บำบัดลับซ่านสวาท

นิยายแนว PWP เน้นฉากบนเตียงเป็นหลัก

โปรดทำความเข้าใจก่อนอ่านนิยาย

แต่งขึ้นจากจินตนาการ การบรรยายอาจมีคำที่ไม่เหมาะสม มีเนื้อหาเกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์แบบลึกซึ้ง

ภาษาที่ใช้มีคำหยาบเกี่ยวกับเรื่องเพศโจ่งแจ้ง(Dirty Talk)

 รวมทั้งพฤติกรรมของตัวละครไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง   และศีลธรรมอันดีงาม ดังนั้น ขอผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

และแยกแยะโลกแห่งความเป็นจริงกับโลกนิยาย ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ควรได้รับคำแนะนำ

**********************************************************************************************************************

ปัน หนุ่มน้อยลูกน้ำเค็มอายุ 24 ประกอบอาชีพหลักเป็นครูสอนวิชาพละศึกษาในโรงเรียนมัธยมเล็กๆ แถบชานเมืองแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

ลำพังเงินเดือนครูที่ได้รับต่อเดือนนั้นแทบไม่พอใช้ เพราะเขามีภาระต้องส่งเสียน้องสาวให้เรียนหนังสือ และยังต้องส่งเงินให้ทางบ้านที่ต่างจังหวัดอีก

ชีวิตของเขาจึงยังอยู่เป็นโสดไม่มีครอบครัว เมื่อเหงาหรือมีอารมณ์ทางเพศตามธรรมชาติของมนุษย์ ปันก็อาศัยผ่อนคลายด้วยการช่วยตัวเอง ซึ่งเป็นวิธีเป็นประหยัดที่สุด

หรือบางครั้งมีโอกาสสัมผัสกับผู้หญิงจริงๆ บ้าง ซึ่งพวกหล่อนเหล่านั้นก็เป็นหญิงขายบริการที่เห็นดาษดื่นอยู่ในกรุงเทพฯ

แม้บางทีนักเรียนที่เขาสอนอยู่จะให้ท่าเขาเพราะหน้าตาดีหุ่นดี แต่สำนึกในใจก็ไม่อาจทำให้เขาตบะแตก มีอะไรกับลูกศิษย์ตัวเอง

ลูกผู้ชายอย่างเขาอย่างไรก็ต้องต่อสู้ และมีชีวิตอยู่ให้ได้ หลังจากเลิกสอนที่โรงเรียนแล้ว ปันยังหางานพิเศษทำอีก

ไม่ว่าจะเป็นพนักงานเสิร์ฟ หรือ บาร์เทนเดอร์ เขาก็เคยทำมาแล้ว แต่ก็ดวงไม่ดี

กิจการที่เขาทำอยู่ ได้รับผลกระทบจากพิษเศรษฐกิจ จนต้องปิดกิจการลงในที่สุด

ครั้นจะรับสอนหนังสือพิเศษ ความรู้ที่มีอยู่ก็ไม่เป็นที่นิยมเรียนพิเศษกัน เนื่องจากวิชาพละใครเขาจะต้องเรียนพิเศษกัน

แต่ทว่า โชคยังเป็นของปันอยู่บ้าง ที่ได้เป็นครูสอนว่ายน้ำให้เด็กๆ ที่สระว่ายน้ำในคฤหาสน์ของคุณนันทิยา เศรษฐีผู้ดีเก่า ที่เพิ่งเปิดขึ้นใหม่ ใกล้กับห้องพักที่เขาเช่าอยู่กับน้องสาวสองคน

ซึ่งเขาได้รับการแนะนำจากเพื่อนครูที่โรงเรียนอีกที เพราะปันเป็นคนขยันขันแข็งและมีประสบการณ์เรื่องการน้ำมากพอสมควร เพราะเขาเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของวิทยาลัยสมัยยังเรียน แข่งขันได้รางวัลระดับจังหวัดจนเป็นที่รู้จัก

วันนี้หลังจากเลิกสอนที่โรงเรียนแล้ว ปันรีบมาที่สระว่ายน้ำในบ้านของคุณนันทิยาทันที แม้ว่าเวลาสอนว่ายน้ำของเขาจะเริ่มสี่โมงเย็นก็ตาม

ปันมักจะมาก่อนเวลาและจะดูแลความสะอาดของสระว่ายน้ำ ทั้งยังดูแลซ่อมแซมอุปกรณ์ต่างๆ ของสระด้วยตัวเองเสมอ

แม้ที่นี่จะมีครูสอนว่ายน้ำประจำสามคน แต่ปันจัดว่าเป็นคนที่ขยันที่สุด

พฤติกรรมต่างๆ ของปันเหล่านี้ ตกอยู่ในสายตาของคุณนันทิยาและคุณทัพทอง บ่อยครั้งที่คุณนันทิยาเอ่ยปากชมเสมอ บางครั้งท่านก็มีจ่ายค่าแรงเพิ่มให้ในส่วนของการซ่อมบำรุง

