บทที่50 สังหารอสูรวานรพันตะนิลกาฬ

หนิงอ้ายกับลู่ซีและเหล่าองค์รักษ์ทั้งสี่คนนั้นต่างทะยานตัวออกจากขบวนรถม้าพร้อมกับพุ่งเข้าหากลุ่มของอสูรวานรพันตะนิลกาฬในทันที ในครานี้หนิงอ้ายไม่ได้ทำการร่ายบทเวทย์เขตแดนของตนออกไปเนื่องจากว่าเขานั้นเฝ้ารอบางอย่างอยู่นั่นเองและเฝ้ารอให้อีกฝ่ายนั้นตกหลุมพลางที่ตนได้วางเอาไว้

เสียงย่ำเท้าของสัตว์อสูรขนาดใหญ่ดังขึ้นทำเอาพวกเขาทุกคนต่างรู้สึกตกใจอยู่ในไม่น้อย แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะสังหารสัตว์อสูรบริวารเหล่านี้ทั้งหมด ทว่าจิตสังหารที่สัมผัสได้คงเป็นสัตว์อสูรระดับสูงที่มีอายุหลายพันปีหากเป็นเช่นนั้นคงไม่ดีเป็นแน่

สิ่งที่พวกเขากังวลได้ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า ปรากฏเป็นอสูรวานรพันตะนิลกาฬตัวหนึ่งที่มีอายุไม่เกินสี่พันปี นับได้ว่าเป็นสัตว์อสูรนภาขั้นสูง กลิ่นอายอหังการล้ำลึกเช่นนี้คาดว่าคงเป็นอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬนายเป้นแน่ สัตว์อสูรตรงหน้ามีความสูงใหญ่ถึงห้าเมตรที่เต็มไปด้วยจิตสังหารฆ่าฟัน แม้น่าหวั่นเกรงเพียงใดคงมีเพียงหนิงอ้ายเท่านั้นที่ยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของตนเอาไว้ได้

"เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!!! กล้าสังหารลูกน้องของข้านายแห่งเผ่าพันธ์อสูรวานรพันตะนิลกาฬเช่นนั้นรึ?? " สิ้นเสียงดังกึกก้อง พวกเขาทั้งห้าคนต่างตกตะลึงยิ่ง สัตว์อสูรที่พูดได้ย่อมมีความเป็นมาไม่ธรรมดาสามัญ เพราะหากไม่เป็นสัตว์อสูรระดับสูงจนสามารถปลุกสติปัญญาได้ อีกฝ่ายอาจเป็นสัตว์อสูรที่มีความพิเศษของสายเลือดก็เป็นไปได้เช่นเดียวกัน

ปราการวารีอหังการ!

พรึบ!

พื้นที่โดยรอบของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬปรากฎเป็นม่านปราการวารีสีฟ้าขาวที่มีเเข็งแกร่งเป็นอย่างมาก กลิ่นอายความเย็นบริสุทธิ์สุดขั้วพวยพุ่งออกมากดดันอย่างเต็มที่ตามบัญชาการของหนิงอ้ายผู้ร่ายบทเวทย์เขตแดนนี้ แน่นอนว่าเขาไม่ลืมแฝงปราณธาตุพิษต้นกำเนิดเพื่อลดทอนขุมพลังของอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด เพราะพิษไร้ลักษณ์นี้สามารถแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายโดยที่ไม่อาจสังเกตได้

แม้ว่าอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬจะเป็นสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูง เทียบเท่าได้กับราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณในผู้ฝึกตนก็ตาม แต่ด้วยเพราะบทเวทย์นี้ของหนิงอ้ายอันเป็นเวทย์ระดับเทวะที่ผสานเข้ากดับอักขระเวทย์โบราณและปราณธาตุพิษอันเข้มข้น ดังนั้นแล้วหากว่าพลังลมปราณไม่เทียบเท่าหรือมากกว่าผู้บัญชาการเช่นหนิงอ้ายแล้ว คงยากที่จะฝ่าทะลุออกมาได้โดยง่าย

