21 - ความสุขของอาเธอร์

ความสุขของอาเธอร์

เมื่อกิจกรรมที่โรงเรียนจบลง ทินกรจึงพาทั้งสองแม่ลูกออกมาเลี้ยงฉลองกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพราะถือว่าวันนี้ ก็มีโอกาสได้ออกมาข้างนอกกันแล้ว และก็อยากอยู่กันตามลำพังด้วย และหลังจากนั้นจึงพาทั้งสองกลับคอนโด โดยที่เขาเป็นฝ่ายขับรถไปส่ง

คอนโดฯ (พิพิม)

“จะทำอะไร” ทินกรถามขึ้น เมื่อรถจอดแล้วหญิงสาวเดินอ้อมไปเปิดประตูหลังที่ ตอนนี้มีอาเธอร์นอนหลับอยู่บนเบาะ

“จะอุ้มลูกไงคะ ไม่เห็นว่าอาเธอร์หลับอยู่” พิพิมเอ่ยตอบ พร้อมกับจ้องมองไปยังเด็กน้อยที่หลับสนิทอยู่บนเบาะรถ

“ถือไว้...เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ร่างสูงยื่นกระเป๋าไปให้กับหญิงสาวถือแทน แล้วเจ้าตัวกลับเป็นฝ่ายที่อาสาอุ้มอาเธอร์เสียเอง เพราะอาเธอร์ตอนนี้ก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ ที่หญิงสาวจะอุ้มไหวแล้ว

เมื่อพิพิมไม่สามารถที่จะปฏิเสธความช่วยเหลือจากร่างสูงได้ จึงต้องยอมให้ทินกรอุ้มลูกของเธอ แล้วเธอกลับต้องเป็นฝ่ายเดินถือกระเป๋าเอง เดินขึ้นไปยังชั้นพักของเธอต่อ

เมื่อเข้ามาถึงห้อง พิพิมเดินไปเปิดประตูห้องนอน ของอาเธอร์ที่ใช้นอนเป็นประจำ ให้กับร่างสูงได้วางลงบนที่นอน แล้วเธอก็ออกมานั่งลงที่โชฟาด้านนอกแทน

“ขอบคุณนะคะ ที่วันนี้ยอมสละเวลามาเพื่ออาเธอร์ขนาดนี้” พิพิมเอ่ยขอบคุณ เมื่อร่างสูงเดินออกมานั่งลงข้างๆเธอ

“เหนื่อยมากไหม” เสียงนุ่มถามขึ้นมา โดยที่ไม่สนใจกับคำขอบคุณของหญิงสาวเลย

“คนเป็นแม่ ไม่มีคำว่าเหนื่อยหรอกคะ ยิ่งเห็นลูกมีความสุข แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วค่ะ” พิพิมเอ่ยตอบ พร้อมกำลังจะลุกออกจากตรงนั้น

“จะไปไหน คุยกันก่อนสิ” ร่างสูงรีบลุกขึ้นตาม แล้วสวมกอดจากทางด้านหลังไว้ทันที

“พี่รีบกลับไปเถอะ นี้มันก็มืดแล้ว พิมต้องการที่จะพักผ่อน” หญิงเอ่ยบอก พร้อมกับพยายามแกะแขนแกร่งของทินกร ที่สวมกอดเธอออก

“...” ร่างสูงยังคงยืนกอดหญิงสาวไว้แน่น และไม่เอ่ยตอบอะไรออกมา

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงกดรหัสหน้าห้องดังขึ้น ซึ่งก็เป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากปั้นหยา เพราะมีเพียงคนเดียวที่สามรถเข้าออกห้องของเธอได้

“พิม...อ้าวพี่ชายก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” ปั้นหยาพูดขึ้นมาทันที เมื่อเปิดประเข้ามา เจอกับทั้งคู่ ซึ่งพี่ชายของเธอยืนกอดหญิงสาวตรงหน้าไว้แน่น

“...” ทินกรพยักหน้ารับ กับน้องสาว แล้วส่งสายตากลับไป บอกเป็นนัยๆ ว่าให้น้องสาวรีบออกจากห้องไป

“หยาขอโทษนะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ พอดีซื้อของมาฝากพี่เธอร์ นั้นหยาไม่รบกวนแล้วนะ โชคดีน่ะพี่ชาย” ปั้นหยารีบขอโทษคนทั้งสอง แล้ววางของที่ซื้อมาไว้ที่โต๊ะข้างๆ แล้วรีบออกจากห้องไปทันที เพราะเจอสายตาพิฆาตของพี่ชาย

“หยา” พิพิมเอ่ยเรียกตามหลัง

“จะเรียกหาคนอื่นทำไมกัน ผัวก็ยืนกอดอยู่แท้ๆ” เสียงทุ้มของทินกรเอ่ยแซวขึ้นมา เมื่อเห็นพิพิมพยายามเรียกปั้นหยาไว้

“นี่...พะ อื้อ...” หญิงสาวหันหน้าไปหาร่างสูง กำลังจะต่อว่า แต่โดนร่างสูงก้มมาจูบปิดปากเธอเสียก่อน

“อะไรหรือว่าไม่จริง หืมมม” ทินกรถามขึ้นมา พร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ เมื่อถอนจูบออก

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่มีทะเบียนสมรส ไม่มีผัว ไม่มีเมียอะไรทั้งนั้นแหล่ะ” หญิงสาวสวนคำพูดกลับมาทันที

“นั้นก็เป็นตั้งแต่ตอนนี้เลยสิ แต่งงาน หรือว่าจะจดทะเบียนสมรสก่อนดี” ทินกรพูดขึ้นมา

“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดเล่นๆกันน่ะค่ะ” หญิงสาวต่อว่าร่างสูงตรงหน้าทันที ที่ชอบพูดอะไรออกมามั่วๆ

“แล้วใครบอก ว่าแค่พูดเล่นๆกันละ พี่พูดจริง แล้วก็ทำจริงๆ พิมไม่อยากเห็นลูกมีความสุขเหรอ” ทินกรพูดขึ้นมาอีกครั้ง และจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง แล้วถามกลับไป

“...” พิพิมยืนตัวแข็งทื่อทันที เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร เมื่อร่างสูงพูดแบบนี้ออก

“พิมไม่เห็นเหรอ ว่าวันนี้อาเธอร์มีความสุขมากขนาดไหน” ทินกรพูดออกมา

“พิม...” หญิงสาวได้แต่อ้ำอึ้ง ก้มหน้าหนี เพราะไม่รู้จะพูดตอบแบบไหน

“พี่ไม่สนหรอกน่ะ ว่าอดีตพิมจะเจอกับอะไรมา แต่ตอนนี้ เวลานี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ สร้างครอบครัว สร้างความสุขให้อาเธอร์ไปด้วยกันน่ะ” ทินกรพ่นวาจา ที่ไม่เคยคุยกับใครเป็นเป็นขนาดนี้

“...” หญิงสาวก็ยังคงยืนนิ่งเงียบอีกตามเคย

“ว่ายังไงครับ...” เสียงนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้ง

“พะ...พิมขอคิดดูก่อน ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกับพิมเท่ากับอาเธอร์อีกแล้ว” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“แต่อาเธอร์ก็ต้องการพ่อน่ะ...” ทินกรเอาเหตุผลข้อนี้เข้ามาอ้าง เพราะเขาสัมผัสได้ว่า อาเธอร์ก็ต้องการเขาอยู่ไม่น้อย

“แต่...” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยต่อ

กริ่ง กริ่ง กริ่ง

เสียงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของหญิงสาวดังขึ้นมา ขัดจังหวะเสียก่อน มือบางรับสายทันที ที่เห็นว่าใครเป็นคนโทรมา

“ว่าจังใด่มีน”(ว่ายังไงมีน) พิพิมพูดภาษาอีสานใส่ปลายสายทันที ที่กดรับ

[พิม...ฮือ...] เสียงปลายเอาแต่ร้องไห้ดังออกมา จนพลอยทำให้ร่างสูงได้ยินไปด้วย

“มีน...ใจเย็นๆ มีนฮ้องไห่เฮ็ดหยัง ไผเป็นหยัง”(มีน...ใจเย็นๆ มีนร้องไห้ทำไม ใครเป็นอะไร) พิพิมถามกลับไป เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

[พ่อกับแม่ ฮือ...พ่อกับแม่เฮาเสียแล้ว]

“อีหยังน่ะ!...น้ามั่นกับน้าพรรณเสียแล้ว มีนเกิดอีกยังขึ้น”(อะไรน่ะ!...น้ามั่นกับน้าพรรณเสียแล้ว มีนเกิดอะไรขึ้น) พิพิมเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อเพื่อนสาวบอกว่าพ่อกับแม่ของเธอเสีย ซึ่งก็คือผู้ที่เคยมีพระคุณกับพิพิม ตอนที่หญิงสาวไปอยู่ต่างจังหวัดใหม่ๆนั้นเอง มีพ่อและแม่ของอมีนาคอยช่วยเลี้ยงอาเธอร์

[พ่อกับแม่ รถคว่ำ]

“มีนโอเคบ่...เดี๋ยวเฮาสิไปหามีนตอนนี้”(มีนโอเคไหม...เดี๋ยวเราจะไปหามีนตอนนี้) พิพิมเอ่ยบอก พร้อมกับรีบวางสาย แล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอนของเธออย่างรีบร้อน

“พิม...เกิดอะไรขึ้น พิมจะไปไหน มันดึกแล้ว” ทินกรถามขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวท่าทางรีบร้อน

“พิมจะไปต่างจังหวัดเดี๋ยวนี้ค่ะ...พ่อแม่เพื่อนพิมเกิดเรื่อง”

“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน...”

“แต่...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นครับ...พี่ขับรถให้เอง เดี๋ยวเอาอาเธอร์ไปฝากไว้ที่ปั้นหยาน่ะ” ทินกรพูดขึ้นมา แล้วรีบอุ้มอาเธอร์ไปฝากไว้กับน้องสาวของเธอที่ห้อง แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทางในคืนนั้น โดยที่ทินกรเป็นฝ่ายขับรถไปเอง