ตอนที่30บุรุษไร้ยางอาย

"ยินดีที่ได้พบกัน... คุณหนูรอง" 

หลี่เหวินหลงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำ ขณะสายพระเนตรยังคงทอดมองอวี้หลันอย่างไม่ลดละ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย พลางกระตุกยิ้มบางมุมปาก

"ไม่ทราบว่าเรา...เคยพบกันมาก่อนหรือไม่"

พระสุรเสียงนั้นไม่ได้ดังนัก ทว่าแฝงด้วยโทนเสียงเชื่องช้าและนุ่มลึกอย่างประหลาด แต่กลับชวนให้ใจคนฟังเต้นแรงกว่าเดิม

คำถามของเขาดูเหมือนจะธรรมดา แต่สายพระเนตรที่ทอดมองมามีบางอย่างเจืออยู่ คล้ายจับผิด คล้ายแกล้งหยอกเย้า และคล้ายว่ากำลังเพลิดเพลินกับการเห็นนางเก็บอาการไม่อยู่

อวี้หลันเม้มปากเล็กน้อย เริ่มไม่มั่นใจว่าเขาจดจำนางได้หรือไม่ 

หญิงสาวยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ เสียงทุ้มหนักของรองเสนาบดีอวี้จิ้งก็ดังขึ้นเสียก่อน ตัดขาดการสนทนาระหว่างบุตรสาวกับบุรุษผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า

"หลันเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จึงมักจะเก็บตัวอยู่เพียงในเรือน คงยากที่จะเคยพบเจอองค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแฝงความหมายชัดเจนอยู่ในทุกถ้อยคำ อวี้จิ้งหยุดชั่วครู่ ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ฟังดูหนักแน่นขึ้น

"อีกทั้งพระองค์เพิ่งจะกลับมา ยิ่งไม่มีโอกาสพบเจอกันพ่ะย่ะค่ะ"

ทุกถ้อยคำดูเหมือนเป็นคำชี้แจงธรรมดา แต่หากฟังให้ดี จะสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างในน้ำเสียง

"เพคะ เป็นเช่นที่ท่านพ่อกล่าวเพคะ หม่อมฉันไม่เคยพบเจอพระองค์มาก่อน"

และไม่อยากพบอยากเจอด้วย

อวี้หลันหลุบตาต่ำลงอีกนิด ตอบกลับอย่างไม่เสียมารยาท คำตอบนั้นอ่อนหวานเรียบร้อย น้ำเสียงหวานใสกังวาน แม้แต่ใบหน้าก็ยังคงนุ่มนวลไม่ผิดเพี้ยน

หากแววตาของหลี่เหวินหลงกลับยิ่งเปล่งประกายวาววับขึ้น

"อ้อ เช่นนั้นหรือ"

ชายหนุ่มรับคำเรียบๆ ขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสบายๆ ก่อนจะทอดสายตากลับมาที่นางอีกครั้ง มุมปากกระตุกยิ้มบาง ราวกับจะยอมรับในคำตอบ หรืออาจจะแค่เล่นตามเกม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้ายิ่งชัดขึ้นทุกขณะ

"ข้าคงจำผิดจริงๆ"

เขาเอ่ยเสียงเรียบ

"หรือบางที ข้าคงแค่...เห็นคุณหนูรองแล้วนึกถึงไป๋ฮูหยินขึ้นมา จึงรู้สึกคุ้นเคยมากกว่าที่ควรจะเป็นกระมัง"

ถ้อยคำที่ฟังผิวเผินเหมือนว่าเป็นเพียงการพูดคุยทั่วไป กลับทำให้อวี้หลันสะอึก

หญิงสาวฝืนยิ้มบาง แม้จะพยายามเก็บอาการไว้เต็มที่ แต่ก็อดที่จะชำเลืองมองอีกฝ่ายไม่ได้

นางเคยบอกหรือไม่ ว่านางเกลียดรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้านั้นที่สุด รอยยิ้มที่ทำราวกับรู้ทัน แต่แสร้งโง่

"เช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

เสียงของอวี้จิ้งดังแทรกขึ้น พลางพยักหน้าน้อยๆ 

"หลันเอ๋อร์ นางงดงามเหมือนมารดา"

คำกล่าวนั้นฟังดูเรียบง่าย แต่แววตาของคนพูดดูนุ่มละมุนลงหลายส่วน

หลี่เหวินหลงกลับยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะวางถ้วยชาลงเบาๆ