เนตรแห่งสวรรค์ส่งข้อมูลให้หนิงอ้ายรับรู้ว่าอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬนี้มีสายเลือดบรรพกาลไหลเวียนอยู่แม้จะอ่อนจางไปบ้างตามความเสื่อมถอยของเผ่าพันธ์แล้วก็ตาม กระดูกวิญญาณอายุสี่พันปีชิ้นนี้สามารถให้ลู่ซีทำการประสานดูดซับเข้ากับร่างกายได้อย่างพอดี ด้วยรากฐานบ่มเพาะปราณธาตุลมเช่นเดียวกันย่อมส่งเสริมทักษะวิญญาณและระดับปราณธาตุลมต้นกำเนิดของลู่ซีให้เหนือชั้นได้อย่างไม่ยากนัก

"ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดน้อยที่สุด ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณสำหรับข้าแล้วกัน" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นท่ามกลางความไม่เข้าใจของทั้งห้าคนที่เหลือที่ไม่รู้ว่าหนิงอ้ายนั้นกำลังจะทำสิ่งใด

มหาบุปผชาติเหมันต์จำแลงลักษณ์!!

ตู้ม!

สิ้นเสียงของหนิงอ้ายตรงด้านหน้าของเด็กหนุ่มปรากฏเป็นบุปผาเหมันต์ดอกใหญ่ที่ผนึกขึ้นจากปราณธาตุน้ำอันบริสุทธิ์ ก่อนพุ่งเข้าตัดส่วนหัวของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬที่ถูกกักขังในม่านปราการวารีอย่างแม่นยำ ร่างกายอันใหญ่โตเมื่อไร้การควบคุมแล้วจึงทรุดลงพื้นส่งเสียงดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เมื่อม่านปราการสลายหายไป เหนือร่างไร้วิญญาณของสัตว์อสูรได้ปรากฏเป็นกระดูกวิญญาณรัศมีแสงสีเหลืองก่อนที่จะลอยเข้ามาในมือของหนิงอ้ายพร้อมกันนั้นเด็กหนุ่มได้หันไปทางตัวคนที่ตนนับถือไม่ต่างไปจากพี่ชายร่วมสายเลือด

"กระดูกวิญญาณอายุสี่พันปีพร้อมให้ลู่เกอประสานเข้ากับร่างกายแล้วขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางฝั่งของลู่ซี

"เจ้าเก็บกระดูกวิญญาณชิ้นนี้ไว้เองเถอะมันล้ำค่าเกินไปกว่าที่เกอจะรับไว้ได้..." ลู่ซีปฏิเสธหนิงอ้ายไปทันที แม้ว่าเขาจะเข้าใจได้ว่าเพราะเหตุใดหนิงอ้ายจึงต้องการให้เขาทำการประสานร่างกายเข้ากับกระดูกวิญญาณชิ้นนี้

กระดูกวิญญาณของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬมีสังกัดปราณธาตุลมที่มีความบริสุทธิ์หายาก อีกทั้งกระดูกวิญญาณของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬนั้นมีอายุถึงสี่พันปีและเป็นอีกหนึ่งเผ่าพันธ์ของสัตว์อสูรที่มีสายเลือดบรรพกาลไหลเวียนอยู่ หากเขาทำการประสานเข้ากับร่างกายไปแล้วจะส่งผลให้ปราณธาตุลมต้นกำเนิดในตัวของเขาพัฒนาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

ด้วยเหตุนี้หนิงอ้ายจึงต้องการให้ลู่ซีนั้นทำการประสานกระดูกวิญญาณของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬเข้ากับร่างกายโดยเร็วที่สุด เพราะกระดูกวิญญาณนี้จะเสริมปราณธาตุลมต้นกำเนิดในร่างกายให้มีความบริสุทธิ์ ลู่ซียังสามารถใช้ทักษะการโจมตีที่แฝงไปด้วยเจตจำนงค์แห่งธาตุลม รวมไปถึงทักษะการหลบหลีกที่มีความว่องไวเหนือประสาทสัมผัสการรับรู้ดังเช่นที่อสูรวานรพันตะนิลกาฬนั้นทำได้

