หลิน จิ่นชู의 작품

ค่ำคืนนั้น หลังจากจัดส่งบุตรธิดาเข้านอนเรียบร้อย ทิ้งความวุ่นวายของวันไว้เบื้องหลัง เฟิงซือเฟิงรู้สึกอ่อนล้าทั้งกายและใจจากงานที่เบียดเสียด และจากความซุกซนของหลี่หยางฉีกับหลี่เหมยลี่ นางปรารถนาแต่ช่วงเวลาแห่งการผ่อนคลายในอ่างอาบน้ำที่อบอวลไปด้วยไอน้ำอุ่นห้องอาบน้ำส่วนพระองค์ของตำหนักมังกรเหมยนั้นกว้างขวางและงดงามเสมือนห้องโถงเล็กๆ แสงเทียนจากโคมไฟกระดาษที่แขวนอยู่รอบห้องส่องแสงนวลตา ขับไล่ความมืดและสร้างบรรยากาศอันอบอุ่น อ่างหินอ่อนขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง น้ำอุ่นที่ผสมสมุนไพรหอมส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว กลีบโบตั๋นสีชมพูอ่อนและดอกเหมยขาวลอยอยู่บนผิวน้ำที่ปล่อยไอเบาๆ ดุจม่านหมอกเฟิงซือเฟิงค่อยๆ ถอดผ้าไหมบางเบาออกทีละชิ้นอย่างเชื่องช้า ผิวพรรณเนียนใสของนางเปล่งประกายใต้แสงเทียน สวยงามราวหยกเนื้อดีที่เพิ่งขัดเกลา นางก้าวลงสู่น้ำอุ่นอย่างแผ่วเบา รู้สึกถึงความอุ่นที่ซึมซาบเข้าสู่ร่างที่เหนื่อยล้า ความสบายแผ่ซ่านไปทั่วกาย นางเอนตัวพิงขอบอ่าง หลับตาลง ดื่มด่ำกับความสงบที่โอบล้อมไม่นานนัก เสียงฝีเท้าคุ้นเคยก็ดังมาในห้อง หลี่จิ่งหยวนในชุดลำลองผ้าไหมสีเข้มเดินเข้ามาเงียบเชียบ ดวงตาคมกริบจับจ้องร

ในค่ำคืนสุดท้ายก่อนที่ดวงตะวันจะทอแสงแห่งการจากลา เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนกลับมายังศาลาริมน้ำอันเป็นที่โปรดปรานของพวกเขา ศาลาแห่งนี้ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในสวนลับของเรือนพัก ที่ซึ่งพวกเขาเคยแบ่งปันทั้งแผนการลับและหัวใจให้แก่กันยามค่ำคืน แสงจันทร์สีเงินนวลสาดส่องลงมายังผิวน้ำในสระบัวที่นิ่งสงบ สร้างประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวนับพันดวงได้หล่นลงมาเต้นระบำอยู่บนผิวน้ำยามราตรี กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกบัวยามค่ำคืนลอยอบอวลมาตามสายลมบางเบา คลอเคล้ากับเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ขับขานเป็นบทเพลงแห่งความอาลัยอาวรณ์ทั้งสองยืนเคียงข้างกันบนศาลาไม้ สัมผัสถึงไอเย็นจากผิวน้ำที่พัดขึ้นมาปะทะกาย อ้อมแขนของหลี่จิ่งหยวนโอบรอบเอวบางของเฟิงซือเฟิงอย่างหลวมๆ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นคงอันหนักแน่น ราวกับจะบอกว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยนางไป สายตาของพวกเขาเงยขึ้นมองไปยังดวงดาวนับล้านดวงที่ส่องแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้ายามค่ำคืนของเล่าหยาง เป็นดวงดาวที่สว่างไสวกว่าทุกค่ำคืนที่ผ่านมา ราวกับเป็นพยานรู้เห็นถึงพันธสัญญาแห่งหัวใจที่กำลังจะเกิดขึ้น"ข้ากลัวเหลือเกินจิ่งหยวน" เฟิงซือเฟิงเอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน เสียงของนางสั่นเครือเ