"ใต้เท้าอวี้กล่าวผิดแล้ว"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่นุ่มลึกชวนให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ

"ข้ากลับคิดว่า คุณหนูรอง…นางงดงามยิ่งกว่ามารดาเสียอีก"

ถ้อยคำของหลี่เหวินหลงเปล่งออกมาอย่างราบเรียบ แต่กลับคล้ายโยนหินก้อนใหญ่ลงกลางผืนน้ำที่เงียบสงัด ทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับชะงักหันมามองเขาเป็นตาเดียว 

แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

หลี่เหวินหลงยังคงนั่งนิ่งด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย ปลายนิ้วลูบไล้ขอบถ้วยชาอย่างละเมียดละไม ราวกับทุกสายตาที่จ้องมองเขา ไม่มีค่าให้ต้องใส่ใจ

ทว่า…สายตาคมลึก กลับทอดมองอวี้หลันตรงๆ

แม้รอยยิ้มที่มุมปากจะดูสุภาพ เรียบง่ายราวกับไม่มีพิษภัย แต่เมื่อรวมกับแววตาร้ายๆ เจ้าเล่ห์นิดๆ อัดแน่นด้วยเสน่ห์ดึงดูดนั้น กลับกลายเป็นสิ่งที่ยากจะหลีกหนี คล้ายกำลังเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายก้าวเข้าไปสู่กับดัก…ด้วยความยินดี

หากไม่เคยถูกฝึกฝนจิตใจให้แข็งแกร่งพอ ท่าทางเจนจัดนั้นคงเกินกว่าใครจะรับมือได้ง่ายๆ

อวี้หลันชะงักงัน เมื่อถูกเอ่ยชมซึ่งหน้า ดวงหน้าที่แต่งแต้มรอยยิ้มสุภาพนิ่งค้างไปชั่วขณะ นางพยายามตั้งสติและควบคุมสีหน้า แต่เลือดก็ไหลเวียนขึ้นมาบนใบหน้าอย่างไม่อาจห้าม ใบหน้าของนางร้อนผ่าว ปลายหูขึ้นสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด

นางพยายามหลบตาของเขา แต่กลับรู้สึกราวกับถูกพันธนาการด้วยสายตานั้นอย่างไร้ทางหนี ถ้าหากนางก้าวพลาดเพียงครึ่งก้าว คงต้องตกลงไปในเงามืดที่เขาเป็นคนขุดไว้ตั้งแต่ต้น

เจ้าคนบ้านี่...ดูเหมือนจะร้ายกาจ รับมือยากเสียยิ่งกว่าผู้กำกับคนนั้นเสียอีก

ทางด้านอวี้จิ้งและอวี้เฉินก็หันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ดวงตาของทั้งคู่สะท้อนความเข้าใจตรงกันอย่างเงียบงัน

ใบหน้าของรองเสนาบดีอวี้คล้ายจะมืดครึ้มดำคล้ำลงในทันที หนวดเคราที่เริ่มมีสีขาวแซมตามวัยกระตุกถี่ๆ สีหน้าสงบนิ่งที่รักษาไว้พลันแต้มแววเย็นชา เขายกถ้วยชาขึ้นจิบเพื่อระงับความร้อนรุ่มที่พลุ่งพล่านขึ้นกลางอก หางตาเหลือบมองผู้สูงศักดิ์ที่คล้ายจะไม่สนใจสิ่งใด นอกเสียจาก บุตรสาวของเขา คนผู้นี้...

ช่างไร้ยางอายนัก

แปดปีก่อน เขาบุกเข้ามาพาตัวบุตรชายของเขาไปอย่างอุกอาจ

มาคราวนี้ ยังคิดจะมาวุ่นวายกับบุตรสาวของเขาอีกหรือ...

