Semua Bab บุพเพสันนิวาสแห่งนครพิงค์: Bab 1 - Bab 10

นครเชียงใหม่ในยามสายของฤดูร้อน แสงแดดสีทองสาดส่องลงมากระทบเรือนไม้สักหลังงามที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้นานาพันธุ์ กลิ่นหอมหวานของดอกจำปีและดอกแก้วลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ บ่งบอกถึงความพิถีพิถันในการดูแลของผู้เป็นเจ้าของเรือนภายในห้องเรือนอันโอ่โถง “แก้วกัลยา” ธิดาคนเดียวของ “พ่อเลี้ยงอินถา” คหบดีผู้ร่ำรวยแห่งเมืองเชียงใหม่ กำลังนั่งปักผ้าไหมลายดอกพิกุลอย่างประณีต นิ้วเรียวเล็กขยับเข็มขึ้นลงอย่างชำนาญ ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส แม้ในวัยเพียงสิบแปดปี แก้วกัลยาก็มีรูปโฉมงดงามเป็นที่เลื่องลือ ผิวขาวผ่องราวกลีบดอกบัวแรกแย้ม ผมดำขลับยาวสลวยถึงกลางหลังถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ประดับด้วยปิ่นทองลายก้านแย่งทว่าภายใต้ความงามสง่า กลับซ่อนไว้ซึ่งความรู้สึกอึดอัดและขมขื่น แก้วกัลยากำลังจะถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับ “เจ้าศิริวัฒน์” บุตรชายของเจ้าเมืองผู้มีอำนาจ แม้เจ้าศิริวัฒน์จะเป็นชายหนุ่มรูปงาม ฐานะดี และเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง แต่ในหัวใจของแก้วกัลยากลับไม่ได้รู้สึกยินดีกับการแต่งงานครั้งนี้เลย เธอปรารถนาความรักที่เกิดจากความรู้สึกของคนสองคน มิใช่การผูกพันด้วยผลประโยชน์หรือฐานันดร“แม่แก้ว.

ภายหลังจากวันนั้น หม่อมราชวงศ์รวิมิอาจลบภาพของแก้วกัลยาออกจากความคิดได้ ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความใสซื่อ รอยยิ้มหวานละไมที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง และน้ำเสียงอ่อนหวานที่ก้องกังวานอยู่ในหู ราวกับบทเพลงที่ไพเราะจับใจ เขาครุ่นคิดถึงบทสนทนาที่ได้พูดคุยกัน ความสนใจที่ทั้งสองมีต่อเรื่องราวต่าง ๆ อย่างลงตัว ทำให้เขารู้สึกราวกับได้พบเจอมิตรแท้ที่รู้ใจในเช้าวันต่อมา หม่อมราชวงศ์รวิตัดสินใจเดินทางไปยังเรือนของพ่อเลี้ยงอินถา ด้วยความหวังว่าจะได้พบกับแก้วกัลยาอีกครั้ง เขามาพร้อมกับของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นตำราเก่าแก่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ล้านนา ซึ่งเขาตั้งใจจะมอบให้กับพ่อเลี้ยงอินถาเพื่อเป็นการแสดงความเคารพเมื่อมาถึงเรือน พ่อเลี้ยงอินถาก็ออกมาต้อนรับด้วยความยินดียิ่ง “ท่านหม่อมราชวงศ์ มาถึงเรือนข้าน้อยแต่เช้า มีธุระอันใดหรือขอรับ?”“กระผมเพียงแค่อยากจะมาคารวะท่านพ่อเลี้ยง และนำตำราเล็กน้อยมามอบให้ด้วยความเคารพขอรับ” หม่อมราชวงศ์รวียื่นตำราให้พ่อเลี้ยงอินถาพ่อเลี้ยงอินทารับไว้ด้วยความขอบคุณ “โอ้... ขอบคุณท่านมาก นี่เป็นตำราที่น่าสนใจยิ่งนัก เชิญท่านเข้ามานั่งพักผ่อนก่อนเถิด”ทั้งสองนั่งสนทนากัน

ภายหลังจากที่แก้วกัลยาเดินจากไป หม่อมราชวงศ์รวิยังคงยืนอยู่ที่เดิมภายใต้ร่มเงาของต้นชมพู่มะเหมี่ยว ความรู้สึกอบอุ่นจากสัมผัสมือของเธอยังคงหลงเหลืออยู่บนฝ่ามือของเขา แววตาที่สับสนแต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างของแก้วกัลยา ทำให้เขามั่นใจว่าความรู้สึกที่เขามีให้เธอ ก็ได้รับการตอบสนองกลับมาเช่นกันตลอดทั้งวัน หม่อมราชวงศ์รวิครุ่นคิดถึงแก้วกัลยา เขาพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตนเอง มันไม่ใช่แค่ความชื่นชมในความงดงามภายนอก แต่เป็นความรู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้ง ราวกับรู้จักเธอมานาน เขาประทับใจในความอ่อนหวาน จิตใจดี และความรู้ความสามารถของเธอในหลาย ๆ ด้าน การได้พูดคุยกับเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในเย็นวันนั้น หม่อมราชวงศ์รวิตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเพื่อนสนิทที่บางกอก เล่าถึงการเดินทางมาเชียงใหม่ และความรู้สึกพิเศษที่เขามีต่อหญิงสาวชาวเหนือผู้หนึ่ง เขาบรรยายถึงความงดงามของแก้วกัลยา ความมีเสน่ห์ และความน่ารักที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว“...ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อน ราวกับว่าดวงใจของข้าได้รับการเติมเต็มเมื่อได้อยู่ใกล้นาง แม้จะรู้จ

แก้วกัลยามองหม่อมราชวงศ์รวิด้วยหัวใจที่เต้นระรัว รอคอยคำพูดที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของเขา แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านใบไม้ลงมาต้องใบหน้าคมสันของเขา ทำให้เธอมองเห็นแววตาที่จริงจังและอ่อนโยนในขณะเดียวกัน“คุณแก้วกัลยา...” หม่อมราชวงศ์รวิเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ตั้งแต่ที่เราได้รู้จักกัน ผมรู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่พิเศษมาก คุณมีความงดงามทั้งภายนอกและภายใน ความคิดของคุณก็เฉลียวฉลาด และการได้พูดคุยกับคุณทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”คำพูดเหล่านั้นทำให้แก้วกัลยารู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ เธอไม่เคยมีใครกล่าวชื่นชมเธอเช่นนี้มาก่อน“ท่านหม่อมราชวงศ์...” แก้วกัลยาเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบตาเขาโดยตรง“ผมรู้ว่าคุณกำลังจะเข้าพิธีหมั้นหมาย” หม่อมราชวงศ์รวิกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงเล็กน้อย “แต่ผมก็ไม่อาจเก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้ ผมอยากให้คุณรู้ว่า... ผมรู้สึก...”ยังไม่ทันที่หม่อมราชวงศ์รวิจะได้กล่าวจบประโยค เสียงหวานเจื้อยแจ้วของหญิงสาวผู้หนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ“ท่านหม่อมราชวงศ์คะ! มาทำอะไรอยู่ที่นี่แต่เช้าคะ?”แก้วกัลยาและหม่อมราชวงศ์รวิต่างหันไปมองตามเสียงนั้น ก็

แก้วกัลยาเริ่มสับสนในความรู้สึกของตนเองวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หม่อมราชวงศ์รวิยังคงแวะเวียนมาที่เรือนของพ่อเลี้ยงอินทาอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขามา เขาก็มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับแก้วกัลยา ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่าง ๆ แลกเปลี่ยนความคิดเห็น และเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆแก้วกัลยารู้สึกสับสนในความรู้สึกของตนเอง เธอรู้สึกดีและมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้หม่อมราชวงศ์รวิ ความอบอุ่น ความจริงใจ และความเข้าใจที่เขามีให้ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ในขณะเดียวกัน เธอก็กำลังจะเข้าพิธีหมั้นหมายกับเจ้าศิริวัฒน์ ผู้ซึ่งเป็นคู่หมายที่เหมาะสมตามฐานะและประเพณี แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่ต่อเจ้าศิริวัฒน์ แต่เธอก็รู้สึกถึงหน้าที่และความรับผิดชอบที่มีต่อครอบครัวเจ้าสรุศักดิ์เองก็ยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนพ่อเลี้ยงอินทาและแก้วกัลยาอยู่เสมอ เขามักจะคอยให้กำลังใจและดูแลเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยความปรารถนาดี แม้ในใจจะมีความรู้สึกพิเศษซ่อนอยู่ แต่เขาก็แสดงออกอย่างสุภาพและให้เกียรติการตัดสินใจของเธอแม่หญิงเ