บทที่ 1 บุปผาในสายลมแห่งเล่าหยาง

แคว้นต้าถังยามปลายรัชสมัยดุจตะวันยามอัสดง แม้ยังสาดแสงทว่าความอบอุ่นและอำนาจเริ่มเจือจางลงทุกขณะ เมืองเล่าหยาง ศูนย์กลางการค้าบนเส้นทางสายไหมอันรุ่งเรือง กลับคึกคักสวนกระแสความอ่อนแอของราชสำนัก กลิ่นอายเครื่องเทศหายาก กำยานหอม และเสียงต่อรองราคาของผู้คนหลากชนชาติยังคงดังก้องไปทั่ว

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น รถม้าคันหนึ่งซึ่งประดับตราสกุลเฟิงอย่างเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความโอ่อ่าค่อยๆ เคลื่อนตัวผ่านประตูเมืองเข้ามา เฟิงซือเฟิง หญิงสาววัยสิบหกปีบริบูรณ์ ก้าวลงจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบนิ่งมั่นคง ใบหน้ารูปไข่ของนางหมดจดเกลี้ยงเกลา ผิวพรรณละเอียดผุดผ่องราวกับหยกเนื้อดี แม้มิได้แต่งแต้มสีสันจัดจ้าน แต่ริมฝีปากอิ่มเต็มตามธรรมชาติก็ยังคงมีสีแดงระเรื่อดุจกลีบบัวแรกแย้ม ดวงตาเรียวดุจหงส์ นัยน์ตาสดใสดั่งหยาดน้ำค้าง ภายใต้แพขนตางอนราวปีกผีเสื้อ กวาดมองรอบกายอย่างพิจารณาและสุขุม ผมดำขลับของนางถูกรวบขึ้นเป็นมวยเรียบง่าย ปักปิ่นไม้

เนื้อดีสลักลายดอกเหมยเพียงอันเดียว แสดงถึงความงามอันบริสุทธิ์และไม่โอ้อวด

อาภรณ์ที่นางสวมใส่เป็นชุดกระโปรงยาวผ้าไหมเนื้อดีสีฟ้าอ่อนราวกับสีครามจางของท้องฟ้ายามเช้า แม้จะดูเรียบง่ายแต่ตัดเย็บอย่างประณีตเข้ารูป ขับเน้นเรือนร่างอรชรที่เริ่มผลิบานสะพรั่งตามวัย ชายแขนเสื้อและคอเสื้อปักลวดลายเมฆมงคลด้วยเส้นไหมสีเงินอย่างละเอียดอ่อน แต่กลับไร้เครื่องประดับหรูหราใดๆ ที่จะบ่งบอกถึงฐานะอันสูงศักดิ์ของบุตรีแม่ทัพ มีเพียงต่างหูหยกขาวคู่เล็กๆ ประดับอยู่ที่ติ่งหูเท่านั้น ท่าทีสงบเยือกเย็นและความงามอันบริสุทธิ์ของนาง ผิดกับคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ทั่วไปที่มักจะประโคมเครื่องประดับและแต่งกายด้วยสีสันฉูดฉาด ทำให้ผู้ที่พบเห็นอดที่จะเหลียวมองด้วยความสนใจระคนประหลาดใจมิได้

"คุณหนูเล็กเจ้าคะ ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

เสี่ยวชุ่ย สาวใช้คนสนิทรูปร่างเล็กแต่ดูคล่องแคล่ว ดวงตากลมโตของนางฉายแววซื่อสัตย์และตื่นตัวอยู่เสมอ นางสวมชุดผ้าฝ้ายสีเขียวหม่นเรียบๆ แต่สะอาดสะอ้าน ผมเปียเส้นเล็กถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย เอ่ยขึ้นเบาๆ พลางประคองนายสาวของตนด้วยความนอบน้อมและใส่ใจ

เฟิงซือเฟิงพยักหน้ารับเล็กน้อย ในใจนางรู้ดีว่าการเดินทางมาเมืองเล่าหยางครั้งนี้มิใช่การมาท่องเที่ยวชมเมือง แต่เป็นบททดสอบสำคัญ บิดาของนาง แม่ทัพใหญ่เฟิงอวี่ซาน ผู้กุมอำนาจทางการทหารทางตอนเหนือ แม้จะรักและเอ็นดูนางอยู่บ้าง แต่ฐานะบุตรีที่เกิดจากอนุภรรยาซึ่งมีพื้นเพมาจากตระกูลพ่อค้า ย่อมทำให้นางถูกมองข้ามและดูแคลนจากคนในจวน โดยเฉพาะจากฮูหยินใหญ่และเฟิงซือยวี่ พี่สาวต่างมารดาผู้เพียบพร้อม การถูกส่งมาดูแลกิจการค้าของตระกูลที่นี่จึงเป็นทั้งโอกาสและความท้าทาย หากทำสำเร็จ นางจะพิสูจน์ได้ว่าตนมิใช่เพียง "บุปผาไร้ค่า" แต่หากล้มเหลว ชีวิตในจวนแม่ทัพคงมืดมนยิ่งกว่าเดิม

