All Chapters of บรรณาการสิเน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

เขาพูดกับเธอด้วยสี่ภาษา แต่ส่งเธอเข้าเรียนโรงเรียนวัดใกล้บ้าน เขาเล่าเรื่องราวของกรีซให้เธอฟังทุกวัน แต่ไม่เคยพาเธอไปที่นั่น เขาไม่เคยตีเธอเมื่อทำผิด แต่จะใช้วิธีวิธีการลงโทษ โดยการให้เธออ่านหนังสือฉบับภาษาอังกฤษหนึ่งเล่มต่อคดี เช่นนี้แล้ว การที่เธอเรียนจบทางด้านประวัติศาสตร์ ก็มิได้หมายความว่าเธอจะพร่องทักษะและวิชาการในด้านอื่นๆ“ญาญ่า...ญาญ่า” อเลสซานโดร ดาเนียเล่ ผันตัวเองมาเป็นเชฟหนุ่มในร้านอาหารสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนของสาวใหญ่ผู้ใจดีที่ชื่อแม้นมาศ แม้นมาศเปรียบประดุจแม่ของเธอ และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของบิดา พวกเขาไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งต่อกัน เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานเท่านั้น “อย่าซนนะลูก”ญาญ่า มาลินี ดาเนียเล่ รู้สึกเหมือนว่าจะได้ยินเสียงเรียกของบิดาดังแว่วมา ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนเที่ยวบินล่าสุดที่เพิ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ เธอหลับตาลงจนสนิทแน่น ความคิดคำนึงเกี่ยวกับพ่อแม่ยังคงไหลเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ริมฝีปากของเธอขยับ ราวกับกำลังกระซิบกับตัวเอง“แม่คือผู้หญิงที่พ่อรักมากเหลือเกินนะคะ”แม้ลมหายใจสุดท้าย เขายังคงเอ่ยถึงคนรัก“แล้วแม่ล่ะคะ รักพวกเราบ้างไหม

“เห็นได้ชัดว่ามันต้องเป็นหลุยส์จากฝรั่งเศสอย่างแน่นอน” หญิงสาวสูดอากาศหอมๆ ที่ปรุงแต่งด้วยน้ำหอมชั้นดีจากธรรมชาติ ที่นี่ นับเป็นวิมานสวรรค์ที่ควรค่าแก่การพักผ่อนที่สุด ให้เธอนอนตรงนี้เลยก็ยังได้ “สบายจังเลย” เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยตอนนี้เธอก็แค่รอให้พี่ศจีมาศมาต้อนรับเท่านั้น“อะไรกันวะ!” เสียงตะโกนนั้นดังก้องไปทั้งโรงแรมกระมัง มันทำให้เธอสะดุ้งลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เธอหันมองรอบกายเพื่อหาที่มาของความน่ารำคาญ ก็พลันได้เห็นว่าหมู่คณะของเทพบุตรปิศาจยังคงยืนอยู่ในชั้นนี้เช่นกัน เพียงห่างออกไปไม่ไกลนัก ชายหนุ่มผู้สูงสง่าถูกแวดล้อมไปด้วยพนักงานจำนวนมากที่ยืนเรียงกันเป็นแถว ซึ่งทุกชีวิต เลือกที่จะมุดหน้ามองพื้นมากกว่ามองความหล่อระเบิดของหมอนั่น“ไอ้พวกนี้ ทำอะไรกันน่ะ” เธอพูดพลางหยิบหนังสือนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าขึ้นมาดู แต่ไม่ได้ตั้งใจจะดูหนังสือเลยสักนิด สายตาของเธอคอยสอดส่องมองคนพวกนั้นต่างหาก“จำได้ไหม ว่าฉันคือใคร!”หมอนั่นตะโกน ตะโกนอยู่ได้ ไม่กลัวคอจะแตกก็น่าจะเกรงใจคนฟังบ้าง แต่ไม่มีใครตอบเขาสักราย ทุกคนเงียบกริบเหมือนเป็นใบ้กันถ้วนหน้า เว้นก็แต่เธอ...มาลินีแบะปา

ตึกเล็กๆ ที่ว่านั่น ตั้งเคียงข้างกับตึกสวยทรงทันสมัย มันเป็นตลกร้ายอย่างหนึ่งของเขตพลาก้า อาคารสามชั้นสุดเก่าแก่ แทรกตัวอยู่ระหว่างกลางโรงแรมอธีนาอันยิ่งใหญ่และตึกสูงของสำนักงานใหญ่เกี่ยวกับสายการบินและการคมนาคมที่มีชื่อว่าอธีนาเหมือนกัน เล็กกระจ้อยล่อย ดูโอหังดีทีเดียวที่สามารถยืนยงอยู่ได้อย่างอาจหาญเช่นนี้“ที่นี่เอง” เธออ่านที่อยู่ในกระดาษนั่นอีกครั้ง แล้วก็พบว่า ชื่อโรงแรมก็จริง แต่ที่อยู่กลับเป็นของร้านขนมปังเก่าแก่แห่งนี้ต่างหาก เธอเข้าใจผิดไปเองแท้ๆ ถึงต้องไปมีเรื่องกับหมอนั่น“อันนี้สิ คือที่ของเรา”รอยยิ้มงดงามปรากฏบนใบหน้าเหนื่อยอ่อนของหญิงสาว“หวังว่า จะไม่มีใครโยนฉันออกมาจากร้านนี้อีกนะ”มาลินีออกแรงลากกระเป๋าใบใหญ่เดินเข้าไปในร้านขนมปังเก่าแก่แห่งนั้น พอประตูเปิดออก ก็ได้เห็นบรรยากาศอบอุ่นของร้านขนมปังและกาแฟเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเนย เมล็ดกาแฟ และเครื่องเทศบางชนิดที่แสนรัญจวนใจภาพที่เธอเห็นก็คือ โต๊ะไม้เล็กๆ ที่ได้กลิ่นของความโบราณ ตั้งเรียงรายอย่างน่ารักเพียงสี่โต๊ะเท่านั้น เธอเห็นความสดชื่นของดอกไม้หลากสีสัน หลายชนิด บรรจุอยู่ในกระถาง จัดวางอย่างเหมาะสม กลมกลืน