นับว่าทักษะเหล่านี้สามารถนำมาพลิกแพลงให้เกิดประโยชน์ได้มากมายหลากหลายด้าน แต่อย่างไรก็ตามที่ลู่ซีได้เอ่ยปฏิเสธตอบกลับหนิงอ้ายไปนั้นด้วยเพราะเขาคิดว่ากระดูกวิญญาณชิ้นนี้ล้ำค่าเกินไปที่เขานั้นจะครอบครองได้อีกทั้งในการโจมตีครั้งสุดท้ายนั้นเขาเองไม่ได้ลงแรงอะไรไปมากเมื่อเทียบกับหนิงอ้ายที่เป็นผู้วางแผนการทั้งหมดและสามารถสังหารสัตว์อสูรนี้ได้สำเร็จ

"ลู่เกออย่าปฏิเสธเลยขอรับ ข้าตั้งใจพาทุกคนมาที่นี่เพื่อสังหารอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬเพื่อช่วงชิงกระดูกวิญญาณของมันเพราะข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของกระดูกวิญญาณอยู่ไม่ไกลจากพวกเรามากนัก แต่ข้าเองก็ไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจนด้วยเพราะเนตรสวรรค์ที่ข้าใช้นั้นยังถูกจำกัดด้วยพลังวิญญาณระดับจักรพรรดิวิญญาณ ข้าจึงต้องอาศัยญาณสัมผัสที่มีแล้วเลือกนำพาทุกคนเดินทางมายังที่แห่งนี้ทำให้ทุกคนต้องแบกรับความเสี่ยงไปด้วยกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าต้องขออภัยทุกคนด้วยอีกครั้งนะขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยจบลงพร้อมกับโค้งตัวลงเล็กน้อยให้กับลู่ซีและเหล่าองค์รักษ์ทั้งสี่คนด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง

แม้ว่าในกลุ่มของพวกเขานั้นจะมีผู้ฝึกตนระดับสูงและถึงแม้ว่าทุกคนในที่นี้จะมากไปด้วยฝีมือและประสบการณ์ก็จริงแต่ถึงอย่างไรนั้นการต้องปะทะกับสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูงย่างก้าวระดับมายานั้นนับว่าเหนือความคาดหมายของเขาไปมากเลยทีเดียว

"ข้าต้องการให้ลู่เกอรับกระดูกวิญญาณนี้ด้วยเหตุผลสำคัญคือเกอยังไม่ได้ประสานกระดูกวิญญาณเข้ากับร่างกายเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น หลังจากนี้พวกเราต้องเข้าทดสอบของสำนักศึกษาไม่รู้ว่าจะต้องพบสิ่งอันตรายร้ายแรงจนถึงชีวิตหรือไม่... "

"ดังนั้นข้าคิดว่าช่วงเวลาไม่กี่วันที่เหลือก่อนเข้าร่วมการทดสอบเกอควรใช้โอสถที่ท่านตามอบให้เพื่อเลื่อนขั้นเป็นระดับจักรพรรดิให้สำเร็จจากนั้นค่อยทำการประสานร่างกายเข้ากับกระดูกวิญญาณนี้ เพราะกระดูกวิญญาณของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬนั้นครบถ้วนไปด้วยช่วงอายุที่เหมาะสมกับระดับพลังวิญญาณและพลังปราณธาตุลมของเกอนะขอรับ..." หนิงอ้ายพยามยามเกลี้ยกล่อมให้ลู่ซีนั้นรับกระดูกวิญญาณชิ้นนี้ไปเสีย

"เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามาก..."

"ขอบคุณพวกท่านด้วยนะขอรับ ในวันหน้าหากว่ามีสิ่งใดที่ข้าลู่ซีผู้นี้สามารถตอบแทนได้และขอเพียงสิ่งที่ท่านต้องการนั้นไม่ไร้ซึ่งศีลธรรมตัวข้าย่อมยินดีตอบแทนอย่างแน่นอน..." ลู่ซีเอ่ยขอบคุณองครักษ์ทั้งสี่คนพร้อมกับโค้งคำนับให้กับอีกฝ่ายไปเล็กน้อยตามมารยาทวิถี

