20 - กิจกรรมครอบครัว

 

กิจกรรมครอบครัว

โรงพยาบาลโยธินนารัตน์

ผ่านมาหลายวันแล้ว ที่ทั้งคู่ทำหน้าเฉยชาใส่กัน และยังพยายามหลบหน้ากันอีก โดยที่พิพิมจะเข้าไปเป็นผู้ช่วย และคอยติดตามงานเอกสารของหมอโปรดแทน เพราะทินกรก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ที่ห้องทำงานส่วนตัว นอกเสียจากมีเคสด่วนจริงๆ หมอหนุ่มจึงจะยอมลงมา

“คุณลุงค่ะ วันนี้พิมขอลางานช่วงบ่ายนะคะ พอดีพิมมีธุระค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้น เมื่อถือแฟ้มเข้ามาให้หมอโปรดเซ็น

“แล้วหนูจะไปยังไงลูก” หมอโปรดเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่มีรถใช้ส่วนตัว เพราะทุกวันที่มายังโรงพยาบาล ก็มีแต่ลูกสาวเขาอย่างปั้นหยามารับส่งอยู่ทุกวัน

“พิมเรียกแท็กซี่ไปเอาได้ค่ะ” พิพิมเอ่ยบอก

“ให้พี่เขาไปส่งไหม เดี๋ยวลุงโทรบอกให้”

“ไม่ดีกว่าคะ เกรงว่าจะเป็นการรบกวนพี่ทีมเอาเสียเปล่า” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที เมื่อหมอโปรดบอกว่าจะให้ทินกรไปส่ง

“นี่ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกเหรอ” หมอโปรดถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งคู่ยังคงโกรธกันอยู่ เพราะลูกชายตัวดีก็ยังไม่ยอมง้อ

“เอ่อ...พิมขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวรถจะติด” หญิงสาวรีบเปลี่ยนประเด็น แล้วหาข้ออ้างออกไปทันที เพื่อที่จะไม่ต้องตอบคำถามของหมอโปรด

หมอโปรดได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ให้กับคนทั้งคู่ เมื่อเห็นว่าพิพิมออกไปจากห้องนี้แล้ว และเมื่อนึกคิดอะไรขึ้นได้ หมอโปรดจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาคนต้นตอของเรื่องนี้ทันที

“พ่อโปรดมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงโทรตามทีมมา” ทินกรถามขึ้นทันที เมื่อเปิดประตูเข้ามาภายในห้องทำงานของพ่อ เพราะคิดว่าพ่อน่าจะมีเรื่องด่วน ถึงได้โทรตามลงมา

“กับน้องนี้มันยังไงกัน ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอยู่อีกหรอกเหรอ” หมอโปรดถามเข้าประเด็นที่อยากจะคุยทันที

“เอ่อ คือ...” เสียงอ้ำอึ้งของหมอหนุ่มไม่กล้าพูดออกมา

“วันนี้น้องขอออกไปทำธุระข้างนอก ซึ่งที่ไหนพ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าอยากปรับความเข้าใจก็รีบตามน้องออกไปส่ะละ ไปส่งน้องด้วย น้องเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว อาจจะลำบากในการเดินทาง เพราะน้องก็ไม่มีรถ และก็ไม่มีใครไปส่งด้วย” หมอโปรดเอ่ยบอกออกมาทันที เผื่อลูกชายจะคิดอะไรขึ้นมาบ้าง

“...” ทินกรได้แต่ก้มหน้าเงียบ ไม่กล้าสู้หน้าของพ่อ

“รีบออกตามน้องไปได้แล้ว ถ้ายังนั่งซื่อบื้ออยู่แบบนี้ พ่อจะหาคนมาช่วยดูแลน้องแทนเอง” หมอโปรดแกล้งพูดหยอกออกมา พร้อมกับสังเกตุดูปฏิกิริยาของลูกชาย

“ได้ยังไงกันครับ พิพิมเป็นเมียทีมนะ พ่อโปรดจะหาใครที่ไหนมาดูแลเมียทีมได้ยังไงกัน ผัวเขาอยู่ที่นี่ทนโท้” ทินกรรีบเอ่ยสวนคำพูดของพ่อขึ้นมาทันที เมื่อพ่อคิดจะหาคนอื่นมาแทนที่ของเขา

