LOGINShare
บทที่ 1946
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1947
“วันนี้เป็นโอกาสอันดี”“ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาเพิ่งไปที่ลานฝึกธนูและประลองฝีมือกันเป็นเวลานาน”“คาดว่าตอนนี้ทั้งสองคงเหนื่อยล้า เมื่อถึงยามวิกาล พวกเจ้าทั้งสองจงแอบเข้าไปในห้องของพวกเขา แล้วสังหารเสียให้สิ้น!”“จำไว้! หากพลาดท่าจงรีบหนีออกไปทันที อย่าได้อยู่นาน!”“เข้าใจหรือไม่!”ซ่งติ้งกั๋วกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาจ้องมองชายทั้งสองอย่างเข้มงวดทั้งสองล้วนเป็นมือสังหารที่เขาฝึกฝนขึ้นมาเอง!ย่อมไว้ใจได้!ทั้งสองสบตากัน แล้วพยักหน้าพร้อมกัน“ขอรับ!”“เช่นนั้นข้าจะฝากความหวังไว้กับพวกเจ้าทั้งสอง”“หากเรื่องนี้สำเร็จ เมื่อกลับไป ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทให้ปูนบำเหน็จรางวัลแก่พวกเจ้า”“แต่หากล้มเหลว พวกเจ้าก็อย่าได้สร้างปัญหาอันใดให้ข้า จงปลิดชีพตนเองเสีย...”ต้องยอมรับว่าวิธีการของซ่งติ้งกั๋วช่างโหดเหี้ยมยิ่งนักแต่เมื่อดำรงตำแหน่งนี้ย่อมต้องทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเขาเองก็ไม่อยากเห็นลูกน้องต้องสละชีพ แต่ก็จำเป็นต้องทำเช่นนี้ เพราะเขาต้องช่วยเหลือไป๋ชิงชางกำจัดศัตรูให้สิ้นซาก!เช่นนี้จึงจะสร้างรากฐานที่มั่นคงให้กับอาณาจักรต้าเป่ยได้!ในภายภาคหน้าต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1948
เขามองข้ามเรื่องนี้ไปเดิมทีคิดว่าซ่งติ้งกั๋วคงกำลังลังเลเพราะกลัวถูกหลอกให้ติดเบ็ดแต่ดูเหมือนว่าซ่งติ้งกั๋วจะเข้าใจในผลประโยชน์ ทั้งยังรายงานให้อาณาจักรต้าเป่ยรับรู้ เหตุใดจึงยังไม่ตกลง กลับอ้างว่าต้องปรึกษาก่อนเพื่อถ่วงเวลา?หวังหยวนครุ่นคิดแต่ก็หาคำตอบไม่เจอ!“หรือว่าเขาจะมีแผนร้ายขอรับ?” ต่งอวี่เอ่ยขึ้น“ข้าดูออกว่าเขาไม่ใช่คนดี ต้องเป็นคนร้ายกาจเป็นแน่”“ดูอย่างเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีเถิด พวกเขาสง่างามและเป็นคนดีอย่างเห็นได้ชัด!”“ซ่งติ้งกั๋วต่างจากพวกเขามาก”“หากท่านผู้นำไม่สั่งห้าม ข้าคงฆ่าเจ้าคนสารเลวอย่างซ่งติ้งกั๋วไปนานแล้ว!”หวังหยวนกลอกตามองต่งอวี่เจ้าหนุ่มนี่อยู่กับต้าหู่และเอ้อหู่นานจนติดนิสัยใจร้อน ชอบใช้กำลังเสียแล้ว ช่างน่าอายนัก!“อะแฮ่ม...”ต่งอวี่รู้สึกได้ว่าหวังหยวนจ้องมองมาจึงกระแอมสองครั้งแล้วเงียบไป“ช่างเถิด ไม่ต้องสนใจว่าซ่งติ้งกั๋วจะทำอะไร”“พวกเราแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ”“เรื่องความปลอดภัยห้ามประมาทเด็ดขาด”“หากคนพวกนี้เป็นอันตราย ต่อให้จะกระโดดลงแม่น้ำฮวงโห พวกเราก็คงแก้ตัวไม่ได้...”“เพราะพวกเขาล้วนเป็นคนสำคัญ แม้เซียวตั๋วกับไป๋ลั่ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1949
