ตอนที่ 7 ไม่อยากเรียน3

ฝั่งตะวันตกเฉียงใต้เยื้องจากพระราชวังส่วนหน้า ตำหนักหมิงเฟิ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น 

ตำหนักแห่งนี้ร้างผู้เป็นนายมาเนิ่นนานหลายปี กระทั่งจ้าวหมิงอวี่ย้ายตัวเองกลับเข้ามาพำนัก

ไม่มีใครรู้ว่าจ้าวหมิงอวี่ถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวง ถูกองค์จักรพรรดิรับสั่งกักตัว ยิ่งไม่มีใครรู้เรื่องการบาดเจ็บถึงขั้นเกือบเดินมิได้ครึ่งปี แม้จะรักษาร่างกายจนหายปกติดีแต่กลับมิอาจต่อสู้ด้วยกำลังยุทธผสานลมปราณได้อีก              

กระนั้นบ่าวไพร่ก็แสนดีใจเป็นล้นพ้นที่ตำหนักนี้ มีเจ้านายสูงศักดิ์ประทับเสียที สถานที่กว้างใหญ่โอ่อ่าหรูหราสมฐานะราชนิกุลซึ่งห้อมล้อมด้วยเรือนหลายหลังคล้ายดาวล้อมเดือนที่เคยเงียบเหงา บัดนี้จึงค่อนข้างคึกคักขึ้นมากทีเดียว 

ภายใต้ความสงบดุจเดิมของตำหนักหมิงเฟิ่งนั้น ตั้งแต่องค์ชายสี่เข้ามาปกครอง รอบด้านพลันสว่างไสว  

ไม่ว่าองค์ชายสี่ย่างกรายไปทางใด บ่าวไพร่ให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและตือรือร้นอยากปรนนิบัติรับใช้ยิ่งนัก             ทุกทิศให้ความรู้สึกถึงบรรยากาศคล้ายอยู่บนสรวงสวรรค์ที่มีท่านเซียนหนุ่มเดินเหินสง่างามกระนั้น

อีกทั้งยามนี้ยังเปิดตำหนักรับศิษย์จากสำนักศึกษาเข้ามาร่วมเรียนยิ่งเพิ่มความสดใสมากขึ้น

ยามเฉิน[1] ศิษย์ที่ได้รับคัดเลือกวันก่อนทยอยเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง เหล่าบุรุษแต่งกายภูมิฐานประหนึ่งเตรียมเป็นขุนนางใหญ่ ส่วนเหล่าสตรีต่างแข่งขันแต่งกายสะสวยมองไปทางใดล้วนเห็นแต่แม่นางน้อยงดงามดุจมวลบุปผา แต่ละนางประทินโฉมเสียพริ้งเพริดเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ ประโคมเครื่องประดับเสียทำให้คนมองต้องแสบตา

พวกเขาทุกคนไม่ได้รับสิทธิ์ให้นำบ่าวรับใช้ติดตามเข้ามาแม้แต่คนเดียว แต่นั่นมิใช่ปัญหาเลยสักนิด เพราะสหายร่วมเรียนจะมีนางกำนัลรับใช้ประจำเรือนนอนทุกคน ให้ความรู้สึกเหมือนกลายร่างเป็นเชื้อพระวงศ์กระนั้น

หลังจากศิษย์ทุกคนจัดเสื้อผ้าข้าวของห่อสัมภาระเข้าเรือนนอนแล้วเสร็จก็รับมื้อกลางวันร่วมกันที่โถงรับรอง จากนั้นก็เข้าเรียนที่เรือนชิ่งเฟิงติดกับหอตำรา

ยามเว่ยหนึ่งเค่อ[2]

ทุกคนต่างตั้งตารอองค์ชายสี่เสด็จอย่างใจจดจ่อ โดยเฉพาะเหล่าสตรีที่เติมแป้งทาชาดเสียจนสะสวยสะคราญโฉมทั่วหน้า 

แน่นอนพวกนางมิได้ตั้งใจมาร่ำเรียนเพียงอย่างเดียว แต่ปรารถนาวาสนาต้องพระเนตรพระทัยนั่นเอง

ทุกนางเฝ้ารอด้วยสายตากรุ่มกริ่มเปี่ยมความหวัง

กระทั่งองค์ชายสี่ค่อยๆ ย่างกรายเดินเข้ามา พาให้บรรยากาศในห้องเรียนยิ่งเพิ่มทวีความปรารถนา 

บุรุษหนุ่มสูงศักดิ์รูปงามหาใดเปรียบ ดุจดั่งเทพเซียนจำแลงลงมาจากสวรรค์เพื่อเยี่ยมเยียนมวลมนุษย์กระนั้น 

ดูเรือนร่างอันสง่างามสมส่วนสมบูรณ์แบบนั่นสิ วันก่อนมองได้เพียงไกลๆ จากตำแหน่งบนแท่นประธานยังใจเต้นแรงปานนั้น ทว่าวันนี้ได้เห็นใกล้ๆ เพราะต้องนั่งเรียนในห้องเดียวกันทั้งวัน 

ยิ่งคิดก็ยิ่งใจสั่นตัวสั่นไปถึงไขกระดูกเลยทีเดียว!

บรรดาบุรุษต่างมองอย่างยกย่องชื่นชมระคนอิจฉา ส่วนบรรดาสตรีต่างตกตะลึงพรึงเพริดในความหล่อเหลาจนกระทั่งเผลอเบิกตาจ้องมองอย่างเสียมารยาทแล้ว

แน่นอนว่าจ้าวหมิงอวี่คุ้นเคยกับสายตาเหล่านั้นมาโดยตลอดจึงเฉยเมยไม่ใยดีอันใด เพียงสะบัดชายเสื้อดังพรึบนั่งลงตรงตำแหน่งโต๊ะตัวแรกสุดของห้องเรียนอย่างเย็นชา ท่าทางไร้อารมณ์ไม่ได้ยินดีสักเท่าใด สิ่งหนึ่งที่ต้องรู้คือ           เขาไม่ได้อยากเรียนตำราปราชญ์หรือศาสตร์บุ๋นเลยสักนิด