บทที่31หน้ากากเซิ่งซื่อสั่น

สองแฝดพี่น้องสีหน้ามืดครึ้มลงพร้อมกันแทบจะทันที แววตาของทั้งคู่พลันเปลี่ยนเป็นดุดัน จ้องมองพี่สาวต่างมารดาอย่างไม่ปิดบังความไม่พอใจ บรรยากาศที่แต่เดิมเงียบอึมครึมกลับทวีความร้อนแรงคล้ายพายุที่พร้อมจะปะทุ แรงอารมณ์ของสองพี่น้องแทบจะผลักให้พวกเขาลุกขึ้นมาฉีกอก เลาะกรามคนที่บังอาจเอ่ยวาจาหมิ่นมารดาผู้ล่วงลับของตน

ส่วนรองเสนาบดีอวี้ก็จ้องมองบุตรสาวคนโตด้วยสายตาเย็นชา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและตำหนิ ทั้งสายตาดุดันนั้นยังเผื่อแผ่ไปยังมารดาของนาง ที่ไม่อบรมสั่งสอนบุตรสาวให้ดี

แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยอันใด เสียงทุ้มต่ำแฝงความเยียบเย็นของหลี่เหวินหลงก็ดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด

"สนิทสนมหรือ จะเรียกเช่นนั้นก็ได้ เพราะนางคือผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตข้า"

ถ้อยคำเพียงไม่กี่คำกลับดังก้องในห้องโถง จนทั้งห้องคล้ายตกอยู่ในความเงียบฉับพลัน สายพระเนตรขององค์ชายใหญ่ที่ทอดผ่านมายังอวี้เหมยเยือกเย็นเฉียบขาด จนอีกฝ่ายไม่กล้าขยับ 

ริมฝีปากที่เคยยิ้มแย้มของอวี้เหมยแปรเปลี่ยนเป็นแข็งตึง นางผู้ช่ำชองในการใช้ฝีปากพ่นวาจาสีหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด คล้ายจะสำลักคำพูดของตนเอง

เซิ่งซื่อที่นั่งนิ่งอยู่นานสีหน้าไม่ดีไปกว่าบุตรสาว นางเม้มปากแน่นเมื่อเห็นสายตาของสามีที่มองมาอย่างตำหนิ แม้ภายนอกจะยังประคองท่าทีสงบนุ่มนวล แต่ดวงตากลับฉายแววร้อนรนวูบหนึ่ง

นางรู้ดีว่า หากปล่อยให้บรรยากาศในห้องยังเป็นเช่นนี้ต่อไป บุตรสาวของนางอาจตกที่นั่งลำบาก และอาจลุกลามมาถึงตัวนางเองด้วย

เซิ่งซื่อหัวเราะเบาๆ ท่าทีแผ่วหวานอย่างจงใจให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

"ดูเหมือนว่าเหมยเอ๋อร์จะเผลอพูดเล่นจนเกินไปหน่อยเพคะ"

"นางยังเป็นเพียงเด็กสาวผู้หนึ่ง จึงเผลอพูดหยอกไปโดยไม่ทันไตร่ตรอง"

เซิ่งซื่อเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทางดูอ่อนโยนเหมือนผู้ใหญ่ใจดี พูดไปก็เอื้อมมือไปแตะแขนของอวี้เหมยเบาๆ พลางถลึงตามองอย่างแนบเนียน เตือนให้นางรู้ว่าควรจะทำเช่นไรต่อไป

จากนั้นนางจึงหันไปยิ้มให้องค์ชายใหญ่ สีหน้านอบน้อม ราวกับไม่ได้มีเจตนาใดแอบแฝง

"หม่อมฉันขออภัยเพคะ เป็นหม่อมฉันที่ไม่รู้ความ หากวาจาของหม่อมฉันล่วงเกินพระองค์ ขอจงอย่าทรงถือโทษเลยนะเพคะ"

อวี้เหมยเงียบไปอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลง เอ่ยเสียงแผ่วเบา

"หม่อมฉัน...มิได้มีเจตนาไม่ดีจริง ๆ เพคะ"

