บทที่ 8

โหลวฉางเยว่มีความอึดอัดและโมโห เดินไปตรงข้ามถนนซื้อยาในร้านยา

เมื่อถึงเวลาคิดเงิน เธอได้รับสายจากคุณแม่ของเหวินเหยียนโจว

“ฉางเยว่ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง? ทำไมไม่กลับมาเยี่ยมที่บ้านเลย?”

โหลวฉางเยว่ยิ้ม “ป้าคะ ฉันสบายดี ก่อนหน้านี้ยุ่งกับงานหน่อย ช่วงนี้จัดการงานเสร็จแล้ว สุดสัปดาห์นี้จะกลับไปเยี่ยมท่านและคุณลุงนะคะ”

“ในเมื่อยุ่งเสร็จแล้ว ก็ไม่ต้องรอสุดสัปดาห์แล้ว คืนนี้เลยแล้วกัน เธอกับเหยียนโจวกลับมาบ้านทานข้าวด้วยกัน ฉันทำกับข้าวที่พวกเธอชอบกินเอง”

โหลวฉางเยว่ “ค่ะ ฉันจะบอกประธานเหวินนะคะ”

คุณนายเหวินโมโหเล็กน้อย “อย่าเอาแต่เรียกประธานเหวินประธานเหวิน ดูไม่สนิทกันเลย พวกเธออยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ไม่กี่เดือนก่อนเรายังปรึกษาเรื่องแต่งงานของพวกเธออยู่เลย”

“…?” โหยวฉางเยว่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ เกือบล้มอยู่ตรงบันไดร้านขายยา

งานแต่ง ของพวกเขาเหรอ?

ดวงตาเธอเป็นประกาย ทำไมไม่เคยนึกถึง คุณนายจู่ ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้

คุณนายเหวินจริง ๆ แล้วไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของเหวินเหยียนโจว แต่เป็นแม่บุญธรรม

โหลวฉานเยว่รู้คร่าว ๆ ว่า ตระกูลเหวินมีความลับที่ไม่มีใครยรู้มาก่อน เพราะเรื่องนั้น ความสัมพันธ์ของเหวินเหยียนโจวและทางครอบครัวธรรมดา ติดต่อกันน้อยมาก ท่านประธานใหญ่เหวินและคุณนายเหวินอยากรู้สถานการณ์ของเขา ก็ได้เพียงถามโหลวฉางเยว่ ติดต่อบ่อยครั้ง จนโหลวฉางเยว่รู้สึกว่าท่านทั้งสองจะชอบเธอมากกว่าแล้ว

แต่เธอว่าความชอบนี้ เกิดจากการชอบความสามารถในการทำงานของเธอ ไม่คิดว่าก้าวมาถึงขั้นคุยเรื่องแต่งงานของเธอและเหวินเหยียนโจว

โหลวฉางเยว่รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “คุณป้าคะ ฉันยังต้องไปพบลูกค้า คืนนี้ฉันกับเหวินเหยียนโจวกลับไปทานข้าวค่ะ”

“ดีดี”

เมื่อวางสาย โหลวฉางเยว่เหม่ออยู่นาย ค่อยนั่งรถไปสถานที่ที่นัดกับลูกค้า

แต่ที่เธอไม่รู้คือ ระหว่างที่เธอยืนเหม่อ ข้างถนนมีรถคันหนึ่งมองเธอมานานแล้ว ชายบนรถยังพกกล้องติดตัวถ่ายรูปของเธอไว้หนึ่งรูป

……

งานเลี้ยงจองไว้ที่โรงแรมที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองเซินเฉิง โหลวฉางเยว่นำยายื่นให้ไป๋โหยวผ่านใต้โต๊ะ จากนั้นก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เหวินเหยียนโจว

ตอนที่ลูกค้าท่านนี้ร่วมธุรกิจนกับปี๋หยุนครั้งแรก ก็คือโหลวฉางเยว่เป็นคนดูแล เขาจับมือกับโหลวฉางเยว่ ใช้ภาษาอังกฤษพูด “MissLou ไม่เจอกันตั้งนาน ทำไมถึงมาสายล่ะ? เมื่อกี้ผมยังหาคุณอยู่เลย คิดว่าคุณลาออกไปแล้ว”