“นังเด็กตัวแสบ!”“ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้! พกพาอาวุธลับติดตัวด้วยหรือ?”“ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไป!”ชายที่บุกเข้าโจมตีไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม้จะเผชิญแรงกดดันอย่างหนัก แต่การโจมตีของเขายังคงรุนแรงไร้ปรานี!แม้จะถูกธนูโจมตีไปหลายดอก แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี!ในใจเขามีเพียงความตั้งใจเดียวเท่านั้น นั่นคือสังหารไป๋ลั่วหลีให้ได้!“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่?”“รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด และข้าเป็นผู้ใด?”“กล้าบุกเข้ามาทำร้ายข้า! ไม่กลัวตายบ้างหรือ?”น้ำเสียงของไป๋ลั่วหลีเย็นยะเยือก นางเอ่ยถามพร้อมกับตอบโต้การโจมตีอย่างต่อเนื่อง ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย!แท้จริงแล้วนางเพียงต้องการถ่วงเวลาเท่านั้นอาศัยหน้าไม้ในมือจึงสามารถต้านทานฝ่ายตรงข้ามได้ หากอีกฝ่ายเข้าประชิดตัว ผลลัพธ์คงเป็นหายนะเมื่อถึงตอนนั้น นางคงทำได้เพียงตกเป็นเหยื่อ...สถานการณ์เรียกได้ว่าลำบากอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!หากรอจนกว่ากองกำลังของหวังหยวนจะมาถึง เรื่องราวก็คงแตกต่างออกไป...“เหตุใดเจ้าช่างพูดมากเสียจริง?”“หากเจ้ายอมสยบต่อหน้าข้า บางทีข้าอาจไม่ทรมานเจ้า!”“แต่หากเจ้ายังขัดขืน ข้าไม่เพี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1950
“หากคุณหนูไป๋เกิดอันตรายอันใด พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องรับผิดชอบ!”เหล่าทหารรับคำสั่งก่อนจะรีบแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ความวุ่นวายในค่ำคืนนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก!ขณะที่ต่งอวี่กำลังจะไปยังห้องของเซียวตั๋ว แต่เมื่อเดินออกจากห้องก็พบกับเซียวตั๋วที่เดินสวนทางมาบนร่างกายของเซียวตั๋วมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนอยู่หลายแห่ง แต่ใบหน้ายังคงหล่อเหลา ไม่ได้ดูเหมือนผู้บาดเจ็บเมื่อเห็นสายตาของต่งอวี่ เซียวตั๋วก็ชี้ไปที่รอยเลือดบนร่างกายแล้วกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่เลือดของข้า แต่เป็นเลือดของมือสังหาร!”“ข้าได้สังหารมันไปแล้ว”“เดิมทีข้าตั้งใจจะจับเป็นมันไว้แล้วเค้นถาม แต่คนผู้นี้โหดเหี้ยมนัก!”“ถึงแม้จะบาดเจ็บสาหัส ก็ยังคิดจะฆ่าข้า ข้าจึงจำเป็นต้องลงมือ...”เซียวตั๋วอธิบายเพิ่มเติมต่งอวี่พยักหน้า และกล่าวว่า “ตายแล้วก็ตายไปขอรับ”“อย่างไรเสียพวกเราก็จะสืบสวนเรื่องนี้ให้กระจ่าง จะไม่ปล่อยให้ท่านและคุณหนูไป๋ต้องบาดเจ็บโดยเปล่าประโยชน์แน่นอนขอรับ”“หืม!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเซียวตั๋วก็พลันเปลี่ยนไป “คุณหนูไป๋ก็บาดเจ็บด้วยหรือ? นางบาดเจ็บสาหัสหรือไม่? เป็นอย่างไรบ้าง?”ต่งอวี่ตอบขณะเดินลงบันไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1951