น้ำเสียงของนางเบาราวสายลม แววตาคล้ายจะคลอหน่วยอย่างน่าสงสาร ใบหน้าแต้มรอยละอายเจืออ่อนหวาน ราวกับกำลังสวมหน้ากากของหญิงสาวผู้ไร้เดียงสา และหวังว่าท่าทีอ่อนน้อมนี้จะลบล้างร่องรอยแห่งความริษยาที่เพิ่งเผยออกไปก่อนหน้า

"หม่อมฉันในฐานะมารดาต้องขออภัยแทนนางด้วยเพคะ หากถ้อยคำล่วงเกินทำให้พระองค์ทรงขุ่นเคือง"

"น้ำพระทัยองค์ชายใหญ่ทรงกว้างขวางนัก คงไม่ถือโทษเด็กดื้อคนหนึ่งนะเพคะ"

แม้ถ้อยคำจะคล้ายขออภัยและแสดงความละมุนละม่อม แต่ทุกผู้คนในที่นั้นล้วนฟังออกว่า นางเพียงแค่ห่อหุ้มความโอหังของบุตรสาวไว้ด้วยคำพูดที่สละสลวย

พระเนตรคมลึกปรายมองสตรีที่ยังแสร้งยิ้มสงบอยู่เบื้องหน้า ฟังถ้อยคำขอโทษของสองแม่ลูกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ดวงตามืดดำมองไม่เห็นก้นบึ้ง นิ่งราวทะเลสาบในคืนเหน็บหนาว ที่ใต้น้ำนั้นคือความลึกและเย็นเยียบ

"หืม..."

เสียงในลำคอคล้ายจะหัวเราะ แต่ไร้ซึ่งแววขบขันโดยสิ้นเชิง หากกลับแฝงความเย้ยหยันและดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง

หลี่เหวินหลงเอนกายพิงพนักเบาๆ ยกมือขึ้นเคาะขอบถ้วยชาด้วยปลายนิ้ว ท่วงท่าสบายๆ ทว่าในความเรียบง่ายนั้น กลับทำให้อีกฝ่ายหายใจไม่ทั่วท้อง

ชายหนุ่มเหยียดยิ้มบาง มุมพระโอษฐ์ยกขึ้นเพียงนิด ดวงเนตรคมลึกทอดมองเซิ่งซื่อนิ่งงัน คล้ายกำลังชำแหละนางไปทีละชั้นด้วยสายตาคมกริบ

"ข้าเข้าใจดี"

หลี่เหวินหลงเอ่ยขึ้นในที่สุด เสียงเรียบแต่ทุ้มต่ำ ฟังแล้วคล้ายอบอุ่น แต่แฝงกระแสไร้อารมณ์อย่างน่าหวาดหวั่น ก่อนจะหยุดเล็กน้อย จิบชาเบาๆ แล้ววางถ้วยลงอย่างแช่มช้า ราวจะคล้อยตามคำขออภัยนั้น หากแต่ถ้อยคำต่อมากลับคล้ายดั่งปลายมีดแหลมคมสายพระเนตรยังคงตรึงอยู่ที่เซิ่งซื่อ 

"บางคนไม่รู้ความเพราะยังเยาว์วัย ข้าย่อมไม่ถือโทษ บางคน...โตเพียงกาย แต่จิตใจและความคิดยังคงเป็นเด็กอยู่ จึงไม่คิดถือสา ถือว่าเป็นเรื่องของกาลเวลาและสติปัญญา"

เขาหันไปมองอวี้เหมยแวบหนึ่ง ราวกับจะสื่อว่าคำพูดนั้นหมายถึงนาง

จากนั้นจึงหันกลับมาหาสตรีผู้เป็นมารดา ใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย จากนั้น พระโอษฐ์ได้รูปที่หยัดยิ้มน้อยๆ ก็ค่อยๆ ขยับเอื้อนเอ่ย

"แต่กับบางคน...แม้วันเวลาจะล่วงเลยไปเพียงใด ก็ยังไม่รู้ความอยู่ดี"

สุ้มเสียงนั้นเรียบนิ่ง แต่เยียบเย็นราวคมดาบที่ไร้ประกาย แต่เฉือนลึกถึงใจ

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ แม้แต่เสียงหายใจก็เบาจนแทบไม่มี