"อีกหนึ่งเค่อพวกเราควรที่จะออกเดินทางกันได้แล้วเพราะกว่าจะถึงเมืองหมอกทมิฬตะวันคงสิ้นแสงพอดี..." หนิงอ้ายไม่รอช้าจัดการเก็บร่างไร้วิญญาณของราชันย์อสูรวานรพันตะนิลกาฬไว้ในแหวนมิติที่ท่านตาหวังจิ่งหลงมอบให้ ร่างไร้วิญาณนี้ย่อมไม่ต่างจากอาหารอันโอชะที่ส่งผลดีกับเจียว

"เผ่าพันธ์อสูรวานรพันตะนิลกาฬพวกนี้สังกัดปราณธาตุลมดังนั้นจึงมีการโจมตีที่ว่องไวเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าระดับพลังวิญญาณของพวกมันส่วนใหญ่จะอยู่ในระดับที่ไม่สูงมากแต่ด้วยจำนวนเท่านี้ถือว่าเป็นอันตรายได้เช่นกันหากไม่ระวังตัว..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นอีกครั้งคล้ายที่จะย้ำให้กับตนเองเสียเป็นส่วนใหญ่

ครั้งนี้ถือว่าเป็นโชคดีที่พวกเขาต้องรับมือกับสัตว์อสูรในจำนวนที่ไม่มากและอสูรราชันย์วานร พันตะนิลกาฬนั้นแม้จะอยู่ในระดับนภาขั้นสูงย่างก้าวระดับมายาแต่เพราะประมาทให้กับเขาจึงทำให้อีกฝ่ายต้องตายตกไปอย่างง่ายดาย แต่ในอนาคตนั้นหากเขาต้องการตามล่าเสาะหากระดูกวิญญาณแล้วนั้นต้องวางแผนให้รัดกุมกว่านี้อีกหลายเท่าเลยทีเดียว...

สำหรับการที่ผู้ฝึกตนที่มีความแข็งแกร่งและมีระดับพลังวิญญาณระดับสูง นอกจากจะสามารถดูดซับปราณฟ้าดินในธรรมชาติเข้ามาในร่างกายเพื่อบ่มเพาะรากฐานในการฝึกตนได้แล้ว ยังสามารถดูดซับผลึกธาตุบริสุทธิ์ที่ตรงกันกับปราณธาตุในร่างกายได้อีกด้วย

นอกเหนือนั้นการประสานร่างกายเข้ากับกระดูกวิญญาณทั้งเจ็ดส่วนในร่างกายก็สามารถทำได้เช่นกัน ยิ่งหากว่าผู้ฝึกตนคนใดที่มีโอกาสในการประสานร่างกายเข้ากับกระดูกวิญญาณไปได้ครบถ้วนทั้งเจ็ดส่วนหรือสามารถประสานกระดูกวิญญาณเข้ากับร่างกายได้มากเท่าใดก็จะทำให้ร่างกายของผู้ฝึกตนคนนั้นย่อมมีความแข็งแกร่งมากกว่าผู้ฝึกตนในระดับเดียวกันหลายเท่ายิ่งนัก

แต่ถึงอย่างไรก็ตามแต่กระดูกวิญญาณที่ได้มาจากสัตว์อสูรหาใช่เป็นสิ่งที่หาได้ง่ายดายเหมือนที่เมื่อต้องการก็จะพบเจอได้เลยปานนั้น เพราะหากว่ากระดูกวิญญาณพบเจอได้ง่ายดายแล้วในยุทธภพนี้คงมีแต่ผู้ฝึกตนมากไปด้วยฝีมือเป็นแน่ ในความเป็นจริงแล้วกระดูกวิญญาณเป็นสิ่งที่พบเจอได้ยากยิ่ง

ไม่ใช่ว่าสัตว์อสูรระดับสูงทุกตัวหรือทุกเผ่าพันธุ์ที่จะสามารถมีได้ ต้องอาศัยความพิเศษทางสายเลือดของเผ่าพันธ์หรือความพิเศษของถิ่นที่อยู่ที่ส่งผลผันแปรต่อระดับพลังวิญญาณจึงจะมีโอกาสพบเจอ มีผู้กล้านักพเนจรท่านหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่าต่อให้ต้องเข่นฆ่าสัตว์อสูรระดับสูงไปมากมายเพียงใด แต่หากไร้ซึ่งวาสนาก็ไม่อาจพบกระดูกวิญญาณได้เช่นกัน

