บทที่5...สาวบริสุทธิ์คือเครื่องสังเวย

“อะไรนะ?”

“ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว ไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ลูกกินดีกว่า ฉันเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ยัยวดีกับยัยอรุณตั้งแต่แต่งงานมีเย้ามีเรือนไป ก็แทบไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเลย ทำเหมือนจำทางกลับบ้านไม่ได้ ตอนนี้ฉันเหลือยัยลดาคนเดียวแล้ว ต้องเอาใจหน่อย”

สาทินีบ่นงึมงำก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อจะทำอาหารสำหรับมื้อเย็นในวันนี้ ส่วนผู้ใหญ่บุญแสนก็ไม่รอให้เสียเวลา จะต้องไปคุยกับลูกสาวที่ห้องส่วนตัวของเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง

“พ่อบอกแล้วไง ว่าถ้ายังไม่แต่งงานมีผัวก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้าน” ผู้ใหญ่บุญแสนหน้าหงิกหน้างอ หายใจฟึดฟัดขัดเคืองในอารมณ์

“พ่อยังกลัวเรื่องนั้นอยู่เหรอ?”

สีหน้าของผู้ใหญ่บุญแสนบอกว่าใช่ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับว่ากลัวจนขี้ขึ้นสมอง

“ไม่ได้กลัวโว๊ย แต่ก็...ไม่ได้ลบหลู่ป่าเขา ถ้าเราจะป้องกันไว้สักหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร”

“แต่หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากๆ เลย”

“ไม่ต้องมาอ้อน ถ้าแกอยากกลับมาอยู่บ้าน งั้นแกก็แต่งงานสิ เอามั้ยล่ะ ลูกชายกำนันเผด็จน่ะ มันชอบแกมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้ผาภูมิ ตอนนี้มันก็ยังรอแกอยู่”

“พอเถอะพ่อ นี่มันสมัยไหนแล้ว หยุดคิดเรื่องจับคู่ให้หนูเลย ไม่เอาเด็ดขาด”

“แต่ถ้าแกยัง...ไม่มีผัว...มันจะ...อันตราย!”

"งั้นถ้าหนูเสียความบริสุทธิ์ ก็จะปลอดภัยสิ"

"ยัยลดา! แกนี่ ของแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะเสียกับใครก็ได้" 

"งั้นจะเอาไงล่ะพ่อ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ? ถึงหนูจะยอมแต่งงานกับผาภูมิ มันก็คงไม่ทันอยู่ดี หรือพ่อจะให้หนูแต่งพรุ่งนี้เลย"

"วิธีที่ง่ายกว่านั้นคือ...แกไปซะ กลับกรุงเทพฯไปเลย"  

"มันก็แค่เรื่องเล่า มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย"

ลดาละมัยพยายามจะทำให้พ่อเชื่อว่ามันไม่มีอยู่จริง ทั้งที่ตัวเองก็เคยเห็นมาแล้ว...แน่นอน เธอเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าพวกนั้นมีอยู่จริง

"แกไม่กลัวรึไง มันครบสิบปีแล้วนะ เดี๋ยวพวกนั้นก็ออกมา...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง"

ใครบอกว่าเธอไม่กลัวล่ะ...เธอกลัวแทบขาดใจเลยล่ะ แต่ในความกลัวนั้น กลับซ่อนความลุ่มร้อนโหยหา ซึ่งหล่อเลี้ยงลมหายใจและวิญญาณของเธออยู่ 

"10ปีก่อน ก็ไม่เห็นจะมีใครหายไปเลยนี่"