ตอนที่ 5 พยานปากสำคัญถูกพบเป็นศพ

ค่ำมืดโปรยคลุมเหนือหลังคาอิฐสีครามของกองคลังตำหนัก กลิ่นยางสนจากตะเกียงน้ำมันผสานกลิ่นกระดาษเก่าลอยแตะจมูก เจิ้งหลินอวี่ขอ บันทึกป้ายตรา ของไหสุราทั้งหมดในเดือนนี้ ทหารนำสมุดบัญชีหน้าหนาออกมาวาง บรรทัดลายมือเรียบร้อยตรึงตราเขียนไว้ตามกฎพิธี

เขากวาดดูทีละหน้า แล้วหยุดนิ่งตรงรายการหนึ่ง ป้ายตราไหสำรองสีแดง ชุดเดียวกับที่พบว่า ชำรุด ในคืนงานเลี้ยง บรรทัดระบุผู้รับผิดชอบว่าคือ ซิ่นกงกง แต่หมึกช่วงชื่อตรงท้าย สีซีดผิดกว่าบรรทัดข้างเคียง ราวลงหมึกคนละเวลา

เจิ้งหลินอวี่เชิดคางน้อย ๆ “ไปเรียกซิ่นกงกงมา”

ชายชราเดินโก่งหลังถือพัดกระดูกงูค่อย ๆ เข้ามา ค้อมศีรษะ

“ใต้เท้าเจิ้งเรียกคนแก่คนหนึ่งมามีอันใดหรือขอรับ”

“บันทึกบรรทัดนี้ เจ้าลงบันทึกไว้เมื่อใด”

ซิ่นกงกงกะพริบตาช้า ๆ “หลายวันก่อน ข้าน้อยแก่แล้วความจำสั้นนัก จำวันที่ชัดเจนไม่ได้”

“หมึกในบรรทัดนี้ใหม่กว่าบรรทัดอื่น นั่นหมายความว่า ไม่ได้ลงพร้อมกัน” เสียงของเจิ้งหลินอวี่นิ่ง แต่บาดผิว

“เหตุผล”

ซิ่นกงกงยิ้มแห้ง ปาดเหงื่อ “ข้าน้อยคงเติมชื่อหลังจากตรวจสอบใหม่อีกครา”

“ตรวจสอบหรือแก้ชื่อ” เจิ้งหลินอวี่ปิดสมุด แววตาเย็นเฉียบ

“ดูแลตัวเองให้ดีด้วยซิ่นกงกง คืนนี้อย่าออกจากตำหนักที่เจ้าอยู่ล่ะ”

เขาออกจากกองคลังไปด้วยจังหวะเท้าเดิม ทว่าในอกกลับก้องเสียงบางอย่าง ราวกับมีคนกำลังให้จังหวะกลองศึกเบา ๆ ความจริงไม่ได้ซ่อนอยู่ไกล หากซ่อนอยู่ใน ช่องว่างของเวลา ระหว่างหมึกเก่าและหมึกใหม่

ยามดึกสงัดมาเยือนอีกครา เขากลับมายังเรือนจำเงาหยกอย่างที่พูด ซูฮวาอิ๋นยังไม่หลับ นางนั่งพิงผนัง เงี่ยหูฟังเสียงหยดน้ำราวนับลมหายใจคนทั้งป้อม

“ท่านกลับมาแล้วจริง ๆ” นางเอ่ยเบา ๆ

“ข้าพูดแล้วว่าจะกลับมา ก็ต้องกลับมา” เขาตอบสั้น

“ข้าคิดว่าขุนนางสอบสวนที่เลื่องชื่อเช่นท่าน คงไม่เสียเวลาให้นักโทษสตรีคนหนึ่ง”

“ข้ารอคำตอบ” เจิ้งหลินอวี่ยืนพิงราวเหล็ก “ในวันฝนตกเมื่อสิบปีก่อน เจ้าอยู่ที่เชิงผาป่าสนหรือไม่”

ซูฮวาอิ๋นเงียบไปนาน ดวงตานิ่งดุจผืนน้ำในคืนไร้เดือน แล้วจึงถามกลับ

“เหตุใดจึงถามเช่นนั้นเล่า”

“ข้าอยากรู้ว่าเสียงที่ข้าได้ยิน เป็นของเจ้าหรือไม่” คำว่า เสียงหลุดออกมาเบาจนแทบกลายเป็นลมหายใจ

ซูฮวาอิ๋นหัวเราะน้อย ๆ “ข้าเคยผ่านที่นั่นบ่อยครั้ง แต่สิบปีก่อนหลายสิ่งเลือนราง สำหรับข้าแล้ว ช่วงเวลานั้นเหมือนไฟและฝนสลับกันจนกลายเป็นเถ้าถ่าน”

