เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 48 ในช่วงครึ่งชั่วยามนี้ ไม่มีองค์หญิงหลี่…
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-26 19:04:42ในช่วงเวลาครึ่งเค่อนี้ ไม่มีองค์หญิงแห่งแคว้นหลี่...
ทหารยามแก้เชือกที่มัดฟู่เซียนด้วยท่วงท่าที่ชำนาญและรวดเร็ว... หลังจากแก้เชือกป่านเสร็จ พวกเขาก็รีบออกจากสวนหลังบ้านตามคำสั่งของฝ่าบาท
ในไม่ช้า สวนกว้างใหญ่ก็เหลือเพียงเล่อจื่อกับฟู่เซียน
เล่อจื่อจ้องมองไปยังทิศทางที่ฮั่วตู้จากไปด้วยความงุนงง เมื่อครู่นางสัมผัสได้ถึงความโกรธในดวงตาของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากที่เขาเซเล็กน้อย ดวงตาคมดุจเหล็กก็กลับมาสดใสอีกครั้ง
เขาสั่งทหารยามสองสามคำอย่างรีบร้อน ก่อนจะทิ้งคำพูดไว้ว่า
"พวกเจ้าคุยกัน" แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
ท่าทางนั้น ดูเหมือนจะหนีไป
เล่อจื่อขมวดคิ้ว สับสนกับสิ่งที่เขาคิดมากขึ้นเรื่อย ๆ
"จื่อจื่อ"
เสียงเรียกของฟู่เซียนดึงสติของเล่อจื่อกลับมา นางก้าวเท้าไปข้างหน้าสองสามก้าว ถามว่า
"พี่ฟู่เซียน เกิดเรื่องอะไรขึ้น เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่"
ฟู่เซียนมองดูใบหน้าของเล่อจื่อ ตกใจที่พบว่าองค์หญิงน้อยที่บอบบางในสายตาของทุกคน บัดนี้กลับมีท่าทีระหว่างกัน ไม่ใช่เพราะอายุ แต่เป็นผลมาจากความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์...
บทที่เกี่ยวข้อง
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 49 ความภาคภูมิใจ"เพื่อรักษาขา"
เรือนกระจกอบอุ่น อากาศชื้น อาจเป็นเพราะต้องรักษาอุณหภูมิและความชื้นสำหรับดอกไม้สีสันสดใสเหล่านี้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกมิ้นท์ลอยอบอวล เล่อจื่อคำนวณเวลาในใจ หัวสมองของนางปลอดโปร่ง แต่หัวใจกลับควบคุมไม่ได้ เสียงหัวใจเต้นรัวราวกับถูกแรงสองขั้วฉุดกระชาก จนเจ็บปวด...นางหลับตาลง ในความมืดมิด ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพน่าตกใจและโหดร้ายเหล่านั้นสติกลับคืนมา เล่อจื่อลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก้มลงมองมือของตัวเองที่กำเสื้อผ้าของฮั่วตู้แน่น นางจ้องมองนิ้วที่งอและม้วนอยู่นั้นค่อยๆ คลายออก ตกลงข้างกายเขาอย่างหมดแรงนางสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดในขณะที่นางปล่อยมือ มือที่โอบหลังของนางก็ออกแรงมากขึ้น รวบตัวนางไว้แน่นขึ้น ราวกับต้องการชดเชยพลังที่นางเสียไปรอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนริมฝีปากของเล่อจื่อ ทันใดนั้นนางก็เข้าใจอย่างแท้จริงว่าราคาของทางลัดคืออะไรในตอนแรก เล่อจื่อแค่อยากให้เส้นทางแห่งการแก้แค้นของนางง่ายขึ้น เมื่อนางไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง นางก็พยายามใช้ความรู้สึกนั้นอย่างไร้ประโยชน์ แถมยังคิดว่าตัวเองควบคุมมันได้ นางคำนวณอย่างรอบคอบ พยายามควบคุมความรู้สึกที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 50 กอด
