บทที่ 0006

เฉินหว่านสือไม่ได้สังเกตว่าประโยคของป๋อจิงโจวผิดปกติตรงไหน เธอยังคงโมโหกับความเยือกเย็นและไร้น้ำใจของเขา ตะคอกออกมาด้วยความโกรธมาคำหนึ่ง “อืม”

ป๋อจิงโจวตักน้ำซุปดื่มไปหนึ่งคำ เพียงแค่ตอนวางชามลงด้วยน้ำหนักที่แรงเท่านั้น เสียงดัง‘เคร้ง’

จากนั้นเขาก็เปิดผ้าห่มและนอนลงไป เฉินหว่านฉือนอนหันหลังใส่เขา ปิดไฟของฝั่งตัวเอง หลับตาเตรียมนอน

ปีนี้ พวกเขาก็ได้นอนด้วยกันบ้าง แต่ช่องว่างตรงกลางสามารถนอนได้อีกสองคนเลยล่ะ

แต่คืนนี้มีจุดหนึ่งที่ต่างกัน

นอนอยู่ดี ๆ ร่างกายของป๋อจิงโจวจู่ ๆ ก็มาเข้าใกล้เธอ เธอแทบจะถูกเขาขังไว้ในอ้อมกอด ด้านหลังติดแน่นกับหน้าอกที่แข็งแรงของผู้ชาย ระยะห่างเพียงแค่ผ้าบาง ๆ สองผืน ก็สามารถรู้สึกได้ถึงเนื้อกล้ามเนื้อเขาได้อย่างชัดเจน

เสียงหายใจที่แหบและหนักแน่นของชายหนุ่มดังอยู่ข้างหู อุณหภูมิของทั้งห้องสูงจนเข้าใกล้ความร้อน

ไม่ทันรอให้เฉินหว่านสือตั้งตัว ตรงสะโพกก็มีอะไรมากดทับไว้ สมองเธอแข็งทื่อ เข้าใจได้ทันทีว่าเขาเป็นอะไร

“ป๋อจิงโจว”

เสียงของเธอสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ ครึ่งหนึ่งคือตกใจ ส่วนอีกครึ่งคือความตื่นเต้น กลัวป๋อจิงโจวจะมาไม้แข็ง

สถานการณ์แบบนี้เธอเคยตั้งตารอในช่วงเวลาที่เพิ่งจะแต่งงาน แต่สิ่งเหล่านี้ถูกความเยือกเย็นของเขาทำลายจนไม่เหลือไปตั้งนานแล้ว วันนี้ทั้งคู่ก็จะหย่ากันอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมายึดติดอะไรกันแบบนี้อีก

ความผิดพลาดบางอย่าง แค่ผิดพลาดครั้งเดียวก็พอแล้ว

“หืม?” เสียงที่แหบและต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นบนหัวเธอ มาพร้อมกับความหมายบางอย่างที่ไม่อาจละเลยได้

วินาทีต่อมา ป๋อจิงโจวพลิกตัวกดเธอไว้ด้านล่าง มองลงมาที่ดวงตาเธอจากที่สูง

เฉินหว่านสือตั้งสติ ยื่นมือไปผลักเขา “ฉันไม่อยาก”

“มาบอกว่าผมไม่ทำให้คุณพอใจไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ตอนที่ผมดื่มซุป ผมยังคิดว่าคุณอยากมากจนจะขึ้นมานั่งแล้วขยับเองซะแล้ว ตอนนี้กลับมาบอกว่าไม่อยาก คิดจะเล่นกับผมงั้นเหรอ?” ริมฝีปากของป๋อจิงโจวแนบติดกับเธอ ในน้ำเสียงนั้นมีความปรารถนาอย่างชัดเจน ประโยคที่พูดออกมามีแต่ความเย้ยหยันที่หนักขึ้น

เฉินหว่านสือถึงจะโง่แค่ไหนก็ฟังออกว่าในน้ำซุปถ้วยนั้นมันไม่ปกติ เธอพยายามอธิบาย “ฉันไม่รู้”

“คุณคิดว่าผมจะเชื่อเหรอ? เรื่องแบบนี้ คุณไม่ได้ทำเป็นครั้งแรกนี่”

“คุณ...”

ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนั้น เฉินหว่านสือก็มักจะมีความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรง

“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นเป็นเพราะ”

เธอยังไม่ทันพูดจบ จูบของป๋อจิงโจวก็แนบลงมาบนริมฝีปากเธอ ทำให้คำพูดของเธอถูกกลืนเข้าไป

เฉินหว่านสือตกใจ ใช้มือออกแรงผลักผลักหน้าอกเขาเพื่อให้เขาออกไป แต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นจูบที่หนักแน่นกว่าเดิมของชายหนุ่ม ไม่มีหลงเหลือความอ่อนโยนและความเอ็นดู มีแต่ความความรุนแรงที่ปะทะเข้ามา

ริมฝีปากเธอถูกเขาจูบจนถลอก เธอได้รสชาติเลือดอ่อน ๆ เนื่องจากขาดออกซิเจนมากจึงทำให้เธอเวียนหัว จนกระทั่งมือร้อนๆของผู้ชายได้แนบสัมผัสเข้ามา เธอจึงรู้สึกตัวขึ้นมาทันที กระดุมบนเสื้อไม่รู้ว่าถูกคลายออกตั้งแต่ตอนไหน

เธอสะบัดหน้าไม่ให้เขาจูบต่อ “ป๋อจิงโจว ปล่อยฉันนะ”

ร่างกายนั้นดิ้นอย่างรุ่นแรง เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อที่ต้องการจะหลุดจากการถูกคุมขัง

แต่ในด้านเรี่ยวแรงผู้หญิงนั้นเสียเปรียบมาตั้งแต่เกิด เธอพยายามดิ้นสุดแรงแต่กลับสู้มือข้างเดียวของป๋อจิงโจวไม่ได้เลย เขาควบคุมเธอไว้อย่างง่ายดาย

ริมฝีปากที่เพิ่งจูบของป๋อจิงโจวแดงก่ำ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ที่คุณขอหย่าเพราะผมมีปัญหาด้านเพศ ไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของคุณได้ไม่ใช่รึไง? ตอนนี้ไม่ได้มีปัญหาแล้ว เหตุผลการหย่าล้างก็ไม่เป็นผล”

เขาลุกมาครึ่งตัว ท่อนล่างคุกเข่าอยู่บนเตียง หยิกคางเธอไว้ นำหัวที่หันข้างของเธอดึงกลับมา บังคับให้เธอมองมาที่เขา

เพราะเรื่องของมุมมองตำแหน่ง เฉินหว่านสือเห็นท่อนล่าง…ได้อย่างชัดเจน

น้ำเสียงของผู้ชายที่รักษาความเยือกเย็นเหมือนอย่างปกติ แต่ทุก ๆ คำนั้นกำลังท้าทายความตึงเครียดของเธอ “พอใจเธอที่ได้เห็นรึยัง”

เฉินหว่านสือ

สีหน้าดูแย่มาก กำลังจะโต้กลับเสียงมือถือของป๋อจิงโจวก็ดังขึ้น เขายื่นมือหยิบมาจากตู้หัวเตียง เมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา คิ้วก็ขมวดเข้าหากันทันที

เป็นผ้จัดการของเจี่ยนเวยหนิง

นิ้วของเขาเลื่อนขึ้น รับสายโทรศัพท์ “มีเรื่องอะไร?”

ป๋อจิงโจวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาอยากจะลุกขึ้นจากตัวเฉินหว่านสือ แต่ผู้หญิงที่คอยคิดจะหลบหนีเขาจู่ ๆ ก็ยื่นมือออกมา

ในตอนที่มือที่อ่อนนุ่มนั้นยกขึ้นมา ร่างกายของผู้ชายก็ตึงขึ้นมาทันที เขามองลงไป ในดวงตาสีเข้มลึกก็เหมือนกับมีพายุที่เกือบจะทำให้แหลกเป็นชิ้น ๆ ปั่นวนไปมา

เสียงกัดฟันที่สูสีกันไปมา

คนปลายสายยังคงพูดอยู่ เฉินหว่านสือฟังออกแค่ประมาณว่า ไม่มีอะไรก็แค่เจี่ยนเวยหนิงมีปัญหาเหมือนเดิม ความหมายก็คือให้ป๋อจิงโจวไปหาตอนนี้

ป๋อจิงโจวมองดูผู้หญิงในอ้อมกอดด้วยสายตาที่ส่งซิกเตือน เธอกลับยกคางขึ้นเพื่อเยาะเย้ยเขา ตอบคำถามเมื่อกี้ของเขา “ไม่ใช่แค่พอใจ แต่ยังคงทนทานได้อีก ฉันไม่ไหวแล้ว คุณเบา ๆ หน่อย”

เสียงที่ไม่ได้มีความเบา ดังพอที่จะทำให้คนปลายสายนั้นได้ยินได้อย่างชัดเจน