เจิ้งหลินอวี่นิ่งงัน คำตอบที่มีทั้งใช่และไม่ใช่ ทำให้ฉากหิมะในหัวเขายิ่งพร่ามัว แต่ส่วนที่ชัดขึ้นกลับเป็นกลิ่นดอกเหมย และท่อนทำนองที่เขาไม่เคยลืม

ก่อนเขาจะเอ่ยสิ่งใดต่อ เสียงฝีเท้าหลายคู่รีบร้อนดังขึ้นจากโถง ทหารสองนายพาร่างคนเจ็บเลือดซึมเข้ามา

“ใต้เท้า! ข่าวร้าย พยานหญิงที่ชื่ออวี้เจียว พบเป็นศพที่บ่อน้ำข้างลานซักผ้าขอรับนางกำนัลคนอื่นพูดกันว่านางพลัดลื่นล้มแล้วตกลงไปในบ่อน้ำข้างลานซักผ้าขอรับ”

ซูฮวาอิ๋นเงยหน้าในฉับพลัน ดวงตาสั่นไหววูบเดียวแล้วกลับนิ่งสนิท

“ผู้ที่พูดมากเกินไป มักลื่นล้มในที่เปียก เป็นอุบัติเหตุที่ชอบเกิดในวังหลวง”

เจิ้งหลินอวี่หันขวับไปยังทหาร “ปิดพื้นที่ ห้ามใครแตะต้องศพและของทุกชิ้น แจ้งหมอหลวงไปตรวจพิสูจน์ทันที”

“ขอรับ!”

เงาราตรีหนาหนักลงอย่างฉับพลัน เหมือนมีมือยักษ์ฟาดทับทั้งเรือนจำ แสงตะเกียงเต้นระริกดั่งใจคนถูกสั่น เจิ้งหลินอวี่หันกลับมา สบตาซูฮวาอิ๋นผ่านราวเหล็ก

“คืนนี้ เจ้าอย่าเพิ่งนอน ข้าจะกลับมาบอกสิ่งที่ข้าพบ” เขาพูดเหมือนออกคำสั่งกับตัวเอง

ซูฮวาอิ๋นพยักหน้าน้อย ๆ “ได้ ข้าจะรอท่านกลับมาแจ้งข่าว”

เขาหันหลังออกไป เสียงเกราะกระทบกันเป็นจังหวะเรียกสติของทหารทุกนาย ยามหมุนผ่าน เขาเห็นเงาคนหนึ่งยืนอยู่หลังเสา เงาที่เลือนจากไฟ สวมชุดขันที สูงเพรียว และเมื่อไฟไหว เงานั้นก็หายไปดั่งไม่เคยมีอยู่

ครึ่งชั่วยามต่อมา ในลานซักผ้าที่มีกลิ่นหอมเหลือค้างอยู่ในอากาศ แสงตะเกียงโอบศพหญิงสาวไว้เหมือนวงแหวนหมอก อวี้เจียวดวงหน้าซีดเย็นสนิท ดวงตาปิดลงเรียบร้อยราวคนผล็อยหลับ ข้อมือไม่มีรอยดิ้นรน บริเวณส้นเท้ามีโคลนติดเพียงน้อยนิด น้อยเกินกว่าจะลื่นล้มเอง

เจิ้งหลินอวี่คุกเข่าลงตรวจ ผมเส้นเล็กติดอยู่กับมุมถังซักหนึ่งเส้น ยาวและหยาบกว่าเส้นผมของผู้ตาย

“นี่ไม่ใช่ของนาง” เขากระซิบกับตนเอง

หมอหลวงที่ถูกเรียกมาถึงรีบค้อมตัวตรวจชีพจรและดวงตา ก่อนกล่าวเบา ๆ

“พิษอ่อนปริมาณน้อยในกระแสเลือด ไม่ถึงตาย แต่ทำให้หมดแรง วิงเวียน จากนั้นจึง...”

“ถูกจัดท่าให้เหมือนลื่นล้มตกบ่อ” เจิ้งหลินอวี่ต่อคำ แววตาเย็นจัด

สายลมกรูผ่านลานเปลือกหอย กวาดกลิ่นสบู่ให้กระจาย เขายืนขึ้น

“ตั้งเวรยามเพิ่มสามชั้น ดึงรายชื่อขันทีที่เปลี่ยนเวรในคืนนี้มาให้ข้า และ...” เขากัดคำช้า “ค้นหาตัวเจียงเต๋อ เดี๋ยวนี้!!”

