บทที่ 18...ทำไมต้องเฝ้ามองเธอ

“พอเถอะ เลิกคิดได้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเอาสมองมาใช้ให้เปลือง”

หนึ่งชั่วโมงถัดมา ชายหนุ่มเผลอนั่งหลับอยู่บนโซฟาตัวยาว เพียงมินานนักที่หลับใหลไปในโลกที่แสนเดียวดาย เขาก็ต้องเผชิญกับเรื่องราวเลวร้ายที่หาที่มาที่ไปมิได้อีกครั้ง ในฝัน เขาพบแต่ความตายและกลิ่นคาวเลือด เขาได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวน ความเจ็บปวดทรมาน กระทั่งเสียงที่ระเบิดขึ้นในหูของเขาเอง เสียงหัวเราะของความสะใจ จากนั้นเขาก็สะดุ้งตื่น เหงื่อไหล และหัวใจที่เต้นรุนแรงบ้าคลั่ง

ชายหนุ่มมองดูรอบกาย เขายังคงนั่งอยู่ในห้องชุดสุดหรูของโรงแรม ห้องเปิดไฟสว่างโร่จนชัดทุกซอกทุกมุม ก็เป็นเช่นเคย เขายังคงอยู่ในโลกแห่งความสว่าง เขาต้องการมัน แม้จะเป็นกลางวันหรือกลางคืน นั่นเพราะเขาเกลียดการนอนหลับที่สุด นี่เป็นความลับที่เขาเก็บงำซ่อนไว้ แม้แต่มารดาก็ไม่รู้ว่าตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้นอนอย่างมีความสุขเลย เขาฝันเห็นแต่ภาพซ้ำๆ เดิมๆ ที่ตัวเขาเองรู้สึกขยะแขยงเต็มทน

“คิดจะทรมานฉันไปถึงไหน อยากจะบ้าตาย”

ชายหนุ่มเดินลงมายังชั้นล่างสุดของโรงแรมพันล้าน เขาลังเลและพร่ำบ่นออกมาไม่รู้ตัว เมื่อมองไปจนทั่วอาณาจักรขณะยังยืนอยู่บนพื้นหินอ่อนอิตาลีที่แพงระยับ

“แล้วแม่นั่นจะมาเหรอ เธอจะยอมเสียศักดิ์ศรียอมทำเพื่อคนอื่นได้จริงๆ หรือ” เพราะถ้าเป็นเขา เขาจะไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน

“เราน่าจะส่งคนไปคอยเฝ้าที่หน้าร้านนั่นไว้ แล้วก็ให้ค่อยส่งข่าวมาเป็นระยะ” เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง กำลังจะกดหมายเลขอยู่แล้วเชียว กลับชะงัก เพราะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขายิ้มกริ่มให้กับความฉลาดของตัวเอง ก่อนจะกดหาแอนเดรียคนสนิท

“ช่วงนี้ พวกนายพักผ่อนได้นะ แต่อย่าไปไหนไกลจากโรงแรม เผื่อฉันจะเรียกใช้ด่วน”

จากนั้น ชายหนุ่มก็เดินออกจากชั้นฟร้อน ตรงไปยังลานจอดรถ ซึ่งมีรถหลากหลายยี่ห้อจอดเรียงเป็นตับรอให้ขับขี่ เขาแทบไม่ต้องใช้สมองคิดเลยว่าจะขับคันไหนออกจากจุดจอด เพื่อไปสืบงานสำคัญ

“คันนี้แหละ เก่าและเยินสุดแล้ว” เขาพยายามจะทำท่าทางให้เท่และเต็มไปด้วยมาดคุณชายผู้สูงส่ง แม้ว่าจะอยู่คนเดียวก็ตาม เขาหวงภาพลักษณ์ของตนเองมากจนเทียบได้กับเรื่องสำคัญระดับประเทศ เมื่อไม่มีใครมองอยู่ เขารีบเปิดประตูรถเข้าไปทันที เมื่อประตูปิดแล้วก็สูดหายใจจนเต็มปอด

“ไม่ได้ขับรถเองมานานแล้ว มัวแต่ทำอะไรอยู่วะเรา เรื่องสนุกๆ แบบนี้ วางมือไปได้ยังไง” เขาจับพวงมาลัยแน่นมือแล้วนำพารถคันสีดำออกจากรั้วโรงแรม เพื่อจะไปจอดที่อีกฟากของถนน ตรงบริเวณหน้าร้านขนมปังอบ

“ไปรึยังนะ หรือว่าจะลองลงไปดู ไม่เอา เดี๋ยวเหยื่อรู้ตัว”

เธอไม่รู้ตัวหรอก หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยสักนิด เธอกับกุยโด้แยกย้ายกันตรงบริเวณหน้าร้าน เรื่องที่เธอบอกว่าจะไปแจ้งความเรื่องคนหายนั้น กุยโด้แนะนำว่าสูญเปล่า เพราะครอบครัวของวิกเตอร์มีอิทธิพลมากจริงๆ เธอกับกุยโด้คุยกันว่าจะนัดเจอกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เพื่อจะมาปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

“ขอบใจมากนะกุยโด้ แล้วเจอกัน”

เธอโบกมือลาชายหนุ่มผู้ตกงาน เขาเปรยว่าหากร้านขนมปังไม่อยู่แล้ว เขาอาจจะต้องเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า เดินทางกลับบ้าน บางทีแผนที่เขาเคยคิดจะเปิดร้านขายขนมเป็นของตนเอง อาจเป็นรูปเป็นร่างเร็วขึ้นก็ได้ มาลินีเรียกว่าเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส ส่วนตัวเธอเอง ไอ้ที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเที่ยวในเอเธนส์ให้ฉ่ำปอดในวันนี้ เธอกลับไม่เหลืออารมณ์นั้นเลย เธอเปลี่ยนแผนใหม่

“บางที แม่อาจจะช่วยได้ เพราะสามีของแม่ก็เป็นคนระดับสูงเหมือนกัน”

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หญิงสาวจึงละจากร้านขนมปัง ลากกระเป๋าใบโตเดินออกมายังริมถนน เพื่อรอคอยแท็กซี่ ส่วนอีกฟากถนน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถ เขาเริ่มเซ็งพอดี แต่พอหันไปเห็น หัวใจเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา เขาใช้สายตามองเธออย่างจริงจัง มองแบบไม่ให้คลาดสายตา วิกเตอร์ไม่รู้หรอกว่าเขาแบบนี้ไปเพื่ออะไร สองสามวันมานี้ เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่ หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาทำ เคยเป็นสิ่งที่เขาเกลียด อย่างเช่น การเฝ้ามองผู้หญิงคนนี้

ความจริงแล้ว เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนต่างหาก

รถแท็กซี่คันใหญ่จอดรับเจ้าหล่อนไป เขาไม่รีรอที่จะติดตามบั้นท้ายรถแท็กซี่คันนั้น เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ เขามีธุระสำคัญมากกว่านี้ที่ควรไปทำ แต่เขาเลือกที่จะติดตามหญิงสาวไป จนกระทั่งแท็กซี่จอดที่หน้าคฤหาสน์หรูหราหลังหนึ่ง