กลิ่นยาหอมอบอวลไปทั่วกระท่อมไม้ไผ่ เป็นกลิ่นที่ฮั่วตู้คุ้นเคยตอนที่เขายังเด็ก ขาพิการ แถมยังติดผงไป๋ลั่ว เขาขังตัวเองอยู่ในห้อง ปล่อยตัวเองให้สิ้นหวังแต่คืนหนึ่ง ชายชุดดำแอบเข้าไปในจวนอ๋อง พาตัวเขามายังกระท่อมไม้ไผ่แห่งนี้ในขณะที่เขากึ่งหลับกึ่งตื่น...คนผู้นั้นคือ...หยินฉางซั่วฮั่วตู้มองดูเขาที่หันหลังกลับมาด้วยความตกตะลึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขานิ่วหน้า เพราะพบว่าบนใบหน้าของหยินฉางซั่วมีริ้วรอย...ถึงแม้ว่าฮั่วตู้จะเรียกเขาว่าตาแก่ แต่ในใจลึกๆ เขามักจะรู้สึกว่าหยินฉางซั่วจะไม่มีวันแก่ที่แท้เขาก็แก่ได้ที่แท้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วฮั่วตู้หลุบตาลง ปิดบังอารมณ์ที่ฉายชั่วขณะ ไม่สนใจความประหลาดใจของหยินฉางซั่ว เดินไปทางห้องด้านในอย่างช้าๆนานมากแล้วที่ฮั่วตู้ไม่ได้มาที่นี่ แต่เขาก็ยังคงคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ เขาเดินตรงไปที่ตู้ยาไม้มะฮอกกานี เปิดลิ้นชักอย่างคล่องแคล่ว หยิบสมุนไพรออกมาสองสามอย่างแล้วโยนลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปทางขวา เปิดลิ้นชักขนาดใหญ่...หยินฉางซั่วเห็นดังนั้นก็พูดอย่างไม่พอใจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 51 ลมหายใจ
ฮั่วตู้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่หน้าผาก จ้องมองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม นางหลับตาอยู่ ขนตายาวงอนงาม ทำให้มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มตามเสียงพึมพำแผ่วเบาของเล่อจื่อดังข้างหูเขา เบาเหมือนเสียงยุง แต่ฮั่วตู้ก็ยังได้ยินชัดเจน นางกำลังพูดเรื่องไร้สาระ นางเชื่อเรื่องนั้นจริงๆ ฮั่วตู้หัวเราะเยาะความโง่เขลาของนางในใจ แต่เมื่อมองดูสีหน้าจริงจังของนาง เขาก็รู้สึกยินดีดูเหมือนว่าเขาจะได้รับความสุขที่นางส่งมาจริงๆไม่นานนัก มือที่โอบเอวของเขาก็คลายออก เล่อจื่อผละออก ก่อนที่นางจะลืมตาขึ้น ฮั่วตู้ก็รีบเอามือประคองท้ายทอยของเล่อจื่อเข้ามาใกล้ จุมพิตเบาๆกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดอยู่บนริมฝีปากอบอุ่น สัมผัสได้ง่ายดาย...เล่อจื่อลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ รอยแดงจากแก้มขาวผ่องแผ่ไปถึงใบหู นางมองดวงตาคมดุจเหล็กของฮั่วตู้ หัวใจสั่นไหวเพราะแววตาที่ร้อนแรง นางหลบสายตาอย่างเขินอาย ยกมือขึ้นผลักแขนของเขา"รีบไปอาบน้ำเถิดเพคะ..."ฮั่วตู้หัวเราะ แกล้งแหย่นาง "กอดเสร็จแล้วก็ไม่รู้จักคน?"เล่อจื่ออับอายและขัดเขิน นางผลักเขาอย่างแรง แล้วพลิกตัวลงบนเตียง ซุกตัวอยู่ใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 52 การโจมตี"ฝ่าบาท ท่านไม่อยากใช้โอกาสนี้เพื่อโจมตี..."