“กล้าเรียกน้องว่าเมีย แต่ไม่มีคุณสมบัติหน้าที่ของสามีเอาเสียเลยน่ะ” หมอโปรดพูดขึ้นมา พร้อมกับพ่นวาจาที่ประชดประชันใส่

“ก็จะทำอยู่นี่ไงครับ ไปแล้วครับ” ทินกรรีบออกไปจากห้องทำงานของพ่อทันที เมื่อเจอกับคำพูดที่เหน็บแนมของคนเป็นพ่อ

“ขึ้นรถ” เสียงทุ้มพูดขึ้นมา พร้อมกับจับแขนของหญิงสาวเอาไว้ เมื่อเดินตามหลังพิพิมออกมาทันยังหน้าตึก

“...” หญิงสาวหันกลับไปมองตามเสียงนั้น แต่กลับไม่พูดตอบอะไรกลับมา

“พิพิม...ขึ้นรถครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เสียงทุ้มพูดบอกขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำดสียงที่นุ่มขึ้นกว่าเดิม

“พิมไปเองได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนใคร เพราะมันคือธุระของพิม” หญิงสาวเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้า พร้อมกับพยายามสะบัดแขนออก

“พิม ข้างนอกแดดมันร้อน ขึ้นรถครับ” ทินกรพูดขึ้นมา แบบกับจับแขนของหญิงสาวเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วช้อนร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที

“พิม...อ้ายยยย” หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ และรีบเอาแขนคล้องคอร่างสูงไว้เพราะกลัวตกโดยสัญชาตญาณ และตกใจที่จู่ๆ ร่างสูงก็อุ้มเธอขึ้น ต่อหน้าคน และบุคลากรตั้งมากหน้าหลายตา

“ก็บอกดีๆ พิมไม่ชอบ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับทำหน้าตาเฉยแบบไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

“ปล่อยค่ะ คนมองเยอะแล้ว”

“ใครจะมองก็ช่างเขาสิ” ร่างสูงหากสนใจไม่ พร้อมกับเดินไปยังรถหรูที่จอดอยู่ โดยไม่ได้สนใจกับสายตาใครที่มองมาเลยแม้แต่น้อย

“แต่พิมอายนะ”

“เข้าไปในรถ” ทินกรเอ่ยสั่งทันที เมื่อเดินมาถึงที่รถ แล้วเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่งข้างใน

“...” พิพิมที่ปฏิเสธไม่ได้ จำต้องยอมเข้าไปในรถแบบไม่พูดไม่จาอะไรเลย

“จะไปไหน” ร่างสูงถามหญิงสาวข้างกายขึ้นมา เมื่อเข้ามานั่งประจำที่คนขับ

“...” หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง และไม่เอ่ยตอบอะไรออกมา พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นอีก โดยไม่สนใจร่างสูงที่ถามเธอเลยแม้แต่น้อย

“พิพิม” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มขึ้นมา

“โรงเรียนอนุบาลXXX...” หญิงสาวเอ่ยบอกเพียงแค่นั้น ร่างสูงก็ขับรถออกไปทันที โดยตลอดทาง ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมพูดจากันดีๆ ร่างสูงถามคำ หญิงสาวก็จะตอบคำ

ณ โรงเรียนอนุบาลเอกชนดังXXX

“พิมจ๋ามาแล้ว ลุงทีมก็มาด้วยเหรอครับ เย้...พี่เธอร์ดีใจจัง” เสียงเล็กของอาเธอร์ดีใจ เมื่อเห็นพิพิมกับทินกรเดินเข้ามาพร้อมกัน

“สวัสดีครับ คนเก่ง” เสียงนุ่มเอ่ยทักทาย พร้อมกับลูกไปที่ศรีษะทุยเบาๆ

“สวัสดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่น้องอาเธอร์” เสียงครูสาวเอ่ยทักทายขึ้น เมื่อเห็นผู้ปกครองของอาเธอร์มา

“สวัสดีครับ” เป็นทินกรเองที่เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายกลับ เมื่อเห็นว่า พิพิมกำลังทำท่าที่ปฏิเสธ

“ไม่แปลกเลยน่ะค่ะ ที่น้องอาเธอร์หน้าตาดีได้ใครมา เหมือนทั้งคุณพ่อและคุณแม่เลยน่ะค่ะ” ครูสาวเอ่ยแซวขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ...มาอุ้มหน่อยครับ” ทินกรน้อมรับคำชม แล้วอุ้มอาเธอร์ขึ้นมาแนบอกแกร่งทันที เพราะเขาก็เขินอยู่ไม่ใช่น้อย

วันนี้ที่โรงเรียนมีจัดกิจกรรมสารสัมพันธ์ ซึ่งทางโรงเรียนได้เชิญให้ผู้ปกครองมาร่วมด้วย และจะมีกิจกรรมให้ผู้ปกครองทำร่วมกับเด็กๆด้วย ซึ่งที่เรียกว่า กิจกรรมครอบครัวนั้นเอง

“พิมจ๋า กับลุงทีม ลงเล่นเกมนี้นะครับ พี่เธอร์อยากได้รางวัล” เสียงเล็กของอาเธอร์เอ่ยขอให้คนทั้งสองเข้าร่วมเล่นแข็งเกมด้วย

“แต่ว่า พี่เธอร์ครับ” พิพิมกำลังจะรีบเอ่ยขึ้นปฏิเสธ

“ได้ครับ” ทินกรรีบตอบรับทันที เมื่อเห็นพิพิมกำลังจะปฏิเสธ

“เย้...” อาเธอร์ที่ดีใจ กระโดดโลดเต้นขึ้นมาทันที

“ไม่เห็นเหรอว่าอาเธอร์ดีใจแค่ไหน ทำเพื่อลูกบ้างสิ” ทินกรหันไปกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวเบาๆ เพื่อให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่า

“...” พิพิมยืนนิ่ง พร้อมกับทำหน้ารู้สึกเป็นกังวล

“ไหนว่ารักลูกมากยังไง แค่นี้ก็ทำเพื่ออาเธอร์ไม่ได้เลย หรือว่าไม่กล้า ” ทินกรเมื่อเห็นหญิงสาวยังคงเงียบ จึงเอ่ยคำท้าทายขึ้นมา

“ก็ได้ค่ะ พิมจะลง” หญิงสาวรับคำทันที เมื่อเจอคำท้า

และเกมที่ว่านั้น ก็คือเกมยืนบนกระดาษที่ทั้งสามจะต้องเข้าร่วม โดยที่ทีมไหนที่ยืนบนกระดาษแผ่นที่เล็กที่สุด และนานที่สุดจะเป็นฝ่ายชนะได้รับเกียรติบัตรและถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกับทางโรงเรียนด้วย ซึ่งทินกรก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ สามารถยืนบนกระดาษที่พับเล็กที่สุดได้

“อาเธอร์ขึ้นหลังครับ เกาะแน่นๆน่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยบอก

“พี่ทีมจะทำอะไร” พิพิมถามขึ้นมา เมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะช้อนอุ้มเธอขึ้น ต่อหน้าคนตั้งมากมาย

“เล่นเกมไง น่ะ เรามาทำเพื่อลูกกันสักครั้งนะพิม” ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับอุ้มหญิงสาวขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วมีอาเธอร์ขี่หลังอยู่ พร้อมกับยื่นขาเดียว

จนสัญญาณจากนกหวีดดังขึ้น เมื่อเกมจบลง และได้ทีมที่ชนะ ซึ่งก็คือทีมของอาเธอร์นั้นเอง พร้อมกับเสียงปรบมือ ของคนทั้งมากมาย ที่ร่วมยินดีไปกับพวกเขาด้วย ทำให้อาเธอร์ดีใจมากเป็นพิเศษ และพิพิมก็ยิ้มออกมาตาม เมื่อเห็นลูกมีความสุข