พระเนตรของหลี่เหวินหลงสบกับเซิ่งซื่ออย่างตรงไปตรงมา

เพียงเสี้ยวอึดใจที่นางสบตากับองค์ชายใหญ่ ทุกเปลือกนอกที่แสร้งสวมไว้ก็คล้ายจะถูกฉีกกระชาก แทนที่ด้วยเงาวาบของความหวั่นไหวที่ไหลผ่านแววตาอย่างมิอาจควบคุม 

สายตาคู่นั้นราวกับกำลังบอกนางว่า...เขารู้ 

รู้ถึงความลับที่นางกลบฝังไปแล้วนานปี รู้ถึงมือที่ผลักผู้มีพระคุณของเขาให้ตกลงสู่ห้วงเวหา รู้ถึงพิษที่เคลือบในรอยยิ้ม และเปลือกภายนอกที่อ่อนหวานแต่ชั่วร้าย

ราวกับเรื่องทุกเรื่องที่นางกระทำเขารู้หมดทุกอย่าง

เซิ่งซื่อเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ฝืด เฝื่อน เหมือนกลืนหนามที่แทงลึกไปถึงกลางอก

หลี่เหวินหลงยังไม่ละสายพระเนตรจากเซิ่งซื่อ ริมพระโอษฐ์คลี่ยิ้มเพียงนิด แต่กลับไม่เหลือแววอ่อนโยนใดแม้แต่น้อย

"เรื่องบางเรื่อง..." 

พระสุรเสียงนั้นเบาหวิว ทว่าแฝงแรงสะเทือนในอก

"...แม้จะผ่านมานานเพียงใด ก็ไม่ควรถูกปล่อยผ่านไป"

นัยน์ตาคมลึกกวาดมองรอบห้องแวบหนึ่ง ก่อนจะวกกลับมาที่ใบหน้าสงบนิ่งของนางอีกครั้ง

"ข้าคือคนจำบุญคุณไม่ลืม"

เสียงของเขาดังชัดทีละคำ

"บางหนี้...ไม่ชำระก็ไม่สงบ"

หลี่เหวินหลงกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่เย็นกว่าคืนเหมันต์ 

ก่อนจะเบือนพระพักตร์ไปอีกทาง ดั่งไม่ต้องการมองคนอีกแม้เพียงชั่วลมหายใจ

ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยสิ่งใด แม้แต่ลมหายใจก็คล้ายจะชะงักลงไปชั่วขณะ บรรยากาศในห้องคล้ายถูกแช่แข็ง เยียบเย็นราวม่านหมอกยามราตรี

ขุนนางผู้มากด้วยชั้นเชิงอย่างอวี้จิ้งขมวดคิ้วแน่น มือที่กำถ้วยชาแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ความเย็นของถ้วยหยกไม่อาจต้านทานไอร้อนที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในอก เขาเองก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความหมายนัยลึกในถ้อยคำขององค์ชายใหญ่

สายตาเหลือบไปมองเซิ่งซื่อ ภรรยาที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมาเกือบยี่สิบปี แล้วเบือนกลับอย่างแนบเนียน

แต่เพียงชั่วแวบเดียว ก็เพียงพอจะทำให้เซิ่งซื่อรู้สึกได้ถึงกระแสเย็นวาบไล่ขึ้นตามแนวสันหลัง

อวี้เหมยซึ่งนั่งอยู่ใกล้มารดา หน้าเผือดลงชัดเจน นางอาจไม่เข้าใจทั้งหมด แต่แรงกดดันที่ถาโถมอยู่เหนือศีรษะก็มากพอจะทำให้ริมฝีปากที่เคยหยิ่งผยองเม้มแน่นอย่างลนลาน

บรรยากาศภายในห้องโถงยังคงเงียบงันหลังคำกล่าวขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงจบลง

ความกดดันที่กระจายอยู่ในอากาศนั้นหนาหนักจนแทบจับต้องได้ ราวกับลมหายใจของทุกคนถูกรีดรั้งไม่ให้เต็มปอด แต่ละคนต่างจมอยู่ในความคิดและความหวาดระแวงของตน ไม่มีผู้ใดกล้าขยับแม้เพียงปลายนิ้ว

อวี้หลันเหลือบมองไปยังเซิ่งซื่อ ผู้ซึ่งยังคงแสร้งยิ้มบางคงไว้บนใบหน้า แต่ไร้ซึ่งเลือดฝาดโดยสิ้นเชิง นางเฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของแต่ละคนอย่างเงียบงัน

