ตอนที่ 4 สอบสวน

เมื่อเขาเดินผ่านห้องขัง ซูฮวาอิ๋นก็เงยหน้าขึ้น แววตาไม่ได้ท้าทายดังเช่นยามเช้า แต่หากนิ่งลึกและประเมิน

“วันของผู้ชนะ เป็นอย่างไรบ้างเล่าท่านขุนนางเจิ้ง”

“เจ้าอยากให้ข้าชนะหรืออยากให้ความจริงชนะเล่า” เขาถามกลับ

ซูฮวาอิ๋นยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก “ความจริงมิได้ชนะทุกครั้งที่ปรากฏ แต่ผู้คนมักเชื่อในสิ่งที่ถูกจัดวางให้เชื่อ” นางเอ่ยช้า ๆ ราวกำลังสาธยายบทกวี

“แล้วท่านเล่า เชื่อในสิ่งใดมากกว่ากัน”

เจิ้งหลินอวี่ไม่ตอบ เขาวางห่อผ้าขาวเล็ก ๆ ผ่านช่องเหล็กด้านล่าง

“ข้าวต้มร้อนกับบ๊วยเกลือเล็กน้อย กินเสีย จะได้มีแรงตอบคำถามในวันพรุ่งนี้”

ซูฮวาอิ๋นมองห่อผ้า ความอบอุ่นจากไอร้อนลูบไล้ปลายนิ้ว โสตประสาทของนางได้ยินก้องอยู่เพียงเสียงที่เบาเสียจนคล้ายกระซิบ เสียงทุ้มเรียบของเขาเมื่อครู่ เชื่อในสิ่งใด? คำถามนั้นพาดผ่านโซ่ตรวนในอกของนางไปชั่ววูบ

นางค่อย ๆ รับห่อผ้า “ขอบคุณท่านขุนนางเจิ้ง” เสียงของนางเบาจนแทบเป็นลมหายใจ

เจิ้งหลินอวี่ขยับมุมเสื้อคลุม “พรุ่งนี้ ยามเฉิน ข้าจะมาถามต่อ” เขาหันหลังเดินจากไป เงายาวของเขาทอดผ่านเปลวตะเกียง ริมกระดาษในใจที่เขาเพิ่งเปิดอ่าน ในนั้นเขียนด้วยลายมือที่คุ้นตาของผู้มีอำนาจที่ยังติดอยู่ในความคิด

สามวัน หากยังไม่สารภาพ ให้ส่งตัวให้ศาลต้าหลี่พิพากษาเสีย ผู้ที่ไม่อาจใช้ได้ ก็อย่าปล่อยให้อยู่ต่อไป

ข้อความจากกระดาษนั่นไม่ใช่การบอกกล่าว หากแต่เป็นคำสั่งเด็ดขาดจากเจ้าของลายมือชื่อที่เขียนไว้ท้ายกระดาษ

เฉินเหยาเหยา...

นั่นคือชื่อของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย!

ลมใต้ดินพัดผ่าน เสียงครืดคราดของเหล็กคล้ายดั่งคำขู่ที่ไม่ต้องออกเสียง

ยามดึกสงัด เจิ้งหลินอวี่หยุดยืนลำพังที่ระเบียงคุมขัง มองตะเกียงเรียงรายราวดวงไฟภูตผี ภาพสลัวหนึ่งผุดวาบเข้ามาเด็กชายตัวน้อยล้มลงบนหิมะ เลือดที่ขมับซึมอุ่นท่ามกลางหนาวเหน็บ เสียงใครคนหนึ่งฮัมทำนองโบราณกล่อมให้หลับตา กลิ่นดอกเหมยกลางหิมะหวานละมุน

เขาสะบัดสติกลับคืน ริมฝีปากขึงตึง ฝันซ้ำอีกแล้ว เพราะสตรีผู้นั้นร้องเพลงในคืนฝนตกหรือเพราะแววตานั้น ? เขากำมือแน่น หยุดลมหายใจตัวเองให้กลับมาเที่ยงตรงดังเดิม

“ข้าคือขุนนางกรมสอบสวน หน้าที่ของข้าคือ หาความจริง ไม่ใช่มองความจริงอย่างตามใจ”

ทว่าสัจจะที่เขาสาบานไว้กลับสั่นไหวเล็กน้อย พอ ๆ กับเปลวไฟตะเกียงที่สู้ลมหายใจตัวเอง

