ตอนที่ 12 คลั่งไคล้บทกลอน2

เสี่ยวปาไม่ล่วงรู้ นางเล่าต่ออย่างออกรสออกชาติว่า “ตอนแรกคุณหนูสวีไม่ยินยอม แต่พอคุณหนูว่านลู่ชิงผู้นั้นยกองค์ชายสี่มากล่าวอ้าง บอกว่าเป็นการฉุดองค์ชายสี่ให้เรียนช้าลงด้วย นางจึงยอมออกมาแต่โดยดีเพคะ ตอนนี้คงกำลังหาวิธีเข้าเรียนอยู่ แต่คงยังคิดไม่ออกนั่นเอง”

ประโยคทั้งหมดของเสี่ยวปาทำจ้าวหมิงอวี่อึ้งงัน บอกไม่ถูกว่าควรต้องรู้สึกอย่างไร 

“เจ้ามานี่”

เสี่ยวปาขยับเข้ามาตามเสียงสั่งทุ้มต่ำเย็นชานั้น

ชายหนุ่มล้วงกล่องใส่ตำราของตน “นำบทกวีเล่มนี้ไปให้นางท่องจำก็พอ บอกนางให้รีบกลับมาเรียนต่อทันที”

เสี่ยวปารับไว้ “เพคะ”

ตำราเล่มนี้เป็นบทกวีหนึ่งในหลายบทที่อาจารย์เฉาเรียบเรียงขึ้นมา แต่เป็นบทที่อีกฝ่ายโปรดปรานที่สุด ภาคภูมิใจที่สุด หากใครท่องได้ย่อมทำให้อาจารย์เฉาพึงใจ

จ้าวหมิงอวี่ส่งคนไปสืบจนทราบจึงท่องจำไว้ เขาคิดสงบศึกกับตาเฒ่าเฉาแล้ว วันนี้จึงคิดว่าจะเอาหน้าเสียหน่อย

แต่ยามนี้จำต้องเปิดทางให้ผู้อื่นก่อน

เมื่อชะตาพลิกผันมีปัญหาเข้ามามิหยุดหย่อน มีชีวิตไม่แน่นอน การเอาตัวรอดได้นั้นจำต้องมีสติปัญญา

หลิ่งหลินยิ่งไม่เคยมีปัญหากับการต้องใช้สมองเท่าใด แต่ไหนแต่ไรนางก็เป็นคนเรียนรู้ได้เร็ว มีทักษะหลายด้าน แค่ท่องจำบทกวีที่เพ้อพกนี้มีอันใดยากเย็นแสนเข็ญไปกว่าการท่องตำราวิชามารอันโหดร้ายกันล่ะ

ดังนั้นหลังจากได้รับตำราเล่มนั้นจากเสี่ยวปา หลิ่งหลินจึงไม่รู้สึกว่าลำบากอันใด

“เป็นคำสั่งองค์ชายสี่เจ้าค่ะ ให้ท่านท่องจำ”

เพราะเป็นคำสั่งของใครคนนั้นนางจึงตั้งใจท่องยิ่ง ใช้เวลาไม่นานก็จดจำได้แม่นยำทั้งหมดทุกบททุกกลอน

เสี่ยวปาที่นั่งเฝ้าไม่ห่างเอ่ยปากว่า “คุณหนูเจ้าคะ หากท่านท่องบทกวีนี้ได้แล้ว รีบกลับเข้าเรียนเถอะเจ้าค่ะ”

“ได้”

อาจเพราะนึกถึงท่าทางเย็นชาไร้สุขกับแววตามืดมนของจ้าวหมิงอวี่ ความรู้สึกผิดยิ่งตกตะกอนในใจ หลิ่งหลินจึงค่อนข้างเชื่อฟังเขามากทีเดียว

ยามซื่อสี่เค่อ[1] ในห้องเรียน 

ศิษย์ทุกคนหันไปทางเดียวกันทันทีเมื่อมีสตรีเผยโฉมด้วยรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป

นางงดงามและโดดเด่นผิดหูผิดตาจากเมื่อก่อนยิ่งนัก ชุดแดงปากแดงมาแต่ไกล แลดูทรงเสน่ห์และเปี่ยมพลังยิ่ง ผิดจากอดีตที่เคยจืดชืดไร้สีสัน ดูชุดสีแดงที่จัดจ้านถึงขั้นฉูดฉาดนั่นปะไร 

จะเป็นใครไปมิได้ นอกจากสวีหลิงเยี่ยน

ฉู่เฉิงมองนางตาละห้อย นึกเสียใจภายหลังไม่น้อย เขาควรหาโอกาสคุยกับหลิงเยี่ยนดีๆ อย่างไรเสียก็คนเคยรัก 

แววตาฉู่เฉิงวูบไหว มีประกายแสงแห่งความหวัง นางเคยหลงใหลเขามานาน การคืนดีกันย่อมไม่ยากเย็น  ขอเพียงจัดสรรเวลาระหว่างนางกับลู่ชิงให้เหมาะสมก็พอ

ในชั้นเรียน ศิษย์ทุกคนนั่งนิ่งจมดิ่งความคิดตน

เนื่องจากมีทั้งองค์ชายสี่และอาจารย์เฉาที่เข้ามาแล้ว จึงไม่มีใครสามารถลุกขึ้นรุมล้อมเพื่อกีดกันสวีหลิงเยี่ยนอีก

หลิ่งหลินเองก็ย่อมรู้มารยาทขั้นพื้นฐานของคนที่นี่ นางประสานมือยอบกายทำความเคารพอาจารย์เฉาและจ้าวหมิงอวี่ด้วยกิริยาดีงามเข้าที 

เฉาเฉิงเต๋อคร่ำเคร่งจริงจังกับการสอนเหนืออื่นใด จึงเพียงโบกมือเบาๆ ให้ผู้มาใหม่ไปหาที่นั่งอย่างไม่ใส่ใจว่าเหตุใดถึงมาเข้าเรียนช้า