คำสั่งยิงออกไปอย่างเฉียบคม ทหารเร่งรุดแยกย้าย ในเงาสะท้อนของตะเกียงกลางน้ำซักผ้า เจิ้งหลินอวี่เห็นดวงตาของตนเอง ไม่ใช่ก้อนน้ำแข็งดังก่อน หากเป็นเปลวไฟล้อมหินแข็งที่กำลังแตกเสียงแกรกจากภายใน

เขาไม่ใช่คนจะ เชื่อ ใครง่าย ๆ แต่คืนนี้ ความตายของพยานหนึ่งคนได้เขียนประโยคใหม่ลงในคดี ประโยคที่บอกว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เกมแต่งป้ายชื่อ หากคือมีดที่ปาดคอคนจริง ๆ

ก่อนฟ้าจะสาง เจิ้งหลินอวี่กลับมายังเรือนจำเงาหยกอีกครั้ง อย่างที่สัญญา ซูฮวาอิ๋นรออยู่จริง ๆ นางนั่งตรงตำแหน่งเดิม ตะเกียงดวงเดิม โซ่ตรวนเส้นเดิม แต่ในดวงตากลับมีแสงที่ไม่ใช่แค่สะท้อนเปลวไฟ มันเหมือนความตั้งใจจะมีชีวิตเพื่อรอได้ยินความจริง

“อวี้เจียว ไม่ได้ลื่นล้มเอง” เขาเอ่ยทันทีที่หยุดยืน “นางถูกพิษทำให้หมดแรงก่อนถูกจัดฉาก”

ซูฮวาอิ๋นหลับตาขึ้นช้า ๆ ราวสวดบทสวดในใจ “เช่นนั้น ก็ต้องขอบคุณที่มันยังถูกเรียกว่าความจริง”

เจิ้งหลินอวี่วางกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่คัดลอกด้วยลายมือเขาเองผ่านช่องเหล็ก

“นี่คือรายชื่อเวรขันทีที่สลับกันในคืนนี้ และช่องว่างช่วงหนึ่งชั่วยาม บุคคลนี้หายไปจากบันทึกทั้งสองเล่มพร้อมกัน”

ปลายนิ้วซูฮวาอิ๋นแตะกระดาษ “เจียงเต๋อ”

“ใช่” เจิ้งหลินอวี่ตอบสั้น

“และบันทึกป้ายตราที่เติมชื่อในภายหลังทำให้ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ถูกวางเส้นทางให้เราเดินอยู่ตลอด”

ซูฮวาอิ๋นยิ้มบาง รอยยิ้มที่เหมือนกลีบเหมยบานเงียบใต้หิมะ

“เช่นนั้นก็ถึงคราวท่านแล้ว ท่านจะเดินตามเส้นทางที่ถูกวางไว้ หรือว่าจะเหยียบมันให้พัง” เจิ้งหลินอวี่มองนางนิ่งแช่ ก้อนน้ำแข็งในอกละลายทีละหยด

“ข้าคือผู้สอบสวน ไม่ใช่ผู้ถูกกำกับ” เขาพูดชัดทุกพยางค์

“ดี” นางพยักหน้า ดวงตาสว่างขึ้นน้อย ๆ “ข้าจะร้องให้ท่านฟังคืนนี้ บทเพลงนั้นที่ข้าร้องในคืนฝนตก”

สายลมยามเช้าลอดเข้ามา แผ่วเหมือนปลายนิ้วแตะสายพิณที่ไม่มีอยู่จริง เจิ้งหลินอวี่ไม่เอ่ยตอบ เพียงยืนสงบ ฟังความเงียบที่เริ่มมีทำนองบาง ๆ และในความเงียบนั้น เสียงรองเท้าหนักของทหารดังใกล้เข้ามาอีกครั้ง

“ใต้เท้า! พบเบาะแสที่โรงล้างภาชนะ มีรอยฝ่าเท้าเปียก สองรอย สลับกันเข้าออกในช่วงยามใกล้เสวย อีกทั้งมีผงสีขาวติดใต้คานไม้”

“เก็บทุกสิ่ง ห้ามให้ใครแตะต้อง” เจิ้งหลินอวี่หันไปออกคำสั่งโดยไม่ลังเล ก่อนหันกลับมาสบตาซูฮวาอิ๋นชั่วครู่

“พรุ่งนี้ข้าจะลากผู้ที่เขียนเรื่องนี้ออกจากหลังฉากให้ได้!”

เปลวไฟตะเกียงสะท้อนในดวงตาทั้งสองคู่ ราวสัญญาที่มิได้เอ่ยสาบาน แต่หนักแน่นเทียบเท่าคำสัตย์ใต้พระอาทิตย์