ยามค่ำคืนที่แสงจันทร์สีเงินนวลสาดส่องลงมายังเรือนพักลับอันเงียบสงัดของเฟิงซือเฟิง แสงนั้นขับไล่ความมืดมิดภายนอกให้เลือนหายไป แต่กลับมิอาจขับไล่เงามืดแห่งความกังวลที่กำลังปกคลุมจิตใจของคนทั้งสอง แผนการปฏิรูปประเทศที่หลี่จิ่งหยวนและเฟิงซือเฟิงร่วมกันสร้างสรรค์ขึ้นนั้น แม้จะเริ่มเห็นผลเป็นรูปธรรม นำพาความเจริญรุ่งเรืองมาสู่เมืองเล่าหยางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน หากแต่คลื่นใต้น้ำแห่งความไม่พอใจจากเหล่าขุนนางเก่าที่เสียผลประโยชน์ก็เริ่มก่อตัวขึ้น ราชสำนักต้าถังที่เคยนิ่งเฉย บัดนี้เริ่มแสดงความกังวลถึงอิทธิพลของหลี่จิ่งหยวนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงกระซิบกระซาบถึง "อำนาจที่เติบโตเกินกว่าจะควบคุม" และ "ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับบุตรีแม่ทัพ" เริ่มแพร่สะพัดดุจไฟลามทุ่ง เฟิงซือเฟิงเองก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา ทั้งจากสายตาที่จับจ้อง และความระแวงที่แผ่กระจายไปทั่วในค่ำคืนที่เงียบสงัดนั้น หลังจากที่เฟิงซือเฟิงผล็อยหลับไปบนเตียง หลี่จิ่งหยวนยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างเตียงของนาง ไม่ยอมหลับลง แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นใบหน้าที่หมดจดเกลี้ยงเกลาของนางที่ดูสงบยามหลับใหล แพขนต

ค่ำคืนนั้น หลังจากการหลบหนีจากการตามล่าของเหล่ามือสังหารเงาตามตัวมาได้อย่างหวุดหวิด เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนก็กลับมายังเรือนพักลับของเขาที่ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของเมืองเล่าหยางที่เงียบสงัดราวกับถูกซ่อนไว้จากโลกภายนอก เสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ยังคงหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้าและหวาดกลัวที่ยังคงเกาะกุมอยู่ในจิตใจ แม้กายจะพ้นจากอันตราย แต่ใจก็ยังคงสั่นระริกราวกับใบไม้ต้องลมยามพายุโหมกระหน่ำ สายฝนภายนอกเริ่มซาลง เหลือเพียงเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคาแผ่วเบา คลอเคล้ากับเสียงฟืนในเตาผิงที่ลุกไหม้อย่างช้าๆ ให้ความอบอุ่นแก่เรือนพักภายในห้องที่สว่างไสวด้วยแสงเทียนสีนวลอ่อนๆ จากตะเกียงทองเหลืองเก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง แสงนั้นขับไล่ความมืดมิดและสร้างบรรยากาศอันอบอุ่นละมุนละไม หลี่จิ่งหยวนในชุดที่เปรอะเปื้อนคราบดินโคลนและร่องรอยของการต่อสู้ กำลังบรรจงปฐมพยาบาลบาดแผลเล็กน้อยที่หัวไหล่ของเฟิงซือเฟิงอย่างอ่อนโยน ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด ทุกการเคลื่อนไหวของเขาล้วนแผ่วเบาและพิถีพิถัน ราวกับกลัวว่าการสัมผัสเพียงน้อยนิดจะทำให้นางเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เฟิงซือเฟิงอยู่ใ

งานเลี้ยงเฉลิมฉลองความสำเร็จในการฟื้นฟูเมืองเล่าหยางถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตระการตา ณ โถงกลางของจวนผู้ว่าการเมืองที่เพิ่งได้รับการบูรณะขึ้นใหม่ แสงไฟจากโคมนับพันดวงส่องสว่างเรืองรองขับไล่ความมืดมิดยามค่ำคืน ผ้าแพรไหมเนื้อดีสีแดงสดและสีทองอร่ามประดับประดาไปทั่วทุกซอกมุมของโถง แสดงถึงความมั่งคั่งและปิติยินดี เสียงดนตรีบรรเลงขับขานก้องกังวานไปทั่วงาน เสียงพิณที่ไพเราะราวเสียงน้ำตก เสียงขลุ่ยที่อ่อนหวานราวสายลมพัดต้องกลีบดอกไม้ และเสียงกลองที่เร่งเร้าราวจังหวะหัวใจที่เต้นรัว ผู้คนมากมายทั้งขุนนาง พ่อค้าใหญ่ และผู้มีอิทธิพลจากทั่วสารทิศต่างมารวมตัวกันอย่างคับคั่ง ใบหน้าของทุกคนเปื้อนยิ้มแห่งความสุขและความพึงพอใจ กลิ่นหอมของสุราเลิศรส อาหารเลิศรส และเครื่องหอมนานาชนิดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและมีชีวิตชีวา แต่ภายใต้ความคึกคักนั้น ยังคงมีกระแสคลื่นใต้น้ำแห่งการเมืองและผลประโยชน์ที่มองไม่เห็นไหลวนอยู่เฟิงซือเฟิงในชุดผ้าไหมสีเข้มเรียบง่าย ซึ่งเป็นชุดที่นางจงใจเลือกเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตมากเกินไป แต่ก็ยังคงความสง่างามตามธรรมชาติของบุตรีแม่ทัพไว้ได้อย่างครบถ้วน เส้นผมดำขลับ

