บทที่ 6 ทำใจ

หลายวันต่อมา

@Chill Coffee Bar

‘ครืด ครืด’

โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังยกเครื่องดื่มไปเสิร์ฟลูกค้าชะงักฝีเท้าลงมือเล็กล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เจนภพจึงกดปิดเสียงแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมที่เขาโทรมาคงไม่พ้นเรื่องสัญญาบ้าบอนั้นแน่นอนเพราะผ่านมาหลายวันแล้วเธอยังไม่มีคำตอบให้เจ้านายของเขาเลย

แก้มหวานลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายนึกตัดพ้อชีวิตเธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามใจตัวเองเลยสักครั้งจะทำอะไรก็ต้องคำนึงแล้วคำนึงอีก เด็กคนอื่นในวัย 21ปีคงกำลังสนุกสนานอยู่กับการใช้ชีวิตไม่ต้องมานั่งแบกรับภาระทุกอย่างไว้บนบ่าเหมือนเธอ

ลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกจากจมูกโด่งเล็กอีกครั้งก่อนที่เธอจะยกเครื่องดื่มไปเสริฟ์ลูกค้าแล้วกลับมาหย่อนสะโพกนั่งลงในบาร์น้ำเธอนั่งทำใจอยู่สักพักก่อนล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาเจนภพ

(สวัสดีค่ะคุณเจนภพขอโทษที่เมื่อกี้ไม่ได้รับสายนะคะพอดีติดงานอยู่ค่ะ) เสียงหวานลงกรอกตามสายทันทีเมื่อคนปลายสายกดรับ

(ครับ)

(คุณเจนภพมีธุระอะไรคะถึงโทรหาฉัน)

(อ๋อ..ผมแค่โทรมาแจ้งให้ทราบว่าน้องสาวของคุณจะมาเริ่มงานกับเจ้านายผมคืนนี้)

(....) 

(ถ้าไม่อยากให้น้องสาวทำงานนี้คุณก็รับงานแทนเธอสิครับน้องสาวคุณอายุยังน้อยไม่ควรต้องมาเปรอะเปื้อนกับเรื่องแบบนี้คนเป็นพี่ยอมเสียสละเพื่อน้องได้อยู่แล้วใช่ไหมครับ) เจนภพเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเงียบไปเขาพูดโน้มน้าวใจเธอสุดฤทธิ์เพราะผู้เป็นเจ้านายสั่งเอาไว้ว่าทำยังไงก็ได้ให้เธอยอมรับงานแทนน้องสาว 

แก้มหวานนิ่งเงียบไปชั่วขณะคิดตามคำพูดของคนปลายสายบางครั้งเธอก็อยากจะเห็นแก่ตัวบ้าง ทว่าพอนึกถึงใบหน้าใสซื่อของน้องสาวก็ทำไม่ได้ เธอถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆก่อนตอบปลายสายไป (ตกลงค่ะฉันจะทำงานแทนน้องสาวแต่ขอเริ่มงานพรุ่งนี้ได้ไหมคะ)

(ไม่ได้ครับคุณกวินท์ให้เวลาคุณสองคนพี่น้องมากพอแล้วถ้ายังมีปัญหาอีกก็เตรียมตัวคุยกับตำรวจได้เลย)

(ทำไมเจ้านายคุณถึงได้ใจไม้ไส้ระกำแบบนี้)

(เจ้านายผมก็ต้องรักษาผลประโยชน์ของตัวเองสิครับคุณแก้มหวาน เงินไม่ใช่บาทสองบาทนะครับ)

(รู้ค่ะแต่ช่วยหย่อนๆให้หน่อยไม่ได้เหรอคะ)

(คืนนี้หนึ่งทุ่มคอนโดดริสเพลสผมจะรอรับคุณหน้าคอนโด) เจนภพหาได้สนใจคำพูดของหญิงสาวไม่เขาชี้แจงรายละเอียดให้เธอได้ทราบก่อนตัดสายไปเหมือนรวบรัดตัดตอนไม่ให้เธอปฏิเสธ

