ตอนที่17เศรษฐีผู้หนึ่ง

หลังจากงานเลี้ยงที่จวนรองเสนาบดีอวี้ผ่านพ้นไป ภายในเมืองหลวงก็ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของ คุณหนูรองสกุลอวี้ อวี้หลัน

หญิงสาวที่เคยเงียบงันและจืดจางในสายตาผู้คน ที่เดิมทีเป็นเพียงบุตรีของภรรยาเอกผู้ล่วงลับของท่านรองเสนาบดี และตระกูลเดิมของมารดาคือตระกูลขุนนางต้องโทษ ไม่มีผู้ใดใส่ใจว่านางหายหน้าหายตาไปตั้งแต่เมื่อใด หรือแม้แต่นึกถึงชื่อของนางด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ชื่อของคุณหนูรองอวี้หลัน กลับกลายเป็นชื่อที่ถูกพูดถึงในทุกวงสนทนา ตั้งแต่โรงน้ำชา ร้านเครื่องหอม ร้านเครื่องประดับ ไปจนถึงหออาภรณ์ เรื่องราวของนางกลายเป็นหัวข้อโปรดในหมู่สตรีชนชั้นสูง และแม้แต่เหล่าขุนนางฝ่ายในก็ยังเอ่ยถึง

โดยเฉพาะเมื่อมีคนขุดคุ้ยเรื่องเก่าเกี่ยวกับการหมั้นหมายในอดีตขององค์ชายห้าขึ้นมา

กระทั่งกลายเป็นเรื่องเล่าในหมู่ชาวบ้านชาวเมือง ผู้คนเริ่มเล่าเรื่องด้วยความตื่นเต้นสนุกสนาน แรกเริ่มก็พูดกันเพียงเล่นๆ ทว่าพอเล่ากันปากต่อปาก เรื่องราวกลับยิ่งทวีความเข้มข้น แต่งเติมสีสันกันไปคนละทาง จนสุดท้ายมันกลายเป็นตำนานรักสามเส้าระหว่างองค์ชายห้ากับบุตรีตระกูลอวี้ทั้งสอง

ไปๆ มาๆ เรื่องราวเหล่านั้นก็กลายเป็นบทละครฉบับสมบูรณ์ที่ถูกเล่าต่อๆ กันในโรงน้ำชา 

อวี้เหมยถูกตีความเป็นสตรีเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ ผู้แย่งชิงคู่หมั้นของน้องสาวต่างมารดาอย่างไม่ละอายใจ 

ยิ่งไปกว่านั้น ข่าวลือยังลุกลามไปถึงเซิ่งซื่อ ฮูหยินเอกคนปัจจุบันของตระกูลอวี้ ผู้เพิ่งได้รับการแต่งตั้งเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งที่อดีตฮูหยินเอกจากไปนานหลายปี แต่กลับเพิ่งได้รับการแต่งตั้งหลังจากที่บิดาได้เลื่อนตำแหน่ง

ฮูหยินเซิ่งจึงถูกพูดถึงว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย กลั่นแกล้งและกักขังบุตรสาวของภรรยาเอกผู้ล่วงลับ ไม่ยอมให้นางออกมาพบปะผู้คน หรือแม้แต่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงใด

ในขณะที่อวี้หลัน คุณหนูรองผู้อ่อนแอและอ่อนหวาน กลับถูกยกย่องว่าเป็นหญิงงามผู้น่าสงสาร ถูกซ่อนเร้นไว้ในเงามืด นางกลายเป็นภาพของสตรีที่ถูกกดขี่ ถูกพรากจากความรักโดยไม่อาจเปล่งเสียงร้องขอความยุติธรรม

เรื่องเล่ากลายเป็นภาพฝังใจในหมู่สตรีชั้นสูง และเหล่าดรุณีน้อยทั้งหลาย ว่าอวี้หลันคือเหยื่อของความรักที่ถูกช่วงชิง และแม้จะเจ็บปวดเพียงใด นางก็ยังคงสงบนิ่ง ไม่โต้แย้ง ไม่ปริปากต่อว่าใครแม้แต่น้อย

ทุกคำพูด ทุกเรื่องเล่า ล้วนโหมไฟให้ภาพลักษณ์ของอวี้หลันยิ่งงดงาม ในขณะที่ชื่อของอวี้เหมยและเซิ่งซื่อกลับยิ่งถูกลากลงไปในน้ำโคลน

ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร แต่ในยามนี้ ผู้คนในเมืองหลวงต่างก็เลือกข้างในใจของตนกันไปเรียบร้อยแล้ว

ในจวนรองเสนาบดีตอนนี้ บรรยากาศคล้ายถูกเงาความมืดปกคลุมไปทั่วทั้งเรือน โดยเฉพาะในเรือนของฮูหยินใหญ่และเรือนของคุณหนูใหญ่อวี้เหมย 

ภายในเรือนเหมยเยี่ยของคุณหนูใหญ่ เกิดเสียงอาละวาดดังโครมคราม เสียงทำลายข้าวของแตกกระจาย ข้าวของในห้องถูกปาเกลื่อนกลาดราวกับมีพายุพัดกระหน่ำ บ่าวไพร่ต่างพากันหนีหัวซุกหัวซุน ไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าไปใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว

ในขณะเดียวกัน เรือนของฮูหยินใหญ่ก็วุ่นวายไม่แพ้กัน เมื่อเจ้าของเรือนเกิดล้มป่วยกะทันหันตั้งแต่เช้ามืด ทำให้บ่าวไพร่ต้องวิ่งวุ่นไปตามหมอ บรรยากาศทั้งเรือนเคร่งเครียดและสับสนวุ่นวาย

เซิ่งซื่อนอนนิ่งอยู่บนเตียง ข่าวลือพวกนั้นจะนับเป็นอะไรได้ แต่ภาพบ่าวไพร่ขนหีบข้าวของล้ำค่าที่นางพึ่งจะได้ครอบครองออกไปต่างหากที่ทำให้นางแทบกระอักเลือด มือทั้งสองกำแน่นจนสั่น ดวงตาที่เคยอ่อนหวานบัดนี้แดงก่ำแทบปะทุเพลิง

นางไม่คิดเลยว่าผู้เป็นสามีจะมอบทรัพย์สมบัติทุกอย่างของไป๋ซูเหยาให้อวี้หลันจริงๆ เขาถึงขนาดมอบทุกอย่างที่อยู่ในมือให้กับอีกฝ่าย

นางสู้ทุ่มเททุกอย่างมานานเพียงใด กว่าจะได้ครอบครองทรัพย์สมบัติเหล่านั้น กว่าจะยึดอำนาจในจวนนี้ไว้ได้ กลับต้องมาถูกเด็กบ้านั่นช่วงชิงคืนในพริบตา

เด็กคนนั้นพลิกหมากเพียงไม่กี่ตา ก็ทำลายทุกอย่างลงต่อหน้า

เซิ่งซื่อกัดริมฝีปากแน่น มือหนึ่งยกขึ้นกดหน้าอกที่บีบรัดแน่นราวมีหินก้อนใหญ่ทับไว้

ความอับอาย ความโกรธ และความขมขื่นตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในอก เหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ไม่ใช่เพียงแค่เสียหน้า แต่นางรู้ดีว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นของการ ‘สูญเสียอำนาจ’

หากเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงหูของคนผู้นั้น อีกฝ่ายคงไม่พอใจมากเป็นแน่

แม้ทั่วทั้งจวนรองเสนาบดีจะคล้ายถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอก แต่บรรยากาศภายในเรือนฮวาหงกลับแจ่มใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ เต็มไปด้วยความครึกครื้นและมีชีวิตชีวา ช่างตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

เจ้าของเรือน ไม่ได้ใส่ใจข่าวลือหรือความปั่นป่วนในเรือนอื่นเลยแม้แต่น้อย เพราะนางมัววุ่นอยู่กับการตรวจนับทรัพย์สินอย่างตั้งอกตั้งใจ

วันนี้ครบกำหนดที่เซิ่งซื่อต้องส่งมอบสินเดิมของมารดา แม้ตลอดทั้งวันจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายจากการตรวจนับทรัพย์สินที่มากมายเกินคาด แต่ก็เป็นความวุ่นวายที่ทำให้สองนายบ่าวยิ้มไม่หุบ

ฉิงหว่านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี สีหน้าเปี่ยมสุขขณะจัดการสิ่งของที่ทยอยขนมาไม่ขาดสาย ทั้งทองคำแท่ง เครื่องหยก และกล่องอัญมณีที่วางเรียงรายอยู่เต็มห้อง

"คุณหนูเจ้าขา ตอนนี้หากใครบอกว่าคุณหนูของบ่าวเป็นเศรษฐี บ่าวก็จะไม่เถียงสักคำเลยเจ้าค่ะ"

ฉิงหว่านกระซิบกระซาบพลางกลั้นยิ้มอย่างมีความสุข นัยน์ตาเป็นประกายจนคล้ายจะส่องแสง

อวี้หลันนั่งดูความวุ่นวายตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้ไม่เอ่ยคำใดออกมา แต่ในแววตาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจและยินดี

ไม่ใช่เพียงเพราะทรัพย์สินล้ำค่าที่ถูกส่งคืนกลับมา แต่เป็นเพราะนางได้ทวงคืนให้เจ้าของร่างเดิมได้สำเร็จ ไม่ต้องตกอยู่ในมือผู้ที่ไม่คู่ควร

"บ่าวได้ยินมาว่าวันนี้เซิ่งฮูหยินไม่ก้าวออกจากเรือนเลยเจ้าค่ะ"

ฉิงหว่านเอ่ยเสียงเบา ขณะหยิบผ้าพับล้ำค่าใส่หีบทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง

"บ่าวยังเห็นท่านหมอถูกเชิญไปเรือนของนางตั้งแต่เช้า ดูท่าอาการจะไม่ค่อยดีเท่าไรนัก"

