ตอนที่ 7 ไม่อยากเรียน2

ตอนเดินไปขึ้นรถม้าที่หน้าประตูจวนพลันเจอเข้ากับเหยาซื่อที่มาส่ง หลิ่งหลินทำความเคารพตามมารยาท

“คารวะท่านแม่ ขอบคุณที่มาส่งเจ้าค่ะ”

เหยาซื่อยิ้มน้อยๆ เดินเข้ามาจับมือบุตรสาวกล่าว “แม่ไม่มีสิ่งใดจะให้ มีเพียงขนมที่เจ้าชอบกับเสื้อผ้าเท่านั้น”

สาวใช้ที่ยืนด้านหลังยื่นกล่องไม้ใส่ขนมกับห่อผ้าให้ “ฮูหยินทำขนมให้คุณหนูใหญ่ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ยังปักผ้าให้ทั้งคืนด้วยเจ้าค่ะ”

หลิ่งหลินชะงักงัน รับไว้อย่างเก้อกระดากอยู่บ้าง นางไม่เคยมีใครทำให้แบบนี้

“ขอบคุณท่านแม่” หญิงสาวยิ้มอย่างรู้สึกดี

“จงตั้งใจเรียน” รอยยิ้มเหยาซื่อยิ่งนานยิ่งเศร้าลึก “แม่เองอยู่ทางนี้ก็จะพยายามให้มากเช่นกัน”

คนฟังกะพริบตาเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา  ไม่นานนางพลันนิ่วหน้า เมื่อเห็นร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าเกินพรรณนาฉายชัดเต็มดวงหน้าของเหยาซื่อ และ...ภายใต้ขอบตาที่ดำคล้ำนั้นยังมี...คราบน้ำตา

แน่นอนว่ามิใช่เพราะอดหลับอดนอนปักผ้าให้นาง แต่ท่าทางเหมือนคนนอนร้องไห้ทุกคืนมากกว่า

หญิงสาวพลันนึกขึ้นได้ว่าวันก่อน เรือนใหญ่เพิ่งมีเรื่องราวยุ่งเหยิงพอสมควร 

ตอนนั้นเหยาซื่อเชื่อถือคำพูดของนางจึงออกไปเสาะหาสาวงามเข้าเรือนมาหนึ่งคน ครั้นส่งตัวให้สามี             กลับได้ผลตอบรับไม่ดีเท่าที่ควร อีกทั้งยังถูกตำหนิอย่างหนัก สาดวาจาด่ากราดชนิดที่ว่าไม่ไว้หน้าคนเคยรัก 

ไม่พอ กัวเหมยยังได้ที ตีซ้ำ โดยการแต่งกายงดงามมากกว่าปกติเข้าหาสวีจงสือ บอกจะช่วยพูดให้บรรเทาโทสะ แต่กลับช่วยทำให้ผ่อนคลายจนฟ้าสว่าง กลายเป็นได้รับความโปรดปรานมากกว่าเดิมหนักเข้าไปอีก 

สาวงามคนนั้นถูกส่งคืนให้เหยาซื่อทันที

บ่าวไพร่ที่เพิ่งเข้าจวนคิดว่าสวีจงสือรักเดียวใจเดียว ไม่เหลียวแลใครนอกจากกัวเหมย 

แต่เท่าที่หลิ่งหลินเค้นความจำจากร่างเก่า เขามิใช่บุรุษที่ดีเช่นนั้น 

ความทรงจำที่ระลึกได้คือสวีจงสือรักเหยาซื่อ ภายหลังก็เปลี่ยนใจมารักกัวเหมยที่งดงามเยาว์วัยยิ่งกว่า 

หลิ่งหลินคิดว่าต้องมีอะไรผิดพลาดตรงไหนสักอย่าง และแล้วนางพลันเข้าใจเมื่อเห็นสาวงามของเหยาซื่อ อีกฝ่ายซื้อตัวสาวงามที่เป็นนางโลมจากหอโคมเขียวไร้ระดับนั่นเอง

“แม่มิได้ดูแลคลังนานแล้ว หลายครั้งถูกกลั่นแกล้งจำกัดเบี้ยหวัดอย่างไร้เหตุผล เงินเก็บจึงไม่มากพอที่จะซื้อสาวงามที่ดีกว่านั้น ” เหยาซื่อบอกพร้อมรอยยิ้มแห้งแล้ง

กัวเหมยแย่งชิงความโปรดปรานจากสามีไปครอง ไม่พอ ยังยึดกุญแจคลังที่ควรเป็นหน้าที่ฮูหยินใหญ่ไปด้วย สวีจงสือหลงอนุจนเลอะเลือนแล้วจริงๆ

ในเวลานั้นหลังจากขบคิดจนปวดหัวหลิ่งหลินก็ว่าจะปล่อยเรื่องของเหยาซื่อไปตามยถากรรม เพราะถึงอย่างไรก็มิใช่มารดาของนางจริงๆ เสียหน่อย ทว่า...ตอนนี้....

หญิงสาวค่อยๆ ก้มมองขนมน่ากินกับผ้าปักเองนิ่งๆ ก่อนจะเหลือบมองไปทางรถม้าที่มีข้าวของมีค่าจนเต็ม          ในนั้นมีทั้งเสื้อผ้าแพรพรรณและเครื่องประดับ

หลิ่งหลินเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครา พบว่าสายแล้ว ต้องรีบเดินทาง แต่นางไม่อยากเรียนแล้ว 

ไม่อาจตัดใจจากไปทั้งแบบนี้ได้นี่นา