ตอนที่40ศึกชิงนาง

หลังจากพิธีปักปิ่นอย่างเป็นทางการในช่วงเช้าผ่านพ้นไป ตกเย็นก็ควรจะเป็นเวลาของคนในครอบครัว 

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้นเสียแล้ว

อวี้จิ้งเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงคำกล่าวที่ว่า

เชิญเทพมาง่าย แต่ส่งกลับไปแสนยาก ก็ในวันนี้เอง

รองเสนาบดีผู้มากบารมี ปลายสายตาเหลือบมองบุรุษหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะด้วยสีหน้าอึมครึม เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใดออกมา เพราะแม้จะเงียบ แต่หนวดที่กระตุกอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาวาววับที่ราวกับจะพ่นลูกไฟออกมาได้ทุกเมื่อ ก็ฟ้องหมดทุกอย่าง

และถึงจะเป็นเช่นนั้นอีกฝ่ายกลับยังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ หาได้รู้ถึงความผิดของตัวเอง ประหนึ่งว่าเขาคือเจ้าของเรือน มิหนำซ้ำยังทำตัวกลมกลืนอย่างยิ่งราวกับคนในครอบครัว

ไม่ขัดเขิน ไม่เกรงใจ ไม่ถ่อมตน

กระทำตัวเหมือนเขยของบ้านข้าเข้าไปทุกที

หึ…กล้าดียังไง

แน่นอนว่าอวี้จิ้งได้แต่คิดในใจเท่านั้น ไม่มีวันกล้าเอ่ยออกมา

เพราะบุรุษตรงหน้านั้น หาใช่ใครอื่นไกล แต่คือ องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง

การกระทำของอีกฝ่ายในวันนี้สร้างความขุ่นเคืองใจให้เขาอย่างยิ่ง แต่แม้จะรู้สึกไม่พอใจเพียงใด ทว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหยางฮูหยินผู้เฒ่า ซึ่งเป็นถึงมารดาของอดีตฮองเฮาและเป็นที่เคารพของเหล่าขุนนางทั้งราชสำนัก แม้แต่รองเสนาบดีผู้มากบารมีเช่นเขาก็ยังต้องก้มศีรษะให้ จึงจำต้องยอมหลับตาข้างหนึ่ง 

เขายินดีให้หยางฮูหยินผู้เฒ่า เป็นผู้ปักปิ่นให้หลันเอ๋อร์ เพราะนับว่าเป็นเกียรติสูงสุดสำหรับบุตรสาว แม้ในใจจะรู้สึกอึดอัดบ้าง แต่ก็ยังรับได้

แต่สิ่งที่มิอาจยอมรับได้คือ การที่อีกฝ่ายเปลี่ยนปิ่นในพิธีโดยพลการ ปิ่นที่ใช้มิใช่สิ่งที่เขาเตรียมไว้ หากเป็นปิ่นของเจ้าคนหน้าหนานี่ ซึ่งไม่ใช่แค่ปิ่นธรรมดา หากแต่มีความหมายลึกซึ้งมากพอจะทำให้ผู้คนทั้งงานจับตามอง

อวี้จิ้งรู้ดีว่า หากลุกขึ้นขัดขวางหรือแสดงความไม่พอใจในตอนนั้น ย่อมไม่ต่างจากการหักหน้าแขกผู้ใหญ่ และเป็นการเสียมารยาทอย่างร้ายแรงในพิธีสำคัญ เขาจึงทำได้เพียงเงียบไว้ กัดฟันทนปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างฝืนใจที่สุด จึงกลายเป็นว่าเหมือนยินยอมรับโดยปริยาย

แต่ดูเอาเถอะ เจ้าตัวต้นเหตุยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยังคงปักหลักอยู่ที่จวนของเขา หาได้สำนึกว่ากระทำการตามใจตัวเองมากเพียงใด ตอนนี้ไหนเลยจะยังมีจวนใดกล้ามาสู่ขอบุตรสาวของเขาอีก เมื่ออีกฝ่ายกระทำการโจ่งแจ้งถึงเพียงนั้น

