บทที่ 7

"โอ้ที่รัก...ผัวหน้ามืดหัวใจจะวาย...โอวมีความสุขจังเลย...เมียมีความสุขไหม" พึมพำอยู่ตรงเต้านมของหล่อน

"เมียก็มีความสุขที่สุดเลยค่ะ ผัวจ๋า...เหมือนตอนเอากันเมื่อก่อนเลย คงเงี่ยนมากใช่มั้ยวันนี้ ได้แอบดูเมียเอากับคนอื่นสมใจล่ะสิ" นันทิยาลูบไล้แผ่นหลังชื่นเหงื่อของสามีไปด้วย สายตาเต็มไปด้วยความสุขสม

ทั้งสองนอนหอบหายใจกอดกับอยู่ซักครู่ ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน เพราะได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดไป

ทัพทองจงใจไม่ปิดประตูตอนเอากันเมื่อครู่ นันทิยาฟาดมือตีไหล่สามีเบาๆ

"พี่นี่บาปนะ ไปแกล้งสมรอีกแล้ว" ทั้งสองหัวเราะเบาๆ

"แกล้งอะไรกัน ของแบบนี้ใครๆ ก็ชอบดูทั้งนั้นแหละ มันก็เป็นผลดีกับเราไม่ใช่เหรอ เพราะสมรแอบดู เราสองคนเลยตื่นเต้นและก็มีอารมณ์ทำเรื่องสนุกๆ กันได้เหมือนเมื่อก่อน"

"แหมมันก็ใช่ค่ะ แต่สงสารสมรที่ไม่มีแฟนให้ระบายน่ะสิคะคงเงี่ยนจนต้องช่วยตัวเองทุกวันเลยพี่ทัพว่ามั้ย" ถึงจะชื่นชอบและรู้สึกดีที่มีคนมาแอบมองตอนมีอะไรกัน แต่นันทิยาก็อดสงสารสมรไม่ได้ เพราะสาวใช้คนนี้ไม่มีแฟน

ความจริงสมรถือเป็นจุดเริ่มต้นทำให้ความเบื่อหน่ายเรื่องเซ็กส์ของสองคนดูมีสีสันและสนุกมากขึ้น

สมรรถภาพทางเพศของทัพทองก็ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังไม่เท่าเดิม จึงพยายามหาอะไรใหม่ๆ เข้ามาช่วยจนได้มาพบวิธีที่สร้างความสุขให้กับทั้งคู่อย่างเช่นการเอากับผู้ชายคนอื่นอย่างเมื่อช่วงค่ำที่ผ่านมา

"เห็นสิ..." ทัพทองหัวเราะชอบใจ ก่อนเอื้อมมือกดรีโมททีวีดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ติดเอาไว้รอบบ้านเพื่อดูสาวใช้

"ดูสิน่าสงสารออก คงเงี่ยนมาก" นันทิยาชะโงกหน้าไปดูทีวี ที่มีภาพของสมรกำลังกระเด้าหมอนข้างอยู่ภายในห้องนอนตัวเอง

ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจติดกล้องเพื่อดูชีวิตส่วนตัวสมร แต่หลายเดือนก่อน สมรเกิดเป็นลมหน้ามืดอยู่คนเดียวในห้อง ตนเป็นห่วงก็เลยซื้อกล้องแบบตั้งโต๊ะไว้ให้เผื่อเกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำ

บังเอิญทัพทองต้องการเรียกใช้สมรในเย็นวันหนึ่ง และหาตัวสมรไม่เจอเลยลองเปิดกล้อง จึงได้เห็นภาพส่วนตัวของสาวใช้กำลังนั่งแหกขาช่วยตัวเองอยู่บนเตียง เขามองแล้วเกิดอารมณ์ทั้งที่ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับสมรมาก่อน

วันนั้นทัพทองชวนนันทิยามาดูด้วยกันแล้วเอากันไปพร้อมๆ กับสมรที่อยู่ในจอ นับแต่นั้นสองสามีภรรยาจึงใช้วิธีนี้บำบัดอาการหย่อนสมรรถภาพเรื่องเซ็กส์ และดีวันดีคืนเป็นที่น่าพอใจมากๆ

"สงสารหมอนนะ โดนเอาทุกคืนเลย" ทัพทองพูดกลั้วหัวเราะ

"เมื่อไหร่พี่จะเอาสมรมันล่ะคะ "

