11

แม่หญิงเดือนฉายเริ่มสังเกตความสนิทสนมของแก้วกัลยาและหม่อมราชวงศ์รวิ

ภายหลังจากคืนที่แก้วกัลยาและหม่อมราชวงศ์รวินัดพบกันอย่างลับ ๆ ความรู้สึกผูกพันระหว่างทั้งสองก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น พวกเขาหาโอกาสพบปะพูดคุยกันอยู่เสมอ แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็มีความหมายต่อจิตใจของทั้งคู่

แก้วกัลยารู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การได้อยู่ใกล้หม่อมราชวงศ์รวิ การได้พูดคุยและแลกเปลี่ยนความรู้สึก ทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาและมีความหวัง เธอเริ่มมองเห็นอนาคตที่แตกต่างออกไปจากที่เคยคาดหวังไว้

หม่อมราชวงศ์รวิเองก็รู้สึกเช่นกัน แก้วกัลยาได้เข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตของเขา ความอ่อนหวาน ความเข้าใจ และความจริงใจของเธอ ทำให้เขามั่นใจว่าเธอคือคนที่เขาต้องการจะใช้ชีวิตด้วย

ทว่า ความสุขของทั้งสองก็ตั้งอยู่บนความลับที่ต้องปกปิด และสายตาที่จับจ้องอย่างไม่เป็นมิตร

แม่หญิงเดือนฉายเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในท่าทีของแก้วกัลยา เธอดูสดใสและมีความสุขมากขึ้นผิดปกติ ทั้ง ๆ ที่กำลังจะเข้าพิธีหมั้นหมายกับเจ้าศิริวัฒน์ แม่หญิงเดือนฉายยังสังเกตเห็นว่าหม่อมราชวงศ์รวิมักจะมองแก้วกัลยาด้วยสายตาที่อ่อนโยนเป็นพิเศษ และทั้งสองมักจะหาโอกาสอยู่ใกล้ชิดกันเสมอ

ความสงสัยและความริษยาเริ่มกัดกินหัวใจของแม่หญิงเดือนฉาย เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดหม่อมราชวงศ์รวิ ผู้ซึ่งดูเหมือนจะให้ความสนใจเธอในตอนแรก กลับหันไปสนิทสนมกับแก้วกัลยาอย่างรวดเร็ว

วันหนึ่ง ขณะที่หม่อมราชวงศ์รวิกำลังสนทนากับพ่อเลี้ยงอินทาอยู่ที่ห้องรับแขก แม่หญิงเดือนฉายก็แวะมาเยี่ยมเยียนตามปกติ แต่สายตาของเธอก็มักจะจับจ้องไปยังแก้วกัลยาที่กำลังจัดดอกไม้อยู่มุมห้อง

“คุณพ่อเลี้ยงคะ ดิฉันสังเกตว่าท่านหม่อมราชวงศ์ดูจะสนิทสนมกับแม่แก้วเป็นพิเศษนะคะ” แม่หญิงเดือนฉายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความนัย

พ่อเลี้ยงอินทาหัวเราะเบา ๆ “ท่านหม่อมราชวงศ์เป็นคนอัธยาศัยดีน่ะแม่หญิง คุยกับใครก็ถูกคอไปหมด”

“แต่ดิฉันว่าดูจะสนิทสนมกับแม่แก้วมากกว่าคนอื่น ๆ นะคะ” แม่หญิงเดือนฉายยังคงกล่าวต่อด้วยสายตาที่จับผิด

หม่อมราชวงศ์รวิได้ยินบทสนทนานั้น แต่เขาก็พยายามทำเป็นไม่ได้ยินและยังคงพูดคุยกับพ่อเลี้ยงอินทาต่อไป

แก้วกัลยารู้สึกอึดอัดกับคำพูดของแม่หญิงเดือนฉาย เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตาด้วย

“แม่หญิงคงคิดมากไปกระมัง” พ่อเลี้ยงอินทากล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก

แม่หญิงเดือนฉายยิ้มบาง ๆ “ดิฉันก็แค่อยากจะถามด้วยความเป็นห่วงน่ะค่ะ ในฐานะที่แม่แก้วกำลังจะเป็นคู่หมั้นคู่หมายของคนในตระกูลของดิฉัน”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย แก้วกัลยารู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำถึงสถานะของตนเอง

หลังจากนั้นไม่นาน แม่หญิงเดือนฉายก็ขอตัวกลับ แต่ก่อนไป เธอมองแก้วกัลยาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“แม่แก้วดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ใกล้ถึงวันหมั้นหมายแล้ว” แม่หญิงเดือนฉายกล่าวทิ้งท้าย

แก้วกัลยาพยักหน้ารับโดยไม่ได้สบตา

เมื่อแม่หญิงเดือนฉายกลับไปแล้ว แก้วกัลยารู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้ว่าแม่หญิงเดือนฉายเริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของเธอกับหม่อมราชวงศ์รวิแล้ว และนั่นอาจนำมาซึ่งปัญหาในอนาคต

“แม่แก้วอย่าคิดมากเลยนะ” พ่อเลี้ยงอินทากล่าวเมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของบุตรี

แก้วกัลยาพยายามยิ้ม “ค่ะพ่อ”

หม่อมราชวงศ์รวิเดินเข้ามาใกล้แก้วกัลยาอย่างเงียบ ๆ “อย่ากังวลเลยนะครับ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ” เขากระซิบเบา ๆ

แก้วกัลยามองเขาด้วยความรู้สึกขอบคุณและเป็นห่วง เธอรู้ว่าสถานการณ์ของพวกเขากำลังละเอียดอ่อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในขณะเดียวกัน แม่หญิงเดือนฉายกลับไปยังเรือนของตนด้วยความขุ่นเคือง เธอคิดทบทวนถึงสิ่งที่ได้เห็นและได้ยิน เธอเริ่มปักใจเชื่อว่าแก้วกัลยาและหม่อมราชวงศ์รวิมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกินกว่าคนรู้จักทั่วไป และเธอจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น เธอตัดสินใจแล้วว่าจะต้องหาทางเปิดโปงความสัมพันธ์นี้ให้ได้... ความริษยาได้บดบังความถูกต้องในจิตใจของเธอไปจนหมดสิ้น