ในใจของอวี้จิ้งเต็มไปด้วยแรงปะทะที่ยังไม่ได้ปะทุ แววตาที่ทอดมองไปยังบุรุษตรงหน้า กลับไม่อาจซ่อนร่องรอยของความกรุ่นโกรธ ความระแวดระวัง และความเคลือบแคลงที่เริ่มก่อตัวเป็นก้อนแข็งในอก

ส่วนอวี้เฉินนั้นก็ไม่ต่างจากคนเป็นพ่อ ใบหน้าของเด็กหนุ่มอึมครึม หน้านิ่วคิ้วขมวด ขณะที่ดวงตาคมจับจ้องไปยังร่างสูงของผู้เป็นนาย อย่างยากจะอ่านความคิดได้

คิดไม่ตกว่าผู้เป็นนายของตนกับพี่สาว สองคนนี้ไปเกี่ยวข้องกันตั้งแต่เมื่อใด แล้วเหตุใดเขาถึงไม่รู้ ไม่เคยเอะใจเลยแม้แต่น้อย

ความหงุดหงิดแล่นวูบขึ้นกลางอก เจือปนกับความไม่ไว้ใจอย่างบอกไม่ถูก

อวี้เฉินไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย ความรู้สึกที่เหมือนตนจะถูกฉกชิงของรักของหวงไปต่อหน้าโดยที่ทำอะไรไม่ได้

เซิ่งซื่อที่สงบปากสงบคำอยู่นาน สายตาพลันเย็นเยียบลงในพริบตา นางมองสายตาขององค์ชายใหญ่ที่มองลูกเลี้ยงราวกับกลืนยาขม ริมฝีปากที่เคยแต่งแต้มรอยยิ้มอ่อนหวานบิดเบี้ยวเพียงน้อย ก่อนจะคลี่กลับราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

นางไม่เคยพอใจลูกเลี้ยงผู้นี้อยู่แล้ว ยิ่งเมื่อเห็นนางตกเป็นเป้าสนใจของบุรุษสูงศักดิ์เช่นองค์ชายใหญ่ ก็ยิ่งร้อนรุ่มในใจ

ต่างจากอวี้คุนผู้เป็นบุตรชาย เด็กหนุ่มนั่งนิ่งเฉยเหมือนไม่รับรู้ถึงกระแสความตึงเครียดภายในห้อง มือเรียวที่วางอยู่บนหน้าตักขยับเบาๆ พลิกพัดในมือขึ้นลงช้าๆ อย่างไร้จุดหมาย ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่มีค่าพอให้เขาเสียความรู้สึกแม้แต่น้อย

ส่วนอวี้เหมยจิกเล็บลงบนฝ่ามือจนช้ำเลือด ริมฝีปากเม้มแน่นเข้าหากัน ประกายความไม่พอใจวูบไหวอยู่ในดวงตา

เมื่อครู่ ทั้งองค์ชายใหญ่และอวี้เฉิน พวกเขาไม่แม้แต่จะปรายตามองนาง ไม่มีคำทักทายแม้แต่ครึ่งคำ ไม่มีแม้แต่แววรับรู้ว่าตนอยู่ตรงนี้ พวกเขาทำราวกับนางไม่มีตัวตน ทั้งที่นางคือบุตรสาวคนโตของตระกูลอวี้ 

หากจะเอ่ยตามลำดับชั้นในจวนอวี้แห่งนี้ ตอนนี้นางย่อมอยู่เหนือกว่าบุตรทุกคน

แต่สายตาและท่าทีของพวกเขา กลับทอดมองเพียงนังอวี้หลัน ราวกับคนอื่นในห้องนี้ล้วนไร้ความหมาย

อวี้เหมยสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังลุกไหม้ในอกให้สงบลง แต่ดวงตานั้นกลับยิ่งสั่นไหว ไม่ใช่เพียงเพราะความไม่พอใจ แต่เพราะความรู้สึก…ถูกมองข้าม

"ดูท่า...องค์ชายใหญ่จะสนิทสนมกับไป๋ฮูหยิน มารดาของน้องๆ ข้าไม่น้อยเลยนะเพคะ"

อวี้เหมยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงงดงามไร้ที่ติ แต่ดวงตากลับเยียบเย็นและหยิ่งผยอง

อวี้หลันขมวดคิ้วมุ่น สายตาเย็นเยียนจ้องมองไปยังพี่สาวต่างมารดา

คำพูดดูผิวเผินคล้ายเพียงหยอกเย้าในความคุ้นเคยระหว่างองค์ชายใหญ่กับมารดาผู้ล่วงลับ 

แต่หากฟังให้ลึกลงไป จะพบความหมายแหลมคมที่แฝงอยู่

คำว่า สนิทสนม นั้นจงใจลากพาดไปยังขอบเขตของความคลุมเครือ 

ช่างเป็นวาจาแฝงพิษที่คนเช่นอวี้เหมยเท่านั้นถึงจะพ่นออกมาได้