นันทิยาบอกสามี พลางลูบไล้ที่หัวนมของทัพทองไปมา

"เดี๋ยวก่อนก็ได้...พี่จะรอจนสมรทนไม่ไหวแล้วมาเสนอตัวให้พี่เอง ว่าแต่นันไม่หึงใช่มั้ยถ้าพี่จะเอาสมร"

“หึงอะไรล่ะคะ พี่ทัพยังให้นันเอากับปันได้เลย”

นันทิยาค้อนสามีควับ แล้วก็หอมแก้มเขาเบาๆ มือก็ลูบไล้ลำเอ็นของทัพทองที่หดตัวแล้วไปมา จนมันเริ่มแข็งตัวอีกครั้ง

"คอยดูนะ เดี๋ยวสมรต้องมาขอให้พี่เอาเร็วๆ นี้แหละ..แล้วอย่าหึงก็แล้วกัน" ทัพทองจูบที่แก้มเมียรักดังฝอด หยอกเย้ากับภรรยา

"เปิดเสียงหน่อยพี่ทัพ สมรคงใกล้จะเสร็จแล้วดูซิกระเด้าอย่างเร็วเลย"

ทัพทองเปิดเสียงทีวีให้ดังอีก

"โอ้...ท่านขา...กระเด้าแรงๆ...โอว....ท่านขาเสร็จ...เสร็จแล้ว..อา.." เสียงสมรดังออกมาจากทีวี แล้วหล่อนก็นอนนิ่งแทบไม่ขยับ ทั้งสองคนผัวเมียหัวเราะเบาๆ

"พี่ติดตั้งกล้อง ในห้องนอนสองคนนั้นเรียบร้อยหรือยัง"

"เรียบร้อยนานแล้วจ้ะ" ทั้งสองมองหน้ากันยิ้มยิ้มอย่างมีเลศนัย นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่พวกเขาวางแผนเอาไว้ หวังใช้ภาพของปันกับน้องสาวมาช่วยบำบัดความบกพร่องของตัวเอง

"พี่มีแผนไว้แล้ว คอยดูว่าจะเป็นอย่างไร"

"แผนอะไรอีกล่ะคราวนี้" นันทิยาถาม

"เอาเถอะเดี๋ยวก็รู้เอง พี่รับรองว่าต้องทำให้เราสนุกสุดๆ"

ทัพทองบอกเมียรัก พลางเอามือมาเขี่ยร่องเสียวนันทิยาที่ตอนนี้เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำรัก

"อ้อ แล้วเรื่องคนสวน ที่พี่ให้หาได้หรือยังล่ะที่รัก"

"อาทิตย์หน้าจะมา คุณอัจฉราแกหามาให้" นันทิยาบอกสามี พลางโยกเอวหยัดย้ายรองรับความเสียวจากปลายนิ้วเขาไปด้วย

"แก่มากไหม" ทัพทองถามนันทิยา พลางเอานิ้วแยงลงไปในรูรักไปมา บางจังหวะกระแทกรัวๆ จนน้ำกระเด็น

"อ๊าส์...เสียว...เห็นคุณอัฉราแกบอกว่าหกสิบเห็นจะได้ อยู่กับหลานชายแค่สองคน ยังไงก็คงต้องมาอยู่ทั้งสองคนลุงหลาน"

นันทิยาบอกผัวรัก พลางขยับตัวกลับหัวลงมาใช้ปากบำเรอรักให้สามี กวาดลิ้นเลียลำเอ็นของทัพทองเล่น มือก็เริ่มกระถอกเบาๆ

"คราวนี้เราคงสนุกกันใหญ่เลยล่ะที่รัก"

ทัพทองตาวาวเป็นประกาย มุมปากยิ้มอย่างชอบใจ จอทีวีมืดลงแล้ว คงเป็นเพราะสมรปิดไฟนอน

ทัพทองปิดทีวี แล้วหันเข้าไปเลียร่องสวาทของนันทิยาที่ส่ายเร่าๆ ไปมารอลิ้นเขาอยู่

ทั้งสองผัวเมียต่างดูดเลียมอบความสุขให้กันสักพัก นันทิยาก็ถอนปากออดจากลำเอ็นของทัพทองที่แข็งตัวได้ที่

"อุ้ยแข็งอีกแล้วผัวจ๋า...เมียทำให้เองนะคราวนี้"

นันทิยาลูบไล้ท่อนเอ็นของทัพทองด้วยความหื่นกระหาย แล้วหล่อนก็ลุกขึ้นจับมันยัดเข้ารูรักแล้วเริ่มกระเด้าทันที...