ไม่รู้ว่าเข้าห้องน้ำนานเท่าใดแล้วฮั่วตู้เดินออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง กลิ่นหอมของกุหลาบจางหายไป กลิ่นจันทน์หอมอ่อนๆ ลอยเข้ามาในจมูก ทำให้เขาผ่อนคลายลงบ้าง เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับเล่อจื่ออย่างไรดูเหมือนว่าจะไม่อธิบายช่างเถอะเขาเดินไปอย่างช้าๆ นอนลงบนเตียงอย่างแข็งทื่อ ไม่ได้ปิดม่านเตียงด้วยซ้ำ ฟังเสียงหายใจข้างๆ อย่างเงียบๆ ฮั่วตู้รู้ว่านางยังไม่หลับทันใดนั้นก็มีการเคลื่อนไหว เล่อจื่อค่อยๆ ขยับมือเล็กๆ ของนางมาข้างๆ เขา จับมือของเขาไว้ จากนั้นนางก็ขยับเข้ามาใกล้ ซบหัวลงบนไหล่ของเขาอย่างแผ่วเบา ใช้สองมือโอบแขนของเขาไว้ กระซิบ"ไม่เป็นไร"น้ำเสียงปลอบโยนสีหน้าของฮั่วตู้ดูแย่มาก เขาหันไปมองตาของนาง ใบหน้าที่ขมวดคิ้วและหม่นหมองของเขาอยู่ในสายตาของเล่อจื่อ ยิ่งยืนยันความสงสัยของนางเรื่องแบบนี้กระทบกระเทือนความมั่นใจในตัวเองของผู้ชายมากจริงๆเล่อจื่อถอนหายใจในใจ นางซบหน้าลงบนคอของฮั่วตู้อย่างว่าง่าย ถูเบาๆ"นอนเถิดเพคะ"นางรู้ว่าการพูดมากในเวลานี้ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงปลอบใจเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 53 ความมืดมิด"ยังไงก็ช่าง... ข้ายังอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องเจ้า"
แสงตะวันอบอุ่นสาดส่อง เล่อจื่อเปล่งประกายระยิบระยับฮั่วตู้จ้องมองสีหน้าของนางอย่างตั้งใจ เขาชอบนางที่สดใสร่าเริงเช่นนี้ แต่เมื่อคิดว่าความมีชีวิตชีวาของนางเกิดจากความเกลียดชัง หัวใจของเขาก็พลันหม่นหมองลง"มีแผนแล้วหรือ" เขาถามอย่างไม่ใส่ใจเล่อจื่อพยักหน้า ดวงตาเป็นประกาย "หากพี่ฟู่เซียนก่อเรื่องใหญ่โตตอนปล้นรถม้า ฮั่วซู่ไม่น่าจะไม่รู้เรื่อง เขาจงใจให้ท่านทำผิด!"นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองฮั่วตู้ ถามอย่างมั่นใจ "ฝ่าบาทไม่ได้รายงานเรื่องที่จับตัวฟู่เซียนใช่หรือไม่เพคะ"ฮั่วตู้ครางรับในลำคอเล่อจื่อยิ้มมุมปากหากเป็นเพียงโจรธรรมดาๆ ด้วยฐานะของฮั่วตู้ ใครจะกล้ายุ่ง แต่ฟู่เซียนแตกต่างออกไปเขาเป็นขุนนางของแคว้นหลี่ที่ถูกจับกุมการที่แคว้นฉีทำลายล้างแคว้นหลี่นั้นเป็นเรื่องใหญ่ ฮ่องเต้แคว้นฉีระมัดระวังเรื่องเชื้อพระวงศ์และขุนนางที่เหลืออยู่ของแคว้นหลี่มาก พระองค์มีรับสั่งตั้งแต่เดือนก่อนว่าหากจับตัวคนของแคว้นหลี่ได้ ต้องนำตัวมาเข้าเฝ้า พระองค์จะทรงสอบสวนด้วยตัวเองหนึ่งคือต้องการเอาใจคนของแคว้นหลี่ เพื่อระงับความโกรธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 54 เจ้าก็ยังไม่ตื่น
การบุกจวนอ๋องในยามวิกาลไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่การจะจับให้ได้คาหนังคาเขา สิ่งสำคัญคือต้องได้ของกลางยามราตรี เมื่อฮั่วซู่สั่งให้ทหารที่คัดเลือกมาอย่างดีบุกเข้าไปในจวนอ๋อง เขาก็ได้ขจัดความลังเลในใจออกไปจนหมดสิ้นแล้ว...ฮั่วตู้เข็นรถเข็นไปที่สวนหน้าบ้านอย่างช้าๆ เห็นทหารยามในจวนและทหารของฮั่วซู่กำลังเผชิญหน้ากัน เขาก็ยกยิ้มมุมปาก"องค์ชายสามเสด็จมาในยามวิกาลเช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือ"ชุดนอนสีแดงสดส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวนวล เผยให้เห็นเพียงชายเสื้อด้านหน้าเล็กน้อย ทำให้ผิวของเขาดูขาวขึ้นในยามค่ำคืนฮั่วซู่เกลียดท่าทางสงบนิ่งของฮั่วตู้ที่สุด ราวกับไม่สนใจอะไร เขาเยาะเย้ยในใจ แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม"รบกวนฝ่าบาทในยามวิกาล ข้าได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้ฝ่าบาทจับตัวคนของแคว้นหลี่ได้ แต่กลับไม่รายงานเสด็จพ่อ จึงมาตรวจสอบ ข้าคิดว่าฝ่าบาทคงไม่ทำเรื่องโง่ๆ เช่นนั้นใช่หรือไม่"ฮั่วตู้ยิ้ม "เพียงเพราะข่าวลือ องค์ชายสามก็ยกทัพมาบุกจวนของข้าแล้ว เจ้าเคยคิดถึงผลที่จะตามมาจากการบุกรุกจวนอ๋องหรือไม่"ถึงแม้ว่าเสียงจะไม่ดัง แต่น้ำเสียงเย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 55 ความบ้าคลั่ง
ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่ฮั่วตู้ก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นไม่กี่วันต่อมา...บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย แตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง มองดูใกล้ๆ แต่ละจานล้วนซ่อนความลับปลาหมึกผัดสามเส้น กระเจี๊ยบเขียวผัดหัวใจไก่ เนื้อแกะย่าง... แม้แต่ซุปไก่ก็ใส่พุทราจีนและโสมจำนวนมากฮั่วตู้กวาดตามองแต่ละจานด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาเข้าใจดี จากนั้นก็หันไปมองเล่อจื่อที่กำลังตักซุป เห็นแก้มของนางแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความร้อนจากซุปไก่ หรือเป็นเพราะอย่างอื่น"ฝ่าบาทรีบชิมเถิดเพคะ" เล่อจื่อยิ้ม วางชามซุปไว้ตรงหน้าฮั่วตู้น้ำซุปไก่เคี่ยวอย่างดี ไม่มีไขมัน แต่ฮั่วตู้ไม่ชอบกินเนื้อสัตว์และอาหารทะเล เขาจึงวางช้อนเงินลงหลังจากจิบไปสองสามคำ จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองอาหารบนโต๊ะ ไม่สนใจที่จะหยิบตะเกียบเงินเล่อจื่อแอบมองเขา เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเขา นางก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ ดูเหมือนว่านางกำลังสิ้นหวังและยึดติดกับหมอ เห็นได้ชัดว่ารู้จักนิสัยการกินของเขา แต่กลับเตรียมอาหารจำพวกเนื้อสัตว์เหล่านี้...ในขณะที่นางกำลังคิดว่าจะให้คนยกอาหารเหล่านี้ออกไปแล้วเปลี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 56 มันดีขึ้นแล้ว"ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเจ้าเลย"
"จนถึงตอนนี้ เจ้ายังคิดว่าเล่อจื่ออยู่ข้างเจ้าหรือ"ฮองเฮากระแทกคำพูดใส่หัวใจของฮั่วซู่ ฮั่วซู่ตกตะลึงหลังจากกลับมาแคว้นต้าฉี ไม่ว่าเขาจะโชคร้ายเพียงใด เขาก็ไม่เคยสงสัยเล่อจื่อแม้แต่เรื่องของหยางเหิง เขาก็แค่สงสัยเล็กน้อย...เขาเข้าไปเป็นตัวประกันในแคว้นหลี่ตั้งแต่อายุหกขวบ ตอนนั้นจื่อจื่ออายุแค่สี่ขวบ พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กฮั่วซู่ถามตัวเอง พวกเขาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันอย่างแน่นอน... ถึงแม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ตอนนี้ สำหรับเล่อจื่อแล้ว นอกจากเล่อจินแล้ว เขาก็เป็นญาติคนเดียวของนาง!จื่อจื่อจะไม่อยู่ข้างเขาได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้"แน่นอน!" ฮั่วซู่เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงร้อนรนและหนักแน่น ไม่รู้ว่าเพื่อโน้มน้าวฮองเฮาหรือเพื่อโน้มน้าวตัวเองเพื่อระบายกลิ่นเหล้าในห้อง ประตูจึงถูกเปิดทิ้งไว้ ในเวลานี้ ลมข้างนอกเริ่มแรงขึ้น พัดเข้ามาในห้อง ทำให้ผู้คนหนาวสั่นแต่หัวใจของหลินว่านหนิงเย็นชากว่าลมหนาวเสียอีก นางมองฮั่วซู่อย่างเย็นชา พิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดทันใดนั้นนางก็ไม่เข้าใจเขา ถึงแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-28
บทล่าสุด
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…
นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลงคนโง่...แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวังเล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 64 ฝ่าบาทไม่ควรมา
