ตอนที่ 7 ไม่อยากเรียน4

แม้คิดเช่นนั้นแต่องค์ชายสูงศักดิ์เช่นจ้าวหมิงอวี่ กลับมิอาจขัดขืนไม่เรียนไม่ได้ 

‘เจ้าลูกไม่รักดี ถูกหักขาทำลายวรยุทธกลับมาเช่นนี้ จงเก็บตัวข่มใจอยู่แต่ในตำหนักตั้งใจเล่าเรียนเถอะ’

รับสั่งประกาศิตแห่งโอรสวรรค์ไหนเลยจะกล้าขัด

ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก! 

หากเปลี่ยนตำราปราชญ์ศาตร์บุ๋นเป็นตำราวิชามารศาตราวุธโบราณและคำภีร์ในตำนานย่อมดีไม่น้อย เขาชอบ

ความคิดของจ้าวหมิงอวี่เรื่อยเปื่อยล่องลอย

ไม่นานอาจารย์จากสำนักศึกษาหลวงก็เดินเข้ามา คนผู้นี้คืออาจารย์เซี่ยนามอวิ๋น

“คำนับอาจารย์” ทุกคนลุกขึ้นกล่าวคารวะทักทาย แนะนำตัวแบบเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยมารยาทสุขุม 

“ศิษย์ทุกคนนั่งลงได้ หยิบตำราบนโต๊ะขึ้นมา”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

ท่ามกลางเสียงขานรับเหล่านั้น จ้าวหมิงอวี่ไม่สนใจ เพียงลอบสำรวจทั่วห้องเรียนอย่างเงียบงัน

เวลาเรียนต้องมีการสนทนาแลกเปลี่ยนปราศรัย ต่างแย่งชิงการแสดงความคิดหมายอวดภูมิอันสูงส่ง พวกเขาล้วนเป็นคุณชายคุณหนูจากตระกูลขุนนางย่อมไม่เขินอายหรือหลุดกิริยาดีงามยามต้องอยู่ต่อหน้าเชื้อพระวงศ์

อาจจะมีก็เพียงแววตาทอประกายวิบวับเกินงามของศิษย์หญิงที่ลอบมองเพียงองค์ชายสี่ตลอดเวลา ไม่ค่อยมองอาจารย์เท่าใด ช่างตั้งใจเรียนยิ่งนัก!

“องค์ชายสี่มีส่วนใดไม่เข้าใจหรือไม่” เซี่ยอวิ๋นถามเมื่อเห็นจ้าวหมิงอวี่ไม่ได้มองตำรา

“ข้าเข้าใจแล้ว เชิญท่านอาจารย์สอนเรื่องต่อไป”

“แต่กระหม่อมยังสอนเรื่องนี้ไม่จบ”

“เช่นนั้นก็เชิญอาจารย์สอนต่อให้จบโดยเร็วเถิด จะได้เรียนตำราอื่นบ้าง”

“...”

เซี่ยอวิ๋นสูดลมหายใจเข้าอกลึกยาว มีคนกล่าวว่าองค์ชายสี่เป็นจอมขบถดื้อรั้นไม่ชอบเรียนหนังสือเห็นจะจริง เห็นว่าชอบเรียนวรยุทธเพราะนิสัยดิบห่ามป่าเถื่อนเป็นที่สุด

เขากระแอมก่อนเอ่ยเสียงเครียด “หากองค์ชายสี่เข้าใจเรื่องนี้แล้ว กระหม่อมขอถาม”

จ้าวหมิงอวี่เมินเฉยไม่พูดจา ท่าทางเย่อหยิ่งเย็นชา ครู่หนึ่งค่อยปรายตามองเซี่ยอวิ๋นนิ่งๆ “เชิญอาจารย์ถาม”

“จงบอกลักษณะของปรัชญาที่ปราชญ์โบราณบอกว่าจงเมตตาต่อศัตรู พระองค์จะทรงทำอย่างไรต่อเชลยศึกที่เพียงออกรบตามหน้าที่พึงมี”

หลังจากอาจารย์ถามปัญหา จ้าวหมิงอวี่ก็หน้านิ่งเป็นหินถามคำตอบคำ ถูกบ้างผิดบ้าง แต่ก็ตอบไปเช่นนั้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่ยอมขบคิดหรือสรรหาคำตอบที่ดีกว่า 

“ปรัชญาก็คือการเสนอทางแก้ปัญหานั่นเอง ประหารตัดคอ จุดไฟเผา ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว มิได้ทารุณ เพียงทำให้ร่างสลายกลายเป็นจุลในพริบตา ตัดหนทางกลับมาแก้แค้นในภายหน้า”

ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก ส่งไปทำงานที่เหมืองมิได้หรือไร เซี่ยอวิ๋นแทบหลั่งน้ำตา ไม่อยากสอนเลย

จ้าวหมิงอวี่เองก็ไม่ชอบเรียนนึกอยากหนีเรียนยิ่งนัก ครั้นความรู้สึกหน่ายระอาบังเกิดจึงพาให้เผยออกทางสีหน้า สายตาของเขาพลันเย็นเยียบชวนเหน็บหนาวขึ้นทันที รอบกายที่แผ่ซ่านกลิ่นอายสูงศักดิ์เปี่ยมบารมีนั้นประหนึ่งแค่เลิกคิ้วก็สามารถสั่งตายผู้คนได้กระนั้น

ทำเอาสหายร่วมเรียนทั้งชายหญิงต้องรีบหลุบตา มิกล้าเงยหน้ามองจ้าวหมิงอวี่อีก

บรรยากาศแสนดีชวนฝันในคราแรกพลันเปลี่ยนไป ทุกคนนั่งเรียนกันอย่างเคร่งเครียดจนหมดวันเลยทีเดียว