โรงเตี๊ยมและหอการค้าของสกุลเฟิงตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางตลาด แม้จะมีการบริหารจัดการที่ดีอยู่แล้ว แต่เฟิงซือเฟิงมองเห็นช่องทางที่จะพัฒนาได้อีกมาก นางมิได้ร่ำเรียนเพียงการเย็บปักถักร้อยหรืองานบ้านงานเรือนอย่างสตรีชั้นสูงทั่วไป ความรู้เรื่องการค้า เส้นทางการขนส่ง และการเจรจาต่อรอง ซึมซับเข้าสู่สายเลือดของนางผ่านทางมารดาผู้ล่วงลับ ยิ่งไปกว่านั้น ความลับที่นางซุกซ่อนไว้ภายใต้ท่าทีสงบเยือกเย็น คือตำรายุทธศาสตร์การรบและการฝึกฝนการต่อสู้ขั้นพื้นฐานที่นางแอบศึกษาและฝึกฝนด้วยตนเองอย่างลับๆ นางรู้ดีว่าในโลกที่อำนาจคือทุกสิ่ง ความอ่อนแอไม่เคยนำมาซึ่งความอยู่รอด

หลายวันผ่านไป เฟิงซือเฟิงเริ่มทำความคุ้นเคยกับกิจการและผู้คนในหอการค้า ความฉลาดเฉลียวและไหวพริบของนางทำให้เหล่าผู้จัดการอาวุโสที่ตอนแรกมองนางด้วยความกังขาเริ่มให้การยอมรับ "คุณหนูเล็กผู้นี้ ดูภายนอกบอบบางน่าทะนุถนอม แต่ความคิดความอ่านกลับเฉียบคมเกินวัยนัก" พวกเขาต่างกระซิบกระซาบกัน

ค่ำคืนหนึ่ง หลังจากการตรวจบัญชีและวางแผนการขนส่งสินค้ารอบใหม่เสร็จสิ้น เฟิงซือเฟิงรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศในห้องทำงาน นางตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้า จากอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อนุ่มที่สวมใส่ในเวลากลางวัน มาเป็นชุดกางเกงและเสื้อตัวยาวสีน้ำเงินเข้มทึบทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ ซึ่งเป็นแบบที่บุรุษธรรมดาทั่วไปนิยมสวมใส่ เสื้อตัวนอกนั้นหลวมเล็กน้อย ช่วยอำพรางสัดส่วนของสตรีได้เป็นอย่างดี นางรัดเอวด้วยผ้าคาดสีดำสนิท และไม่ลืมที่จะรวบผมยาวสลวยขึ้นซ่อนไว้ใต้หมวกผ้าปีกกว้างสีเดียวกันที่ดึงลงมาต่ำเพื่ออำพรางใบหน้าอันงดงามของนางให้พ้นจากสายตาผู้คน ก่อนจะแอบออกไปเดินสำรวจตลาดกลางคืนพร้อมกับเสี่ยวชุ่ย ซึ่งถูกกำชับให้แต่งกายคล้ายกัน เสี่ยวชุ่ยอยู่ในชุดเสื้อกางเกงผ้าป่านสีเทาหม่น สวมหมวกสานใบเล็กที่พอจะบดบังใบหน้าได้บ้าง ทำให้ทั้งสองดูคล้ายบัณฑิตหนุ่มกับผู้ติดตาม มากกว่าจะเป็นคุณหนูสูงศักดิ์กับสาวใช้

ตลาดกลางคืนของเล่าหยางนั้นมีชีวิตชีวายิ่งกว่ากลางวัน แสงไฟจากโคมนับร้อยส่องสว่างราวกับกลางวัน เสียงดนตรี การแสดงริมทาง และกลิ่นอาหารหอมกรุ่นยั่วน้ำลายลอยอบอวลไปทั่ว

"คุณหนู ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ คนเยอะเหลือเกิน"

เสี่ยวชุ่ยกระซิบเตือน พยายามเดินตามนายสาวให้ทัน

เฟิงซือเฟิงพยักหน้า ดวงตาของนางไม่ได้จับจ้องเพียงความรื่นเริงเหล่านั้น แต่กำลังสังเกตพฤติกรรมของผู้คน ลอบฟังบทสนทนาที่อาจมีประโยชน์ต่อการค้า และที่สำคัญคือการสืบข่าวลือเรื่องขบวนสินค้าที่ถูกปล้นบ่อยครั้งในช่วงนี้ รวมถึงเรื่องการคอร์รัปชันของข้าราชการท้องถิ่นที่รีดไถพ่อค้าจนเป็นที่เอือมระอา นางเชื่อว่าข้อมูลเหล่านี้มีค่ามากกว่าทองคำ

ขณะที่นางกำลังสนใจฟังกลุ่มพ่อค้าต่างแคว้นสนทนากันถึงความไม่ชอบมาพากลของด่านเก็บภาษีแห่งหนึ่ง สายตาของนางก็พลันสะดุดเข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง เขายืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน แม้จะพยายามกลมกลืนเพียงใดก็ตาม รูปร่างสูงโปร่งกว่าบุรุษทั่วไปเล็กน้อย บ่งบอกถึงพละกำลังที่ซ่อนเร้นภายใต้อาภรณ์ผ้าป่านหยาบๆ สีเทาเข้มที่สวมใส่ ซึ่งแม้จะดูเหมือนพ่อค้าทั่วไป แต่กลับสะอาดสะอ้านและตัดเย็บอย่างได้สัดส่วน ผิดกับชาวบ้านร้านตลาดที่มักสวมเสื้อผ้าเก่าซอมซ่อ

ใบหน้าของเขาคมคาย แม้จะถูกบดบังด้วยเงาของหมวกที่สวมอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังพอมองเห็นสันจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบเม้มสนิท และโครงส่วนคางที่บ่งบอกถึงความดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยว แต่สิ่งที่จับความสนใจของเฟิงซือเฟิงได้มากที่สุดคือแววตาคมกริบคู่นั้น ดุจเหยี่ยวที่พร้อมจะโฉบเหยื่อ มันฉายประกายความเย็นชาและเฉียบแหลมเกินคนธรรมดา มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลที่ควรจะต่อกรด้วยโดยง่าย เขากำลังยืนเลือกซื้อพู่กันอยู่หน้าร้านเครื่องเขียน นิ้วเรียวยาวแต่แข็งแรงของเขาหยิบจับพู่กันแต่ละด้ามขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียดลออ ท่วงทีนั้นสงบนิ่งและมั่นคง แต่กลับแผ่รัศมีบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างไม่อาจมองข้าม เป็นรัศมีแห่งอำนาจและความเยือกเย็นที่กดดันโดยไม่รู้ตัว แม้จะพยายามทำตัวกลมกลืนก็ตาม

"พ่อค้าคนนั้น...ดูไม่ธรรมดาเลย"

เฟิงซือเฟิงพึมพำกับตัวเอง สัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนนาง

บุรุษผู้นั้นคือ หลี่จิ่งหยวน องค์ชายแห่งเป่ยเหลียง รัฐบรรณาการทางทิศเหนือของต้าถัง แม้จะเป็นถึงองค์ชาย แต่การที่มารดาของเขาเป็นเพียงเจ้าหญิงจากแคว้นเล็กที่ถูกส่งมาเป็นบรรณาการและไม่เป็นที่โปรดปราน ทำให้สถานะของเขาในราชสำนักเป่ยเหลียงนั้นง่อนแง่นเต็มที เขาเดินทางมาเล่าหยางครั้งนี้อย่างลับๆ พร้อมกับองครักษ์ไม่กี่คน ก็เพื่อสืบหาหลักฐานการทุจริตของเหล่าขุนนาง

ต้าถังที่ส่งผลกระทบต่อการค้าและเสถียรภาพของเป่ยเหลียงด้วยเช่นกัน แผนการปฏิรูปอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ซุกซ่อนอยู่ในใจเขา รอวันที่จะทำให้เป่ยเหลียงผงาดขึ้นอย่างแท้จริง

ราวกับรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้อง หลี่จิ่งหยวนเหลือบมองมาทางเฟิงซือเฟิงเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจพู่กันในมือต่อ ทว่าในใจกลับประเมิน "พ่อค้าหนุ่ม" ผู้นั้นอย่างรวดเร็ว แม้จะแต่งกายธรรมดา แต่แววตาที่ลอบสังเกตการณ์รอบตัวอย่างชาญฉลาดนั้นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะใช่คนธรรมดาสามัญ

การพบกันโดยบังเอิญในตลาดกลางคืนของเล่าหยาง คือจุดเริ่มต้นของพายุแห่งโชคชะตาที่กำลังจะพัดพาคนทั้งคู่เข้าหากัน โดยที่ต่างฝ่ายต่างยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของอีกคน...