ปฐมบท 1 สวีหลิงเยี่ยน 2

หญิงสาวยังคงนั่งคุดคู้อยู่ตรงนั้น เนิ่นนานให้หลังค่อยลุกขึ้นเดินกะเผลกออกจากสำนักศึกษา 

มองผ่านม่านน้ำตาเห็นเบื้องหน้าในระยะไม่ไกลนักคือสวนพฤกษา ภาพบาดตากรีดใจที่เกิดขึ้นตรงนั้นเมื่อวาน กระทั่งส่งผลให้จิตใจไม่อยู่กับตัวยังคงฉายชัดในห้วงภวังค์

บุรุษที่นางคบหาดูใจมากว่าสามปีกับสตรีต่างเมืองที่เพิ่งรู้จักเพียงหกเดือน

พวกเขาอยู่ด้วยกัน ท่าทีสนิทสนมเปิดเผยหวานชื่น และเหมือนตั้งใจให้นางเห็น เป็นเช่นนั้นหลายครั้งหลายครา หากแต่นางทำเพียงเพิกเฉย มิเอ่ยวาจาหรือโวยวายอันใด การยอมรับได้ในเรื่องสองภรรยาใช้สามีเดียวกันมิใช่ปัญหา             แต่ว่า...หากครึ่งปีก่อนนางไม่พาสหายใหม่คนนี้มาแนะนำให้ท่านพี่ฉู่เฉิงรู้จักจะดีสักเพียงใด?

เขายังจะมีวาจาเช่นนั้นกับนางหรือไม่?

‘เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าอ่อนแอเกินไป ทำตัวน่าเบื่อยิ่งนัก ช่วยเปลี่ยนตัวเองเสียบ้างเถอะ ข้ามิอาจอยู่กับเจ้าได้ตลอดหรอกนะ’

ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นพูดแบบนี้ ยังบอกว่านางเป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนโยน ปรารถนาดูแลปกป้องตลอดไป

นางได้แต่คิดทว่ามิกล้าเอ่ยออกมา

จังหวะนั้นสตรีที่ยืนข้างกายเขาพลันเอ่ยแทรก ‘อาเยี่ยน เจ้าอย่าบอกนะว่าไม่เคยเห็นข้ากับพี่ฉู่อยู่ด้วยกัน’

‘ลู่ชิง...’ นางได้แต่ครางชื่อสหายอย่างปวดใจ 

ว่านลู่ชิงกล่าวต่อ ‘ข้าก็รอว่าเมื่อไรเจ้าจะโวยวาย ตีโพยตีพายให้แตกหัก ข้าจะได้ป่าวประกาศให้รู้ชัดๆ สุดท้ายเจ้ากลับเพิกเฉย อ้อ! หรือเจ้ายอมรับได้?’

แน่นอนนางพยักหน้า ทว่าเหมือนว่านลู่ชิงจะรับมิได้

ทั้งที่ ระหว่างนางกับฉู่เฉิง ว่านลู่ชิงมาทีหลัง

“ชิ! โง่งม!” ว่านลู่ชิงสบถ “ชอบทำให้ผู้อื่นลำบากใจ ข้าไม่รู้จะทำกับสหายซื่อบื้อเช่นเจ้าอย่างไรแล้วนะอาเยี่ยน เฮ้อ...เอาเถอะ เจ้าคงไม่อยากแตกหัก ถึงอย่างไรก็มีแค่ข้าเป็นสหายนี่นะ ต่อไปเราเป็นเช่นเดิมก็ได้ แต่เจ้ากับพี่ฉู่ก็ต้องเป็นแค่สหายเช่นกัน” นางส่ายหน้าระอา “ไอ่โยว อาเยี่ยน เจ้าน่าสมเพชเกินไปแล้ว”

สวีหลิงเยี่ยนยอมรับคำด่าทอนั้นอย่างจำนน

ในขณะที่ฉู่เฉิงมองนางด้วยแววตาว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกเฉกวันวาน เขาถอนหายใจเบื่อหน่าย กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเอือมระอาว่า ‘ข้ายอมรับว่าชอบน้องลู่ชิง ส่วนเจ้า ข้าขอบอกตามตรง พวกเราไม่เหมาะสมกันหรอก จงอย่าเอ่ยถึงเรื่องหมั้นอีก’ 

แล้วพวกเขาสองคนก็พากันเดินจากไป ทิ้งเอาไว้ให้นางยืนเคว้งเวิ้งว้างอยู่ที่เดิมครู่ใหญ่ 

ในครรลองสายตาของหลิงเยี่ยนยังคงเห็นเพียงเขา ชายในดวงใจกับสหายคนนั้น ทั้งสองส่งยิ้มให้กันหน้าระรื่น มีเสียงหัวเราะสดใสดังคิกคักให้ได้ยินเป็นระยะ

แววตาของฉู่เฉิงที่มองว่านลู่ชิงยามนี้เต็มไปด้วยความเอ็นดูแฝงเสน่หาอันเร่าร้อน

ทั้งที่เมื่อก่อนในแววตานั้นของเขาล้วนมีเพียงนาง

พวกเราไม่เหมาะสมกันหรอก...

ประโยคนั้นยังคงก้องกังวานในหัวใจของหลิงเยี่ยน

ฉู่เฉิงโดดเด่นเก่งกาจมากความสามารถแต่ไหนแต่ไรกับว่านลู่ชิงที่แม้จะเพิ่งเข้ามาฝึกฝน แต่ทักษะกลับเป็นเลิศแบบก้าวกระโดด ไม่นานก็ติดอันดับต้นๆในสำนักศึกษา

พวกเขาเหมาะสมกันแล้วล่ะ

หลิงเยี่ยนเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นเพียงมวลเมฆผ่านม่านน้ำตา ในสมองว่างเปล่าขาวโพลน สายลมเย็นจัดพัดมาวูบหนึ่ง พาอาภรณ์สีฟ้าสะบัดพลิ้วแนบกายระหงที่อ่อนแอแม้แต่ท่ายืนยังไม่มั่นใจ

นางผิดมากหรือไร ปรารถนาน้ำใจจากสหายใหม่ โหยหาความสุขเพียงเล็กน้อยแค่หนึ่งเดียวจากว่าที่สามี กลับได้รับการรวมหัวกันมอบความทุกข์ให้เช่นนี้