บทที่ 2 ประกายไฟในความมืด

เฟิงซือเฟิงยังคงจับตามอง "พ่อค้า" ปริศนาผู้นั้นอยู่ห่างๆ นางเห็นเขาเดินดูสินค้าหลายร้าน แต่กลับไม่ได้ซื้อหาสิ่งใดเป็นชิ้นเป็นอันนอกเสียจากพู่กันและกระดาษเพียงไม่กี่ม้วน ท่าทีของเขาเหมือนกำลังมองหาบางสิ่ง หรือบางคน มากกว่าจะมาเดินซื้อของอย่างแท้จริง

"คุณหนู เราตามเขาไปดีหรือไม่เจ้าคะ"

เสี่ยวชุ่ยกระซิบถาม เมื่อเห็นนายสาวของตนให้ความสนใจบุรุษผู้นั้นเป็นพิเศษ

"ไม่จำเป็น" เฟิงซือเฟิงส่ายหน้า

"เพียงแต่รู้สึกว่าเขาดูไม่เหมือนพ่อค้าทั่วไปเท่านั้นเอง บางทีอาจจะเป็นสายสืบของทางการ หรืออาจจะเป็น...คู่แข่งทางการค้าที่เรายังไม่รู้จัก" นางครุ่นคิด ในสมองประมวลความเป็นไปได้ต่างๆ "จดจำลักษณะของเขาไว้ หากพบเห็นอีกให้รีบมารายงานข้า"

หลี่จิ่งหยวนเองก็รับรู้ได้ถึงการถูกจับตามอง แม้จะไม่ได้หันกลับไปมองโดยตรง แต่สัมผัสอันเฉียบคมของเขาสามารถรับรู้ได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่คอยติดตามอยู่ไม่ห่าง

"พ่อค้าหนุ่มน้อยคนนั้นช่างมีสายตาที่เฉียบแหลมและช่างสังเกตยิ่งนัก หรือว่าแผนการของเราจะรั่วไหล?"

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ความระแวดระวังเพิ่มสูงขึ้นเป็นทวีคูณ

ค่ำคืนนั้นผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นเป็นพิเศษ

เฟิงซือเฟิงกลับถึงหอการค้าพร้อมกับข้อมูลใหม่ๆ ที่พอจะเป็นประโยชน์ ส่วนหลี่จิ่งหยวนก็กลับไปยังที่พักลับของตนพร้อมกับความสงสัยในตัว "พ่อค้าหนุ่ม" ที่เขาพบเจอ

หลายวันต่อมา ข่าวการปล้นสะดมขบวนสินค้าบริเวณนอกเมืองเล่าหยางเริ่มหนาหูขึ้น สร้างความเดือดร้อนให้กับเหล่าพ่อค้าเป็นอย่างมาก เฟิงซือเฟิงเองก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน สินค้าบางส่วนของสกุลเฟิงถูกปล้นชิงไประหว่างการขนส่ง สร้างความเสียหายไม่น้อย

"พวกโจรป่าช่างกำเริบเสิบสานนัก!" เหล่าผู้จัดการในหอการค้าต่างหัวเสีย

"ทางการก็ไม่เห็นจะทำอะไรได้เป็นชิ้นเป็นอัน"

เฟิงซือเฟิงนั่งฟังรายงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าในใจกำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างละเอียด

"การปล้นเกิดขึ้นถี่ผิดปกติ และมักจะเลือกขบวนสินค้าที่มีมูลค่าสูง แสดงว่าพวกมันต้องมีสายคอยส่งข่าว และรู้เส้นทางการเคลื่อนย้ายสินค้าเป็นอย่างดี"

นางเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบในห้องประชุม

"ข้าคิดว่า ถึงเวลาที่เราต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองแล้ว"

คำประกาศของนางทำให้ทุกคนตกตะลึง

"คุณหนูเล็กจะทำอะไรหรือขอรับ?"

หัวหน้าผู้ดูแลขบวนสินค้าถามด้วยความประหลาดใจ

"ข้าจะจัดขบวนสินค้าล่อพวกมันออกมาเอง"

เฟิงซือเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาฉายประกายกล้าตัดสิน

"แต่ครั้งนี้ เราจะไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไป"

แผนการของเฟิงซือเฟิงคือการจัดขบวนสินค้าที่มีมูลค่าสูงพอที่จะล่อให้กลุ่มโจรออกมา แต่ภายในรถสินค้าส่วนใหญ่จะบรรจุท่อนไม้และก้อนหินเพื่อถ่วงน้ำหนัก ส่วนสินค้าจริงจะถูกซุกซ่อนไว้อย่างดีใน

สถานที่ที่คาดไม่ถึง นอกจากนี้ นางยังได้ว่าจ้างคนคุ้มกันฝีมือดีเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และวางแผนการตั้งรับหากถูกโจมตีอย่างแยบยล โดยใช้ความรู้ด้านยุทธศาสตร์ที่แอบศึกษามาประยุกต์เข้ากับสภาพภูมิประเทศ

ในขณะเดียวกัน หลี่จิ่งหยวนก็ได้ข่าวเรื่องขบวนสินค้าของสกุลเฟิงที่กำลังจะเดินทางออกจากเล่าหยางในอีกสองวันข้างหน้า เขาสืบทราบมาว่ากลุ่มโจรป่าที่ออกอาละวาดนั้น อาจมีความเชื่อมโยงกับขุนนางกังฉินที่เขากำลังตามรอยอยู่ การปล้นแต่ละครั้งเป็นเสมือนการส่งส่วยให้กับขุนนางเหล่านั้น หากเขาสามารถจับกุมโจรกลุ่มนี้ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะได้หลักฐานชิ้นสำคัญที่สาวไปถึงตัวการใหญ่

"ฝ่าบาท เราจะลงมือเองเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

จ้าวอู่ องครักษ์คนสนิททูลถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงไว้ด้วยความเคารพยำเกรงต่อผู้เป็นนาย

จ้าวอู่ จัดว่าเป็นนายทหารรูปร่างกำยำสูงใหญ่ ใบหน้าสี่เหลี่ยมคมเข้มของเขาแม้จะดูเคร่งขรึมแต่ก็แฝงไว้ด้วยความซื่อสัตย์ อย่างเต็มเปี่ยม ผิวสองสีกร้านแดดเล็กน้อยบ่งบอกถึงการตรากตรำกรำงานกลางแจ้งมานาน ดวงตาคมกริบของเขาสอดส่ายระแวดระวังอยู่เสมอ เขาสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเข้มที่แม้จะดูเรียบง่ายแต่ก็แข็งแรงทนทาน เหมาะแก่การเคลื่อนไหวและต่อสู้ แขนเสื้อถูกรัดไว้อย่างทะมัดทะแมง เผยให้เห็นท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ

หลี่จิ่งหยวนครุ่นคิด

"กลุ่มโจรนี้เหิมเกริมยิ่งนัก การปล่อยไว้จะเป็นภัยต่อการค้าและการสืบของเรา สกุลเฟิงเป็นตระกูลใหญ่ หากขบวนสินค้าของพวกเขาถูกปล้นอีกครั้ง อาจทำให้สถานการณ์ในเล่าหยางปั่นป่วนยิ่งขึ้น"

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่น

"เตรียมคนของเราให้พร้อม เราจะติดตามขบวนสินค้านี้ไปอย่างเงียบๆ หากมีการปะทะเกิดขึ้น เราจะฉวยโอกาสนั้นเข้าจัดการพวกโจร และบางที...อาจจะได้เห็นอะไรที่น่าสนใจจาก 'พ่อค้าหนุ่ม'

คนนั้นอีกครั้ง"

เขานึกถึงเฟิงซือเฟิงในคราบพ่อค้าที่ตลาดกลางคืนโดยไม่รู้ตัว

ประกายไฟแห่งการเผชิญหน้ากำลังจะถูกจุดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดของเส้นทางการค้าอันตรายนอกเมืองเล่าหยาง...