แก้มหวานเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนน้ำสีใสจะเออคลอตาคู่สวยจนพร่ามัวเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตตัวเองเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรความบริสุทธิ์ที่เธอเฝ้ารักษามา 21ปีแม้กระทั่งแฟนเก่าที่เคยคบหากันก็ไม่เคยได้แตะต้องกำลังจะถูกคนแปลกหน้าพรากไปเพียงแค่คิดก็เจ็บปวดใจแต่เธอจะรู้สึกผิดและเสียใจมากกว่าหากปล่อยให้น้องสาวทำแบบนั้น

“น้องแก้ม” 

หญิงสาวรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจนแห้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้านายหนุ่ม ก่อนตอบกลับ “คะคุณเตชิน”

“เป็นอะไรหรือเปล่าน้องแก้ม” เตชินเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวแล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีของเธอ 

 “แค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะ”  

สิ้นสุดคำพูดของหญิงสาวมือหนาก็ยื่นไปอั่งหน้าผากมนเพื่อเช็คว่าเธอเป็นไข้หรือเปล่า ทว่าร่างบางกลับเบี่ยงหน้าหนีเพราะไม่อยากให้พนักงานภายในร้านมองเธอและเจ้านายหนุ่มไม่ดี

“แก้มไม่เป็นอะไรค่ะคุณเตชิน” เธอคลี่ยิ้มให้เจ้านายหนุ่มบางๆก่อนพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง

“ครับถ้าไม่ไหวก็กลับไปพักผ่อนนะ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกไปทั้งที่ภายในใจแอบห่วงหญิงสาวไม่น้อยความรู้สึกที่เขามีต่อเธอไม่ใช่แค่ลูกน้องกับเจ้านาย เขาแอบชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบความชอบเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้เห็นความขยันและสู้ชีวิตของเธอ

แก้มหวานมองตามแผ่นหลังเจ้านายหนุ่มจนสุดสายตาก่อนหยัดกายลุกไปรับออเดอร์ลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาในร้าน เธอวุ่นอยู่กับการทำงานจนลืมเรื่องเครียดเสียสนิทกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเลิกงาน ใจดวงน้อยพลันห่อเหี่ยวขึ้นมาในทันทีเมื่อเห็นเวลาบนนาฬิกาข้อมือเพราะเหลือเวลาให้เธอได้ทำใจอีกแค่สองชั่วโมงเท่านั้น 

เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้างแล้วเดินกลับหอพักที่อยู่ห่างจากคาเฟ่เพียง200เมตรด้วยสมองหนักอึ้งและทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามาแก้วตาผู้เป็นน้องสาวก็วิ่งมาเกาะแขนเธอด้วยท่าทางดีใจจนเธออดสงสัยไม่ได้ “ดีใจอะไรหือ”

“คุณเจนภพโทรมาบอกว่าแก้วไม่ต้องไปทำงานแล้ว” แก้วตาคลี่ยิ้มจนตายี่ก่อนเอ่ยบอกพี่สาวน้ำเสียงสดใส คนฟังระบายยิ้มบางๆทว่าภายในใจกลับทุกข์ระทม 

“ไม่มีเรื่องอะไรต้องคิดมากแล้วหลังจากนี้ก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัยนะอย่าทำให้พี่ผิดหวังละ” ดวงตากลมโตปรายมองใบหน้าเรียวของผู้เป็นน้องสาวด้วยแววตารักใคร่ปนเอ็นดู

“ค่ะพี่แก้ม” สองคนพี่น้องสวมกอดกันด้วยความรักเมื่อพูดจบ แก้มหวานยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยเล็กของน้องสาวอย่างแผ่วเบาก่อนผละกอดออก “งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนเดี่ยวต้องออกไปทำงานต่อแก้วนอนคนเดียวได้ไหม” 

“...”แก้วตาพยักหน้ารับแทนคำตอบแม้จะนึกสงสัยแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเพราะรู้ดีว่าพี่สาวไม่ยอมบอกแน่นอน หญิงสาวระบายยิ้มให้น้องสาวเล็กน้อยก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ

ดวงตากลมโตมองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำด้วยแววตาเศร้า มือบางยกขึ้นโอบกอดเรือนร่างเปลือยเปล่าที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้ากำลังจะโดนชายแปลกหน้าสัมผัสอย่างห่วงแหน น้ำสีใสพลันเออคลอตาคู่สวยไหลลงอาบสองแก้มนวล เธอระบายความรู้สึกแย่ๆ ภายในใจที่ไม่สามารถบอกใครได้ออกมาเป็นหยาดน้ำตาจนดีขึ้นจึงอาบน้ำแล้วออกมาแต่งตัวจากนั้นก็เดินทางไปยังคอนโดดริสเพลส

@Dris Place Condo

ร่างบางในชุดเดรสสีดำก้าวลงจากรถแท็กซี่ส่าวเท้าเดินเข้าไปในล็อบบี้ของคอนโดหรูสูงเฉียดฟ้าพร้อมทั้งสอดสายตามองหาเจนภพ ก่อนที่เสียงทักทายจะดังขึ้นทางด้านหลังเธอ “มานานหรือยัง” 

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆชายหนุ่มก็มาโผล่ข้างหลังมือบางยกขึ้นลูบอกเบาๆก่อนหันไปตอบด้วยใบหน้าเคร่งครึม “เพิ่งมาถึงค่ะ”

“งั้นตามผมมาคุณกวินท์รออยู่” เจนภพพยักหน้ารับก่อนเอ่ยต่อเมื่อพูดจบก็เดินนำร่างบางไปเข้าลิฟท์ขึ้นสู่ชั้น32 

‘ติ้ง’

เสียงลิฟท์แจ้งเตือนเมื่อถึงชั้น32 แก้มหวานกำชายกระโปรงแน่นก่อนก้าวเท้าออกจากลิฟท์เดินตามเจนภพมาหยุดหน้าห้องหมายเลข302 ใจดวงน้อยเต้นแรงแทบทะลุออกมานอกอกในตอนที่เจนภพเปิดประตูเข้าไป ความกลัวเริ่มแทรกซึมจิตใจอย่างห้ามไม่ได้ เธอยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนคนที่เดินเข้าไปก่อนหน้านี้ต้องตะเบ็งเสียงเรียก “เข้ามาสิ” 

“ค..ค่ะ” ขาเรียวเล็กค่อยๆย่างเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวมือเล็กยกขึ้นกอดตัวเองเอาไว้เมื่อความเย็นจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบผิว ถึงแม้ภายในห้องจะดูกว้างขว้างหรูหราสะดวกสบายเหมือนสวรรค์ก็ไม่ปราน ทว่ามันก็คือห้องเชือดสำหรับเธออยู่ดีหากเลือกได้เธออยากหายไปจากตรงนี้เดี่ยวนี้เลยด้วยซ้ำไป

“คุณกวินท์รออยู่ในห้องนอนเข้าไปสิแต่ห้ามเปิดไฟในห้องเด็ดขาดถ้าคุณกวินท์ไม่สั่ง” 

คิ้วสวยขมวดเป็นปมเมื่อเจนภพพูดจบเจ้านายของเขาเป็นคนประเภทไหนกันแน่ถึงไม่ยอมเปิดเผยหน้าตัวเองเธออดคิดไม่ได้ว่าเจ้านายชองเขาต้องหน้าตาอัปลักษณ์หรือไม่ก็มีความผิดปกติบางอย่างแล้วแบบนี้ชีวิตของเธอจะรอดปลอดภัยไหม สีหน้าท่าทางของหญิงสาวที่แสดงถึงความหวาดกลัวและกังวลทำให้เจนภพนึกตลกไม่น้อยตั้งแต่เจอผู้หญิงมามีเธอนี่แหละดูเป็นธรรมชาติไม่แสแสร้งที่สุด เขายกยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้าให้ราบเรียบเหมือนเดิม 

“เข้าไปสิ” เสียงเข้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งเมื่อคนร่างบางยังยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เจ้าของร่างบางลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงลำคอแห้งผากอึกใหญ่ก่อนรวบรวมความกล้าก้าวเท้าเดินไปเปิดประตูห้องนอนในขณะที่เอี่ยวหน้ามองเจนภพเป็นระยะๆ