วันรุ่งขึ้น ยามเฉินมาตามนัด ห้องสอบสวนเล็กถูกจัดไว้เรียบง่าย โต๊ะไม้เตี้ย เก้าอี้สองตัว ตะเกียงหนึ่งดวง และกาน้ำชาร้อนที่เพิ่งยกลงจากเตา ไอน้ำขาวพุ่งออกมาเป็นเส้นชัดในแสงสลัว เจิ้งหลินอวี่กางแผ่นบันทึกใหม่วางเรียงต่อหน้า

“วันนี้ข้าจะถามต่อ ก่อนงานเลี้ยง เมื่อสามวันก่อนหน้า เจ้าไปที่ใด ไปพบผู้ใดบ้าง พูดเรื่องใด ตอบมาให้ละเอียดที่สุด”

ซูฮวาอิ๋นประสานมือไว้บนตัก ท่าทีสงบแต่สายตาแน่วแน่ไม่ถอย

“ข้าอยู่ที่จวนตระกูลซู ท่องบทกลอนในสวนไผ่ยามเช้า ฝึกพิณยามบ่าย รับแขกสองรายยามโพล้เพล้ สหายของท่านพ่อข้าจากกรมคลัง และศิษย์พี่จากสำนักคีตา ทั้งสองต่างก็มาเยี่ยมเยือนทักทาย”

“ชื่ออะไร”

“ท่านกงซุนไป๋ จากกรมคลัง และศิษย์พี่ไป๋อี้หลาง จากสำนักคีตา” นางเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง “ในคืนก่อนงานเลี้ยง ข้าถูกนางกำนัลจากวังหลวงเชิญให้ไปคัดเลือกบทเพลงที่จะบรรเลงสำหรับรับเสด็จ ข้าไปตามนัด บรรเลงให้ขันทีตรวจหนึ่งบท ก่อนจะถูกสั่งให้กลับ”

เจิ้งหลินอวี่ก้มตาเขียน “ขันทีคนใด”

“ก็เจียงเต๋อ” นางเอ่ยอย่างชัดเจน “เขาตรวจพลิกหลังพิณของข้าอยู่พักหนึ่ง กล่าวว่าต้องตรวจให้แน่ใจว่าจะไม่มีของต้องห้ามซุกซ่อน”

ริมพู่กันของเจิ้งหลินอวี่หยุดกลางอากาศวูบหนึ่ง เจียงเต๋อ อีกแล้ว เขาเชิดสายตาขึ้น

“เขาถามสิ่งใดกับเจ้าอีกหรือไม่”

“ถามถึงบทเพลงที่ข้าชอบบรรเลงในยามฝนตก” ซูฮวาอิ๋นยิ้มนิด ๆ คล้ายเย้าตัวเอง

“ข้าตอบว่า กลิ่นเหมยกลางหิมะ เพราะในคืนที่หนาวเหน็บ หากมีเสียงพิณคละเคล้ากลิ่นเหมย จะทำให้ใจคนสงบ ”

เจิ้งหลินอวี่เผลอเบนสายตาเพียงชั่วแล่น ราวถูกเงาของบางสิ่งสะกิด

“พูดต่อ”

“แล้วก็ไม่มีสิ่งใดอีก ข้าถูกส่งกลับจวน วันรุ่งขึ้นจึงไปงานเลี้ยงพร้อมท่านพ่อ”

เจิ้งหลินอวี่พยักหน้าเรียบ เขากดตราประทับสีชาดที่มุมกระดาษ แล้วส่งต่อให้ทหารรับไป

“ดี”

เขาหันไปสั่งการ “ให้คนไปตามกงซุนไป๋และไป๋อี้หลางมาสอบสวนในวันนี้ ตรวจประวัติและเส้นทางไปกลับของทั้งสองตลอดสามวัน ให้ละเอียดเทียบชั่วยาม และ...” เขาชะงักวูบเดียว “สืบความเป็นมาเจียงเต๋อทุกหน้าชีวิต ตรวจสอบวงศ์ตระกูลและทรัพย์สินที่เพิ่มขึ้นแบบผิดปกติในปีนี้”

