ตอนที่39วันปักปิ่น

แสงอรุณอ่อนในฤดูใบไม้ผลิส่องพาดแนวหลังคาเรือน บรรยากาศทั่วทั้งจวนรองเสนาบดีเต็มไปด้วยความคึกคัก ภายในเรือนใหญ่ของตระกูลอวี้อบอวลด้วยกลิ่นหอมของไม้จันทน์

บ่าวไพร่ในจวนสีหน้าสดชื่นแจ่มใส ขะมักเขม้นจัดเตรียมพิธีมงคล ข้าวของเครื่องใช้ล้วนถูกจัดเรียงตามตำราโบราณ

เรือนหลักของจวนอวี้ในวันนี้ถูกประดับประดาด้วยผ้าแพรไหมสีมงคล ลวดลายดอกเหมยปักดิ้นทองสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ กลิ่นหอมของชาดอกไม้ที่ลอยอบอวลในอากาศ สร้างบรรยากาศละมุนละไม

วันนี้คือวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณหนูรองอวี้

ในที่สุดวันปักปิ่นของอวี้หลันก็มาถึง พิธีในวันนี้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติบุตรีขุนนางฝ่ายพิธีการ เรียกได้ว่าเป็นงานเลี้ยงที่หรูหราและงดงามที่สุดในรอบหลายปีของเมืองหลวง 

 อวี้หลันในชุดผ้าไหมเนื้อละเอียดสีชมพูอมทองปักลวดลายดอกโบตั๋นอย่างประณีต เนื้อผ้าไหมพลิ้วไหวรับแสงแดดอ่อนยามเช้า ปลายแขนเสื้อขลิบดิ้นทอง ชุดตัวยาวรัดช่วงเอวด้วยสายผ้าแพรสีแดงสด ด้านข้างห้อยพู่หยกล้ำค่า เงาผ้าพลิ้วไหวราวกลีบดอกไม้ต้องลมตามจังหวะก้าวเดิน ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังสตรีน้อยผู้เป็นบุตรีของรองเสนาบดี

หญิงสาวย่างก้าวด้วยท่วงท่าที่เปี่ยมไปด้วยความสง่างาม นางมิได้มีท่าทีขัดเขิน หัวอ่อนเช่นดั่งคุณหนูที่เก็บตัวอยู่เพียงในห้องหออย่างที่ใครคาดคิด หากกลับมีแววตานิ่งสงบ และมาดที่มั่นคง เปี่ยมราศีจนยากจะละสายตา ทุกการขยับเขยื้อน ทุกถ้อยคำที่เปล่งออกมา ทุกกิริยาและรอยยิ้ม ล้วนเผยให้เห็นถึงสติปัญญา และมารยาท 

สำหรับผู้คนที่มาร่วมงานในวันนี้ โดยเฉพาะเหล่าฮูหยิน คุณหนูคุณชาย และบุรุษจากตระกูลใหญ่ที่ยังไร้คู่ ต่างพากันจับตามองอวี้หลันอย่างไม่อาจละสายตา เพราะทั้งรูปลักษณ์และฐานะชาติกำเนิด ก่อให้เกิดแรงดึงดูดที่พวกเขาไม่อาจละเลยนาง

วันนี้ไม่เพียงแต่จดจำนาม อวี้หลัน ไว้ในใจเท่านั้น สตรีบางคนเริ่มจับจ้องนางด้วยความระแวดระวัง ในฐานะคู่แข่งและศัตรูหัวใจในอนาคต

ฮูหยินบางคนเริ่มเอ่ยถามกับผู้เป็นสามีว่าหากจะหาคู่ให้บุตรชาย อวี้หลันก็เป็นตัวเลือกที่เหมาะสม

ขณะที่บุรุษหนุ่มหลายคน ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือเผลอไผล ต่างก็เริ่มคิดในใจว่า