ท่านพ่อ พูดออกมาสักทีเถอะขอรับ อย่าให้เขาแย่งชิงพี่สาวไปได้ง่ายๆ

อวี้เฉินตะโกนก้องอยู่ในใจ ขณะเหลือบมองบิดาที่นั่งหน้าเคร่งขรึม ท่าทางฮึดฮัดจนหนวดกระตุกเป็นระยะดูแล้วชวนขันมากกว่าน่าหวาดกลัว

เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองบิดาด้วยแววตาแน่วแน่ พยายามส่งกำลังใจผ่านสายตาไปให้สุดกำลัง

แม้เขาจะเคารพและนับถือองค์ชายใหญ่ ทั้งยังชื่นชมในความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวและความสามารถของอีกฝ่ายจนแทบยกให้เป็นแบบอย่าง แต่...เรื่องของพี่สาวมันคนละเรื่องกันนะ

พี่สาวของเขาน่ะ ทั้งอ่อนโยน เรียบร้อยอ่อนหวาน และบอบบางถึงเพียงนั้น แล้วจะรับมือคนที่ทั้งหยาบกระด้าง ปากร้าย ชอบสั่ง เจ้ากี้เจ้าการ แถมยังชอบทำอะไรตามอำเภอใจตัวเองเช่นผู้เป็นนายได้อย่างไร

นี่เขาไม่ได้แค้นเคืองอะไรอีกฝ่ายหรอกนะ ไม่เล๊ย...อีกอย่าง พระองค์ก็เป็นคนตรัสเอง ว่าไม่ชมชอบสตรีอ่อนแอ

แล้วนี่จะมายื่นไมตรีให้พี่สาวเขาทำไมกัน

อวี้เฉินหรี่ตามองผู้เป็นนาย มุมปากกระตุกยิ้มร้ายกาจอย่างอดไม่อยู่

คิดจะมาเป็นพี่เขยของเขาหรือ ท่านคงต้องพยายามหน่อยนะ องค์ชาย

อวี้จิ้งขึงตาใส่บุตรชายของตนคราหนึ่ง ที่กดดันเขาผ่านทางสายตา แต่จะให้ปฏิเสธความคาดหวังในแววตานั้น เขาก็ทำไม่ลง รองเสนาบดีผู้มากบารมีจึงกระแอมออกมาเบาๆ เพื่อปรับลมหายใจ

"ฮะแอ่ม!"

ก่อนจะใช้น้ำเสียงเรียบขรึมเอ่ยขึ้น สีหน้าสงบนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยแรงกดดัน

"บุตรสาวของกระหม่อม…เพิ่งจะปักปิ่น"

"ก็ใช่อย่างไร"

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงเงยหน้าขึ้นจากจอกชา ตอบคำอย่างไม่สะทกสะท้าน

"พระองค์สามสิบชรรษาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งเลิกคิ้วน้อยๆ เอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา คำกล่าวของเขาเต็มไปด้วยความหมาย ทว่าอีกฝ่ายกลับยังตีหน้ามึน 

ส่วนอวี้เฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วยกับบิดาเสียเต็มประดา

ท่านน่ะแก่แล้วนะองค์ชาย

"นั่นก็ใช่อีกนั่นแหละ"

หลี่เหวินหลงวางจอกชาลง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสุขุมแต่ตรงประเด็น

"ข้าจึงควรที่จะแต่งพระชายาได้แล้ว"

อวี้จิ้งขึงตามองคนตรงหน้าอย่างลืมตัว หลงลืมฐานะของอีกฝ่ายไปชั่วขณะ ก่อนจะโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด

"แต่หลันเอ๋อร์ของกระหม่อมอายุยังน้อย ห่างกับพระองค์มากเกินไปพ่ะย่ะค่ะ"

รอยยิ้มมุมปากของหลี่เหวินหลงผุดขึ้นทันควัน เขาหรี่ตามองสองพ่อลูกตรงหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความยียวนจนน่าหมั่นไส้

"ใต้เท้าอวี้ สตรีทั่วทั้งแผ่นดินก็ล้วนแต่งงานตอนอายุเท่านี้"

"และข้าก็จำได้ว่าตอนนั้น…พี่สาวอายุสิบเจ็ด ส่วนตัวท่านก็ไม่ได้เรียกว่าหนุ่มนักหรอก แก่กว่าข้าในตอนนี้อีกกระมัง"