ภายในห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนเล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันไปจุดเทียนสีแดงบนโต๊ะ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ"ฝ่าบาทไม่ควรมา"ฮั่วตู้ไม่พูด สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แต่มือที่จับไม้เท้าหยกขาวกลับกำแน่น จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองกระดาษมากมาย..."เสิ่นหวยยังคงต้องใช้แผนการนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทมาก" เล่อจื่อเห็นว่าเขาหยิบแผ่นไหนขึ้นมา จึงอธิบายแผนการของนางเบาๆ"และหากท่านต้องการดึงเสิ่นหวยมาเป็นพวก ต้องเริ่มจากเสิ่นชิงเหยียน ฝ่าบาทสามารถ..."กระดาษทั้งแผ่นถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือของฮั่วตู้ ร่วงหล่นลงพื้น มองไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ เล่อจื่อเบิกตากว้าง รู้สึกโกรธ คำพูดทั้งหมดที่อยากจะพูดถูกปิดกั้น"เหตุใดจึงไม่บอก" ฮั่วตู้นั่งลง หันหน้าเข้าหานาง ดวงตาคมจ้องมองนาง รออยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่านางไม่พูด เขาก็เบนสายตาไปที่กระดาษที่เหลืออยู่บนโต๊ะ กวาดตามอง...หืม นี่อะไรกัน จดหมายลาตาย?และเมื่อครู่ น้ำเสียงของ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 63 ถอยไป
จิงซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจกับโทสะของฮั่วตู้ นางมองแผ่นหลังตรงของคุณหนู นึกถึงความร้อนผิดปกติจากแขนของคุณหนูตอนที่พยุงเมื่อครู่ ยิ่งรู้สึกกังวลใจนางอยากพยุงคุณหนูไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ฝ่าบาทยืนขวางทางอยู่ ทั้งสองต่าง ไม่มีใครยอมหลีกทาง...เอาไงดี!นางเหลือบมองอันซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่าบาท พบว่าเขาก็กำลังมองนางอยู่เช่นกัน นางอดตกใจไม่ได้ท่านอันซวน... จิงซินจำได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งมาก จึงมักบังเอิญเจอท่านอันบ่อยๆ แม้ท่านอันจะไม่ค่อยพูด แต่ก็ช่วยนางไว้มากมาย นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขาเป็นครั้งคราวนางคิดว่า นางกับอันซวนก็นับว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรใช่หรือไม่?นางจึงลองส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอันซวนอันซวนเข้าใจความหมายของนางในทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจกลับปั่นป่วนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่ก่อนที่นางจะความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ นางลืมทุกอย่าง แม้ในยามยากลำบากที่สุด จิงซินก็ไม่เคยขอร้องใคร...นี่เป็นครั้งแรกอันซวนไม่อาจปฏิเสธที่จะช่วยนางได้เขาก้าวไปข้างหน้า กราบทูลฝ่าบาทผู้เอาแน่เอานอนไม่ได้ "ถอยไป..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 62 เจอแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆ รินรด เล่อจื่อก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน จุมพิตของเขาร่วงลงบนหน้าผากของนาง...แผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นแม้ในห้องจะมีเตาผิง แต่ยามค่ำคืนอากาศก็ยังคงหนาวเย็น ฮั่วตู้โอบกอดเล่อจื่อเบาๆ นอนลงเคียงข้างกัน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายทั้งสอง ผ้าห่มในวัดค่อนข้างหยาบ ไม่นุ่มนวลเหมือนในจวน เล่อจื่อพลิกตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อยผ้าห่มหยาบเสียดสีกับลำคอ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง จ้องมองลำคอขาวเนียน เพียงชั่วครู่ ผิวขาวผ่องก็แดงระเรื่อ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มออก คลุมลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง ก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อยเสื้อผ้าของเขาคลุมกายนาง กลิ่นหอมคุ้นเคยอบอวลอยู่ปลายจมูก ทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม... แต่นางไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นเล่อจื่อหลับตาลงเบาๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางครุ่นคิดถึงเรื่องของเสิ่นชิงเหยียน นางร่ายแผนการทั้งหมดในใจออกมา แล้วเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ"...แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ หากเสิ่นชิงเหยียนเปลี่ยนใจกลางคัน พวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 61 เอาแต่ใจ
ม่านเตียงทิ้งตัวลง ปิดบังร่างสองร่างที่แนบชิด เล่อจื่อผละออกจากอ้อมกอดของฮั่วตู้ หายใจหอบปร่า ดวงตาเหลือบไปเห็นปลายขาของทั้งสองที่แนบชิดกัน ผ่านเนื้อผ้าบางเบานางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบของเขา ก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล ความอบอุ่นจากจุมพิตยังคงติดตรึงอยู่"ยังคงรำลึกถึงรสจุมพิตอยู่รึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเย้าหยอกเล่อจื่อหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก็กำลังจ้องมองนางเช่นกัน แถมยังเลียนแบบนาง ยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอีกด้วยช่าง.. เจ้าเล่ห์นัก!"วันนี้ชดใช้หนี้หมดแล้วหรือยังเพคะ" นางเม้มริมฝีปาก แก้มแดงระเรื่อ เอื้อมมือไปคว้าชายแขนเสื้อของเขา ดึงเบาๆ"ฝ่าบาท กลับมาเถิดเพคะ!"ฮั่วตู้จ้องมองนาง ความขัดเขินของนางทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเขาจับมือนางไว้ ดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ไล่ข้าไปรึ"เล่อจื่อวางมือบนอกเขา พยายามผลักออก แต่เมื่อรู้ว่าไร้ผล นางจึงยอมแพ้"หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าไล่ฝ่าบาทเพคะ" นางพูดอย่างงอนๆเขามักจะเอ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 60 ทวงหนี้
เสิ่นชิงเหยียนกลับไร้อารมณ์ นางจัดปกเสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย แล้วนั่งลง จากนั้นก็ยิ้มให้เล่อจื่อที่กำลังตกตะลึง"เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือ นี่คือคนที่เจ้าคอยช่วยเหลือ"เล่อจื่อรู้สึกตัว ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ฮั่ว... ฮั่วซู่ทำหรือ"รอยแดงเข้มเหล่านั้นน่าตกใจ ดูไม่เหมือนถูกตี...แต่ทำไมถึงดูคุ้นๆความทรงจำผุดขึ้นในหัว เล่อจื่อนึกถึงหนังสือที่แม่นมนำมาให้นางดูก่อนวันแต่งงาน... ในนั้นวาดภาพมากมาย ล้วนบิดเบี้ยวและน่าเกลียด ทำให้นางหวาดกลัวในคืนแต่งงานร่องรอยบนร่างกายของผู้หญิงในหนังสือเล่มนั้นคล้ายกับรอยแดงบนตัวของเสิ่นชิงเหยียนมากดังนั้น ไม่ใช่ถูกตี แต่ถูกทารุณตอนร่วมรัก..."ในเมื่อเจ้ากับข้าต่างก็แต่งงานแล้ว ย่อมต้องเข้าใจเรื่องบางเรื่อง" เสิ่นชิงเหยียนแสยะยิ้มอย่างดูถูกตัวเอง จากนั้นก็มองเล่อจื่อ"ข้าตาบอด แต่เจ้า..."ในแววตาของเสิ่นชิงเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความแค้นจากการทำลายล้างแค้วนและการฆ่าล้างตระกูล ในสายตาขององค์หญิงแห่งแคว้นหลี่คนนี้ นางเทียบไม่ได้กับผู้ชายคนหนึ่งหรือแต่...นางม
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 59 อธิษฐาน"ข้าจะระมัดระวัง"
ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆเล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจังแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไรฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่วความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้วเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจเล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือเช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?"ไปกันเถอะ"
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 58 ฝาแฝด"เซียวเซียวกับเสี่ยวตู้เป็นฝาแฝดกัน แต่ตอนนี้..."