ข่าวคราวจากฝั่งของเซิ่งซื่อทำให้มุมปากของอวี้หลันยกขึ้นน้อยๆ

นางไม่แปลกใจเลย เพราะรู้ดีว่าเซิ่งซื่อสูญเสียผลประโยชน์ไปมากเพียงใด นับว่ายังโชคดีที่อีกฝ่ายแค่ล้มป่วย ไม่ถึงขั้นอกแตกตายไปเสียก่อน

เพราะสินเดิมของมารดามีมูลค่ามหาศาลเหลือเกิน แทบจะเป็นแปดในสิบส่วนของคลังสมบัติตระกูลอวี้ รายการสินเดิมของมารดาที่อยู่ในมือของนางเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่รายการสินเดิมที่บิดาให้ซูถัวนำมามอบให้ก่อนหน้านั้น นางเห็นครั้งแรกก็แทบจะไม่เชื่อสายตา

ภายในหีบไม้ประณีตหลายสิบหีบที่บ่าวไพร่ช่วยกันเปิดออก มีทั้งผ้าพับล้ำค่าจากต่างแดน เครื่องประดับทองคำงดงามที่ส่องประกายระยิบระยับจนแสบตา เครื่องหยกโบราณที่หายาก ถาดก้อนทองและทองแท่งหนักอึ้งหลายสิบหีบใหญ่

และสิ่งที่ทำให้อวี้หลันต้องกะพริบตาช้าๆ ด้วยความพึงใจมากที่สุด คือโฉนดที่ดินมากมายและโฉนดร้านค้าหลายสิบแห่งในย่านการค้ากลางเมือง ดูจากบัญชีแล้ว ร้านค้าเหล่านี้สร้างรายได้ให้มหาศาล ยังดีที่ทรัพย์สินเหล่านี้อยู่ในการดูแลของบิดา หากตกอยู่ในมือของเซิ่งซื่อนางไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

เมื่อนำทั้งหมดมารวมกัน หากจะกล่าวว่าอวี้หลันในตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ผู้หนึ่ง ก็คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยแม้แต่น้อย

ความจริงอีกเรื่องที่อวี้หลันเพิ่งได้รับรู้ คือทรัพย์สมบัติเกือบทั้งหมดของตระกูลไป๋ล้วนอยู่ในครอบครองของมารดา ที่ทางการยึดไปนั้นเป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้น

แต่สิ่งที่อวี้หลันไม่เข้าใจเลยก็คือ ทรัพย์สินเหล่านี้มากมายมหาศาล สามารถนำไปใช้ขับเคลื่อนอำนาจได้อย่างแท้จริง หากบิดาต้องการขยับขยายอำนาจของตนเองให้มั่นคงยิ่งขึ้น หากอยากชิงตำแหน่งอัครเสนาบดีมาตั้งแต่ต้น ทรัพย์สินที่อยู่ในมือนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะใช้ "ซื้อใจ" ฝ่ายสนับสนุนได้ไม่น้อย

แต่เหตุใด…บิดาจึงเลือกใช้ "การแต่งงาน" เชื่อมสัมพันธ์ทางอำนาจ แทนที่จะใช้ทรัพย์สมบัติที่มีอยู่

นั่นคือสิ่งที่อวี้หลันคิดเท่าไรก็คิดไม่ตก

หรือนี่จะไม่ใช่เพียงเรื่องอำนาจเพียงอย่างเดียว แต่มันอาจมีบางอย่างที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้นซ่อนอยู่เบื้องหลัง

"คุณหนูเจ้าคะ องค์ชายห้าส่งจดหมายมาอีกแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงฉิงหว่านดังขึ้นเบาๆ ขณะยื่นจดหมายผนึกแน่นให้เจ้านาย นั่นทำให้อวี้หลันหยุดความคิดทั้งหมดไว้

"เผาทิ้งซะ"

อวี้หลันตอบโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง ไม่มีแม้แต่แววลังเลในน้ำเสียงของนาง

ฉิงหว่านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับคำเบาๆ แล้วเดินไปยังเตาไฟ เปลวไฟค่อยๆ ลามเลียจดหมายนั้นทีละน้อย จนกระทั่งแผ่นกระดาษสีงาช้างแปรเปลี่ยนเป็นขี้เถ้า

ตั้งแต่วันงานเลี้ยงวันนั้น หลี่จื้อหยวนก็จิตใจว้าวุ่น ตกอยู่ในห้วงความรู้สึกสับสนไม่จางหาย แม้ใบหน้าจะยังสงบนิ่งดังเช่นทุกครั้ง แต่ในอกกลับร้อนรนราวกับมีเปลวไฟสุมอยู่ รู้สึกคล้ายกำลังจะสูญเสียบางสิ่งที่ไม่อาจเรียกคืนได้

หลังจากนั้น เขาก็พยายามส่งจดหมายไปถึงนางไม่หยุด ทั้งเพื่อขอโทษ ทั้งเพื่ออธิบาย และอยากจะขอโอกาส แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ

หลี่จื้อหยวนรู้ดีไม่ใช่เพียงแค่นางไม่อยากพบ แต่นาง...ไม่ต้องการแม้แต่จะให้โอกาส

และนั่น...คือสิ่งที่หลี่จื้อหยวนไม่อาจยอมรับได้