หากได้สตรีผู้นี้มาเคียงข้าง…จะเป็นวาสนาเพียงใด

หลังจากพิธีกราบไหว้บูชาฟ้าดินและบรรพชนเสร็จสิ้น ก็เข้าสู่ช่วงพิธีปักปิ่น

เมื่อเสียงฆ้องดังกังวานขึ้นหนึ่งครั้งเพื่อบอกเวลามงคล เหล่าแขกอาวุโสและแขกคนสำคัญก็เริ่มทยอยเข้ามานั่งตามลำดับ

อวี้หลันในอาภรณ์งดงาม ก้าวช้าๆ เข้าสู่กลางห้องโถงอย่างสำรวม เบื้องหน้าคือโต๊ะพิธีที่ปูด้วยผ้าแดงสด ประดับอย่างเรียบหรูตามธรรมเนียม มีชุดน้ำชา ถาดใส่ดอกไม้สดหลากสี ปิ่นปักผมเลอค่า และกล่องเล็กบรรจุด้ายแดงวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

และดูเหมือนว่าผู้ที่หวังหมายปอง คุณหนูรองแห่งตระกูลอวี้ จะถูกดับฝัน คงได้แต่เก็บใจกลับไปเสียแล้ว 

เพราะผู้ที่ปักปิ่นให้อวี้หลันในวันนี้ คือ หยางฮูหยินผู้เฒ่า สตรีผู้สูงศักดิ์แห่งจวนหย่งหนิงโหว ตระกูลหยางเก่าแก่ผู้สืบเชื้อสายขุนนางบรรดาศักดิ์ ที่สืบต่อกันมาในราชวงศ์หลายชั่วคน นางคือ มารดาของอดีตฮองเฮา และเป็น ท่านยายขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ตำแหน่งปัจจุบันคือโหวฟูเหริน ซึ่งแม้สามีจะล่วงลับไปนานแล้ว แต่อำนาจของจวนหย่งหนิงโหวกลับไม่เคยสั่นคลอน

ในวัยชรานางยังคงเปี่ยมไปด้วยบารมี ดำรงตนเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ทั้งจวนหย่งหนิงโหวแห่งสกุลหยาง และตำหนักขององค์ชายใหญ่

นางเคยผ่านสมรภูมิการเมืองมานับครั้งไม่ถ้วน และยังได้รับความไว้วางใจจากองค์จักรพรรดิ

ชื่อเสียงของหยางฮูหยินผู้เฒ่ากระจายไกลไปทั่วเมืองหลวง บรรดาสตรีสูงศักดิ์ล้วนยำเกรง ไม่เพียงเพราะสายสัมพันธ์กับองค์ชายใหญ่เท่านั้น หากยังรวมถึงคุณธรรมและไหวพริบอันล้ำลึก

หยางฮูหยินผู้เฒ่า นั่งอย่างสง่างามอยู่บนตั่งสูงด้านหน้าสุดของห้องโถง ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จับจ้องไปยังสตรีสูงวัยผู้เปี่ยมไปด้วยอำนาจและบารมี

นางแต่งกายด้วยอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีสีม่วงเข้ม ลายปักกิเลนทองละเอียดอ่อนทั่วทั้งชุด เสริมให้ดูน่าเกรงขามแต่ไม่แข็งกระด้าง ท่วงท่าการนั่งหลังตรง มือนิ่งประสานบนตัก แสดงถึงความมั่นคงของผู้ที่ผ่านโลกมานาน ผมสีดอกเลาเกล้ามวยสูงเรียบตึง ประดับเพียงปิ่นทองด้ามหยกที่ดูสง่างามอย่างยิ่งพอเหมาะแก่ฐานะ

ในแววตาลึกซึ้งของนางมีทั้งความสุขุม เคร่งครัด และอ่อนโยนประดับอยู่พร้อมกัน ริมฝีปากคลี่ยิ้มจางๆ เมื่อเห็นร่างอวี้หลันก้าวเข้ามาอย่างสำรวม ทุกย่างก้าวของเด็กสาวคนนี้ช่างสงบงดงาม ยิ่งเห็นก็ยิ่งคล้ายภาพสะท้อนของนางเมื่อวัยสาว เปี่ยมไปด้วยความเฉลียวฉลาดและมั่นคง

และการที่ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งตระกูลหยางยอมออกหน้าทำพิธีด้วยตัวเอง ไม่เพียงเป็นเกียรติยศสูงสุดของหญิงสาว แต่ยังเท่ากับเป็นการประกาศกลายๆ แก่ทั้งเมืองหลวงว่า 

อวี้หลัน ไม่ใช่สตรีที่ผู้ใดจะหมายตาได้อีกต่อไปแล้ว

เสียงกระซิบจากเหล่าแขกในงานเริ่มดังขึ้นแผ่วเบา หลายคนอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปยังมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มนั่งอย่างนิ่งสงบร่วมกับเจ้าของจวน หากแต่แววตากลับจับจ้องไปยังหญิงสาวกลางห้องไม่ละสายตา

อวี้หลันคุกเข่าลงเบื้องหน้าของหญิงชราผู้สูงศักดิ์ด้วยท่าทางสงบนิ่งและเคารพ แววตาของหยางฮูหยินผู้เฒ่าอ่อนโยน นุ่มนวล ราวมองดูหลานสาวในไส้ มุมปากของนางคลี่ยิ้มบางเบาอย่างเอ็นดู พลางยื่นมือออกมาเกลี่ยปอยผมที่เคลื่อนไหวตามแรงลมให้กลับเข้าที่อย่างแผ่วเบา

ความอ่อนโยนจากมือคู่นั้นทำให้อวี้หลันรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด คล้ายกับได้รับการยอมรับโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดให้มากความ แม้นางจะพยายามสงบใจเพียงใด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาไปยังบุรุษหน้ามึนที่อยู่ไม่ไกล 

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ผู้ที่เป็นต้นเหตุของการมอบเกียรติอันใหญ่หลวงเช่นนี้ให้แก่นางอย่างไม่เกรงใจผู้ใด 

สายตาของเขายังคงจ้องมองแค่เพียงนาง ไม่แม้แต่จะหันไปมองสิ่งอื่น แม้ว่าเขาจะมิได้เอ่ยคำใดออกมา แต่สายตาของเขากลับส่งผ่านบางอย่างที่ทั้งหนักแน่น อ่อนโยน และรุกล้ำ ราวกับจะบอกให้โลกรู้ว่าสตรีตรงหน้าคือผู้ที่เขาเฝ้ามอง และจะไม่ยอมให้ใครแย่งชิงไปง่ายๆ

แววตาคมปลาบที่ทั้งนิ่งลึก มั่นคง และแน่วแน่คู่นั้น ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่พานางให้หลงเข้าไปติดอยู่ในความนิ่งงันนั้นโดยไม่รู้ตัว ไม่อาจที่จะสลัดสายตาคู่นั้นออกจากใจได้เลย

อวี้หลันเม้มริมฝีปากแน่นเล็กน้อย ภายในใจจะสั่นสะท้าน แก้มนวลร้อนผ่าวอย่างไร้เหตุผล ราวกับต้องแสงแดดแรงกล้า แม้ภายในห้องจะเย็นสบายด้วยลมฤดูใบไม้ผลิ

หยางฮูหยินผู้เฒ่าคลี่ยิ้มบางอย่างอ่อนโยน ขณะยื่นมือมาประคองเส้นผมของเด็กสาวแล้วหวีเบาๆ ปลายนิ้วที่ผ่านกาลเวลายังคงมั่นคงและเปี่ยมเมตตา ราวกับส่งต่อความรักของผู้ใหญ่ไปยังเด็กสาวผู้เปรียบได้ดั่งหลานสะใภ้ในอนาคต 

นางเอ่ยเบาๆ ข้างหูบ่าวคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกาย บ่าวผู้นั้นจึงยื่นกล่องเล็กสีทองให้ หยางฮูหยินผู้เฒ่ารับมาด้วยสองมือ ขยับกายเล็กน้อยอย่างช้าๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบแต่ทรงพลัง

"วันนี้เป็นวันมงคล คุณหนูรองอวี้ จากวันนี้ไป เจ้าได้ย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว เป็นสตรีที่เติบโตเต็มวัย จงดำรงเกียรติของสกุลอวี้ ขอให้จิตใจเข้มแข็ง มั่นคงไม่แพ้เส้นด้ายแดงที่เกี่ยวดวงชะตาเอาไว้"