คำสั่งไหลลื่นราวกับกระบี่ครูดฝัก ทหารผู้น้อยกว่าโค้งรับแล้วจากไป

ยามสายล่วงเลย คนสองคนที่ซูฮวาอิ๋นเอ่ยถึงถูกนำมาที่ห้องสอบต่างคนต่างเวลา กงซุนไป๋ ชายผู้มีหนวดเคราบาง ใบหน้าเรียบคง ให้การตรงตามที่นางบอกแทบทุกถ้อยคำ ทว่าหัวคิ้วเขากระตุกเล็กน้อยเมื่อถูกถามถึงเจียงเต๋อ เขาบอกว่ารู้จักเพียงผ่านพิธีเท่านั้น ไม่เคยข้องเกี่ยว

ส่วนไป๋อี้หลาง ศิษย์พี่จากสำนักคีตา สวมชุดเนื้อดีสะอาดกริบ ดวงตาเจ้าเล่ห์วาบวับ เขาเล่าว่ามาเยี่ยมซูฮวาอิ๋นเพราะจะขอยืมตำราทำนองเก่า และชมว่าเสียงพิณของนางในยามฝนตก เปรียบดั่งกลีบเหมยโปรย คำสรรเสริญที่คุ้นกับประโยคเมื่อครู่ของซูฮวาอิ๋นอย่างประหลาด

เจิ้งหลินอวี่เก็บงำความคิดไว้ ทว่าให้คนติดตามทั้งสองในเงาอีกชั้น มันเป็นสัญชาตญาณของคนสอบสวนที่ชอบเดินทวนกระแสลม

ย่ำยามบ่าย เขากลับไปยังห้องขังซูฮวาอิ๋นอีกครา นางกำลังก้มลงผูกเส้นด้ายเก่า ๆ ที่ชายเสื้อของตนเอง ดวงตานิ่งลึกเหมือนน้ำค้างค้างอยู่บนใบสน

“รู้หรือไม่” เขาเอ่ยโดยไม่บอกที่มา “คนสองคนที่เจ้ากล่าวถึง ให้การตรงกับเจ้าแทบทุกคำ แม้แต่จังหวะหยุดหายใจ ก็คล้ายกันราวกับฝึกท่องมา”

ซูฮวาอิ๋นเงยหน้าขึ้น “เช่นนั้นใช่หรือไม่ว่า ความจริงของเราทั้งหมดถูกใครบางคนเขียนให้เหมือนกันเพื่อทำให้ดูน่าเชื่อถือ”

คำว่าเขียนทำให้เจิ้งหลินอวี่นึกถึงถ้วยที่ห่อผ้าขาว กล่องแยก บันทึกพิธี ทุกอย่างไม่ใช่แค่การจัดวางของจริง หากคือการจัดวาง เรื่องเล่า ให้กลืนกินหัวใจผู้ฟัง เขาเทน้ำชาใส่ถ้วยดินเผาเล็ก ๆ ผ่านช่องเหล็ก

“เจ้าจะไม่สารภาพใด ๆ ใช่หรือไม่ แม้จะแลกด้วยการมีชีวิต”

“ข้าคงไม่อาจเรียกสิ่งที่ไม่เคยทำว่าความผิด เพื่อแลกชีวิตได้” นางตอบ “ชีวิตที่หัวใจเป็นเรือนจำของตนเอง อยู่ไปจะมีประโยชน์อันใด”

ประโยคนั้นเหมือนเชือกฟางเส้นบางที่ผูกบางสิ่งในอกเขาไว้ เจิ้งหลินอวี่นิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนวางถ้วยชา เงยหน้าขึ้นตรง

“คืนนี้ ข้าต้องตรวจสถานที่อีกสองแห่ง กองคลังตำหนักและห้องเก็บป้ายตรา เมื่อเสร็จแล้วข้าจะกลับมา”

นางเลิกคิ้วบาง “กลับมาทำไม”

“เพื่อถามต่อ” เขาตอบเรียบ

“มิใช่เพื่อฟังเพลงหรือ” นางหัวเราะเบา ๆ ขยับปลายนิ้วราวจะตั้งสายพิณซึ่งตอนนี้ไม่มีอยู่ในห้องขัง

เจิ้งหลินอวี่ไม่ตอบ เขาหันหลัง เสียงรองเท้ากระทบหินดังเป็นจังหวะมั่นคง ราวเคาะประตูคำตอบทีละบาน