“ซ่งติ้งกั๋ว!”“ลืมเขาไปได้อย่างไร?”ทุกคนนึกขึ้นได้ทันที ในเมื่อเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีถูกลอบสังหาร ซ่งติ้งกั๋วก็คงไม่รอดเช่นกัน!ขณะที่ทุกคนกำลังจะออกไปก็มีองครักษ์ของซ่งติ้งกั๋ววิ่งมาอย่างรวดเร็ว“ทางฝั่งอัครเสนาบดีซ่งเป็นอย่างไรบ้าง?”“เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”หวังหยวนรีบถาม แม้จะเป็นห่วงไป๋ลั่วหลี แต่ก็ต้องดูแลซ่งติ้งกั๋วให้ปลอดภัยด้วยเช่นกัน!เพื่อป้องกันไม่ให้อาณาจักรต้าเป่ยฉวยโอกาส!“ท่านอัครเสนาบดีซ่งปลอดภัยดี!”“แต่ก็ถูกลอบสังหารเช่นกัน โชคดีที่พวกข้าพาคนมาด้วยเยอะจึงรับมือได้!”“ท่านหวัง! ท่านสมควรต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”“หากระบบรักษาความปลอดภัยของท่านไม่มีปัญหา แล้วจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”“ทุกคนจะตกใจกลัวได้อย่างไร?”องครักษ์เหล่านั้นมองหวังหยวนด้วยความเย็นชา พูดจารุนแรง ไร้ซึ่งความเคารพ!คนของอาณาจักรต้าเป่ยล้วนเป็นเช่นนี้!ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ซ่งติ้งกั๋วพามาล้วนเป็นทหารเอกกล้าหาญที่เชื่อฟังเพียงแค่ซ่งติ้งกั๋ว จึงไม่สนใจสถานะของหวังหยวนแม้แต่น้อย!“หึ!”ต่งอวี่โมโหเมื่อได้ยินคำพูดขององครักษ์ เขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในชั่วพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1952
ทุกสิ่งต้องรอจนถึงอนาคตก่อนจึงจะสืบสวนหาความจริงได้!“เกิดเรื่องมากมายเช่นนี้ ต่อให้ข้านอนลง แล้วจะข่มตานอนหลับได้อย่างไร?”เซียวตั๋วกล่าวพร้อมส่ายหน้า ใบหน้าเผยความเหนื่อยล้าค่ำคืนนี้คงเป็นค่ำคืนที่ไม่มีทางนอนหลับลงหวังหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้า “เช่นนั้นพวกเราก็ไปที่โรงหมอด้วยกันเถิด”...ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมซ่งติ้งกั๋วนั่งอยู่ที่โต๊ะ บนโต๊ะมีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดวางอยู่หลายผืนบัดนี้ท้องน้อยของเขาได้รับบาดเจ็บ แต่โชคดีที่ไม่ได้โดนจุดสำคัญ เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้นถึงกระนั้น ซ่งติ้งกั๋วอายุเกินห้าสิบปีแล้ว เสียเลือดมากเช่นนี้ สีหน้าย่อมไม่สู้ดีนัก“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”“หวังหยวนไม่ได้มาเยี่ยมข้าด้วยซ้ำงั้นหรือ?”“หรือว่าเจ้าไม่ได้บอกเขาว่าข้าบาดเจ็บ?”ซ่งติ้งกั๋วมองทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันทหารองครักษ์รีบอธิบายว่า “ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับ!”“ข้าได้บอกหวังหยวนตามความจริงแล้วและยังใช้กิริยาแข็งกร้าวด้วย แต่ต่งอวี่ที่อยู่ข้างกายหวังหยวนกลับคิดจะลงมือทำร้ายข้า!”“สุดท้ายข้าจึงจำเป็นต้องกลับมาก่อนขอรับ...”“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1953
“พวกเราไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องพวกนี้หรอก!”“ได้ยินมาว่าการลอบสังหารครั้งนี้มุ่งเป้าไปที่ราชทูตจากต่างอาณาจักร!”“พวกนั้นคงไม่สนใจคนธรรมดาอย่างพวกเราหรอก!”“...”ผู้คนต่างพูดคุยกันไปต่าง ๆ นานาเห็นได้ชัดว่าข่าวสารได้แพร่สะพัดออกไปใหญ่โต ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเรื่องใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้น ชาวบ้านจะปิดหูปิดตาได้อย่างไร?ไม่นานหวังหยวนและพรรคพวกก็เข้าไปในโรงหมอ“อาการของคุณหนูไป๋เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนถามตรงประเด็นทันทีภายในโรงหมอ ทุกคนต่างวุ่นวายกันใหญ่หมอที่มีชื่อเสียงในเมืองล้วนมาชุมนุมกันที่นี่ และกำลังตรวจอาการของไป๋ลั่วหลีหมอคนหนึ่งรีบเดินมาหาหวังหยวน เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วรายงานว่า “อาการของคุณหนูไป๋ยังคงตัวอยู่...”“แต่ว่าท้องน้อยของนางถูกแทงด้วยดาบ บาดแผลโดนอวัยวะภายใน ต้องรีบเย็บแผลทันที!”“ส่วนจะรอดชีวิตหรือไม่ ต้องรอดูผลหลังจากเย็บแผลเสร็จสิ้นขอรับ!”หวังหยวนพยักหน้า แต่ในใจกังวลยิ่งนักเขามาจากโลกยุคใหม่ย่อมทราบถึงความสำคัญของการแพทย์ แต่ด้วยระดับการแพทย์ในยุคนี้ ถึงแม้การผ่าตัดจะดูเหมือนไม่มีอันตราย แต่ความจริงแล้วอันตรายมาก!หากรักษาไม่ถูกวิธี อาจทำให
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1954
แต่หากเกิดเรื่องขึ้นจริง เช่นนั้นแผนการทั้งหมดก็จะพังทลายลง โครงการเขื่อนกั้นน้ำก็ต้องล้มเลิก ประชาชนในดินแดนทั้งเก้าก็จะเดือดร้อนเพราะเพลิงสงครามอีกครั้ง!นี่เป็นสิ่งที่หวังหยวนกังวลที่สุด“ข้าคิดว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำ...”ตอนนี้ตงฟางฮั่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดตลอดทั้งคืนเขาอยู่กับหวังหยวน แต่ไม่ได้พูดแสดงความคิดเห็นแต่อย่างใดเพราะทุกอย่างได้ถูกวางแผนไว้อย่างรอบคอบแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็เพียงรอผลลัพธ์เท่านั้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับกระบวนการลอบสังหารครั้งนี้อย่างละเอียด“ท่านตงฟางมีความเห็นเช่นไร?”“ที่นี่มีแต่พวกเดียวกัน ท่านสามารถพูดได้ตามใจ” หวังหยวนรีบถามตอนนี้ต้องระดมความคิดเพื่อหาเบาะแส แล้วตามหาผู้บงการเพื่อล้างมลทินให้ตัวเอง!“รอบร้านสุราล้วนเป็นคนของพวกเราทั้งนั้น”“การที่คนร้ายสามารถเข้ามาลอบสังหารราชทูตได้ แสดงว่าพวกมันเก่งกาจมาก!”“แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น การจะหลบหลีกสายตาของเราแล้วแอบเข้ามาได้ลับ ๆ ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย!”“ดังนั้นข้าจึงสันนิษฐานว่าเรื่องนี้อาจเป็นฝีมือคนภายใน!”ต่งอวี่ได้ฟังดังนั้นก็เบิกตากว้างหรือว่า...มีสา
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
