดีอกดีใจ พร้อมกับบอกว่าจะให้เขาตีเธอ

หลังจากกดวางสายไปบทร้ายที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานก็เผลอยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

" หึ! กลับมาให้ตีงั้นเหรอ แต่ตีครั้งนี้มันไม่ใช่ตีด้วยไม้เรียวน่ะสิ " เขาเอ่ยออกมาเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่แสนร้ายกาจที่ยากจะคาดเดาได้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร