บทที่ 4 : บุปผาต้องใจ (2/3)

การเกี้ยวพาราสีของเหลียนอี้เฉินเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันต่อๆ มา เขาไม่ใช่บุรุษประเภทที่จะใช้คำพูดหวานเลี่ยนหรือส่งของกำนัลฟุ่มเฟือยเพื่อเอาใจสตรี แต่ทุกการกระทำของเขานั้นเต็มไปด้วยความใส่ใจและความให้เกียรติอย่างแท้จริง มันคือการรุกคืบที่นุ่มนวลแต่ละมุนละไม ทว่ากลับรัดรึงหัวใจของอวี้ฮวาให้แน่นขึ้นทุกขณะ

เขาไม่ได้มามือเปล่าอีกต่อไป แต่ของที่เขานำมาฝากนั้นไม่ใช่เครื่องประดับหรือแพรพรรณราคาแพง แต่เป็นเทียบยาบำรุงเส้นเสียงชั้นเลิศที่สั่งตรงมาจากหมอหลวงในเมืองหลวง หรือไม่ก็เป็นซุปไก่ตุ๋นโสมที่เขาอ้างว่ามารดาเป็นผู้ปรุงด้วยตนเองเพื่อบำรุงร่างกายให้นักแสดงคนโปรดของนาง 

ทุกครั้งที่เขายื่นของเหล่านี้ให้ อวี้ฮวาจะรู้สึกราวกับมีเหล็กร้อนๆ นาบลงกลางใจ นางทำได้เพียงกล่าวขอบคุณและรับมันไว้ด้วยรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อน ขณะที่ในใจนั้นกรีดร้องด้วยความรู้สึกผิด

อี้เฉินมาชมการแสดงทุกคืนไม่เคยขาด ที่นั่งแถวหน้าสุดตำแหน่งเดิมของเขาไม่เคยว่างเว้น สายตาของเขาจะจับจ้องอยู่ที่อวี้ฮวาเพียงผู้เดียวตั้งแต่ต้นจนจบ มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลง ชื่นชม และความรักอันบริสุทธิ์ อวี้ฮวาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตากับเขาตรงๆ แต่บางครั้ง เมื่อท่วงท่าของการร่ายรำพาให้นางต้องหันไปในทิศทางนั้น ดวงตาทั้งสองคู่ก็ได้ประสานกันชั่ววูบหนึ่ง และทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น หัวใจของอวี้ฮวาก็จะเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ ลืมเลือนไปชั่วครู่ว่าตนเองกำลังสวมบทบาทใดอยู่บนเวที

วันที่เลวร้ายที่สุดคือวันที่อี้เฉินมาหานางที่โรงละครในช่วงบ่ายที่ไม่มีการแสดง พร้อมกับพิณผีผาไม้เนื้อดีตัวหนึ่ง มันเป็นเครื่องดนตรีที่ดูงดงามและมีราคาสูงยิ่งนัก

“ข้าเห็นว่าท่านชอบเล่นดนตรี” อี้เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอก แต่เจ้าของร้านบอกว่านี่คือพิณที่ดีที่สุดที่เขามีอยู่ หวังว่าท่านจะชอบ”

อวี้ฮวายืนนิ่งตัวแข็งทื่อ นางมองพิณในมือของอี้เฉินสลับกับใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความหวังของเขา ความทรงจำในอดีตทะลักเข้ามาในหัวราวกับเขื่อนแตก... ภาพของขลุ่ยไม้ไผ่ที่มารดามอบให้... และภาพที่มันถูกบิดาหักเป็นสองท่อนอย่างไม่ไยดี

“ข้า... ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ของชิ้นนี้มีค่าเกินไป” นางปฏิเสธเสียงสั่น พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเอง

“สำหรับข้าแล้ว ไม่มีสิ่งใดมีค่าไปกว่ารอยยิ้มของท่านอีกแล้ว” อี้เฉินตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ได้โปรดรับมันไว้เถิด ข้าเพียงแค่อยากเห็นท่านมีความสุข และอยากได้ยินเสียงดนตรีที่ท่านบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีชิ้นนี้สักครั้ง”

สุดท้าย อวี้ฮวาก็จำต้องรับพิณตัวนั้นมาไว้ในอ้อมแขนที่สั่นเทา นางรู้สึกราวกับกำลังโอบกอดถ่านไฟร้อนๆ ที่พร้อมจะแผดเผานางให้เป็นจุณได้ทุกเมื่อ 

คืนนั้น นางแอบดีดพิณตัวนั้นเพียงลำพังในกระโจม ท่วงทำนองที่ออกมาเต็มไปด้วยความสับสนและความเจ็บปวด อาเจินที่เฝ้าอยู่ด้านนอกได้แต่ถอนหายใจด้วยความสงสารอาจารย์พี่ของนางจับใจ

สถานการณ์ยิ่งซับซ้อนขึ้นเมื่อท่านหญิงเหลียนเดินทางมาเยี่ยมอวี้ฮวาถึงที่พักของคณะงิ้วด้วยตนเอง นางมาพร้อมกับผ้าไหมเนื้อดีหลายพับและเครื่องประดับหยกที่งดงามราวกับของสำหรับเชื้อพระวงศ์

“แม่นางไป๋... อย่าได้รังเกียจของเล็กๆ น้อยๆ จากใจข้าเลย” ท่านหญิงเหลียนจับมือของอวี้ฮวาไว้อย่างอ่อนโยน “นับตั้งแต่ได้พบเจ้า ข้าก็รู้สึกราวกับว่ามีวาสนาต่อกันมาแต่ชาติปางก่อน ข้าไม่มีบุตรสาว... หากไม่เป็นการรบกวนเกินไปนัก ให้ข้านึกเอ็นดูเจ้าเหมือนลูกสาวคนหนึ่งจะได้หรือไม่”

อวี้ฮวาแทบจะทรุดลงไปกับพื้น นางกำลังถูกมารดาผู้ให้กำเนิดจับมือและเรียกขานว่า "ลูกสาว" โดยที่นางไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มที่นางเฝ้าคิดถึงและเสียใจที่ทำให้นางต้องหนีไปนั้น นั่งอยู่ตรงหน้านางในขณะนี้เอง นางก้มหน้าลงต่ำเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา

“ท่านหญิง... ท่านเมตตาข้าน้อยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เรียกข้าว่าท่านป้าเถิด” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อี้เฉินน่ะ... นับตั้งแต่ได้พบเจ้า เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเด็กหนุ่มที่เอาสนใจแต่เรื่องฝึกยุทธ์ ตอนนี้เขากลับมานั่งอ่านบทกวี พยายามจะทำความเข้าใจโลกของเจ้า ข้าไม่เคยเห็นเขามีความสุขและมีชีวิตชีวาเท่านี้มาก่อนเลย... ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า แม่นางไป๋”

คำพูดของท่านหญิงเป็นดั่งคมมีดที่กรีดซ้ำลงบนบาดแผลที่มองไม่เห็น อวี้ฮวารู้สึกผิดบาปอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นางกำลังสร้างความหวังลมๆ แล้งๆ ให้กับครอบครัวนี้ นางกำลังทำร้ายจิตใจของคนที่แสนดีอย่างอี้เฉิน และกำลังหลอกลวงมารดาของตนเอง

การคุกคามไม่ได้มาจากความเกลียดชัง แต่มาจากความรักและความเมตตา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่รับมือได้ยากกว่ากันหลายเท่านัก