โหลวฉางเยว่ก็ใช้ภาษาอังกฤษตอบกลับ “ไม่เจอกันตั้งนาน มิสเตอร์สมิธ มาถึงประตูแล้วแต่นึกขึ้นได้ ของขวัญที่ประธานเหวินจะมอบให้คุณลืมไว้บนรถ จึงกลับไปเอา ขอโทษที่มาสายค่ะ

พูดแล้วเธอก็นำของขวัญยื่นไปให้ด้วยมือสองข้าง ลูกค้าดูแล้ว “โห ฉันรู้จักเรือมังกร ฉันเคยดูประเทศจีนแข่งขันเรือมังกรในอินเทอร์เน็ต เสียดายที่ตอนนี้ไม่ใช่เทศกาล ไม่ได้เห็นเรือมังกรของจริง”

เหวินเหยียนโจว “จะยากตรงไหน? มิสเตอร์สมิธสนใจ พรุ่งนี้ก็สามารถพาคุณไปดูได้”

ใบหน้าลูกค้ามีแต่ความประหลาดใจ “พรุ่งนี้เหรอ?”

โหลวฉางเยว่อธิบาย “ประธานเหวินเพิ่งลงทุนในโรงงานผลิตเรือมังกรที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ โมเดลนี้ก็คือผลงานของโรงงาน ในโรงงานยังมีเรือมังกรจริง ๆ หากคุณสนใจ พรุ่งนี้ก็สามารถไปดูได้”

ลูกค้าพึงพอใจ และชื่นชมโหลวฉางเยว่ว่ามีความจริงใจ “ประธานเหวินมีเลขาแบบนี้ ช่างโชคดีจริง ๆ”

ประธานเหวินเหลือบมองโหลวฉางเยว่ นั่นสิ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มีความสามารถหลากหลายด้าน

ดูสภาพเธอตอนนี้ ใครจะรู้ เมื่อสามปีก่อน เธอยังเป็นคนบ้านนอกแม้แต่ภาษาอังกฤษยังพูดไม่ได้เลย

เมื่อทานอาหารกลางวันเสร็จ ส่งลูกค้ากลับไปแล้ว โหลวฉางเยว่ไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อกลับมา ก็ได้ยินเสียงสะอื้นของไป๋โหยวจากในห้อง เหมือนกำลังร้องไห้ พูดสะอื้น “ฉัน ฉันโง่จริง ๆ อะไรก็ทำไม่ได้ ช่วยอะไรคุณไม่ได้ ถ้าฉันเก่งเหมือนพี่ฉางเยว่ก็ดีแล้ว

เหวินเหยียนตลก “ไปเทียบกับเธอทำไม”

“ฉันแค่รู้สึกว่า ทุกคนต่างก็ชอบพี่ฉางเยว่ เพื่อนร่วมงาน และลูกค้า ฉันก็อยากช่วยประธานเหวินนี่”

“เธออยู่ข้างฉันก็คือช่วยฉันแล้ว ทำให้เจ้านายมีความสุข ไม่ใช่ความสามารถรึไง?”

ไป๋โหยวเปลี่ยนจากร้องไห้มาเป็นหัวเราะ

“..”

โหลวฉานเยว่กลืนน้ำลาย ไม่ได้เข้าไป ตัวเองเรียกแท็กซี่กลับบริษัทเอง

ผ่านไปเกือบ1ชั่วโมง เหวินเหยียนโจวและไป๋โหยวเพิ่งกลับมา

ใบหน้าของไป๋โหยวมีรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างไม่สามารถปิดบังได้ เห็นโหลวฉางเยว่ ก็ชะงัก จากนั้นก็พูด “พี่ฉางเยว่ พี่กลับมาเองเหรอ?”

เห็นได้ว่าพวกเขาไม่ได้นึกถึงเลยว่า พวกเขาสามคนไปพบลูกค้าด้วยกัน