ปฐมบท 1 สวีหลิงเยี่ยน 4

ตามทางเดินทอดยาว ไกลออกมาจากผู้คนเรื่อยๆ กระทั่งมาถึงชายป่าชานเมือง

สวีหลิงเยี่ยนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเดินมานานเท่าใด ครั้นเงยหน้าขึ้น ยกมือปาดน้ำตาที่เอ่อล้นอาบสองข้างแก้ม จึงเห็นเป็นชายป่าห่างจากตัวเมืองออกมาค่อนข้างไกล ริมทางเป็นคู่น้ำกว้างที่โขดหินถูกกัดเซาะจนเป็นตลิ่งสูงชัน หญิงสาวไม่รู้ว่าควรเดินต่อไปทางไหน จะกลับบ้านก็ไม่กล้า จะเดินต่อไปข้างหน้าก็ไม่มีที่ไป จึงออกอาการงก ๆ เงิ่น ๆ ยืนประหม่าตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูก

จังหวะนั้น เด็กชายสองคนเดินมาชนนางดังพลั่ก   

สวีหลิงเยี่ยนถึงกับลื่นพรืด ไถลลงไหล่ทาง “อ๊ะ!” นางพยายามหาที่ยึดแต่ไม่มี ยื่นมือไปหวังว่าจะมีใครจับ          แต่กลับไม่มีเช่นกัน ได้ยินเพียงเสียงจากเด็กเหล่านั้น

“อ้าว? เจ้าเดินอย่างไรไปชนพี่สาวนั่น” 

“ช่วยมิได้ นางยืนเกะกะเอง”

“ทางกว้างปานนี้ เจ้ามองไม่เห็นนางรึ?”

“เห็นน่ะเห็น แต่นางยืนทื่อ ไม่ยอมหลบเอง”

ท่ามกลางเสียงถกเถียงที่ห่างออกไปอย่างไม่ไยนั้น สวีหลิงเยี่ยนพลันได้ยินเสียงปึกดังที่ข้างขมับขวา 

ความเย็นวาบแล่นลามไปทั่วสรรพางค์กาย ตามด้วยความเจ็บแปลบสายหนึ่ง และกลิ่นคาวเลือดที่เริ่มได้กลิ่น จากทิศทางที่มันรินไหลตรงหางตาด้านขวา หญิงสาวไถลลื่นตกตลิ่งชันลงมาจนศีรษะกระแทกหินอย่างจัง 

นางแน่นิ่งไป

“ตายหรือไม่?” 

ภายใต้ภาวะสะลึมสะลือเสียงเด็กยังคงดังให้ได้ยินบนตลิ่งชันนั้น

“เจ้าลงไปช่วยสิ นางจมน้ำแล้วน่ะ”

“ไม่! นางโง่ยืนบื้อให้ข้าชนเอง”

“ทำแบบนี้เจ้าจะถูกทางการจับหรือไม่”

“เฮอะ! คงไม่! เจ้าดูนางสิ ท่าทางไม่ได้ความแบบนี้ไม่มีใครออกตามหาหรือแจ้งทางการหรอกกระมัง พวกเรารีบหนีดีกว่า”

ช่างไร้ค่าไม่อยู่ในสายตาใครต่อใคร...

สวีหลิงเยี่ยนกลืนก้อนสะอึกลงลำคอ ปล่อยตัวจมน้ำ เห็นเพียงท้องน้ำที่มืดมิดว่างเปล่า ปล่อยน้ำตาให้หายไปกับความว่างเปล่านั้นอย่างหมดกำลังใจ ไร้เรี่ยวแรงฝืนลุกขึ้นยืน 

บางที การตายทั้งอย่างนี้คงดี ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว

หวังเพียงเกิดใหม่ ได้เป็นใครสักคน ที่ไม่ใช่นาง...

*

*

*

ภายใต้ท้องธาราไหลวนเวิ้งว้าง

วาจาคำนึง รำพึงจากสติอันไร้ความคิด สิ้นหนทาง 

บุปผาวารี[1]ผลิบาน งดงามบาดตา ผสานคำภาวนา

*

*

*

*

 

---

[1]บุปผาวารี คือดอกไม้ที่อยู่ในน้ำ ซึ่งดอกไม้ที่อยู่ในน้ำนั้นมักมีสีสันสวยงามและส่วนใหญ่ล้วนมีพิษสงร้ายกาจ เราจึงเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า 'ดอกไม้พิษ'