ความล้ำค่าของกระดูกวิญญาณในยุทธภพกล่าวได้ว่ามากมายมหาศาล ยิ่งกับกระดูกวิญญาณอายุสามหมื่นปีเป็นต้นไปนับว่าหาได้ยากยิ่งและวิธีการที่จะได้มาไม่ใช่เรื่องง่ายดาย อย่างที่ทุกคนรู้กันดีอยู่แล้วว่าสัตว์อสูรทั้งหลายต่อให้มีพลังวิญญาณเทียบเท่าระดับเดียวกัน แต่ใช่ว่าผู้ฝึกตนคนเดียวจะสามารถคร่ากุมสังหารได้โดยง่าย ต้องอาศัยผู้ฝึกตนระดับสูงที่มากฝีมือและอาศัยของวิเศษบางชนิดที่สามารถสัมผัสกลิ่นอายของกระดูกวิญญาณได้เท่านั้น เพราะหากว่าไม่อาศัยทั้งสองสิ่งนี้แล้วนั้นการที่ผู้ฝึกตนคนหนึ่งจะสามารถครอบครองกระดูกวิญญาณสักชิ้นได้นับว่าเป็นเรื่องที่ไกลตัวมากเลยทีเดียว

การที่หนิงอ้ายตัดสินใจมอบกระดูกวิญญาณอายุสี่พันปีนี้ให้กับคุณชายลู่ซีอย่างง่ายดายเช่นนี้ จึงทำให้ทุกคนต่างตกใจกันไปไม่น้อย เพราะความล้ำค่าของกระดูกวิญญาณหากเอ่ยตามตรงมันเป็นสิ่งที่ไม่เข้าใครออกใคร ต่อให้มีสายเลือดเดียวกันแต่ก็ถึงกับเข่นฆ่าแย่งชิงกระดูกวิญญาณก็มีให้พบเห็นอยู่บ่อยครั้งจนนับไม่ถ้วน แต่สำหรับหนิงอ้ายเขาไม่เคยคิดถึงสิ่งเหล่านี้เสียด้วยซ้ำ เพราะสำหรับเขาแล้วการให้ไม่มีอะไรที่มากเกินไปสำหรับคนที่รู้สึกว่าตนยอมรับว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

เพราะหากพูดตามความจริงแล้วเขาที่ได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของหนิงอ้ายที่เป็นแฝดน้องของตนที่อยู่ในโลกนี้ ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาก็มีลู่ซีที่คอยอยู่เคียงข้างอยู่เสมอ คอยให้คำปรึกษาและเป็นกำลังใจที่ดีในการฝึกตนในวันต่อไป

แน่นอนว่าสำหรับหนิงอ้ายคนเก่าก็รู้สึกไปไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่นักเพราะว่าตัวของลู่ซีคอย อยู่เคียงข้างหนิงอ้ายคนเก่าในทุกช่วงเหตุการณ์ของชีวิตไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข ลู่ซีนั้นเป็นทุกอย่างสำหรับหนิงอ้ายคนเก่าเสียด้วยซ้ำ หรือแม้กระทั้งเป็นอีกสถานะพิเศษอีกหนึ่งที่หนิงอ้ายคนเดิมนั้นรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้หากเขานั้นยังขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายใหญ่ของจวนนี้

ดังนั้นหนิงอ้ายคนเก่าจึงเลือกที่จะละทิ้งวิถีแห่งผู้ฝึกตนทั้ง ๆ ที่ตัวคนก็รู้อยู่แก่ใจว่าหากเขาต้องการมารดาของเขาจะต้องขอความช่วยเหลือจากท่านตาอย่างแน่นอน การที่หนิงอ้ายคนเก่านิ่งเงียบและทำตัวให้ไม่โดดเด่นเขาหวังเพียงว่าหากเขาไม่สามารถเป็นผู้ฝึกตนได้และมีชื่อเสียงด่างพร้อยแล้ว ตำแหน่งของว่าที่ประมุขของตระกูลอันสมควรเป็นของตนในฐานะของคุณชายใหญ่ที่เป็นบุตรของฮูหยินเอกควรที่จะถูกส่งมอบให้กับบุตรชายคนอื่นของบิดาของตน และเมื่อถึงตอนนั้นเขาที่เป็นเพียงคุณชายใหญ่ของจวนที่ไร้ซึ่งอำนาจไม่ต่างจากคนทั่วไปแล้ว