คุณนันทิยา เป็นหญิงสาวอายุสามสิบปลายที่ยังมีหน้าตาสวยงาม รูปร่างผิวพรรณดีสมกับเป็นคนมีฐานะร่ำรวย

หล่อนอยู่กับสามีคือ คุณทัพทอง เท่าที่สังเกตอายุราวห้าสิบกว่าแต่รูปร่างหน้าตาก็ยังดูหนุ่มมาทีเดียว ทราบมาว่าลาออกจากงานประจำมาอยู่บ้านเฉยๆ เนื่องจากไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินทองอะไร

ลูกสาวคนเดียว แต่งงานมีครอบครัวย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามีนักธุรกิจชาวอังกฤษ

สองสามีภรรยาคงเหงา บวกกับการเป็นคนรักเด็ก จึงใช้สระว่ายน้ำส่วนตัวที่มีอยู่ เปิดเป็นโรงเรียนสอนว่ายน้ำสำหรับเด็กๆ ในละแวกบ้านซึ่งตั้งอยู่ในหมู่บ้านหรู

ปันสอนว่ายน้ำที่นี่ได้เกือบหกเดือนแล้ว ความที่เขาเป็นคนขยัน คุณนันทิยาจึงเอ็นดูเหมือนลูกหลาน

หลังเสร็จงานสอน ปันจะต้องถูกเรียกให้ร่วมรับประทานข้าวเย็นกับคุณนันทิยาและคุณทัพทองทุกวัน

ส่งผลให้ปันสนิทสนมกับคนในบ้านนี้ เสมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัว

คุณทัพทองเองเอ็นดูปันอยู่ไม่น้อย ส่วนคุณนันทิยาเองแทนตัวเองว่าพี่ทุกคำที่พูดกับปัน

ปันเองก็ถูกบังคับให้เรียกคุณนันทิยาว่าพี่ทุกคำ แม้ว่าอายุของหล่อนจะมากกว่าเขาถึงสิบกว่าปีก็ตาม

เขาก็เรียกด้วยความนับถือจริงใจ ปันเองเมื่อได้รับความกรุณาจากคนทั้งสอง จึงนึกขอบคุณอยู่ตลอดเวลา

แม้วันหยุด ปันก็จะมาช่วยดูแลที่สระว่ายน้ำแห่งนี้ เพราะรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก

"ปัน ที่นี่มีห้องนอนว่างตั้งหลายห้อง ย้ายมาอยู่เสียที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ" คุณทัพทองเอ่ยปากชวนให้ปันย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ขณะกินข้าวเย็นด้วยกันเหมือนเช่นทุกวันที่มาทำงาน

"นั่นสิ ที่นี่ก็ไม่มีใครนอกจากเราสองคนแล้วก็พวกคนรับใช้ ถือว่ามาดูแลคนแก่ก็แล้วกันนะ" คุณนันทิยาพูดเสริมความคิดสามี

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ก็นับเป็นพระคุณอย่างสูงกับผมแล้วครับ" ปันตอบด้วยความเกรงใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาชวนปันมาอยู่ด้วย

"ไม่ต้องเกรงใจอะไรกันหรอก ปันเองก็มีภาระเยอะไม่ใช่เหรอ ถ้าอยู่ที่นี่ก็จะได้ประหยัดค่าเช่าห้องพักไปอีก" คุณทัพทองพูดขึ้นอีก พร้อมกับจิบกาแฟหลังอาหาร ปันรวบช้อน

"อ้าวอิ่มแล้วเหรอ พูดเรื่องนี้ทีไรอิ่มทุกที" คุณนันทิยากระเซ้าปัน

"เปล่าครับ" ตอบพลางลุกขึ้น เก็บรวบรวมจานอาหารจากโต๊ะซ้อนกัน รอให้สาวใช้นำไปจัดการในครัวอีกที

"เอาไว้นั่นแหละ เดี๋ยวให้สมรจัดการต่อ"

สมร คือสาวใช้ประจำของที่บ้านนี้ อายุอานามก็สามสิบกว่าๆ เห็นบอกว่าไม่มีญาติพี่น้อง คุณทัพทองรับมาอุปการะตั้งแต่อายุสิบห้า

"รีบกลับหรือเปล่าวันนี้" คุณทัพทองถาม เมื่อเห็นปันนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม

"ไม่หรอกครับ มีอะไรจะใช้ผมหรือครับท่าน" ปันถามเพราะโดยปกติทัพทองมักจะไหว้วานให้ช่วยทำธุระเล็กๆ น้อยๆ เสมอ

"เปล่าหรอก..คือมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย เดี๋ยวตามมาที่สระน้ำนะ"

คุณทัพทองลุกออกจากห้องอาหารแล้วเดินนำไปที่สระ ปันช่วยสมรเก็บจานเสร็จก็เดินตามออกไป

บรรยากาศตอนค่ำในคฤหาสน์หลังใหญ่ดูร่มรื่น ลมเย็นสบาย พวกเขานั่งคุยกันที่ม้านั่งข้างสระได้ครู่หนึ่ง คุณทัพทองที่เดินไปเปลี่ยนใส่กางเกงว่ายน้ำเรียบร้อยก็ลงไปในสระ

