Ep.150 เขินเลย

“หึหึ...” ชาญชัยกลั้นเสียงหัวเราะของตนเองไว้ไม่อยู่กับท่าทางของคนรัก

“นี่แนะ...ขำมากนักใช่ไหม” วนิดาหยิกต้นแขนคนรัก

“โอ๊ย...หยิกพี่ทำไมฮึหนูนิด ก็มันน่าขำนี่หน่า” ชาญชัยหัวเราะ

“ขำเหรอ นี่แนะ ขำนัก จะทุบให้หายขำเลยเอาไหม” เธอแสร้งตีเขาแก้เขิน

“เป็นห่วงพี่มากเหรอ...หืม”ฝ่ามือกว้างรั้งเอวคนรักพาเธอเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์รอรับยา ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยความเอ็นดูรักใคร่

เธอพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมกับสบตาคมนิ่ง

“พี่ก็เป็นห่วงหนูนิดมากเหมือนกันรู้ไหม ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ของพี่” เขากุมเธอไว้ ดวงตาคมจ้องมองรอคอยคำตอบ

“พี่ชาญต่างหากไม่รับโทรศัพท์ของนิด ไม่โทร.หา มิหนำซ้ำยัง...” เธอก้มหน้าหนีสายตาเมื่อภาพระหว่างเขากับรัตติกาลผุดซ้อนขึ้นมา

“ยังอะไรฮึ” เขาใช้ปลายนิ้วดันเบา ๆ กับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน

เธอเม้มริมฝีปากโดยไม่ยอมกล่าวอะไร

“ว่ายังครับ มิหนำซ้ำยังอะไร พี่ทำอะไรให้หนูนิดโกรธถึงกลับหนีไปทั้งที่ยังไม่เจอกันด้วยซ้ำฮึเด็กดื้อ” เขาถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“พี่ชาญรู้ได้ยังไงว่าหนูนิดหนีพี่ชาญ”

“รู้สิครับ ใครกันไปหาพี่ในไร่แต่กลับไม่อยู่รอเจอ”

“ใครบอกว่าไม่เจอ หนูนิดเจอพี่ชาญแล้วต่างหาก”

“เจอพี่!