ท่ามกลางความอึดอัดที่ปะทุ เสียงฝีเท้าเร่งร้อนก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา จากนั้นประตูห้องโถงก็ค่อยๆ เปิดออก

องครักษ์ในชุดเครื่องแบบเต็มยศของราชสำนักก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม เขาคุกเข่าคำนับเบื้องหน้าองค์ชายใหญ่ ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่นแต่เคารพ

"องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้รับคำสั่งจากวังหลวงให้มาเรียนว่าถึงเวลาเสด็จกลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ฮ่องเต้ทรงรอพระองค์อยู่ที่ตำหนักเฉียนชิง"

คำประกาศสั้นๆ นั้น เหมือนเสียงระฆังที่ปลดปล่อยผู้คนจากพันธนาการเงียบงันในห้อง หลายคนแอบถอนหายใจอย่างเงียบงัน คล้ายจะโล่งอกที่บรรยากาศตึงเครียดได้คลี่คลายลงบ้าง

แต่หลี่เหวินหลงยังคงนั่งสงบนิ่ง พระเนตรคมลึกปรายมององครักษ์เพียงครู่ ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ จากนั้นจึงวางช้าๆ ราวกับไม่เร่งรีบแต่อย่างใด

"เข้าใจแล้ว"

สุรเสียงเรียบเย็น เขาเว้นช่วงไปจังหวะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เช่นนั้นข้าไม่รบกวนใต้เท้าอวี้แล้ว"

หลี่เหวินหลงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่วงท่าเรียบสงบ แต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจอันเย็นเยียบ เพียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยนั้นก็ทำให้บรรยากาศภายในห้องเหมือนจะตึงขึ้นอีกครั้ง

พระเนตรทอดมองผู้คนในห้อง ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่อวี้จิ้งครู่หนึ่ง

"วันนี้ได้มาเยือนจวนอวี้ ข้าย่อมยินดีนัก"

สุรเสียงราบเรียบ แต่ฟังแล้วไม่อาจผ่อนคลายได้แม้แต่น้อย

"วันหน้าย่อมมีโอกาสได้พบกันอีก"

พระโอษฐ์คลี่เป็นรอยยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถอ่านได้ว่าทรงคิดสิ่งใดอยู่

"โดยเฉพาะกับบางคน ที่ข้าคง ต้องกลับมาเยี่ยมอีกครั้ง"

พระองค์หันไปพยักหน้าเล็กน้อยให้อวี้จิ้งเป็นเชิงลา ก่อนจะปรายตามองอวี้เฉินเพียงครู่ พร้อมคำพูดสั้นๆ แต่เปี่ยมความหมาย

"กลับมาเมืองหลวงแล้วอย่าอู้งาน เจ้าโตพอจะเรียนรู้วิธี ‘จัดการคน’ แล้วกระมัง"

อวี้เฉินก้มศีรษะรับคำ คล้ายเข้าใจความหมายบางอย่างที่แฝงอยู่

สุดท้าย พระองค์หันกลับมาที่อวี้หลัน

แววตาที่ทอดมองนางนั้นต่างออกไปจากทุกคน อ่อนโยน แต่ก็ลึกล้ำและซับซ้อนอย่างน่าประหลาด

"คุณหนูรอง…ข้าคงต้องขอยืมตัวน้องชายเจ้าต่ออีกสักระยะ"

"และบางที..." 

รอยยิ้มผุดขึ้นอีกครั้ง 

"ข้าอาจต้องขอยืม ตัวเจ้า ด้วยในสักวัน"

ถ้อยคำที่ปะปนระหว่างหยอกเย้า และจริงจัง ถูกทิ้งไว้กลางห้อง พร้อมกับร่างสูงที่หมุนตัวออกไปอย่างสง่างาม ทิ้งความเงียบงันตึงเครียดและหัวใจของบางคนที่สั่นไหว...ไว้เบื้องหลัง

อวี้หลันขึงตามองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินจากไป ก่อนนางกับน้องชายจะขอตัวพากันเดินออกไปบ้าง

แน่นอนว่าหลังจากนั้นสองแม่ลูกนั่นย่อมถูกบิดาตำหนิ จนเสียงดังเล็ดลอดออกมาด้านนอกห้องโถง แต่สองพี่น้องหาได้สนใจไม่