ท่านเองก็แต่งภรรยาอายุน้อย

เสียงเอื้อนเอ่ยนั้นราบเรียบ แต่กลับทำเอาอีกฝ่ายสะอึก

"นี่... นี่...ท่าน...ท่านช่าง"

อวี้จิ้งถึงกับพูดไม่ออก เขาอ้าปากจะเถียง แต่กลับไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกมา จึงทำได้เพียงอ้าปากพะงาบๆ คล้ายปลาทองขาดอากาศ

สีหน้าของรองเสนาบดีผู้ทรงอำนาจนั้นช่างประหลาดนัก

ทางด้านอวี้เฉิน เมื่อเห็นบิดาผู้เคยกล่าววาจาโต้เถียง ลับฝีปากกับขุนนางทั้งราชสำนักมาแล้วนับไม่ถ้วน กลับมาตกม้าตายเพียงประโยคเดียวจากองค์ชายใหญ่ก็ถึงกับกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างปลงตก

เฮ้อ… บิดาข้า แพ้ราบคาบแล้วจริงๆ

อวี้เฉินพึมพำในใจ กลอกตาอีกครั้งพลางส่ายหน้าช้าๆ อย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นด้านหน้าประตู

อวี้หลันเดินเข้ามาช้าๆ หลังจากชำระกายและเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเรียบร้อยแล้ว 

นางสวมชุดผ้าไหมเนื้อบางเบาสีส้มอ่อน ปักลายดอกเหมยละเอียดลออ เป็นโทนสีที่ขับผิวให้ยิ่งผุดผ่อง เนื้อผ้าพลิ้วแนบเรือนร่างบอบบางอย่างพอเหมาะ ไม่ฉูดฉาด ไม่โอ้อวด แต่กลับดึงดูดสายตาทุกคู่ให้หันมองโดยไม่รู้ตัว

เส้นผมยาวสลวยที่เคยปล่อยสยายอย่างเด็กสาว บัดนี้ถูกรวบเกล้าเป็นทรงสูงอย่างประณีต ตามแบบของสตรีที่ผ่านพิธีปักปิ่นแล้ว ประดับด้วยปิ่นทองระย้างดงามเรียบหรู แนบอยู่เหนือศีรษะอย่างพอดิบพอดี ผมด้านข้างถักเรียงไล่ระดับแนบศีรษะ เผยให้เห็นแนวต้นคอขาวผ่องระเรื่อ ทุกองค์ประกอบดูคล้ายจะเรียบง่าย แต่ยิ่งพินิจกลับยิ่งงดงามไร้ที่ติ

ดวงหน้างามละมุนที่แต่เดิมก็ตรึงสายตาอยู่แล้ว บัดนี้กลับยิ่งเปล่งประกายเจิดจ้างามสง่า

อวี้จิ้งที่เมื่อครู่ยังอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออก บัดนี้กลับยืดตัวตรงขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิอย่างเห็นได้ชัด

อวี้เฉินเองก็ถึงกับกะพริบตาปริบๆ พี่สาวของเขางดงามราวกับเทพธิดา

ส่วนองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง เขาแทบละสายตาจากนางไม่ได้ ราวกับลมหายใจขาดห้วงไปชั่วขณะ จึงยกจอกชาขึ้นแนบริมฝีปาก จิบน้ำชาอุ่นร้อนลงลำคอที่แห้งผาก จนเห็นลูกกระเดือกเคลื่อนขยับอย่างชัดเจน สายพระเนตรยังคงจับจ้องนางไม่วางตา 

"สนทนาเรื่องใดกันอยู่หรือเจ้าคะ เคร่งเครียดเชียว"

อวี้หลันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทำลายบรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกขัดเขิน

แต่ก่อนที่ใครจะได้เอ่ยอันใด เซิ่งซื่อก็ปรากฏตัวขึ้น ด้านหลังยังตามมาด้วยสาวใช้ที่ประคองถาดขนมเข้ามา บรรยากาศจึงคล้ายจะอึดอัดอึมครึมขึ้นมาในทันที