ตอนที่ 2 เรือนจำใจ

ความเงียบของเรือนจำใต้ดินนั้นหนักหน่วงจนราวกับกดทับทุกสรรพชีวิตให้หายใจลำบาก ทุกก้าวเดินของเจิ้งหลินอวี่ดังก้องสะท้อนในโถงหิน ราวกับจังหวะที่คอยชี้วัดชะตากรรมของนักโทษตรงหน้า

ซูฮวาอิ๋นมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังประตูเหล็กด้วยแววตาเย้ยหยันเล็กน้อย นางมิได้ยกมือไหว้อ้อนวอนหรือแสดงความหวาดกลัวเหมือนนักโทษทั่วไป แต่ตรงกันข้าม ร่างบางนั่งพิงผนังห้องขังอย่างสง่างาม แววตาอ่อนช้อยกลับเฉียบคม

“ขุนนางกรมสอบสวนผู้เลื่องชื่อแห่งราชสำนักอย่างท่าน จะลดตัวมาถามไถ่สตรีอับโชคอย่างข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ” เสียงของนางนุ่มละมุนแต่ปนกลิ่นปรามาส

เจิ้งหลินอวี่ปรายตามองเพียงครู่ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าถูกกล่าวหาว่าวางยาพิษในสุราของฝ่าบาท คำให้การของเจ้าจะตัดสินว่าตระกูลของเจ้าจะถูกกวาดล้างจนสิ้น หรือยังมีโอกาสรักษาไว้ซึ่งเงาของเกียรติยศ”

คำพูดของเขาคมชัดราวกับดาบสั้นที่แทงเข้าตรงเข้าอก ทว่าใบหน้าของซูฮวาอิ๋นกลับไม่ไหวเอนแม้เพียงเสี้ยว นางเพียงหัวเราะเบา ๆ จนสะท้อนก้องในกำแพงหิน

“หากสิ่งที่ท่านต้องการคือคำสารภาพ เกรงว่าเรือนจำนี้คงได้ขังข้าไปจนสิ้นอายุขัยแล้วกระมัง”

ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง สายตาของทั้งสองประสานกันผ่านช่องเหล็กเล็ก ๆ แววตาของเขาเย็นยะเยือกเหมือนคมมีดส่องแสงภายใต้จันทร์มืด ขณะที่แววตาของนางกลับมีประกายไฟเล็ก ๆ ราวกับบุปผาที่แม้จะถูกกักขัง แต่ก็ยังหาญกล้าผลิบานท่ามกลางโซ่ตรวน

เสียงเหล็กเสียดสีกันดังขึ้นเมื่อเจิ้งหลินอวี่ยกกุญแจขึ้นไขประตู เขาก้าวเข้าไปภายในห้องขัง ความเงียบที่กดดันยิ่งทวีเมื่อสองสายตาสอดประสานใกล้ขึ้นเพียงคืบ

“ข้าจะมาที่นี่ทุกวัน จนกว่าเจ้าจะพูดความจริง” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ซูฮวาอิ๋นยกริมฝีปากขึ้นน้อย ๆ คล้ายรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้ม

“เช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านเถิด ข้าเองก็จะทำให้ทุกวันที่ท่านมาเยือนเรือนจำแห่งนี้ มิใช่วันของผู้ชนะ”

คำพูดนั้นของนางเหมือนคำท้าทายที่แฝงไว้ด้วยกลิ่นหอมของบุปผาในพายุฝน

เสียงหยดน้ำจากเพดานตกกระทบพื้นหินทีละหยด คล้ายกับเสียงนาฬิกาที่นับเวลายืดยาว

เจิ้งหลินอวี่นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามซูฮวาอิ๋น โดยมีเพียงโต๊ะเล็ก ๆ กั้นกลาง ทั้งห้องมีเพียงตะเกียงดวงน้อยวางบนโต๊ะนั้น เผยให้เห็นดวงหน้าทั้งสองครึ่งสว่างครึ่งมืด

สายตาของเจิ้งหลินอวี่เฉียบคมดุจดาบที่ใช้สอบสวนผู้ต้องหา เขาเคยเผชิญนักโทษมามากมาย บางคนร่ำไห้ บางคนกรีดร้องด้วยความกลัว บางคนรีบสารภาพเพื่อเอาชีวิตรอด ทว่าไม่เคยมีใครกล้าสบตากับเขาตรง ๆ เช่นซูฮวาอิ๋นมาก่อน

“ในคืนงานเลี้ยง เจ้าอยู่ใกล้สุราที่ฝ่าบาทเสวยที่สุด เหตุใดจึงไม่ยอมชี้แจง” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยถามเสียงเรียบ

ซูฮวาอิ๋นเอียงศีรษะเล็กน้อย สายตาของนางคล้ายกับกำลังเล่นสนุกกับคำถาม

“ท่านเชื่อคำของเฉินกุ้ยเฟย หรือเชื่อสิ่งที่ตนเห็นกับตากันเล่า?”

เขาเงียบไปอึดใจ แววตาเย็นลงอีกขั้น “สิ่งที่ข้าเชื่อ คือหลักฐาน”

“หลักฐานหรือ?” ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ “หลักฐานนั้นสร้างขึ้นได้ง่ายยิ่งกว่าการเด็ดกลีบบุปผาหนึ่งดอกเสียอีก”

คำพูดของนางทำให้บรรยากาศในห้องตรึงเครียดขึ้นอีกครั้ง เจิ้งหลินอวี่ฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะเล็ก ๆ จนเสียงดัง ปัง! เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ สายตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของนาง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคำพูดลอย ๆ เช่นนี้ หากมิอาจพิสูจน์ได้ จะยิ่งทำให้เจ้าสิ้นใจเร็วขึ้นในที่แห่งนี้”

ซูฮวาอิ๋นมิได้สะทกสะท้าน นางก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนเชิดขึ้น ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มเย็นเยือก

“เช่นนั้นก็ดี อย่างน้อยข้าก็จะได้ตายไปพร้อมความจริงที่ว่าข้าไม่เคยแตะต้องยาพิษนั้นเลย และความจริงที่ว่าข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ”

สายตาสองคู่สบกัน หนึ่งคือความดื้อดึงที่ไม่ยอมสยบ อีกหนึ่งคือความเย็นชาที่คล้ายกำแพงน้ำแข็ง บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันที่แม้แต่ตะเกียงดวงเล็กยังสั่นไหวตามเปลวไฟ

เจิ้งหลินอวี่ผละตัวออกเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “งั้นก็รอดูเถิด ว่าความเงียบของเจ้าจะช่วยอะไรได้บ้าง”

เขาลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องขังโดยไม่หันกลับมาแม้แต่น้อย เหลือไว้เพียงเงามืดที่ทอดยาวคล้ายโซ่ตรวนพันธนาการหัวใจของซูฮวาอิ๋น

หลังจากที่เจิ้งหลินอวี่เดินจากไป ความเงียบอันหนาวเหน็บก็หวนคืนสู่เรือนจำเงาหยกอีกครั้ง ซูฮวาอิ๋นยกสายตามองเพดานหินชื้นที่อยู่เหนือหัว เปลวไฟจากตะเกียงเล็ก ๆ ส่องสว่างเพียงรำไร คล้ายจะดับลงทุกเมื่อ เสียงหยดน้ำยังคงดังต่อเนื่องเหมือนบทเพลงโศกของผู้ที่ถูกกักขัง

นางยกข้อมือขึ้นมอง โซ่ตรวนเหล็กที่กดทับผิวเนื้อทิ้งรอยช้ำแดง นางหัวเราะในลำคอแผ่วเบา แม้ร่างจะถูกพันธนาการ แต่หัวใจหรือจะมีผู้ใดสามารถกักขังได้

ทว่าทันทีที่นางหลับตาลง ภาพความวุ่นวายในงานเลี้ยงก็หวนกลับมาอีกครั้ง ทั้งเสียงกล่าวหาที่เสียดแทงเหมือนหอกพันเล่มพุ่งมาปักกลางอก และแววตาอันแสนเย็นชาของผู้เป็นบิดาของนางเอง บิดาที่เลือกหันหน้าหนีแทนที่จะปกป้องนาง นั่นต่างหากคือพันธนาการที่นางเจ็บปวดที่สุด!

อีกฟากหนึ่งของเรือนจำเงาหยก เจิ้งหลินอวี่ยืนอยู่บนระเบียงหิน มองลงมายังคุกคุมขังที่อยู่เบื้องล่าง จุดที่มีตะเกียงเรียงรายเหมือนแสงวิญญาณ เขายกมือไพล่หลัง สีหน้าคมกริบแต่แววตาแฝงแววคิดลึก

“นางมิใช่สตรีธรรมดาทั่วไป” เขาพึมพำกับตนเอง เสียงเย็นต่ำสะท้อนในความมืด

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามักเห็นนักโทษหวาดกลัวจนตัวสั่นเทาเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แต่ซูฮวาอิ๋นกลับตรงกันข้าม นางท้าทายสายตาเขา ราวกับกำลังบอกเขาว่า “จงพิสูจน์หาความจริง หากเจ้ามั่นใจว่าตนหาญพอ”

ยิ่งนึกถึงสายตาคู่นั้น เขากลับยิ่งรู้สึกถึงความคุ้นเคยบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ทำให้หัวใจเขาไหวเพียงชั่วครู่ และนั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยยอมให้เกิดขึ้นมาก่อน

เจิ้งหลินอวี่กำหมัดแน่นเพื่อกดทับความลังเลในใจ เขาคือขุนนางของกรมสอบสวน หน้าที่ของเขาคือหาหลักฐาน ไม่ใช่เปิดใจให้กับนักโทษหญิงผู้ต้องหาวางยาพิษฝ่าบาท

แต่ทว่าลึกลงไป เขารู้ดีกว่าผู้ใด ว่านับตั้งแต่วินาทีแรกที่ดวงตาทั้งคู่สบกัน หัวใจของเขาก็เริ่มถูกขังไว้ในเรือนจำเดียวกับนางแล้ว...