ตอนที่ 12 คลั่งไคล้บทกลอน1

วันนี้หิมะยังคงตกลงมา อากาศเย็นยิ่งกว่าเมื่อวาน ส่วนตำราวิชาที่ต้องเรียนยังน่าเบื่อยิ่งกว่าเมื่อวาน

ฟ่านเจินเดินเข้ามา “องค์ชาย ข้าสืบมาว่าวิชาเรียนปราชญ์อารยเช้านี้เป็นท่านอาจารย์เฉานะเพคะ”

จ้าวหมิงอวี่นิ่วหน้าเล็กน้อย

อาจารย์เฉาเป็นตาเฒ่าคร่ำครึที่บ้ากระดาษถึงขนาดชอบพิสูจน์ชนิดและเนื้อของกระดาษด้วยการใส่ปากเคี้ยว  มักเป่าหูเขาตั้งแต่เด็กว่าเป็นโอรสขององค์จักรพรรดิต้องเก่งกาจด้านวรรณกรรม เรียบร้อยสำรวมถึงสง่างาม 

ตอนนั้นเขายังเยาว์จึงไม่เก็บอารมณ์ตวาดเถียงไปว่าเป็นองค์ชายต้ององอาจผึ่งผายตามไล่ล่าฆ่าศัตรูทุกคนให้ตายนับหมื่นแสนด้วยวิชาต่อสู้อันสูงส่งถึงจะถูก ตาเฒ่าเฉาไม่เห็นด้วยจึงลงโทษเขาโดยการเชิญออกไปนอกชั้นเรียน  ให้กางแขนยืนขาเดียวกลางแดดแผดจ้าท่องบทกวีจนเย็นย่ำ

เขาที่มุทะลุบ้าระห่ำได้แต่จำใจทำตัวสงบเสงี่ยม อึดอัดแทบกระอักเลือด เพราะเสด็จพ่อส่งขันทีมาคุมด้วย

ส่วนบทกวีที่ต้องกัดฟันท่องจำเป็นบทที่ตาเฒ่าเฉาเป็นคนแต่ง เนื้อหาล้วนพรรณนาคล้ายยกยอปอปั้นตัวเอง เปรียบตนดุจปรมาจารย์เหนือปรมาจารย์ด้านวรรณกรรม

คิดแล้วสีหน้าจ้าวหมิงอวี่ก็เผยความเอือมระอาคล้ายอยากอาเจียน  บุรุษที่ชอบร่ำเรียนการศึก ฝึกยุทธวิธีเช่นเขา ต้องอดทนกับบทกวีไม่พอยังต้องทนกับอาจารย์เช่นนี้

ฟ่านเจิ้งผู้เข้าใจเจ้านายอย่างถ่องแท้ถึงจิตวิญญาณรีบเตรียมหน้ากากหนังมนุษย์ปลอมตัวให้อย่างรู้หน้าที่

“องค์ชาย ชุดอาเป่าพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

แต่จ้าวหมิงอวี่กลับโบกมือเบาๆ

“วันนี้ข้าเข้าเรียน”

“อ้าว?”

เมื่อมาถึงห้องเรียน จ้าวหมิงอวี่ก็ต้องแปลกใจ 

สวีหลิงเยี่ยน ...นางไม่มาเรียน

สหายร่วมเรียนที่เป็นบุรุษในห้องหันมาเห็นพอดี เพียงลุกขึ้นจากที่นั่งทักทายปกติ “คำนับองค์ชายสี่”

เหล่าสตรีที่แต่งตัวแต่งหน้าสะสวยก็รีบเข้ามาย่อกาย กรีดกรายพร้อมรอยยิ้มพราย “คำนับองค์ชายสี่เพคะ”

จ้าวหมิงอวี่พยักหน้ารับไว้ ให้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คิดว่าควรหนีเรียนดีกว่า จึงหันหลังเดินกลับออกไป              ครั้นเดินออกมาไม่เท่าใดก็เจอกับเสี่ยวปา

“ข้าให้เจ้าตามเฝ้านางไม่ห่างมิใช่หรือ? เหตุใดอยู่ที่นี่ นางเล่า? ไฉนไม่มาเรียน” 

นางในที่นี้ย่อมหมายถึงสวีหลิงเยี่ยน

เสี่ยวปาหันมาเห็นผู้เป็นนายก็รีบยอบกายคำนับ “ทูลองค์ชาย คุณหนูสวีรีบตื่นมาเข้าเรียนแต่เช้าตรู่เพคะ  แต่เมื่อครู่นางถูกศิษย์หญิงเหล่านั้นกล่าวหาว่าเข้าเรียนล่าช้ากินแรงสหาย มีสิทธิ์อันใดได้เริ่มเรียนเทียบเท่ากับพวกเขา จากนั้นนางก็ถูกไล่ให้กลับไปเริ่มเรียนใหม่เพคะ”

จ้าวหมิงอวี่เลิกคิ้ว “แล้วนางก็ยอมออกไปหรือ?”

เสี่ยวปาพยักหน้า “ใช่เพคะ” 

ชายหนุ่มนิ่วหน้าแคลงใจ ดูไม่ใช่นาง!

เสี่ยวปาว่าต่อด้วยเสียงกระซิบกระซาบพร้อมชี้นิ้ว “นางไม่ได้กลับเรือน แต่ออกมาหลบมุมอยู่ด้านนั้นเพคะ”

จ้าวหมิงอวี่มองตาม

จุดที่เสี่ยวปาชี้บอกคือมุมชายคาริมระเบียงด้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกล เขาเดินเลี้ยวเพียงสามก้าวแล้วแอบมองก็เห็น 

สวีหลิงเยี่ยนกำลังยืนฟึดฟัดกำหมัดชกลมอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ปากพึมพำเสียงเบาจนไม่มีใครได้ยิน 

ชายหนุ่มหรี่ตาเพ่งมอง อ่านจากปากนางได้คำว่า ‘ช้าก่อน ใจเย็น ยั้งมือไว้ ฆ่าไม่ได้ ไม่อาจฆ่าใครตาย’

เขาพลันยกยิ้มมุมปากแล้วมองต่ออย่างนึกขัน

นางกำลังห้ามตัวเองไม่ให้ฆ่าคน!