เสียงเล่อจื่อจึงเปิดม่านรถม้า มองออกไปข้างนอกหลังจากออกจากประตูเมือง เสียงข้างนอกก็ค่อยๆ จางหายไป ในเขตชานเมือง มีเพียงเสียงต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกลมพัด ภายในรถม้าเงียบสงัด เล่อจื่อละสายตา หันไปมองฮั่วตู้ที่อยู่ข้างๆนางสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขายิ่งเย็นชาลงเรื่อยๆ แม้แต่มือที่นางจับก็เริ่มเย็นขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร เล่อจื่อก็สัมผัสได้ว่าเขาต่อต้านจุดหมายปลายทางนางวางมืออีกข้างลงบนหลังมือของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นเขามองมา นางก็พูดเบาๆ ว่า"ที่ที่จะไปเอายา... หรือว่าอย่าไปเลยเพคะฝ่าบาท ให้ท่านอันซวนไปกับหม่อมฉันก็พอ"ในที่สุดดวงตาของฮั่วตู้ก็มีรอยยิ้ม เขาถอนหายใจในใจ ถอนหายใจกับความละเอียดอ่อนของนาง และถอนหายใจที่เขาไม่รู้ว่าจะปิดบังตัวเองต่อหน้านางอย่างไร นางถึงได้มองทะลุเขาได้ง่ายดายเช่นนี้เขาลูบหัวของนาง "อย่าคิดมาก"เล่อจื่อจึงหยุดพูด นางก้มหน้าลง ครุ่นคิดต่อไปฮั่วตู้มองรอยคล้ำใต้ตาของนาง จางๆ จางมาก มองไม่เห็นหากไม่สังเกต เขารู้มานานแล้วว่านางเป็นคนคิดมาก ถึงแม้ว่าเขาจะแอบใส่สมุนไพรบำรุงในอาหารของนาง แต่ปมในใจ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 57 หวานล้ำในหัวใจ
แสงแดดส่องกระทบดวงตาของฮั่วตู้ แม้แต่ดวงตาคมดุจเหล็กที่ไร้อารมณ์ก็ดูอบอุ่นเล่อจื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะความอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไป ทานอาหารกับฝ่าบาท ดีหรือไม่เพคะ" เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่พี่สาวออกมาจากเซี่ยเฟยไท่ นางก็ใส่ใจพี่สาวเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องธุรกิจของร้านค้าและการตามหาพี่สะใภ้กับหยูเอ๋อร์นอกจากมื้อเย็นและเวลานอนแล้ว นางกับฮั่วตู้แทบไม่มีเวลาคุยกัน...ฮั่วตู้ครางรับเบาๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางเล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองแสงแดด ไม่ได้เข็นเขาไปที่ห้องอาหาร แต่เรียกหลี่เหยา ให้นางนำอาหารมาที่สวนพลาดแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวไม่ได้ระหว่างมื้ออาหาร คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่กินอย่างเงียบๆ หลี่เหยาถือซุปหวานๆ เห็นภาพที่สงบสุขและงดงามนี้จากระยะไกล นางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ต้องการเข้าไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ หลินเยว่เดินผ่านมาเห็นหลี่เหยา นางก็เดินไปหานาง มองดูภาพตรงกลางสวนด้วยกันใครเห็นภาพเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมอ
