บทนำ

"ถ้ากำลังทำให้ฉันสนใจบอกเลยว่าวิธีนี้ไม่สำเร็จ" มือหนาไล่ตามกรอบหน้าของหญิงสาวก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ค่อนข้างจะเข้าข้างตัวเอง จนคนฟังอย่างแก้วตาต้องขมวดคิ้วมองพร้อมกับมือบางที่รีบไล่ปัดออกอย่างรวดเร็ว เธอได้แต่พร่ำคิดว่าเขาไปเอาความคิดสกปรกนี่มาจากที่ไหน ถึงได้มองว่าคนที่ไม่เคยบอกว่าอยากได้เขา ค่อนข้างจะแสดงออกว่าเกลียดเข้ากระดูกดำแบบเธอกำลังให้ท่าหรือให้ความสนใจ

"เป็นบ้าเหรอ?" หญิงสาวเลิกคิ้วถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ พร้อมจะผละตัวเองเพื่อหนีแต่ประโยคถัดไปที่หลุดออกจากปากก็ทำให้เธอชะงัก

"ต้องการเท่าไหร่?"

"อะไร?"

"แลกกับร่างกายของเธอ ต้องใช้เงินเท่าไหร่?"

เพียะ!

สิ้นประโยคที่น่ารังเกียจพวกนั้นนั้นมือบางก็จัดการฟาดลงบนใบหน้าโดยไม่มีคำพูดอะไรที่หลุดออกจากปาก ถึงเธอจะจัดอยู่ในคนที่มีฐานะยากจนแต่คนอย่างเธอก็ไม่ใช่คนที่จะถวายตัวเองเพื่อแลกกับเงินของใคร ถึงแม้ว่าเขาจะเอาเงินร้อยล้านมากองตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวที่เขาจะดูถูกเอาง่าย ๆ

"เก็บเงินไว้ทำศพของพี่ตอนตายเถอะ" ว่าจบหญิงสาวก็รีบเดินหนีไปในทันที เธอไม่เคยเจอคนที่โรคจิตแบบนี้มาก่อน เขากำลังดูถูกเธอด้วยเม็ดเงินที่เขาคิดว่ามันสามารถซื้อคนทั้งโลกได้ มันอาจจะจริงที่เธอต้องการมันมาก ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ด้วยวิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้

ไอมาเฟียโรคจิต

.

.

"ไปไหนมาว่ะ นึกจมตายในห้องน้ำแล้ว" ชายหนุ่มที่บอกเพื่อนว่าจะไปเข้าห้องน้ำทว่าหายไปนานสองนานกลับไม่ตอบแต่เลือกที่จะยกกล่องบุหรี่ให้เพื่อนได้ดู นั้นเป็นอันเข้าใจว่าที่เขาหายไปนานเพราะเหตุผลอะไร

"เฮ้ย…เดี๋ยวนะ มึงไปโดนใครเขาตบมาวะ ไอสัส…เป็นรอยมือเลย" เพื่อนสนิทที่นั่งด้านข้างอยู่ ๆ ก็โพล่งพูดขึ้น มือหนาจับคางเพื่อนไว้พร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยชายหนุ่มที่กำลังฉายสีหน้านิ่ง

รอยวาดจากมือบางเมื่อครู่มีน้ำหนักเลยทีเดียว เพราะเป็นรอยมือแดงขึ้นชัดด้วยความลงแรงมากพอสมควร นั้นจึงยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

"เสือก!" เขาปัดป่ายมือของเพื่อนสนิทเพื่อออกห่าง ก่อนที่จะเน้นคำด่าใส่แล้วมองไปที่หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของการกระทำด้วยสายตาอันน่ากลัวและเย็นยะเยือก ขณะที่คนที่ถูกจับจ้องกลับกระตุกยิ้มเบา ๆ แล้วลอยหน้าลอยตาทำเหมือนสิ่งเกิดขึ้นไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

"เชี้ย…โดนเหยื่อปฏิเสธมาแน่ๆ ฮ่าๆ " คนในห้องต่างพากันระเบิดหัวเราะไม่หยุด ผิดกับคนที่โดนกระทำที่กำลังนิ่วหน้าด้วยอารมณ์ที่สามารถฆ่าใครสักคนได้ด้วยมือเปล่า

"ต้องกล้าขนาดไหนว่ะถึงได้ตบหน้ามาเฟียที่ชื่อว่าสงครามคนนี้ได้ แม่ง…กูอยากเห็นหน้าคนนั้นจริง ๆ ชะตาขาดหรือยังว่ะ?" หญิงสาวที่ได้ยินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ทันทีที่มีหนึ่งในนั้นคำว่า 'ชะตาขาด' แล้วมันก็ได้วิ่งวนเข้ามาในหัวของเธอที่ลืมคิดไปเลยว่าอีกคนไม่ใช่คนธรรมดา เธอกำลังนำพาความซวยมาให้ตัวเอง แล้วมันก็ยิ่งตอกย้ำความกลัวของเธอเข้าไปเมื่อร่างสูงที่เพิ่งถูกเธอตบหน้ามาหมาด ๆ กำลังจดจ้องพร้อมกับเอ่ยประโยคที่น่าขนลุก

"กูไม่ปล่อยไว้นานหรอก…" ชีวิตของเธอหลังจากนี้คงจะไม่ปกติสุขอีกต่อไป เพราะดันไปเล่นเข้ากับมาเฟียร้ายที่ไม่เคยยอมให้ใครหักหน้าแล้วแม่ค้าตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะเอาตัวรอดได้ยังไง

"ขอไว้อาลัยเหยื่อของมึงพลาง ๆ แล้วกัน"