บทที่ 4 : บุปผาต้องใจ (1/3)

กลับสู่ปัจจุบัน...

ค่ำคืนแห่งการตัดสินใจอันน่าหวาดหวั่นผ่านพ้นไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและคำถามที่ไร้คำตอบแขวนอยู่ในอากาศ เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านผ้าใบเก่าๆ ของกระโจมที่พักชั่วคราวของคณะงิ้วไป๋จิ้งหยวน กลิ่นดินชื้นหลังฝนพรำเมื่อคืนและกลิ่นควันไฟจากครัวกลางลอยปะปนกัน สร้างบรรยากาศที่คุ้นเคยของการใช้ชีวิตร่อนเร่ แต่สำหรับไป๋อวี้ฮวาแล้ว เช้านี้ทุกอย่างกลับดูแปลกตาไปหมด

นางนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจกทองเหลืองบานเล็ก อาเจินกำลังบรรจงสางผมยาวสลวยของนางอย่างแผ่วเบา แต่สติของอวี้ฮวากลับล่องลอยไปไกล ภาพของคฤหาสน์ตระกูลเหลียนอันโอ่อ่า คำพูดทาบทามที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นของท่านเหลียนและภรรยา และเหนือสิ่งอื่นใด... แววตาที่เปี่ยมด้วยความหวังอันร้อนแรงของเหลียนอี้เฉิน ยังคงฉายซ้ำไปมาในหัวของนางราวกับภาพติดตา

“อาจารย์พี่หญิง... ท่านดูซีดเซียวเหลือเกินเจ้าค่ะ” อาเจินเอ่ยขึ้นเบาๆ ทำลายความเงียบ “เมื่อคืนคงจะเหนื่อยจากการแสดงมากไปใช่หรือไม่ ให้ข้าไปต้มยาบำรุงให้ดีหรือไม่เจ้าคะ”

อวี้ฮวาเหลือบมองภาพสะท้อนของเด็กสาวผู้ภักดีในกระจก ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ข้าไม่เป็นไรหรอก อาเจิน แค่...นอนไม่ค่อยหลับเท่านั้น”

คำพูดนั้นเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว นางไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ความคิดในหัวของนางวิ่งวนสับสนวุ่นวายราวกับพายุ นางควรจะทำอย่างไร? การปฏิเสธคือหนทางที่ปลอดภัยที่สุด คือการปกป้องความลับที่นางใช้ทั้งชีวิตสร้างขึ้นมา แต่การปฏิเสธนั้น... มันหมายถึงการต้องเห็นแววตาที่ผิดหวังของอี้เฉิน หมายถึงการทำลายความเมตตาของท่านหญิงเหลียนผู้เป็นมารดา... และที่สำคัญที่สุด มันหมายถึงการปฏิเสธโอกาสที่คณะงิ้วของท่านลุงไป๋จะได้ปักหลักอย่างมั่นคง ไม่ต้องร่อนเร่ไปตลอดชีวิต

“อวี้ฮวา”

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้ากระโจม ไป๋จิ้งหยวนในชุดผ้าฝ้ายสีเข้มเรียบง่ายเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาดูสงบเช่นเคย แต่ในแววตากลับฉายแววครุ่นคิดอย่างเห็นได้ชัด เขามองสบตาอวี้ฮวาผ่านกระจกเงา

“อาเจิน เจ้าออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอกก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับอาจารย์พี่ของเจ้าตามลำพัง”

“เจ้าค่ะ ท่านหัวหน้า” อาเจินโค้งกายอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ

เมื่อเหลือกันเพียงสองคน ไป๋จิ้งหยวนก็ทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆ ตรงข้ามกับอวี้ฮวา เขาไม่ได้เริ่มต้นด้วยคำถาม แต่กลับรินชาอุ่นๆ ให้อวี้ฮวาถ้วยหนึ่ง กลิ่นหอมของใบชาช่วยทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงได้บ้าง

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังสับสน” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด “ข้อเสนอของตระกูลเหลียนเมื่อคืนนี้... มันใหญ่เกินกว่าที่พวกเราคนใดจะคาดคิด”

“ท่านลุง...” อวี้ฮวาเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าควรจะทำอย่างไรดี”

ไป๋จิ้งหยวนจิบชาอย่างเชื่องช้า เขาวางถ้วยลงก่อนจะประสานมือไว้บนตัก 

“ในฐานะหัวหน้าคณะ ข้าคงต้องบอกว่านี่คือโอกาสทองที่เราอาจจะไม่มีวันได้พบอีกแล้ว การได้ตระกูลเหลียนอุปถัมภ์ หมายถึงบ้านที่มั่นคง หมายถึงอนาคตของนักแสดงและคนงานอีกหลายสิบชีวิตในคณะของเรา ไม่ต้องทนลำบากย้ายถิ่นฐานไปเรื่อยๆ อีกต่อไป”

ทุกถ้อยคำของเขาคือความจริงที่อวี้ฮวารู้อยู่แก่ใจ มันคือความฝันสูงสุดของคณะละครเร่ทุกคณะ

“แต่...” ท่านลุงไป๋กล่าวต่อ ดวงตาของเขามองตรงมาที่อวี้ฮวาอย่างลึกซึ้ง “ในฐานะพ่อบุญธรรมของเจ้า ข้าต้องบอกว่าไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าความปลอดภัยและชีวิตของเจ้าอีกแล้ว ความลับที่เจ้ายอมแลกทุกอย่างเพื่อปกป้องมันไว้ คือสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด หากการรับข้อเสนอนี้หมายถึงการต้องเสี่ยงให้ความลับนั้นถูกเปิดโปง... ต่อให้ต้องร่อนเร่ไปจนวันตาย ข้าก็ยอม”

น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาของอวี้ฮวา นี่คือครอบครัวของนาง คือคนที่เข้าใจและพร้อมจะปกป้องนางเสมอ

“ข้า... ข้าไม่รู้” นางสารภาพออกมาในที่สุด “ข้ากลัว... กลัวเหลือเกิน แต่เมื่อข้านึกถึงสายตาของท่านอี้เฉิน... และท่านหญิง... ข้าก็รู้สึกผิดอย่างจับใจ เหมือนข้ากำลังจะหลอกลวงพวกเขา...”

นางพูดต่อไม่ได้ แต่ไป๋จิ้งหยวนก็พยักหน้าราวกับเข้าใจทุกอย่าง “ความรู้สึกของมนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนที่สุด ไม่ต้องรีบร้อนหาคำตอบหรอกอวี้ฮวา ค่อยๆ คิดทบทวนให้ดี ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจเช่นไร ข้าและทุกคนจะยืนอยู่ข้างเจ้าเสมอ”

บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น แต่มันก็ทิ้งตะกอนความคิดที่หนักอึ้งไว้ในใจของอวี้ฮวามากยิ่งขึ้น นางไม่ได้แบกรับแค่ความลับของตัวเองอีกต่อไป แต่กำลังแบกรับอนาคตของคนทั้งคณะไว้บนบ่า