“ของขวัญเจ้าอ้วน น่ารักจัง”เธอเอ่ยคำนั้น ก่อนที่จะเห็นผู้ชายห้าคนเดินเข้ามาในร้านราวกับทหารในกองทัพ เธอหันไปมองศจีมาศกับสามีชาวกรีซ...อัลเฟรด จาโคมิน ที่กำลังเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับพิชซ่าจานใหญ่ พวกเขามีสีหน้าไม่ต่างจากหญิงสาวเท่าใดนัก งุนงง สงสัย...ที่มุมหนึ่งของร้านยังมีผู้ชายอีกคน รูปร่างผอมกะหร่อง ตาโปนๆ ยืนเช็ดแก้วน้ำอยู่ หมอนั่นหน้าซีดเผือด เธอเดาว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟจากครีตที่พี่ศจีมาศพูดถึง“แม่ฮะ พวกมันมาอีกแล้ว” เสียงตะโกนนั้นมาจากปากของเด็กชายเจ้าของงาน ที่เพิ่งจะลงมาจากชั้นสองของบ้าน ด้วยชุดสูทสีขาว ผูกหูกระต่าย เขาเดินมาหยุดฝีเท้าข้างๆ หญิงสาวที่เชิงบันได“ไล่พวกมันไปสิฮะพ่อ” เด็กชายทำหน้าเกรี้ยวกราด “แม่ฮะ เราไม่ได้เชิญคนเลวพวกนี้มาใช่ไหมฮะ”มาลินีหันไปมองศจีมาศ ตอนนี้แม่ของเจ้าหนูกำลังทำสีหน้าเหมือนเห็นคางคกถูกรถทับตายอยู่ตรงหน้า ส่วนอัลเฟรดที่มีใบหน้าเรียบเฉย เขาดูจะไม่สะทกสะท้านสักเท่าไหร่ แม้ดวงตาจะดูเกรงกลัวอยู่บ้าง หญิงสาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รับรู้ว่ามันเป็นบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะดีนัก เธอหันไปจ้องมองพวกคนเลวที่เจ้าหนูตราหน้า“คนพวกนี้ ทำไมคุ้นหน้าจังเลย เหมือ

ภายในรถคันยาว ชายหนุ่มผู้นั่งอยู่ตรงตำแหน่งหลังสุด ยังคงตลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายนาทีก่อนไม่หาย สติของเขาซวนเซไปหมด ท้องไส้ของเขาปั่นป่วน หัวใจของเขาเต้นเร็วมาก ปากของเขาสั่น มือไม้ของเขาจับต้องอะไรก็ไม่ได้แม้แต่ขมับของตัวเอง เขาแทบบอกตัวเองไม่ได้เลยว่าจะไปไหนต่อดี“เป็นไปไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องจริง”ชายหนุ่มผู้ทรงสง่า พยายามเรียกขวัญของตนเองกลับคืนมา ตั้งสติ ทบทวนวิบากกรรมแห่งชีวิตที่เกิดขึ้น ฉับพลัน ใบหน้าของเจ้าหล่อนก็ปรากฏในดวงตาของเขา ครานั้น อารมณ์ของเขาก็ระเบิดออกมาเหมือนปรมาณูเขาขบกัดกรามจนแน่น ค่อยๆ ยกมือขึ้นคลำใบหน้าของตนเองที่เต็มไปด้วยเนื้อเค้ก เขากวาดมันออกจากใบหน้าอันหล่อเหลาที่ไม่เคยมีมือใครกล้ามาแตะต้อง อย่าว่าแต่ผู้หญิงสูงศักดิ์คนไหนเลย ถ้าเขามีเซ็กส์ด้วย เขาก็ไม่เคยยอมให้ใครมาจูบ แม้แต่สัมผัสเพียงนิดก็ไม่ได้รับอนุญาตแต่นี่ สิ่งที่เขาเผชิญอยู่นี่ เป็นฝีมือของผู้หญิงชั้นต่ำข้างถนนอย่างนั้นเหรอ คิดดังนั้นก็ระบายคลั่งแค้นด้วยการทุบหมัดลงไปบนเบาะตรงหน้าแรง ๆ จนลูกน้องนั่งตัวเกร็งกันไปหมดเจ้าตัวคนนั่งตำแหน่งโชว์เฟอร์ ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามว่าออกรถได้รึยังครับ