เส้นทางความรักของเขาคงมีความเป็นไปได้มากกว่านี้ แต่ถึงอย่างไรก็ตามหนิงอ้ายคนเก่าก็เลือกที่จะเก็บความรู้สึกที่พิเศษนี้เก็บซ่อนไว้ลึกอยู่ในใจไม่ให้ลู่ซีได้รับรู้ ด้วยเพราะกลัวว่าหากลู่ซีรู้ว่าตนได้คิดเกินเลยกับอีกฝ่ายนั้นจะทำให้ทุกสิ่งที่เขาเคยได้รับจากอีกฝ่ายหายไปไม่เหมือนเดิมและแน่นอนว่าหนิงอ้ายคนเก่านั้นไม่ยินยอมที่จะเสียความสุขนี้ไปอย่างแน่นอน

เมื่อตัวเขาได้เข้ามาอยู่ในร่างกายของหนิงอ้ายที่อยู่ในโลกนี้ ทุกความทรงจำ ทุกเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นหรือแม้กระทั่งกับความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนอยู่ส่วนลึกในใจของหนิงอ้ายคนเก่า ทุกความรู้สึก ทุกการกระทำของทั้งสองที่มีต่อกันเขาสัมผัสได้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่หนิงอ้ายคนเก่าที่รู้สึกดีกับลู่ซีฝ่ายเดียวเพราะทางฝั่งของลู่ซีเองก็คงรู้สึกดีกับอีกฝ่ายไม่ต่างกันแต่ด้วยเพราะสถานะในตอนนั้นที่ลู่ซีเป็นเพียงบ่าวรับใช้

แม้จะเป็นเพียงเด็กแต่ลู่ซีก็มีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่อยู่ไม่น้อย จึงทำให้อีกฝ่ายนั้นมองโลกตามความเป็นจริงที่ว่าในวันหนึ่งหากหนิงอ้ายขึ้นเป็นผู้นำตระกูลหวังแล้วการตบแต่งฮูหยินเข้ามาคงเป็นเรื่องที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นตัวของลู่ซีจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อหนิงอ้ายเอาไว้ในส่วน ที่ลึกสุดและตั้งใจว่าตนนั้นจะคอยอยู่ดูแลอีกฝ่ายตลอดไปแม้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

หลังจากที่เขาเข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว จากวันนั้นถึงวันนี้ก็นับได้ว่าเวลาได้ผันผ่านมาสองปีกว่าแล้ว แน่นอนว่าลู่ซีที่อยู่กับหนิงอ้ายมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กย่อมที่จะสัมผัสได้อยู่แล้วว่าหนิงอ้ายที่อยู่ตรงหน้าตนนี้ไม่ใช่คนเดิมในความทรงจำที่งดงามของเขาซึ่งอีกฝ่ายเลือกที่จะเงียบและไม่เอ่ยถามอะไรทั้งสิ้น รวมไปถึงความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้นั้นหนิงอ้ายสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายในตอนนี้เห็นว่าตนเป็นเพียงน้องชายเท่านั้น

แต่สำหรับหนิงอ้ายคนเดิมเขาก็ไม่รู้ว่าลู่ซีนั้นยังมีความรู้สึกต่ออีกฝ่ายเหมือนเดิมอยู่หรือไม่ แล้วตัวของลู่ซีเองจะเสียใจแค่ไหนที่ได้รับรู้ว่ามีใครอีกคนมาแทนที่อยู่ในร่างกายของคนที่เขารู้สึกรัก หนิงอ้ายคิดอยู่เสมอว่าหากในวันหนึ่งที่เขาสามารถไขความลับทั้งหมดของการที่เขาได้มาอยู่ในโลกแห่งนี้และตามหาดวงวิญญาณของหนิงอ้ายคนเก่าเจอเมื่อถึงวันนั้นสิ่งใดที่เป็นของหนิงอ้ายคนเก่าและถ้าหากอีกฝ่ายต้องการสิ่งใดเขาจะไม่ลังเลที่จะตอบแทน...