ค่ำคืนนั้น หลังจากการวิ่งหนีการตามล่าของเหล่ามือสังหารเงาตามตัวมาได้อย่างหวุดหวิด เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนก็กลับมายังเรือนพักลับของเขาที่ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของเมืองเล่าหยางที่เงียบสงัด เสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ยังคงหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้าและหวาดกลัวที่ยังคงเกาะกุมอยู่ในจิตใจ แม้กายจะพ้นจากอันตราย แต่ใจก็ยังคงสั่นระริกราวกับใบไม้ต้องลมยามพายุโหมกระหน่ำ แสงเทียนจากตะเกียงทองเหลืองเก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ส่องสว่างนวลตาขับไล่ความมืดมิดและสร้างบรรยากาศอันอบอุ่นเล็กๆ ให้กับห้องพักที่เรียบง่ายแต่เป็นที่พึ่งพิงในยามนี้หลี่จิ่งหยวนในชุดที่เปรอะเปื้อนคราบดินโคลนและร่องรอยของการต่อสู้ กำลังบรรจงปฐมพยาบาลบาดแผลเล็กน้อยที่แขนของเฟิงซือเฟิงอย่างอ่อนโยน ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด ทุกการเคลื่อนไหวของเขาล้วนแผ่วเบาและพิถีพิถัน ราวกับกลัวว่าการสัมผัสเพียงน้อยนิดจะทำให้นางเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เฟิงซือเฟิงในชุดผ้าไหมบางเบาที่บัดนี้เปื้อนคราบเลือดแห้งกรังเล็กน้อย มองดูเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ แสงเทียนส่องกระทบใบหน้าของเขา เผยให้เห็นรอยเหนื่อยล

เสียงรองเท้าบู๊ตของหลงเฟยที่กระทบกับพื้นปูนเย็นเฉียบภายในอาคารร้างดังเป็นจังหวะเหมือนกับเสียงนับถอยหลังของหัวใจที่กำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า ทุกย่างก้าวที่เดินลงบันไดฉุกเฉินนั้นเต็มไปด้วยความหนักอึ้งและเด็ดเดี่ยว เสียงระเบิดที่ดังกึกก้องจากชั้นล่างสะท้อนก้องไปทั่วทั้งตัวอาคาร แสงไซเรนจากรถตำรวจที่แล่นผ่านด้านนอกส่องลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่างแคบ ๆ เป็นจังหวะสลับมืดสว่าง เหมือนกำลังเตือนให้เขารู้ว่าเวลาแห่งการตัดสินใจใกล้เข้ามาทุกทีในหูฟัง เสียงของ หลี่เกอ ลูกน้องคนสนิทของเขาดังขึ้นอย่างร้อนรน “นายใหญ่! พวกเราพร้อมแล้วทางฝั่งตะวันออก”“รอคำสั่งฉัน” หลงเฟย ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันที่มหาศาล เขาก้าวผ่านโถงทางเดินที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศูนย์บัญชาการชั่วคราว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นซากปรักหักพังจากแรงระเบิด กลิ่นดินปืนและควันไฟที่ยังคงอบอวลปะปนกับกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่ว เสียงครางเบา ๆ ของชายคนหนึ่งที่กำลังหายใจรวยรินดึงดูดสายตาของหลงเฟยให้หันไปมอง เขาเห็นลูกน้องคนหนึ่งที่ถูกยิงกำลังนอนจมกองเลือดอยู่ในมุมมืด“ไปเถอะ… นายใหญ่…” ชายคนนั้นพึมพำด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนที

หลงเฟยจับข้อมือซูหลิงแน่น ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ถูกท้าทาย“เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอลงไปตายอย่างนั้นเหรอ?!” เสียงของเขาเข้มข้นจนซูหลิงรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ซูหลิงดึงมือออก พยายามมองเขาอย่างเด็ดเดี่ยว “ถ้าฉันไม่ไป หยวนซิงจะตาย และเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ในเรื่องนี้!”เสียงปืนดังใกล้เข้ามาทุกที เสียงฝีเท้ากระทบพื้นบันไดดังก้องผ่านทางเดิน หลงเฟยรู้ดีว่าเขาเหลือเวลาอีกไม่มาก“รอก่อน” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดเรียกอย่างรวดเร็ว “หลี่เกอ ดำเนินแผน B ทันที... ใช่ ทุกหน่วย... และเอาของนั่นมาด้วย”ซูหลิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แผน B?”หลงเฟยดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น อ้อมแขนของเขารัดเธอไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากอ้อมกอดนี้ “ฉันไม่เคยมีแผนส่งเธอไปแลกตัวจริงๆ... ฉันแค่ต้องการเวลาเพื่อหาตำแหน่งที่พวกเขาซ่อนซูหยวนซิงเท่านั้น”“แล้วตอนนี้ล่ะ?” ซูหลิงถามเสียงแผ่ว พยายามกลบเกลื่อนความกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจ“ตอนนี้เราต้องสู้” หลงเฟยตอบด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ซูหลิงรู้สึกเย็นยะเยือก เขายิ้มอย่างนักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ แต่ในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความกังวลจนซูหลิงรู้สึกเจ็บปวด“แต่ฉันต้องการใ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งตอนตี 4 ตัดความเงียบในห้องนอนที่มืดมิด ซูหลิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนาวเหน็บ ข้างเธอคือที่ว่างเปล่า หลงเฟยไม่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงมีปืนสีดำวางเรียงเป็นแถว พร้อมกับกระสุนที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เธอไม่เคยเห็นอาวุธเหล่านี้มาก่อนคืนนี้... เป็นคืนตัดสินชะตาซูหลิงลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายยังเจ็บจากค่ำคืนที่ผ่านมา รอยแดงช้ำบนผิวเป็นหลักฐานของการถูกครอบครอง ความจริงเรื่องจดหมายพ่อยังคงหนักอึ้งในอกพ่อพยายามปกป้องฉัน... แต่หลงเฟยก็ทำเช่นเดียวกันด้วยวิธีที่ผิดเธอเดินไปที่หน้าต่างมองออกไป เมืองที่พลุกพล่านตอนกลางคืนดูเงียบสงบผิดปกติ ผู้คนเบื้องล่างใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระ ต่างจากเธอที่ถูกกักขังในกรงทองแห่งนี้แต่ตอนนี้ กรงทองนั้นอาจกลายเป็นป้อมปราการเดียวที่ปกป้องเธอจากศัตรูภายนอกก็ได้ความมุ่งมั่นเก่าๆ ค่อยๆ กลับมา เธอจะยอมแพ้ไม่ได้ ไม่ว่าหลงเฟยจะบงการเธอแค่ไหน เธอก็จะไม่ยอมเป็นแค่หมาก เธอต้องทำความเข้าใจเกมนี้ให้ได้ และหาทางเอาคืนศักดิ์ศรีของตัวเองในตอนบ่าย ขณะที่ซูหลิงกำลังจ้องมองเอกสารที่เธอถ่ายรูปไว้เมื่อคืน เสียงประตูเปิดดังขึ้น หลงเฟยก้าวเข้ามา สวมชุดเ

รุ่งอรุณไม่ได้นำพาสิ่งใดมาสู่จิตใจของซูหลิง นอกจากความว่างเปล่าและความสับสน เธอตื่นขึ้นมาในความมืดมิดของห้องนอนที่ปราศจากหลงเฟย ร่างกายยังคงเจ็บระบมจากค่ำคืนที่ผ่านมารอยแดงช้ำปรากฏทั่วผิวขาวเนียน แต่สิ่งที่เจ็บปวดกว่าคือบาดแผลในใจ ความจริงที่ว่าเธอถูกหลงเฟยหลอกใช้มาตลอด ทุกการกระทำของเธอคือหมากตัวหนึ่งในเกมของเขาซูหลิงลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก เดินไปยังห้องน้ำ มองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยประกายไฟแห่งความมุ่งมั่นบัดนี้กลับพร่ามัวไปด้วยความเจ็บปวด เธอเปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำอุ่นชะโลมกาย พยายามชะล้างความรู้สึกสกปรกที่เกาะกินจิตใจแต่น้ำร้อนไม่อาจล้างความทรงจำได้หลังจากแต่งตัวด้วยชุดลำลองเรียบง่าย ซูหลิงเดินไปยังห้องครัว อาหารเช้ายังคงถูกจัดเตรียมไว้พร้อมสรรพ เธอตักมันขึ้นมาอย่างเหม่อลอย กินไปเพียงไม่กี่คำก็ต้องวางช้อนลง ความรู้สึกขมขื่นในลำคอทำให้ไม่อาจกลืนอะไรลงไปได้อีกตลอดทั้งวัน ซูหลิงพยายามหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความคิด เธอเดินสำรวจเพนท์เฮาส์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แววตาคอยสังเกตทุกรายละเอียดตู้เอกสารติดล็อก... กล้องวงจรปิดมุมตาย... โต๊ะทำงานที่ไม่เคยเปิด...เธอรู้ว

ความเจ็บปวดจากการถูกกระทำและคำเยาะเย้ยของ เจิ้ง ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของ ซูหลิง เธอถูกลูกน้องของตระกูลเว่ยจับตัวมายังสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูเหมือนโกดังเก่าที่ห่างไกลความเจริญ แสงสว่างสลัวๆ จากหลอดไฟนีออนที่กะพริบถี่ๆ ทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกยิ่งขึ้นไปอีก ร่างกายของซูหลิงระบมไปหมดจากการถูกกระชากลากถู แต่สิ่งที่เจ็บปวดกว่าคือบาดแผลในใจที่ถูกตอกย้ำเรื่องครอบครัวของเธอเธอถูกโยนเข้าไปในห้องขังขนาดเล็กที่ทำจากเหล็กเย็นเฉียบ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นสนิมคละคลุ้งไปทั่ว ซูหลิงล้มลงบนพื้น เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น สติของเธอเลือนราง ภาพของ หลงเฟย ที่กำลังต่อสู้อยู่ในโกดังฉายวนอยู่ในความคิด เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ปลอดภัยหรือไม่ ความรู้สึกเป็นห่วงเขาถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงจนน่าตกใจฉันทำอะไรลงไป... ฉันรักศัตรูของฉันได้ยังไง คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของซูหลิง น้ำตาไหลซูหลิงลงมาอย่างเงียบๆ ความรู้สึกผิดต่อบิดามารดาที่ล่วงลับไปกัดกินจิตใจ เธอทรยศความแค้นที่เคยยึดมั่น เธอกำลังจะถูกใช้เป็นเครื่องมือในการทำลายคนที่เธอ...รักแต่แล้ว ทันใดนั้นเอง! ประกายไฟแห่งความมุ่งมั่นก็ลุกโชนขึ้นในดวงตาของซูหลิง เธอ

รุ่งอรุณของวันใหม่ไม่ได้นำพาความสดใสมาสู่จิตใจของซูหลิงเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกสุขสมจากค่ำคืนที่ผ่านมายังคงตรึงตรา แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดจาก 'รักต้องห้าม' ที่ก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ ซูหลิง ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของ หลงเฟย ใบหน้าคมคายของเขาที่หลับพริ้มนั้นดูอ่อนโยนจนน่าใจหาย เธอใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามแนวขากรรไกรคมสันของเขา ความรู้สึกผิดที่ทรยศต่อความแค้นและครอบครัวถาโถมเข้าใส่จนซูหลิงอยากจะหายไปจากตรงนี้กลับไปที่เดิมไม่ได้อีกแล้ว คำนี้ดังก้องอยู่ในใจของซูหลิง เธอรู้ว่าเธอได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งทุกอย่างที่เคยมี ความรู้สึกที่เธอมีต่อหลงเฟยนั้นลึกซึ้งเกินกว่าจะหวนกลับไปเป็นศัตรูกันได้ แต่เธอก็ไม่อาจลืมได้ว่าเขาคือใคร และทำอะไรกับชีวิตของเธอไว้บ้างหลงเฟยขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเขาค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อเขาเห็นซูหลิงจ้องมองอยู่ เขาเอื้อมมือมาลูบไล้แก้มของซูหลิงอย่างอ่อนโยน "คิดอะไรอยู่...ที่รัก" เสียงทุ้มต่ำของหลงเฟยแหบพร่าเล็กน้อยยามเช้าตรู่ ซูหลิงสะดุ้งเล็กน้อย เธอพยายามซ่อนความรู้สึกผิดบาปไว้ในแววตา "เปล่าค่ะ...แค่...""แ