ตอนที่ 3 ผู้ตรวจสอบหน้านิ่ง

รุ่งเช้าในเรือนจำเงาหยกยังคงมืดสลัว แม้แสงตะวันด้านนอกจะส่องแรงเพียงใด แต่กำแพงหินหนาทึบก็กลืนทุกแสงสว่างให้หายวับไป เหลือไว้เพียงไอเย็นและกลิ่นอับที่ไม่มีวันจาง

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นอีกครั้ง ซูฮวาอิ๋นที่เพิ่งหลับตาพักผ่อนกลับลืมตาขึ้นทันที ร่างสูงในชุดขุนนางสีกรมท่าก้าวเข้ามาพร้อมกับบันทึกมากมายในมือ

“วันนี้ก็มาแต่เช้าเชียวนะ ท่านขุนนาง” ซูฮวาอิ๋นเอ่ยขึ้น เสียงของนางนุ่มนวลแต่แฝงรอยล้อเลียนเล็กน้อย

เจิ้งหลินอวี่วางบันทึกลงบนโต๊ะไม้หน้าห้องขัง ดวงตาคมเรียวทอดมองนางอย่างนิ่งงัน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีอารมณ์ไหววูบใด ๆ ให้จับได้ ราวกับใบหน้าของเขาเป็นหน้ากากหิน

“อย่าได้คิดว่าคำพูดเล่นลิ้นเช่นนี้จะช่วยเจ้าได้” เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดบันทึกในมือ

“ในคืนงานเลี้ยง มีพยานสองคนยืนยันว่าเห็นเจ้าถือถาดสุราเข้าใกล้โต๊ะของฝ่าบาท”

ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ “พยาน? หรือผู้ที่ถูกซื้อตัวมาให้เป็นพยานกันแน่”

เจิ้งหลินอวี่ไม่ตอบ เขาเพียงหยิบแผ่นบันทึกอีกฉบับขึ้นมาอ่านต่อ น้ำเสียงมั่นคงไม่ต่างจากกระดิ่งเหล็ก

“นอกจากนี้ ยังมีหลักฐานระบุว่า ข้ารับใช้ในจวนสกุลซูหลายคนหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยในคืนเดียวกัน เจ้ายังคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญอีกหรือไม่”

แววตาของซูฮวาอิ๋นสั่นไหวเพียงชั่ววูบ ก่อนที่นางจะคลี่ยิ้มบาง

“ท่านพูดได้เก่งจริง ๆ ราวกับผู้ชนะที่ปักหมุดชัยชนะลงตรงหน้าโดยไม่ต้องออกรบ”

เจิ้งหลินอวี่ขยับเข้าใกล้เล็กน้อย แววตาคมจ้องจับราวกับจะเจาะทะลุเกราะบาง ๆ ของนาง

“แต่เจ้าเองกลับทำให้ข้าสงสัย”

“ท่านขุนนางสงสัยว่าอะไรเล่า” ซูฮวาอิ๋นยกคิ้วถาม

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบสั้นและชัดเจน “สงสัยว่าเหตุใดสตรีที่ถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏ จึงยังคงนั่งสบตาข้าอย่างไม่สะทกสะท้าน”

บรรยากาศในห้องเงียบงัน ราวกับแม้แต่ลมหายใจก็หยุดฟังคำตอบของนาง

ลมเย็นจากช่องระบายอากาศเหนือเพดานหินพัดลอดลงมาเป็นระยะ กลิ่นชื้นและคราบศักดิ์ศรีของผู้คนที่ถูกพรากออกจากตนเองลอยวนอยู่ทั่วโถง เรือนจำเงาหยกเหมือนค่อย ๆ กลืนเสียงโลกภายนอกไปทีละน้อย เหลือเพียงเสียงฝีเท้าและเงาของตะเกียงที่โยกไหวตามลมหายใจ

เจิ้งหลินอวี่หยิบบันทึกจากพนักงานคุมคนหนึ่ง พลางกล่าวเพียงสั้น ๆ

“นำตัวพยานที่อ้างว่าเห็นนางถือถาดสุราเข้าใกล้โต๊ะฝ่าบาทมายังห้องสอบสวน”

ไม่นาน หญิงสาวในชุดนางกำนัลวังหลวงผู้หนึ่งก็ถูกพามา ใบหน้าของนางผู้นั้นซีดเผือดดั่งกระดาษ ขาแทบทรุดลงเมื่อได้สบตาขุนนางกรมสอบสวนอย่างเจิ้งหลินอวี่ ผู้คุมผลักให้นางนั่งลง นางกอบมือแน่นพยายามประครองสติ

“ชื่อ” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยขึ้นสั้นและห้วน

“อวี้เจียวเจ้าค่ะ” เสียงของนางสั่นเครือ

“ในคืนงานเลี้ยง เจ้ากล่าวว่าเห็นซูฮวาอิ๋นถือถาดสุราเข้าใกล้โต๊ะเสวยของฝ่าบาท บอกข้ามาทีละคำ อย่าให้คลาดเคลื่อนจากที่เจ้าเคยให้การไว้”

น้ำเสียงของเขาเรียบ ดุจปากกระบอกปืนไร้ควัน อวี้เจียวสูดหายใจยาว ดวงตาทอดขึ้นอย่างลังเล

“ขะ...ข้าเห็นนางถือถาดเดินไปทางโต๊ะเสวย ละ...แล้วก็...เอ่อ...ก็...”

“แล้วก็อย่างไร” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยเสียงเฉียบคมไม่กะพริบตา

“แล้วก็มีขันทีคนหนึ่งรับถาดไปอีกที หลังจากนั้นข้าก็ไม่เห็นแล้วเจ้าค่ะ” นางหลุบตาลง

“ขันทีคนใด”

เขาให้คนส่งแผ่นบัญชีรายชื่อขันทีประจำท้องพระโรงมาให้ อวี้เจียวชี้ปลายนิ้วสั่นไปยังชื่อ ๆ หนึ่งที่วงไว้ด้วยหมึกสีจาง

“เจียงเต๋อเจ้าค่ะ”

เจิ้งหลินอวี่กดปลายพู่กันไว้กับแผ่นบันทึก ค้างไว้ชั่วอึดใจ

“ในคำให้การเดิม เจ้ากล่าวว่าเจ้าเห็นซูฮวาอิ๋นยกถ้วยให้ฝ่าบาทด้วยมือตนเอง เหตุใดวันนี้จึงเปลี่ยนเป็นว่าขันทีที่รับถาดไป”

อวี้เจียวหน้าถอดสีแทบจะในบัดดล นางเอ่ยตอบอ่างตะกุกตะกัก

“ขะ...ข้า วันนั้นข้าตื่นกลัว เห็นทุกคนต่างวุ่นวาย อาจจะจำสับสนเจ้าค่ะ”

“อาจจะ? หรือถูกสั่งให้ทำเช่นนั้นกันแน่”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าไม่แปรเปลี่ยน แต่แรงกดดันกลับถาโถมจนห้องเล็ก ๆ นี้ดูคับแคบลงหลายส่วน

หยดเหงื่อผุดตรงขมับของนางกำนัลผู้นั้น “ไม่...ไม่เลยเจ้าค่ะ ขะ...ข้าแค่กลัวจะให้การผิด”

เจิ้งหลินอวี่ไม่ซักต่อทันที เขาส่งสัญญาณ ผู้คุมพาตัวชายวัยกลางคนเข้ามาคนหนึ่งที่สวมชุดขันที ข้อมือถูกมัดด้วยเชือกปอหยาบเข้ามา

“เจ้าคือเจียงเต๋อใช่หรือไม่”

ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาดุดันแฝงความหวาดระแวง

“ขอรับ”

“ในคืนงานเลี้ยง เจ้าเป็นผู้นำสุราไปถวายที่โต๊ะเสวยหรือไม่”

“ขอรับ แต่สุราทั้งหมดตรวจโดยกองครัวและตำหนักพิธีแล้ว ข้าน้อยเพียงทำตามหน้าที่”

เสียงของเขาราบเรียบ แต่อยู่ในระนาบที่คุมไว้ดีเกินกว่าจะเป็นเพียงขันทีธรรมดา

“ถ้วยสุราของฝ่าบาทได้รับการเปลี่ยนเมื่อใดและโดยผู้ใด” เจิ้งหลินอวี่จงใจเน้นคำ

เจียงเต๋อชะงักวูบเพียงเดียวเท่านั้น “ในท้องพระโรง มิอาจมีเรื่องเปลี่ยนแปลงโดยพลการ ทุกอย่างทำตามบันทึกพิธี ข้าน้อยจำไม่ได้ชัดนัก”

“จำไม่ได้หรือตั้งใจไม่จำกันแน่”

เจิ้งหลินอวี่วางพู่กันลง เสียงแผ่วเบา แต่คมกว่าใบมีด

“ข้าให้ทหารไปที่กองครัว ตรวจไหสุราหยกขาวทุกไห พบว่าไหชุดสำรองหนึ่งไห ป้ายตราสีแดงชำรุด ถูกเปิดก่อนเวลา ใครเป็นผู้รับผิดชอบป้ายตรานั้น”

เจียงเต๋อสูดลมหายใจลึกก่อนตอบ “เป็นขันทีประจำกองครัว ซิ่นกงกงเป็นผู้ดูแลขอรับ”

“เช่นนั้นก็ดี” เจิ้งหลินอวี่ลุกขึ้น “ไป พาข้าไปที่โรงล้างภาชนะเสวย เดี๋ยวนี้!”

โรงล้างภาชนะเสวยตั้งอยู่หลังกำแพงท้องพระโรง แสงสลัวลอดช่องหน้าต่างไม้เข้ามาเป็นริ้ว เสียงน้ำไหลและผ้าชุบน้ำถูกขยี้เบา ๆ ให้ความรู้สึกสะอาดที่แฝงด้วยความลับ

เจิ้งหลินอวี่สวมถุงมือผ้า หยิบถ้วยกระเบื้องเคลือบที่กองไว้ขึ้นตรวจ ใต้ปากถ้วยบางใบมีคราบขาวที่แทบมองไม่เห็น เขาขยี้ด้วยปลายนิ้ว กลิ่นฉุนบาง ๆ แตะปลายจมูก นั่นไม่ใช่กลิ่นสุราปรกติ

“เจ้า” เขาพยักพเยิดเรียกคนล้างถ้วยที่เป็นหญิงสูงวัย

“ในคืนงานเลี้ยง ถ้วยเสวยของฝ่าบาทล้างต่างกับวันอื่นหรือไม่”

หญิงนั้นเงยหน้าตอบตรง “ต่างเจ้าค่ะ ถ้วยของฝ่าบาทถูกนำมาโดยกล่องแยก มีผ้าขาวห่อไว้แน่นกว่าทุกครั้ง ข้าน้อยมิอาจแกะดูได้ จึงเพียงล้างถ้วยอื่น ๆ”

“ใครเป็นผู้นำกล่องนั้นมา”

“เป็นขันทีผู้หนึ่ง ข้าน้อยจำหน้าได้ไม่ชัดเจ้าค่ะ”

เจิ้งหลินอวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนให้ทหารยกถังผงซักล้างออกทั้งถัง

“อย่าให้ใครแตะต้องของของที่นี่จนกว่าข้าจะสั่ง”

เขากลับสู่เรือนจำเงาหยกในยามใกล้ย่ำค่ำ ความคิดเรียงร้อยกันแน่นหนาเหมือนเครือเถาวัลย์ที่คว้าเกี่ยวทุกจุดเชื่อมต่อ พยานที่เปลี่ยนคำ ขันทีที่พูดในกรอบเดียวกัน ถ้วยแยกห่อ มีมือที่มองไม่เห็นจัดวาง เส้นเรื่อง ให้ทุกอย่างจิ้มปลายดาบไปที่สตรีคนเดียว