"ลงมาด้วยกันซิปัน" เขาร้องเรียก

"ครับ" ปันรับคำแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดกลับมากระโดดลงไปในสระสมทบกับเจ้าของบ้านที่กำลังแหวกว่ายไปมาในน้ำ พอได้ยินเสียงน้ำแตกกระจาย เขาจึงหยุดแล้วเดินเข้ามาเกาะขอบสระใกล้ๆ กับปัน

"ผมสงสารคุณนันทิยา เมื่อก่อนแกเป็นคนชอบว่ายน้ำมาก ตั้งแต่ป่วยหนักเมื่อสามปีก่อน ก็ไม่ค่อยกล้าว่ายน้ำอีกเลย" คุณทัพทองพูดจบก็ว่ายไปกลางสระ

ปันเองก็ว่ายตามไปห่างๆ เพราะกลัวเหมือนกัน คุณทัพทองเองก็อายุมากแล้ว ถึงจะดูแข็งแรงแต่เขาไม่อยากประมาท

"พี่นันป่วยเป็นอะไรเหรอครับ" ปันถามต่อเมื่อว่ายมาใกล้กับทัพทอง สีหน้าของเขาดูเป็นห่วงภรรยามาก ปันเห็นแบบนั้นยิ่งร้อนใจไปด้วย

“เส้นเลือดในสมองตีบ เพิ่งจะเดินได้เมื่อปีที่แล้วนี่เอง"

“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย” เป็นเรื่องน่าตกใจที่ปันไม่เคยทราบมาก่อน ไม่คิดว่าคุณนันทิยาที่ดูแข็งแรงจะเคยป่วยหนัก

“อืม ดีที่ได้คุณหมอเก่ง ดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดจนกลับมาใช้ชีวิตได้เกือบปกติ แต่ก็มีบางเรื่องที่ยังไม่เหมือนเดิม...”

“เรื่องว่ายน้ำเหรอครับ”

"อืม...ว่าอย่างไรล่ะ เรื่องที่จะสอนคุณนันทิยาว่ายน้ำอีกครั้งน่ะ ปันพอจะช่วยคุณนันได้มั้ย" คุณทัพทองถามต่อ แล้วว่ายกลับเข้าไปเกาะขอบสระรอให้ปันว่ายตามเข้ามา

"ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมยินดีเสียอีกที่ได้รับใช้ท่านทั้งสอง"

ปันตอบกลับไป หากความรู้ความสามารถของตนสามารถทำให้ผู้มีพระคุณกลับมาทำอะไรอย่างที่เคยชอบได้อีกครั้ง ปันไม่ลังเลเลย

ระหว่างสองหนุ่มต่างวัยกำลังพูดคุยตกลงกันอยู่นั้น นันทิยาในชุดคลุมสีขาว เดินยิ้มเข้ามาใกล้ โดยมีสมรถือถาดบรรจุแก้วเบียร์เย็นๆ ตามมาติดๆ

"เหนื่อยกันหรือยังคะสองหนุ่ม พักดื่มเบียร์กันก่อนเร็ว" นันทิยาส่งเสียงเรียก

"ไปปัน พักก่อนแล้วเริ่มวันนี้เลยนะ" พุ่งตัวนำออกไปพลางหันหน้ามาบอก

ทัพทองขึ้นจากสระเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างสระ หยิบแก้วเบียร์ขึ้นจิบด้วยท่าทีสบายอารมณ์

ปันเดินตามมาและนั่งที่เตียงพลาสติกข้างกัน ระหว่างที่เดินมานั้น ปันรู้สึกเหมือนว่าถูกมองด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วนอย่างไรบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งนันทิยาก็ชม

"ปันนี่รูปร่างดีจังนะจ๊ะ ท่าจะเล่นกล้ามด้วยสิเรา"

สายตาชื่นชมที่มองมาทำปันรู้สึกหน้าร้อนผ่าว หากเป็นเวลาปกติมีเสื้อผ้าครบชิ้น เขาคงไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กคล้ายกางเกงชั้นในติดกาย เป็นธรรมดาที่จะเขินเวลามีใครมองตรงๆ แบบนี้

“ใช่ครับ จะได้แข็งแรง" ตอบแล้วรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตากับคุณนันทิยาเท่าไหร่นัก ปันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร

ระหว่างที่คุยกันและดื่มเบียร์อยู่ ปันสังเกตได้ว่าคุณนันทิยามองเขาไปทั่วตัว โดยเฉพาะแผงอกกว้างของเขา และที่ทำเอาปันสะดุดลมหายใจก็ตอนที่หล่อนแอบมองที่เป้ากางเกงว่ายน้ำของปันด้วย

คุณนันทิยาคงคิดว่าปันไม่ทันสังเกตเห็น แต่ความจริงแล้วเขาเห็นกระทั่งตอนที่หล่อนเม้มปากเวลามองกึ่งกลางลำตัวที่ตอนนี้มันเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงจนรู้สึกอึดอัด