เส้นผมของอวี้หลันถูกรวบอย่างประณีตไว้กลางศีรษะ ปิ่นงดงามถูกหยิบออกมาจากกล่องไม้หอมลายเถาอย่างระมัดระวัง สตรีที่นั่งอยู่โดยรอบพลันตกอยู่ในความตื่นตะลึง ก่อนที่เสียงฮือฮาเบาๆ จะดังขึ้น

"นั่นคือ...ปิ่นปักผมของอดีตฮองเฮามิใช่หรือ"

พวกนางล้วนเป็นสตรีจากตระกูลสูงศักดิ์ ล้วนต้องเคยเห็นปิ่นที่อดีตฮองเฮาทรงหวงแหน

ปิ่นทองคำขาวที่ประดับพลอยแดงสีเลือดนกไว้ตรงกลาง หัวปิ่นงดงามอ่อนช้อยด้วยลวดลายดอกเหมยกำลังเบ่งบาน ช่างหลอมทองชั้นสูงเคยกล่าวไว้ว่า ลวดลายนี้หล่อขึ้นมาจากแบบที่อดีตฮองเฮาเขียนขึ้นด้วยพระองค์เอง แฝงไว้ทั้งความเยือกเย็น อ่อนหวาน และเด็ดเดี่ยวในคราเดียวกัน แม้กาลเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่ปิ่นนี้ยังคงสะอาดใสไร้ตำหนิ แวววาวราวเพิ่งถูกหลอมขึ้นมา

หยางฮูหยินมองอวี้หลันด้วยสายตานุ่มนวล ปักปิ่นลงอย่างมั่นคง เมื่อปลายปิ่นแตะลงบนเส้นผมนุ่มสลวยของอวี้หลัน หยางฮูหยินก็กล่าวคำมงคลช้าๆ น้ำเสียงที่เปล่งวาจาอวยพรชัดเจนและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา

"ข้าขอมอบปิ่นนี้แก่เจ้า ขอให้เจ้ามีชีวิตที่มั่นคงดุจหยก ปราศจากเคราะห์ภัย และห้อมล้อมด้วยคุณธรรม ความเข้มแข็ง และเมตตา จงเติบโตอย่างสง่างาม เฉกเช่นดอกเหมยในฤดูหนาว"

สายตาของนางยังคงทอดมองสลับระหว่างหลานชายผู้เงียบขรึม กับเด็กสาวผู้สงบนิ่งตรงหน้า ยิ่งมอง...หัวใจของหญิงชราก็ยิ่งอบอุ่นอิ่มเอม คล้ายมองเห็นภาพอนาคตที่กำลังเริ่มต้นเบื้องหน้า

นางเห็นความหวั่นไหวในแววตาของเด็กสาว และความแน่วแน่ลึกซึ้งในดวงตาของหลานชาย นั่นไม่ใช่เพียงความพึงใจธรรมดา

แต่เป็นสายสัมพันธ์ที่เริ่มหยั่งรากจากใจจริงของทั้งสอง

เด็กสองคนนี้...มิใช่เพียงเหมาะสมกัน แต่ยังเติมเต็มกันและกันได้อย่างน่าอัศจรรย์

เสียงฆ้องดังขึ้นอีกหนึ่งครั้ง

อวี้หลันลุกขึ้นคารวะอย่างนุ่มนวล ก่อนจะยื่นถ้วยชาให้หยางฮูหยินผู้เฒ่า ผู้เป็นบิดาและมารดาเลี้ยงตามธรรมเนียม แม้ในใจมีหลากอารมณ์ แต่นางก็ปฏิบัติครบถ้วนทุกขั้นตอนอย่างสง่างามไร้ที่ติ

เมื่อพิธีหลักสิ้นสุด แขกที่ได้รับเชิญจึงทยอยมอบของขวัญมงคล ทั้งเครื่องประดับ ผ้าไหม หยก เครื่องหอม ไปจนถึงคำอวยพรอันเป็นสิริมงคล