ปัน นั่งคิดเรื่องราวต่างๆ เรื่อยเปื่อยอย่างสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขานั่งที่ข้างสระมาพักใหญ่ก็ลุกขึ้นแต่งตัว ลุกเดินเข้าไปปิดไฟของสระน้ำ กำลังจะเตรียมตัวกลับเขาเดินเข้ามาก็พบกับสมร

"คุณปันจะกลับแล้วหรือคะ" สมรถาม

เขาสะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นสาวใช้ เขาคิดเลยไปถึงว่า สมรจะเห็นเขาเอากับคุณนันทิยาหรือไม่แล้ว...คุณทัพทองล่ะ

"เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ" สมรถามอีกเมื่อเขาทำท่าทางหวาดระแวง

"ไม่เป็นไร หรอกสมร" ปันรีบเดินเลี่ยงไปที่ประตู สมรตามมารอปิดประตูบ้านอย่างที่เคยทำ

"คุณปัน จะย้ายมากี่โมงคะ พรุ่งนี้"

"บ่ายๆ นะ ทำไมหรือ" ตอนแรกแปลกใจที่สมรรู้เรื่องที่เขาจะเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่คิดไปคิดมา คุณนันทิยาคงจะเป็นคนบอกนั่นแหละ

"เปล่าคะ เห็นคุณนายท่านให้เตรียมห้องให้คุณกับน้องสาวค่ะ"

“ขอบคุณมากนะครับ” ปันพยักหน้า แล้วเดินออกมาจากบ้านทันทีเพราะเกรงจะเผลอแสดงพิรุธจนสมรจับได้ว่าเขาแอบทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าของบ้าน

เขาเดินคิดเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น พอดีมีแท็กซี่ผ่านมาเขาเลยเรียกรถกลับไปที่หอพัก

ปันบอกน้องสาวให้เก็บของ ย้ายไปอยู่ที่ใหม่ น้องสาวของเขาก็ไม่ถามอะไรมาก เพราะเห็นพี่ชายดูเครียดๆ เขาเปลี่ยนชุดแล้วเข้านอน โดยไม่พูดคุยกับน้องสาวอีกเลย

เขาเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาจนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ลลิตาเองก็งุนงงไม่กล้าถามพี่ชายว่าจะย้ายไปไหน หล่อนเองค่อนข้างกลัวพี่ชายมากตั้งแต่มีเรื่องเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว

ตอนที่หล่อนอยู่ชั้นม.6 ลลิตากับเพื่อนชายที่คบหากันอยู่แอบกอดจูบกันในโรงเรียน บังเอิญพี่ชายหล่อนมาเจอ และต่อว่าด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยวที่ทำตัวน่าอับอายในสถานศึกษา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ด้วยความละอายและสำนึกผิด หล่อนไม่กล้าสู้หน้าพี่ชายเท่าไหร่นัก ด้วยความที่ตนเคารพรักปันมากเพราะมีกันแค่สองพี่น้องจึงพยายามไม่ทำเรื่องให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจอีก

เด็กสาวเก็บข้าวของที่มีไม่มากมายอะไรนัก แค่กระเป๋าสามใบและกล่องบรรจุของใช้อีกกล่อง ก็หมดแล้ว

คืนนั้นหล่อนนอนคิดว่าจะย้ายไปอยู่ไหน แล้วแฟนของหล่อนที่นัดกันไว้จะทำอย่างไร จนกระทั่งเผลอหลับไป

ในเวลาบ่ายสองโมงกว่าๆ ของวันรุ่งขึ้นที่หน้าคฤหาส์ของนันทิยา สองพี่น้องเดินทางมาถึงบ้านของเจ้านาย

"โอ้โฮ พี่ปันเราจะย้ายมาอยู่ที่นี่หรือ" ลลิตาถามพี่ชายด้วยความตื่นเต็น มองคฤหาส์หลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาตะลึง

หล่อนกับพี่ชายกำลังเดินเข้าไป ปันพยักหน้าแทนคำตอบ สมรรีบวิ่งมาช่วยถือของเข้าไปในบ้าน

"ข้างบนเลยค่ะ คุณปัน" หล่อนเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองบ้าน เขาเดินตามขึ้นโดยมีลลิตาเกาะติดไม่ห่าง

"พี่นันไม่อยู่เหรอสมร อ้อ...ลืมแนะนำเลย นี่น้องสาวผมชื่อ ลลิตาครับ"

"สวัสดีค่ะ" ลลิตายกมือไหว้สมร สมรไหว้ตอบ

"ท่านออกไปข้างนอกกันทั้งสองคน เย็นๆ ถึงจะกลับค่ะ ท่านสั่งไว้ว่าให้คุณปันทำตัวตามสบายค่ะ"

สมรพาคนทั้งสองมาถึงห้องที่จัดเตรียมไว้ เป็นห้องของปันห้องหนึ่ง และเป็นของลลิตาอีกห้องหนึ่งอยู่ติดกัน

ทั้งสองห้องนี้ใช้ห้องน้ำห้องเดียวกันโดยเปิดเข้าได้ทั้งสองทาง

"เมื่อก่อนห้องนี้ เป็นห้องของคุณกัญทิชา ลูกสาวของท่าน ค่ะ" สมรบอกโดยไม่ต้องถาม แล้วก็บอกสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ในห้อง

แล้วหล่อนก็ขอตัวลงไปทำงานบ้านต่อ สองพี่น้องเมื่อสมรออกไปแล้ว ปันก็บอกน้องสาวถึงเหตุผลที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพราะได้รับความเอ็นดูเมตตาจากท่านทั้งสอง

แต่ไม่ได้บอกว่าเขาเกับนันทิยามีความสัมพันธ์เกินเลยกันอย่างไร พี่น้องกอดกันกลมในวันดีๆ มีชีวิตความเป็นอยู่สุขสบาย

ลลิตาอดน้ำตาซึมไม่ได้ ในความโชคดีของพี่ชายทำให้หล่อนต้องมาพลอยสุขสบายด้วย

ทั้งสองแยกย้ายกันจัดของเข้าตู้เสื้อผ้า เสร็จแล้วลลิตาก็ลงไปช่วยสมรทำงานบ้าน

ส่วนปันนอนนึกอะไรเพลินๆ จนประมาณบ่ายสามโมงเขาก็ลงมา จะไปที่สระน้ำ

แม้จะเป็นวันหยุดก็ตาม เขาก็จะไปทำงานตามปกติ เขาเดินลงบันไดมาสายตาก็มองไปรอบๆ บ้านใหญ่โตที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เข้ามาสัมผัส นับเป็นความโชคดีที่ปันเองก็ยังคงคิดว่าเขาฝันไป รวมไปถึงเรื่องความลับระหว่างตนกับเจ้าของบ้านสาวสวยอย่างนันทิยาด้วย

 สมาชิกใหม่ของบ้าน เดินมาที่ห้องรับแขกที่อยู่ติดกับทางไปสระว่ายน้ำ ก็เจอกับสมรและลลิตาที่กำลังจะออกไปข้างนอก

ลลิตาเห็นพี่ลงมาก็รีบบอก

"พี่ปัน เดี๋ยวหนูไปซื้อของกับพี่สมรนะคะ" สมรรีบพูดเสริม

"พอดีคุณท่านให้ออกไปซื้อของน่ะค่ะคุณปัน สมรเลยจะขอให้ลลิตาไปช่วย"

ปันพยักหน้ารับรู้ สมรพูดต่อ

"อ้อ คุณปันคะ คุณผู้หญิงเชิญที่สระน้ำคะ ท่านรออยู่"

ปันยิ้มๆแล้วรีบเดินไปที่สระน้ำ วันนี้เป็นวันหยุดของสระจึงเงียบ ไม่มีนักเรียน

เขาเดินผ่านสระน้ำที่แสงแดดส่องสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ ดูแล้วสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

ปันมองเห็นนันทิยาใส่ชุดคลุมนอนที่เก้าอี้พลาสติกอยู่ข้างสระ โต๊ะข้างๆ มีเบียร์และแก้วตั้งอยู่สองใบ

มองหาคุณทัพทองแต่ไม่เจอ เลยเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

"พี่นันมีอะไรจะให้ผมรับใช้ครับ" ปันเอ่ยถาม

"นั่งก่อนปัน..รินเบียร์ให้พี่ด้วย"